Relacja Opowieści dziwnej treści czyli Piotra i Pawła kolejowe peregrynacje

[Kpt. Nemo]

Tory ledwo widoczne.

Nikt nie stawia latarń w lesie bez powodu, mamy pewność że tam był tor.

Tu jest tor, a po drugiej stronie koziołek oporowy.

Oraz rozjazd co potwierdza domniemany przebieg torów.

Dochodzimy do zarośniętej betonowej wiaty przystanku Ostrów Osada.

Świeci słonko, ale gorąco to nie jest, poza tym wszędzie jest mokro.
Tor zarośnięty, zasypany, zachwaszczony, ciężko się idzie, spodenki i lakierki ździebko wilgotnieją.

Stacja Ostrowy Cukrownia w morzu zieloności.

Szlak.

Piotrek nie mógł się odrobinę odnaleźć, a to dlatego ze pamiętał tu szpaler drzew, i on jest tylko wycięty i rzucony na tory.

Tu w okolicy modelarze na wąskim torze stosują takie napędy.

Kolejny przejazd.

 

[Kpt. Nemo]

I tak będziemy szli w zmiennych warunkach, tam gdzie można poboczem, drogą, ale też przez pola i łąki, wiał zimny wiatr i to prosto w paszczę.

Aż doszliśmy do miejscowości i przystanku Wołodrza
Krzyż św.Andrzeja na pięknej szynie.

Przystanek.

Obok przystanku dom i płot z szyn, oglądamy, wychodzi właściciel, znów płynie opowieść o naszym hobby, zaprasza do środka, po raz kolejny w ciągu kilku dni doświadczamy ludzkiej życzliwości, opowiadamy o szynach, jest zdziwiony i zainteresowany, jedna z szyn.

Trzeba iść, pogoda zdaje się zmieniać i to nie na lepsze.
Tak samo jest z torami, widać, nie widać, drzewa na nich, czasem trawa.

Zakręt w prawo.

Droga.

Docieramy do przystanku Perna.

Na dziś koniec, trzeba pobyć z rodziną.

CDN.

 

[daromaro]

Tam to chociaz jest tor. Zawsze mozna odgrzebac...

 

[Kpt. Nemo]

Tam to chociaz jest tor. Zawsze mozna odgrzebac...

Nowe towarzystwo czeka na takich optymistów, możesz pomóc.

 

[Kpt. Nemo]

Się idzie, dziś doskonale z wyjątkiem chwil gdy brnie się w grząskiej ziemi naszej rodzicielce, ale i wtedy się idzie.
I taki męczący kawałek się uwiecznił.

Sklep przy torach, blaszak idealny temat na makietę.

Przejazd.

W gęstwinie, zdaje się jakby słychać było szept "Głupi człowieku i tak zwyciężę" .

Zeszliśmy na drogę myśląc że będzie biegł wzdłuż torów, w oddali nasza linia, na wprost.

Musieliśmy wrócić bo odbijała w drugą stronę i znów pole.

Czasami fragment nie zarośniętych torów, potem znów mozolne brniecie przez zaorane pole.

Niedaleko wiadukt.

Kilka chwil i zbliża się cywilizacja.

Na posterunku osłonowym, jeszcze dziś działająca winda rogatek, są nawet szczątki linki i atrakcyjna nieruchomość, ciekawe jaki metraż i czy są media.

 

[Kpt. Nemo]

Choć nigdy tu nie byłem, mam pewność że zbliżamy się do Krośniewic, Piotrek potwierdza moje przypuszczenia.
Semafor wjazdowy, zdaje się świecić ale to tylko puste oczodoły i słońce tworzą taki miraż.

Wokół jakieś podejrzane ruchy, spychacze wywrotki, jakiś element industrialny jak się okaże szpiegowski maszt nadawczy i suwnica.

Zgliszcza ogródków działkowych ogrodzonych podkładami, szukamy gwoździ są, ale tak skorodowane że zatraciły cechy które sprawaiją iż pożądają ich miłośnicy i inni nienormalni.

Piotrek jednak coś znalazł.

Zakręcamy.

Oto i ona starożytna suwnica, pewnie niebawem zastąpią ją i jej podobne nowe, ładniejsze doskonalsze, naszpikowane elektroniką, póki co obejrzymy tą i archaiczne emaliowane tabliczki na głównej belce.

Jeszcze chwilę i lekko w lewo.

I jesteśmy w Krośniewicach, po drugiej stronie drogi widać już stację, po lewej małe domki które udział znaczący wezmą w tej opowieści.

Tor w kierunku do Boniewa i kawałek dalej w stronę stacji.

Wspomniany domek otoczony płotem z szyn, wchodzimy, nasza bezczelność peszy nawet nas samych, na gorącym uczynku czyli oglądaniu szyn zostajemy przyłapani przez starszą Panią, zaczynamy rozmowę, która przeistacza się w wielominutową pogawędkę starych znajomych.
Pani ma 76 lat, a jej mąż był wieloletnim zawiadowcą stacji, pokazuje nam świeżo posadzone róże, a także różowe paznokcie które jej zrobiła córka, śmiejemy się i po prostu żyjemy, dziś kocham wszystkich ludzi, moje serce jest przeogromne, sami normalni i pozytywni a dzień się jeszcze nie kończy.
Chwalimy porządek w ogródku, bo jest ładnie utrzymany, obok na sąsiedniej posesji gąszcz, słyszymy "Panie to młodsza ode mnie cholera a jaka leniwa nic nie robi aż strach" aż strach, ściskamy serdecznie Panią życzymy zdrowia, bo czego jeszcze chcieć w tym wieku, odchodzimy, ja jestem zadziwiony, słów nie mam, Piotrek wcielenie życzliwości i ciepła zwyczajnego ludzkiego, robię zdjęcie szyn w ogródku, niestety bez cech.

Teren stacji uprzątnięty, mnóstwo szyn odkopanych z powodu remontu, lub innych fachowych czynności, co pozwala nam znaleźć mnóstwo cech i to dość ciekawych, kilka fotek, od niechcenia bo w innym celu tu przybyliśmy.

Tego niebieskiego tu nie było.

Senna atmosfera, nie ma ani jednego czarnego ptaka, wszystkim słońce spaliło skrzydła, na nikogo dziś nie ześlą obłędu.

Tu tez porządek.

Ale, choć to nie koniec opowieści, nachodzą człowieka takie refleksje, nowe towarzystwo, nowe siły chęci i co, no myślę że nic, bo po tym co widzieliśmy po drodze, po tym co widziałem wędrując do Łęczycy i Ozorkowa, to muszą mieć olbrzymi stos pieniędzy i armię młodych silnych ludzi do roboty, bo to wszystko wymaga niesłychanych nakładów finansowych i mnóstwa ciężkiej pracy, inaczej to kolejna mrzonka, ale żeby nie było, chwała im za chęci i powodzenia.

W okolicach budynku stacyjnego oglądamy szyny, podchodzi do nas jeden z trzech od pewnego czasu obserwujących nas elegancko wystrojonych osobników, pewnie to towarzysze z nowego towarzystwa, starszy Pan i zaczyna się rozmowa, jak wszystkie dziś, po chwili jakbyśmy się od lat znali, stary maszynista, dziś tez jeszcze jeździ, na wielu kolejkach wąskotorowych zna ludzi z SKPL-u ze Środy,rozmawiamy o przyszłości, żaden z nas nie ma różowych okularów, ot życie, rozstajemy się, czas na nas, do domu długa i kręta droga.
A po drodze ho ho Panie dzieju, ileż ciekawych rzeczy.

 

[Kpt. Nemo]

Plan był taki dochodzimy do Krośniewic i idziemy z buta do Krzewia a tam w pociąg do Kutna, problem tylko taki że z Krzewia pociągi do Kutna są około dziesiątej i po piętnastej, a tu ledwie dwunasta trzydzieści, idziemy na główny plac na którym stają busy, po drodze znajdujemy kilka szyn i innych ciekawych rzeczy jak choćby pomnik anonimowego pogromcy smoków schowany w ogródku.

Jako ze urodziliśmy się w komunie i wychowaliśmy też, lubimy starocie, takie jak ten, dumnie czekający na właściciela na parkingu.

Spodobał na się ten klimacik, uliczka na tyły muzeum w Krośniewicach.

Oraz hamulce bezpieczeństwa w murze obok.

I znów gadanie, jesteśmy na placu, nie możemy znaleźć rozkładu jazdy busów, pytam o to Panią tak w moim wieku, no za chwilę będzie do Kutna, te rozkłady które wziąłem za reklamę co najmniej cyrku lub domu publicznego na B czyli biblioteki, kolorowe/odpustowe to rozkład jazdy.
Zaczynamy z Panią rozmawiać, po chwili mamy kolejną znajomą, pracuje w muzeum, zaprasza nas do niego, kiedyś skorzystamy z pewnością, okazuje się że była w Antonowce i Wychodzie, radzi nam gdzie powinniśmy pojechać na wąskotorówkę, bo choć podróżuje samochodem to też lubi kolejki, wsiadamy kupujemy bilety i gadamy przez całą drogę do Kutna, przypadek, nie sądzę, mam taką teorię ludzie widząc dwóch takich o szlachetnych obliczach, gdzie rysy twarzy nacechowane są inteligencją i dobrocią, lgną do nich jak pszczoły do kwiatów, tak jest można w to wątpić, można w to nie wierzyć, ale tak jest i dlatego dziś czyli wczoraj dzień obfitował w kontakty z ludźmi, szczególnymi bo każdy z nich był niepowtarzalny.

Wysiadamy w Kutnie, Piotrek prowadzi nas na skróty, gdyby mnie porzucił umarł bym z głodu i rozpaczy zanim znalazł bym drogę do stacji, zresztą chodniki w Kutnie specyficzne są, raczej preferują cyklistów, bo jak iść takim jak na zdjęciu, albo od cudownych dzieci dwóch pedałów dostaniesz w trąbę za łażenie po ścieżce, albo łomot od ciecia za rozrzucanie liści, na wszelki wypadek idziemy po jezdni.

Piotrek robi pamiątkowy konterfekt moich bucików i spodenek, oskrobaliśmy sobie kamaszki na stacji stalową szczotką coby takiej siary w ełce nie robić.

Po przedarciu się przez kordony i zasieki, forsując doły i góry wreszcie znajdujemy się na stacji, idziemy po bilet, wychodzimy na peron, no i piękny widok, tak to ten remont nigdy się nie skończy.

Przed odjazdem fotografujemy jeszcze pociąg do Berlina.

Jest nasz pociąg, ale na szóstym peronie dla znawców Kutna, dla innych trzeba kawał drogi biec bo w zasadzie się spóźnił i zaraz odjedzie, biegniemy, już na miejscach, słyszymy od Pani że są problemy na nastawni, ale odjeżdżamy po chwili, kasuje nam Pani bilety, mówię że wszelkie problemy można usunąć wiarą i modlitwą, spojrzenie Pani bezcenne, dodatkowo Piotrek pyta o imię naszej znajomej konduktorki z ADHD, widzę strach w oczach Pani Kierownik/Konduktor, cała drogę unika kontaktu wzrokowego z nami, zaczyna nas rozbierać ciepełko, na każdej stacji przybywa jednokomórkowców przenośnymi ołtarzykami, zgroza, na Kaliskiej luz, Pabianicka i już Chojny, wysiadam, telefon, odjeżdżający Piter informuje mnie że od Olechowa pod semaforem stoi Skoda, zaczekam, zajmuję miejsce na pniu jednego z wyciętych drzew, obserwując gościa biegającego nerwowo po placu i robiącego zdjęcia drzew.
Jest 182 100-8 CTL Logistic

Pan robiący zdjęcia mnie zaczepia myśląc że jestem z prasy z którą w sprawie wyciętych drzew usiłuje się od trzech dni skontaktować, rozmawiamy prawie godzinę jest już mi zimno, wymieniamy się mailami, planując złożenie doniesienia do prokuratury, na zakończenie drzewo które w piątek rano jeszcze rosło przy budynku stacyjnym.

Cóż skoro z lenistwa i pospolitego braku kandydatów wybieramy w wyborach idiotów, którzy uchwalają durne przepisy, naturalną konsekwencją jest że kolejni idioci przez nas wybrani tenże przepis wykorzystają do jakichś niecnych celów, te wycięte drzewa i każde zło przeciw obywatelom wyrządzane to nasza wina, pamiętajcie to my ponosimy odpowiedzialność za zły wybór.

Po dwudziestu minutach jestem w domu, ciepła kąpiel, zalewajka ze słoiczka, pełnia szczęścia, żabcia wraca z pracy, święta.

Dziękuję Ci Piotruś za towarzystwo, jak zwykle nieocenione, za wspólny marsz bezdrożami i cenne informacje na temat tej linii.

A Wam dziękuję za uwagę, męczy mnie trochę obciążanie forum taką ilością zdjęć, ale musi być zachowany choć w małej części porządek zdarzeń, choćby ze względu na tych którzy tam nie pojadą a chcieli by to zobaczyć.

Do następnego.

 

[Harry Potter]

Pawle, nie gadaj głupot... taka relacja wymaga odpowiedniego klimatu jaki dorabiają zdjęcia... A poza tym dzięki za relację... wstyd przyznać, ale ogólnie spaprałem wiele czasu i widzę, że to już straty nie do odrobienia... Wiele miejsc poprostu przestało istnieć i ich już nie odwiedzę...

Pozdrawiam,...

 

[Kpt. Nemo]

P Wiele miejsc poprostu przestało istnieć i ich już nie odwiedzę...

Gdy ja zaczynałem przygodę z koleją, wiele z tych miejsc była jeszcze żywa, niektóre chwilę po zamknięciu, kompletne, poszedłem w stronę modelarstwa i to w tej najgorszej ortodoksyjnej odmianie, do dziś przy każdej okazji Piotrek przypomina mi pewien komentarz padły z ust moich przy okazji wizyty w Sadlinkach, i każdego razu ze wstydem przyznaję mu rację.

Za późno, dziewiętnaście lat straconych, pozostaje tylko wędrówka śladami przeszłości.

Co nie jest takie proste czasami, bo jak przejść 32 kilometry, z miejscowości do której już dostanie się z Łodzi graniczy z cudem, a powrót, bo samo przejście leży w zasięgu moich możliwości, licząc przy niesprzyjających warunkach, 3 kilometry na godzinę to tylko dziesięć godzin marszu.
Jak już pisałem, zauważyłem u siebie oznaki uzależnienia od takiego łażenia, gdy nie mogę, substytutem staje się spacer "dookoła" Chojen, ciężka sprawa.

 

[robertmuszka]

Fajnie ze Krosniewice widze, narobią sie chłopaki i to w wiekszosci za własne pieniądze.

 

[Kpt. Nemo]

Fajnie ze Krosniewice widze, narobią sie chłopaki i to w wiekszosci za własne pieniądze.

Nie wiem czy mają zamiar przywrócić ruch pociągów i na jakim odcinku, ale na jakim by nie chcieli czeka ich ciężka i kosztowna praca, może wyściem byłby sponsor z potężnego koncernu dla którego kilkadziesiąt czy kilkaset tysięcy to jak kichnięcie, ale to utopia.
Nie chcę krakać ale pewnie skończy się na festynach z jazdą po stacji.

 

[robertmuszka]

Trzeba powoli zyc i cieszyc sie tym, co jest. Plany nie sa wielkie, bo i mozliwosci szalone nie są , dobrze byłoby odpalic kilka kilometrów szlaku, pieniądze, potrzebne, ale bardziej potrzebne sa checi, zapał ludzi i przedewszystki ludzie .

 

[Andrzej Harassek]

przy okazji wizyty w Sadlinkach

A mogę z ciekawości spytać, co Kolega Paweł robił w Sadlinkach? Znam to miejsce, kiedyś mieszkałem i pracowałem w tamtych stronach, a Sadlinki należały do mojego rejonu działania. Było to bardzo dawno, w czasie stanu wojennego i tuż po, więc o żadnych zdjęciach nie było mowy, ale wspomnienia zostały.

 

[Kpt. Nemo]

Trzeba powoli zyc i cieszyc sie tym, co jest. Plany nie sa wielkie, bo i mozliwosci szalone nie są , dobrze byłoby odpalic kilka kilometrów szlaku, pieniądze, potrzebne, ale bardziej potrzebne sa checi, zapał ludzi i przedewszystki ludzie .

Pozwolę sobie się z Tobą nie do końca zgodzić, mając niezbędne fundusze, można wynająć najemnych pracowników i w mig udrożnić i wyremontować szlak, tabor budynki, chęci i ludzie, których jest pewnie niewielu bez funduszy nic nie zdziałają.
Ale może się mylę.

 

[robertmuszka]

Powoli, ale skutecznie, takie moje zdanie. CO nagle to po diable . A na fundusze, to nie ma co liczyc zbyt wielkie, przynajmnej narazie.

 

[Kpt. Nemo]

A mogę z ciekawości spytać, co Kolega Paweł robił w Sadlinkach? Znam to miejsce, kiedyś mieszkałem i pracowałem w tamtych stronach, a Sadlinki należały do mojego rejonu działania. Było to bardzo dawno, w czasie stanu wojennego i tuż po, więc o żadnych zdjęciach nie było mowy, ale wspomnienia zostały.

Jak zwykle bezczelnie łaził po torach, ale w czasach gdy dyscyplina się rozluźniła choć jeszcze nie do końca, w czasach już bardzo współczesnych rok 2002 lub 2004 wracaliśmy z kolegami z jakiejś imprezy i na chwilę wstąpiliśmy na stację.
Akurat przyjechał pociąg prowadzony lokomotywą SU45 z wagonami piętrowymi.

 

[Andrzej Harassek]

Impreza kolejowa w Sadlinkach, w 2002-4? Czy coś związanego z kolejką w Marezie? Wiem, że coś się tam odbywało już po 1989, ale nie miałem możliwości tam pojechać.

 

[Kpt. Nemo]

Impreza była gdzie indziej, przez Sadlinki wracaliśmy, pociąg był rozkładowy.

 

[hamulcowy]

Na przełomie lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych często jeździłem do Gdańska i przejeżdżając przez Krośniewice, mając przed oczami demolkę wąskotorówki na Śląsku z zazdrością patrzyłem na nowo kładzione i podbijane tory, . I teraz okazuje się, że ten sam los spotkał i kolej krośniewicką. Żal d*** ściska i tyle

 

[Kylogram]

Paweł, doceniając twoją krasomówczość, a w zasadzie krasopisość (?) proszę, żebyś powstrzymał się od tego rodzaju "wycieczek": "wszelkie problemy można usunąć wiarą i modlitwą, spojrzenie Pani bezcenne, dodatkowo Piotrek pyta o imię naszej znajomej konduktorki z ADHD". Chętnie zapoznam cię z ludźmi głęboko wierzącymi oraz z osobami chorymi na ADHD/ADD, zobaczyć jak kontestujesz wprost ich przypadłość Może trochę pokory, skoro taką atencją darzysz babcię z różowymi paznokciami, to może wyniesiesz się na wyższy poziom.