-
Ten serwis używa "ciasteczek" (cookies). Korzystając z niego, wyrażasz zgodę na użycie plików cookies. Learn more.
Relacja Opowieści dziwnej treści czyli Piotra i Pawła kolejowe peregrynacje
- Status
Moguncja (Mainz, nie Meinz) jest jak najbardziej używana, podobnie, jak Koblencja. Wormacja faktycznie raczej rzadko, choć w Googlach jest. Takich mało znanych polskich nazw jest jeszcze trochę, np. Pasawa (Passau), ale także w innych krajach. Nie mówię tu o bardziej znanych, jest przecież Paryż i Londyn, czy Antwerpia (Antwerpen) i Gandawa (Gent) w Belgii, Nowy Jork i Waszyngton, ale jednak Chicago, nie "Szikago". W Googlach są na ogół prawidłowe polskie nazwy.
Cofniemy się w czasie do roku 2008 jesteśmy młodym na wakacjach, w tamtych nie tak lekkich czasach, staraliśmy się zapewnić mu jak najlepszy wypoczynek, Ewcia z nim wyjeżdżała na dwa tygodnie, potem na drugie dwa ja, potem jakieś kolonie, pierwszy raz razem z ukochaną wyjechaliśmy na urlop długo potem, ale nie o tym mowa, mój mały synek miał wtedy piętnaście lat, był świetnym kompanem do wędrówki, tego roku pało na Walim, dlatego że wtedy był pasjonatem fortyfikacji i wszystkiego z tym związanego.
Relacja jest kopią tej która zamieściłem na stronie klubowej, przechowywana w archiwum, przez przypadek odnaleziona, tu nie zaszaleję z elokwencją, podam Wam gotowca.
Tegoroczne wakacje spędzaliśmy z Szymonem w Sowich Górach, zazwyczaj pod ziemią w tajemniczych sztolniach, jednakże będąc w Walimiu nie mogliśmy nie udać się śladami zlikwidowanej Kolei Walimskiej. Pomocą w jej odnalezieniu była kopia zdjęcia lotniczego wykonanego w 1939 roku z pokładu niemieckiego samolotu, którą dostaliśmy od naszego gospodarza. Dworzec zachował się w dość dobrym stanie, niestety niekompletny ,rozebrany został magazyn, dwumetrowy fragment krawędzi peronowej ukryty na grządkach, szopa w której znajduje się jakieś przedsiębiorstwo nieomal w niezmienionej formie. Pomocne w odnalezieniu starotorza były fundamenty z wyciętymi słupami, po drodze udało nam się wypatrzyć dwa słupki kilometrowe. Pozostały jeszcze oryginalne umocnienia skarp, jedna z użytych do tego celu szyn ma wybitą datę 1907. Sporo zachowanych podkładów, niestety większość została pozyskana o czym świadczą dość świeże ślady. W prawie trzydziestopięcio stopniowym upale docieramy z Szymkiem do wiaduktu, którego z góry nie sposób zauważyć, dalej trudno iść ze względu na gęste zarośla i ogrodzone działki, droga w dół jest możliwa tylko dzięki krzakom których się kurczowo trzymamy zjeżdżając na czterech literach. Dodać należy iż po sprawdzeniu każdego z podkładów w dwóch znajdujemy gwoździe, jeden jest tak zardzewiały że niemożliwe jest odczytanie bicia, drugi ma bicie 34, być może jest to data nasączenia tegoż podkładu, godzinę próbujemy go wydłubać, niestety prawie spróchniały podkład w tym miejscu ma żywiczny fragment. Tego dnia dajemy za wygraną, wyciągnęliśmy go po czterech dniach uzbrojeni w przedwojenne pożyczone cęgi.
Krótkowzroczna polityka sprawiła że miejscowość ta w zasadzie pozbawiona przemysłu nie ma jednego z cenniejszych zabytków kolejnictwa, a tak chciałoby się wsiąść do pociągu i urokliwą trasą pojechać w dal.
Krawędź peronowa w ogródku.
Budynek stacyjny.
Lokomotywownia.
Ślady w terenie.
Ile szyn, i pewnie były cechy.
Słupki hektometrowe.
Podkłady.
Starotorze.
Wiadukt.
Szkoda że byłem wtedy bardziej modelarzem niż ciekawym człowiekiem, już nie wróci, dziś poszedłbym dalej, wtedy też poszliśmy, ale szosą do Jugowic, może kiedyś odnajdę resztę z tej wycieczki.
Relacja jest kopią tej która zamieściłem na stronie klubowej, przechowywana w archiwum, przez przypadek odnaleziona, tu nie zaszaleję z elokwencją, podam Wam gotowca.
Tegoroczne wakacje spędzaliśmy z Szymonem w Sowich Górach, zazwyczaj pod ziemią w tajemniczych sztolniach, jednakże będąc w Walimiu nie mogliśmy nie udać się śladami zlikwidowanej Kolei Walimskiej. Pomocą w jej odnalezieniu była kopia zdjęcia lotniczego wykonanego w 1939 roku z pokładu niemieckiego samolotu, którą dostaliśmy od naszego gospodarza. Dworzec zachował się w dość dobrym stanie, niestety niekompletny ,rozebrany został magazyn, dwumetrowy fragment krawędzi peronowej ukryty na grządkach, szopa w której znajduje się jakieś przedsiębiorstwo nieomal w niezmienionej formie. Pomocne w odnalezieniu starotorza były fundamenty z wyciętymi słupami, po drodze udało nam się wypatrzyć dwa słupki kilometrowe. Pozostały jeszcze oryginalne umocnienia skarp, jedna z użytych do tego celu szyn ma wybitą datę 1907. Sporo zachowanych podkładów, niestety większość została pozyskana o czym świadczą dość świeże ślady. W prawie trzydziestopięcio stopniowym upale docieramy z Szymkiem do wiaduktu, którego z góry nie sposób zauważyć, dalej trudno iść ze względu na gęste zarośla i ogrodzone działki, droga w dół jest możliwa tylko dzięki krzakom których się kurczowo trzymamy zjeżdżając na czterech literach. Dodać należy iż po sprawdzeniu każdego z podkładów w dwóch znajdujemy gwoździe, jeden jest tak zardzewiały że niemożliwe jest odczytanie bicia, drugi ma bicie 34, być może jest to data nasączenia tegoż podkładu, godzinę próbujemy go wydłubać, niestety prawie spróchniały podkład w tym miejscu ma żywiczny fragment. Tego dnia dajemy za wygraną, wyciągnęliśmy go po czterech dniach uzbrojeni w przedwojenne pożyczone cęgi.
Krótkowzroczna polityka sprawiła że miejscowość ta w zasadzie pozbawiona przemysłu nie ma jednego z cenniejszych zabytków kolejnictwa, a tak chciałoby się wsiąść do pociągu i urokliwą trasą pojechać w dal.
Krawędź peronowa w ogródku.
Budynek stacyjny.
Lokomotywownia.
Ślady w terenie.
Ile szyn, i pewnie były cechy.
Słupki hektometrowe.
Podkłady.
Starotorze.
Wiadukt.
Szkoda że byłem wtedy bardziej modelarzem niż ciekawym człowiekiem, już nie wróci, dziś poszedłbym dalej, wtedy też poszliśmy, ale szosą do Jugowic, może kiedyś odnajdę resztę z tej wycieczki.
-
4
-
9
-
1
- Pokaż wszystkie
Pamiętacie chłopacy, oczywiście Ci nie urodzeni w arystokratycznych domach, bo w tych do kuchni się nie wchodziło, makatki wiszące w dawnych czasach na ścianach właśnie kuchni, z różnymi mniej lub bardziej mądrymi sentencjami w rodzaju "Gotuj dobrze nie żartuję, potem z Tobą poflirtuję".
Choćby takie.
https://retro.pewex.pl/472235
To wyobraźcie sobie Panią domu spoglądającą przez okno i mówiącą do męża/kochanka/ konkubina - "Mówią że będzie dziś ładna pogoda, siedzieć w domu, wielka szkoda."
I to motto na dziś.
Choćby takie.
https://retro.pewex.pl/472235
To wyobraźcie sobie Panią domu spoglądającą przez okno i mówiącą do męża/kochanka/ konkubina - "Mówią że będzie dziś ładna pogoda, siedzieć w domu, wielka szkoda."
I to motto na dziś.
-
2
-
5
- Pokaż wszystkie
Właśnie dyndają na południe czyli jest już po południu, wycieczka była krótka, relacja będzie nudna, ale trochę ciekawa, poleje się też krew, zadumamy się odrobinę nad sensem istnienia, otrzemy się o historię i tak jak zwykle, bo chyba inaczej już nie umiem, a może tak mi się wydaje.
Z powodu dolegliwości układu jezdnego i zarazy panującej w naszym kraju na razie dalsze podróże odłożyłem ad acta, skupiam się na liniach tramwajowych, no znów tramwaj, ale spokojnie będą i akcenty kolejowe.
Dziś nieistniejące już, po których śladów tyle co kot napłakał linie nr 26 i 42, pierwsza do granic miasta, druga już zamiejscowa.
Rozkłady jazdy które dają jakieś pojęcie o istnieniu tych linii.
Zaczynam od skrzyżowania ul.Pabianickiej i Rudzkiej, pokonuję skrzyżowanie przez podziemne przejście gdzie spotykam się z twórczością "młodych gniewnych" taką mam nadzieję, rośnie serce wszak te okolice to raczej bastion beneficjentów programu 500 + których ręce raczej pracą się nie kalają , jednak jest iskierka nadziei.
Trochę wyszło mi nieostre, wybaczcie.
Jestem po drugiej stronie chwila po dziewiątej 7 stopni, szału nie ma miało być tak gorąco.
Dzisiejszy widok na skrzyżowanie.
W moją stronę z ulicy Staszica po tak się niegdyś Pabianicka zwała skręcał tor tramwajowy w moją stronę czyli w ulicę Piłsudskiego dzisiejszą Rudzką.
Ruda Pabianicka bo tak się nazywa i dziś, jest tylko osiedlem, kiedyś była miastem.
Miała nawet magistrat więcej o tym można przeczytać tu:
https://rudapabianicka.com.pl/historia/
Magistrat dawniej dziś nie zauważyłem tego domu, może dlatego że walczyłem przez kilka chwil z maseczką i brylami.
Pierwszy dowód na istnienie linii tramwajowej uchwyt zawiesia sieci trakcyjnej, tu jest ich mało, ulica zmieniła podczas ostatniego remontu charakter, z wąskiej w dwupasmówkę większość domów przeszła gruntowny remont lub też poległa w walce z nowoczesnością, ale ja wiem że tu jeździł tramwaj, a to mi wystarczy.
Idę po "torach".
Znów dawne dzieje, ciekawe jest pochodzenie tej tablicy, kiedyś o tym czytałem, ale słabo pamiętam.
Dochodzę do ul.Blokowej tu na rogu stoi budynek w którym był kiedyś komisariat Policji Państwowej.
Dziś pozostał tylko uchwyt szyldu i ślad na budynku po zamurowanych drzwiach.
A to takie dziwadło budynek pofabryczny zaadaptowany na mieszkalny, bez okien od strony ulicy.
Z powodu dolegliwości układu jezdnego i zarazy panującej w naszym kraju na razie dalsze podróże odłożyłem ad acta, skupiam się na liniach tramwajowych, no znów tramwaj, ale spokojnie będą i akcenty kolejowe.
Dziś nieistniejące już, po których śladów tyle co kot napłakał linie nr 26 i 42, pierwsza do granic miasta, druga już zamiejscowa.
Rozkłady jazdy które dają jakieś pojęcie o istnieniu tych linii.
Zaczynam od skrzyżowania ul.Pabianickiej i Rudzkiej, pokonuję skrzyżowanie przez podziemne przejście gdzie spotykam się z twórczością "młodych gniewnych" taką mam nadzieję, rośnie serce wszak te okolice to raczej bastion beneficjentów programu 500 + których ręce raczej pracą się nie kalają , jednak jest iskierka nadziei.
Trochę wyszło mi nieostre, wybaczcie.
Jestem po drugiej stronie chwila po dziewiątej 7 stopni, szału nie ma miało być tak gorąco.
Dzisiejszy widok na skrzyżowanie.
W moją stronę z ulicy Staszica po tak się niegdyś Pabianicka zwała skręcał tor tramwajowy w moją stronę czyli w ulicę Piłsudskiego dzisiejszą Rudzką.
Ruda Pabianicka bo tak się nazywa i dziś, jest tylko osiedlem, kiedyś była miastem.
Miała nawet magistrat więcej o tym można przeczytać tu:
https://rudapabianicka.com.pl/historia/
Magistrat dawniej dziś nie zauważyłem tego domu, może dlatego że walczyłem przez kilka chwil z maseczką i brylami.
Pierwszy dowód na istnienie linii tramwajowej uchwyt zawiesia sieci trakcyjnej, tu jest ich mało, ulica zmieniła podczas ostatniego remontu charakter, z wąskiej w dwupasmówkę większość domów przeszła gruntowny remont lub też poległa w walce z nowoczesnością, ale ja wiem że tu jeździł tramwaj, a to mi wystarczy.
Idę po "torach".
Znów dawne dzieje, ciekawe jest pochodzenie tej tablicy, kiedyś o tym czytałem, ale słabo pamiętam.
Dochodzę do ul.Blokowej tu na rogu stoi budynek w którym był kiedyś komisariat Policji Państwowej.
Dziś pozostał tylko uchwyt szyldu i ślad na budynku po zamurowanych drzwiach.
A to takie dziwadło budynek pofabryczny zaadaptowany na mieszkalny, bez okien od strony ulicy.
-
1
-
6
-
1
- Pokaż wszystkie
Znikają z krajobrazu drewniane zapyziałem domki, zastępują je nowe wypasione getta dla nuworyszy, jeden z nielicznych pozostałych.
Pozostałości po dawnej świetności, nawet mi się rymło niechcący.
Agonia.
Stąd przychodzę, dokąd zmierzam, jaki jest mój cel.
Uchwyt.
Docieram do ulicy Popioły to bardzo istotne miejsce w tej historii.
Tu w nowożytnych czasach była krańcówka linii 26.
Tubylka indagowana na tę okoliczność nie pamiętała tejże, cóż smarkula jakaś z rocznika 1971.
Była na tej dziś ogrodzonej posesji.
Na tyłach domu z zegarem, teren ogrodzony płotem z ło matko, z szyn kolejowych, mnóstwo ich i tylko na dwóch cecha.
Może znalazło by się ich więcej gdyby dało się wejść do środka, tak przez płot niewiele udało mi się dojrzeć, tak się zaaferowałem sprawdzaniem szyn że nie zauważyłem tablicy wiszącej nad płotem i gdy się prostowałem wyrżnąłem łbem w blachę no i się zaczęło, kiedyś miałem dobrą krzepliwość krwi, może nawet za dobrą, po tych moich perypetiach pogorszyła mi się, więc leci i leci, przykładam chusteczkę a ona czerwona, to poszedłem do apteki która jest w teraz we wspominanym domu z zegarem, oczywiście dobre maniery i maseczka, sympatyczna Pani zdezynfekowała mi ten głupi łeb, a ponieważ nie chciałem plastra bo i tak by spadł, psikła mi czymś takim piekącym i przestało lecieć, podziękowałem bo pieniędzy nie chciała, można być człowiekiem, można co nie, tylko takich daj nam spotykać losie na swej drodze.
Z że była krańcówka dowody są i to żelazne.
Pozostałości po dawnej świetności, nawet mi się rymło niechcący.
Agonia.
Stąd przychodzę, dokąd zmierzam, jaki jest mój cel.
Uchwyt.
Docieram do ulicy Popioły to bardzo istotne miejsce w tej historii.
Tu w nowożytnych czasach była krańcówka linii 26.
Tubylka indagowana na tę okoliczność nie pamiętała tejże, cóż smarkula jakaś z rocznika 1971.
Była na tej dziś ogrodzonej posesji.
Na tyłach domu z zegarem, teren ogrodzony płotem z ło matko, z szyn kolejowych, mnóstwo ich i tylko na dwóch cecha.
Może znalazło by się ich więcej gdyby dało się wejść do środka, tak przez płot niewiele udało mi się dojrzeć, tak się zaaferowałem sprawdzaniem szyn że nie zauważyłem tablicy wiszącej nad płotem i gdy się prostowałem wyrżnąłem łbem w blachę no i się zaczęło, kiedyś miałem dobrą krzepliwość krwi, może nawet za dobrą, po tych moich perypetiach pogorszyła mi się, więc leci i leci, przykładam chusteczkę a ona czerwona, to poszedłem do apteki która jest w teraz we wspominanym domu z zegarem, oczywiście dobre maniery i maseczka, sympatyczna Pani zdezynfekowała mi ten głupi łeb, a ponieważ nie chciałem plastra bo i tak by spadł, psikła mi czymś takim piekącym i przestało lecieć, podziękowałem bo pieniędzy nie chciała, można być człowiekiem, można co nie, tylko takich daj nam spotykać losie na swej drodze.
Z że była krańcówka dowody są i to żelazne.
-
8
-
3
-
1
- Pokaż wszystkie
Bo dawniej w tym miejscu była stacja przesiadkowa z łódzkich tramwai na pociąg prowadzony parowozem do Tuszyna, dlatego tak istotne to miejsce.
Dom pod zegarem dziś, zmieniony aczkolwiek zachował podstawową bryłę i zdobienia.
Kilka fotek z dawnych czasów.
I wyjaśnienie skąd się wzięła ta nazwa.
Ruszamy, ostatni uchwyt sieci trakcyjnej jaki udało mi się znaleźć.
Wejście do tajemniczego ogrodu, chyba tak bo i "pałac" choć siermiężny ale jest.
Atrakcyjność starotorza -1.
Z pozoru zwykła kamienica, ale zdobienia trochę niezwykłe jak na dzisiejsze systemowe czasy.
Znów nuda, ale iść trzeba.
Ulica Raduńska to jakby Radecki z Danii był, hm
.
Tu była druga krańcówka linii 26, nie wspominałem ale to oczywiste że cały czas idziemy także śladem linii nr 42, była ale nie ma ani jednego sladu jej istnienia poza miejscem.
Trudno przecież jej nie narysuję, idę przekraczając wszelkie granice, nawet miast i wsi.
Ciekawostka, do Gadki ul.Rudzka to ulica Rudzka w Gadce to już Czartoryskiego, by po wejściu w granicę Rzgowa znów się zmienić w ul. Rudzką, się pytam po jakiego taki galimatias.
Dom pod zegarem dziś, zmieniony aczkolwiek zachował podstawową bryłę i zdobienia.
Kilka fotek z dawnych czasów.
I wyjaśnienie skąd się wzięła ta nazwa.
Ruszamy, ostatni uchwyt sieci trakcyjnej jaki udało mi się znaleźć.
Wejście do tajemniczego ogrodu, chyba tak bo i "pałac" choć siermiężny ale jest.
Atrakcyjność starotorza -1.
Z pozoru zwykła kamienica, ale zdobienia trochę niezwykłe jak na dzisiejsze systemowe czasy.
Znów nuda, ale iść trzeba.
Ulica Raduńska to jakby Radecki z Danii był, hm
.
Tu była druga krańcówka linii 26, nie wspominałem ale to oczywiste że cały czas idziemy także śladem linii nr 42, była ale nie ma ani jednego sladu jej istnienia poza miejscem.
Trudno przecież jej nie narysuję, idę przekraczając wszelkie granice, nawet miast i wsi.
Ciekawostka, do Gadki ul.Rudzka to ulica Rudzka w Gadce to już Czartoryskiego, by po wejściu w granicę Rzgowa znów się zmienić w ul. Rudzką, się pytam po jakiego taki galimatias.
-
7
-
1
-
1
- Pokaż wszystkie
Lubie zastanawiać się, wymyślać, do czego służyły kiedyś budynki, jak ten, może jakiś warsztat, lub mała fabryczka, dziś już zmieniony w? na razie nie wiadomo co.
Uważnie oglądałem teren, ani śladu fundamentów słupów lub ich szczątków może te betonowe już w naszych czasach pełniły podwójną funkcję.
A może tak pieprznąć to wszystko kupić taki dom, wyremontować i przeprowadzić się do Gadki Starej.
Nuda.
"River" i jej brydż.
Taki jest nasz kraj, niewyraźny, mglisty, rozmyty, miejsce gdzie rzeczywistość miesza się z ułudą, nie śliczny sterylny jaki nam kreują media i nasi panowie z Wiejskiej, czuć tu rozpad, zgniliznę i beznadzieję, ale to ciągle nasz kraj.
Nekropolis.
Ło matko na Gadkę nie tylko nie tam, jak Ziutek( imię dobrane przypadkowo) zemrze to jak te skurwysyńsko ciężkie znicze i kwioty będziem dźwigać żeby se sumienie uspokoić, no jak a zimo, snieg mróz jak dół kopać, toż to masę piniędzy będzie trza mieć.
Miasto zmarłych, ale jak widzę koparkę i wiem że jest zaraza, to mi przychodzą głupie myśli o zbiorowych mogiłach.
Obok następna nekropolia.
Kilka słów o niej.
http://baedekerlodz.blogspot.com/2016/11/cmentarz-wojenny-stara-gadka.html
Gdy byłem nieduży, no młodszy bo duży to nigdy szczególnie nie byłem, przyjeżdżaliśmy tu na "kolarkach" szosą rzgowską po kocich łbach na ten cmentarz i się tu nieświadomi tego bawiliśmy, nie będę udawał że mi wstyd, byłem szczeniakiem, dziś mogę z pełnym szacunkiem obejrzeć to miejsce, tym bardziej ze jakimś cudem dziś je porządkowali, tak jest zamknięte ze względów bezpieczeństwa, pomnik jest w fatalnym stanie i może być niewesoło, szczerze mówiąc ten zakaz mnie nie mógł zatrzymać, planując tę wycieczkę liczyłem się z tym że wejdę przez płot nielegalnie, nie musiałem.
Obojętne kto tu leży i po czyjej stronie walczył, nie robił tego z radością i z własnej woli, nikt nie pragnie śmierci w chwale i dla wyższych celów, to przygnębiające ilu młodych bezimiennych ludzi tu leży a ich rodziny nigdy być może nie dowiedziały się o miejscu ich spoczynku.
Może w tym zwariowanym świecie ogarniętym rządzą pieniądza to najwłaściwsze miejsce, podobnie jak wiele im podobnych, aby zwolnić i zastanowić się nad sensem istnienia, dojmująca cisza i skrzek nie znanego mi ptaka, smutne miejsce.
Wybaczcie kilka zdjęć.
Zbiorowe anonimowe mogiły, czy też skończymy w takich.
Zbliżam się powoli do szosy dziś suchej i wiaduktu nad nią, na trasie z Łodzi do Katowic chyba a może jeszcze dalej, na planie ta ulica nosi nazwę Katowickiej.
To widok w stronę z której przyszedłem, wyczerpałem limit zdjęć w dalszym ciągu widok z dawnych lat z wiaduktu.
Dziś to wygląda zwyczajnie.
A teraz idę z "córeczką" na spacerek, potem ją nakarmię i wracam do Was.
Uważnie oglądałem teren, ani śladu fundamentów słupów lub ich szczątków może te betonowe już w naszych czasach pełniły podwójną funkcję.
A może tak pieprznąć to wszystko kupić taki dom, wyremontować i przeprowadzić się do Gadki Starej.
Nuda.
"River" i jej brydż.
Taki jest nasz kraj, niewyraźny, mglisty, rozmyty, miejsce gdzie rzeczywistość miesza się z ułudą, nie śliczny sterylny jaki nam kreują media i nasi panowie z Wiejskiej, czuć tu rozpad, zgniliznę i beznadzieję, ale to ciągle nasz kraj.
Nekropolis.
Ło matko na Gadkę nie tylko nie tam, jak Ziutek( imię dobrane przypadkowo) zemrze to jak te skurwysyńsko ciężkie znicze i kwioty będziem dźwigać żeby se sumienie uspokoić, no jak a zimo, snieg mróz jak dół kopać, toż to masę piniędzy będzie trza mieć.
Miasto zmarłych, ale jak widzę koparkę i wiem że jest zaraza, to mi przychodzą głupie myśli o zbiorowych mogiłach.
Obok następna nekropolia.
Kilka słów o niej.
http://baedekerlodz.blogspot.com/2016/11/cmentarz-wojenny-stara-gadka.html
Gdy byłem nieduży, no młodszy bo duży to nigdy szczególnie nie byłem, przyjeżdżaliśmy tu na "kolarkach" szosą rzgowską po kocich łbach na ten cmentarz i się tu nieświadomi tego bawiliśmy, nie będę udawał że mi wstyd, byłem szczeniakiem, dziś mogę z pełnym szacunkiem obejrzeć to miejsce, tym bardziej ze jakimś cudem dziś je porządkowali, tak jest zamknięte ze względów bezpieczeństwa, pomnik jest w fatalnym stanie i może być niewesoło, szczerze mówiąc ten zakaz mnie nie mógł zatrzymać, planując tę wycieczkę liczyłem się z tym że wejdę przez płot nielegalnie, nie musiałem.
Obojętne kto tu leży i po czyjej stronie walczył, nie robił tego z radością i z własnej woli, nikt nie pragnie śmierci w chwale i dla wyższych celów, to przygnębiające ilu młodych bezimiennych ludzi tu leży a ich rodziny nigdy być może nie dowiedziały się o miejscu ich spoczynku.
Może w tym zwariowanym świecie ogarniętym rządzą pieniądza to najwłaściwsze miejsce, podobnie jak wiele im podobnych, aby zwolnić i zastanowić się nad sensem istnienia, dojmująca cisza i skrzek nie znanego mi ptaka, smutne miejsce.
Wybaczcie kilka zdjęć.
Zbiorowe anonimowe mogiły, czy też skończymy w takich.
Zbliżam się powoli do szosy dziś suchej i wiaduktu nad nią, na trasie z Łodzi do Katowic chyba a może jeszcze dalej, na planie ta ulica nosi nazwę Katowickiej.
To widok w stronę z której przyszedłem, wyczerpałem limit zdjęć w dalszym ciągu widok z dawnych lat z wiaduktu.
Dziś to wygląda zwyczajnie.
A teraz idę z "córeczką" na spacerek, potem ją nakarmię i wracam do Was.
-
7
-
4
- Pokaż wszystkie
Dawniej.
Jednak te betonowe słupy nie pełniły także roli podtrzymujących sieć, na tym zdjęciu to widać, bo tych oryginalnych nie ma śladu.
Tu jeden z tych mylących betonowych w haczykiem na górze, pewnie od laleczki porcelanowej.
Straszna straż, o ile lepiej by ten jak nie patrzeć zabytkowy budynek wyglądał gdyby był z cegły i w klimacie.
Widać już kościół na rynku i most na Nerze .
Nie mogłem się oprzeć, zauroczyły mnie te malunki.
Jest i most, z "góry" kiepsko widać bo jest opakowany w szklane barierki.
Trzeba zejść w jedne miejsce gdzie się da zrobić zdjęcie, na podmokłą łąkę.
Dla tych co nie wiedza jak wyglądają łożyska mostu.
A to dla siebie znalazłem.
A tu jak go remontowali.
Niedawno postawiony tramwaj ku czci i na pamiątkę, a ile lamentu, ile utyskiwania że nie taki, że be, że nie poświęcony, łojoj.
Już niedaleko do jedynego fragmentu szyn, co do tramwaju, jeśli nie jeździł taki to co robi ten drugi z dawnych lat.
Jednak te betonowe słupy nie pełniły także roli podtrzymujących sieć, na tym zdjęciu to widać, bo tych oryginalnych nie ma śladu.
Tu jeden z tych mylących betonowych w haczykiem na górze, pewnie od laleczki porcelanowej.
Straszna straż, o ile lepiej by ten jak nie patrzeć zabytkowy budynek wyglądał gdyby był z cegły i w klimacie.
Widać już kościół na rynku i most na Nerze .
Nie mogłem się oprzeć, zauroczyły mnie te malunki.
Jest i most, z "góry" kiepsko widać bo jest opakowany w szklane barierki.
Trzeba zejść w jedne miejsce gdzie się da zrobić zdjęcie, na podmokłą łąkę.
Dla tych co nie wiedza jak wyglądają łożyska mostu.
A to dla siebie znalazłem.
A tu jak go remontowali.
Niedawno postawiony tramwaj ku czci i na pamiątkę, a ile lamentu, ile utyskiwania że nie taki, że be, że nie poświęcony, łojoj.
Już niedaleko do jedynego fragmentu szyn, co do tramwaju, jeśli nie jeździł taki to co robi ten drugi z dawnych lat.
-
2
-
2
-
11
- Pokaż wszystkie
Idę śladem torów w stronę rzgowskiej krańcówki.
Kolejny tym razem mniejszy mostek.
I oto on ten mostek innej zupełnie konstrukcji, bo nie stalowy lecz betonowy, a i "rzeka " mizerną się zdaje choć kto wie.
Tu na chwilę wrócę do ulicy Popioły i szyn tam znalezionych bo cipka jestem i nie pokazałem Wam tej jedynej znalezionej cechy.
Р.Б.М.О.-Русско-Бельгийское металлургическое общество 1898 roku.
I tu jak mi się wydaje też są z tej wytwórni, niestety cecha jest niewyraźna i nie da się odczytać daty, chyba że ktoś umi.
Z drugiej strony.
Rzut oka na pożegnanie.
Do krańca, droga.
Ciekawy dom z wjazdem na podwórko chyba przez dom, a może to adaptacja stodoły na dom.
Dalej i dalej, opodal krańcówki w furtce jako słupek znów szyna, bez cechy ale zawsze.
I jest krańcówka na ulicy Tuszyńskiej.
Nie przypomina tej.
Idę kawałek dalej tu biegł tor do Tuszyna, dalej nie pójdę ponieważ tak już nic nie ma aż do Tuszyna, wszystko zniknęło wraz z rozbudowa drogi krajowej, czekam kiedy zmienia nazwę na narodowe, to Tuszyna nie pójdę dziś, bo nie bardzo jak miałbym wrócić.
Dziś tu jest jak to kiedyś na banerze wyczytałem światowa stolica mody, cóż to ze mnie tez światowiec bo tam zawsze spodnie kupuję w Polskiej firmie jak przystało na patriotę.
Tak wyglądała krańcówka w Tuszynie.
Tu sobie obejrzycie jeśli będziecie chcieli więcej zdjęć, Pan autor nie jest zbyt przychylnie nastawiony do używania jego zdjęć, a ma ich mnóstwo także z wąskotorówek, no ale to jego zdjęcia, trzeba to uszanować.
http://mkmlodz.webd.pl/kranctram/rzgow.htm
http://mkmlodz.webd.pl/kranctram/tuszyn.htm
Postanowiłem wrócić do domciu jak mięczak autobusem, 30 minut i jestem na placu Niepodległości, jeszcze dwa kilometry i jestem w domu, razem dziś około 11 km, uporczywe bóle w nogach nie wróżą mi kariery ani tancerza ani podróżnika, zobaczymy może się rozchodzi.
Dziękuję za uwagę i do następnego.
Kolejny tym razem mniejszy mostek.
I oto on ten mostek innej zupełnie konstrukcji, bo nie stalowy lecz betonowy, a i "rzeka " mizerną się zdaje choć kto wie.
Tu na chwilę wrócę do ulicy Popioły i szyn tam znalezionych bo cipka jestem i nie pokazałem Wam tej jedynej znalezionej cechy.
Р.Б.М.О.-Русско-Бельгийское металлургическое общество 1898 roku.
I tu jak mi się wydaje też są z tej wytwórni, niestety cecha jest niewyraźna i nie da się odczytać daty, chyba że ktoś umi.
Z drugiej strony.
Rzut oka na pożegnanie.
Do krańca, droga.
Ciekawy dom z wjazdem na podwórko chyba przez dom, a może to adaptacja stodoły na dom.
Dalej i dalej, opodal krańcówki w furtce jako słupek znów szyna, bez cechy ale zawsze.
I jest krańcówka na ulicy Tuszyńskiej.
Nie przypomina tej.
Idę kawałek dalej tu biegł tor do Tuszyna, dalej nie pójdę ponieważ tak już nic nie ma aż do Tuszyna, wszystko zniknęło wraz z rozbudowa drogi krajowej, czekam kiedy zmienia nazwę na narodowe, to Tuszyna nie pójdę dziś, bo nie bardzo jak miałbym wrócić.
Dziś tu jest jak to kiedyś na banerze wyczytałem światowa stolica mody, cóż to ze mnie tez światowiec bo tam zawsze spodnie kupuję w Polskiej firmie jak przystało na patriotę.
Tak wyglądała krańcówka w Tuszynie.
Tu sobie obejrzycie jeśli będziecie chcieli więcej zdjęć, Pan autor nie jest zbyt przychylnie nastawiony do używania jego zdjęć, a ma ich mnóstwo także z wąskotorówek, no ale to jego zdjęcia, trzeba to uszanować.
http://mkmlodz.webd.pl/kranctram/rzgow.htm
http://mkmlodz.webd.pl/kranctram/tuszyn.htm
Postanowiłem wrócić do domciu jak mięczak autobusem, 30 minut i jestem na placu Niepodległości, jeszcze dwa kilometry i jestem w domu, razem dziś około 11 km, uporczywe bóle w nogach nie wróżą mi kariery ani tancerza ani podróżnika, zobaczymy może się rozchodzi.
Dziękuję za uwagę i do następnego.
-
3
-
2
-
8
- Pokaż wszystkie
Jakiś czas temu Pisałeś że trzeba ze sobą brać szczotkę drucianą i chyba kredę, Zapomniałeś chyba. Super relacja, ale to musiały być fajne jazdy tramwajem przez takie wiochy. Dawno temu Stany też były poprzeplatane takimi podmiejskimi "inter-urbanami", ludzie sami to odsunęli od siebie i wiele stracili.
No dziś taki ździebko rozkojarzony jestem, nie zabrałem szczotki niestety, i zapomniałem dodać dwa zdjęcia z ul.Rudzkiej z 18.02.2007 roku dziś nie udało mi się odnaleźć tych miejsc.
-
3
-
4
- Pokaż wszystkie
- Status
| Autor wątku | Podobne wątki | Forum | Odpowiedzi | Data |
|---|---|---|---|---|
| Relacja Opowieści dziwnej treści... | Wycieczki i podróże koleją i związane z koleją | 3 | ||
| Relacja "Opowieści dziwnej treści, czyli Pawła kolejowe peregrynacje " - pytanie | Wycieczki i podróże koleją i związane z koleją | 6 |
Podobne wątki
-
Relacja Opowieści dziwnej treści...
- Rozpoczęte przez Juras XR4Ti
- Odpowiedzi: 3
-
Relacja "Opowieści dziwnej treści, czyli Pawła kolejowe peregrynacje " - pytanie
- Rozpoczęte przez Hoart
- Odpowiedzi: 6