-
Ten serwis używa "ciasteczek" (cookies). Korzystając z niego, wyrażasz zgodę na użycie plików cookies. Learn more.
Relacja Opowieści dziwnej treści czyli Piotra i Pawła kolejowe peregrynacje
Zatrzymujemy się za stacją benzynową, idziemy na most nad rzeką Rakówką, opodal stacji powstała kiedyś nieformalna stacja nazwana Blue Box, od części budynku stojącego obok stacji.
W kierunku PT.
Musiałem po tym przejść, nie to żebym się bał, ale nie lubię.
W całej okazałości z poziomu rzeki.
Jedyne tory z wyjątkiem tych na stacji, zachowane na całej trasie kolejki, z początku myślałem że jest tylko jedna szyna, ale były dwie.
Słup jakich tu wiele.
Granica powiatów piotrkowskiego i sulejowskiego, obok słupka w paski wchodził tor.
Omijamy bokiem gęstwinę nie do przebycia i dostajemy się na nasyp, od strony wjazdu i w stronę Uszczyna.
Jedziemy, po jakimś czasie wyraźnie widać drogę wchodzącą w ślad nasypu, to kolejny gwóźdź do trumny kolejki.
Tu tor biegł mniej więcej między dwoma rzędami słupków.
Dalszy ciąg jutro.
W kierunku PT.
Musiałem po tym przejść, nie to żebym się bał, ale nie lubię.
W całej okazałości z poziomu rzeki.
Jedyne tory z wyjątkiem tych na stacji, zachowane na całej trasie kolejki, z początku myślałem że jest tylko jedna szyna, ale były dwie.
Słup jakich tu wiele.
Granica powiatów piotrkowskiego i sulejowskiego, obok słupka w paski wchodził tor.
Omijamy bokiem gęstwinę nie do przebycia i dostajemy się na nasyp, od strony wjazdu i w stronę Uszczyna.
Jedziemy, po jakimś czasie wyraźnie widać drogę wchodzącą w ślad nasypu, to kolejny gwóźdź do trumny kolejki.
Tu tor biegł mniej więcej między dwoma rzędami słupków.
Dalszy ciąg jutro.
-
3
-
1
-
7
- Pokaż wszystkie
Też byłem zdziwiony, zazwyczaj winogrona kojarzą się z winkiem, przepis tani nie jest, długo trzeba czekać ale efekty podobno są przednie, za zgodą Artiego podaję Wam przepis jego żony, zresztą super dziewczyny.
0.75 l spirytusu 70%
3 szklanki miodu
1szklanak wody
goździki
1/2 laski wanilii
Do winogron dodajemy kilka sztuk goździków i wanilię.Owoce rozdrabniamy . Zalewamy je mieszanką spirytusu i wody tak , aby zakryć zawartość słoja. Zamknięte naczynie odstawiamy w zaciemnione , dość ciepłe miejsce , na 6 tyg. Co parę dni wstrząsamy słojem.
Po upływie zalecanego czasu przelewamy alkohol do butelek , szczelnie je zamykamy i odstawiamy w spokojne miejsce. Do owoców dodajemy miód. Na tym etapie powstawania nalewki na spirytusie należy codziennie wstrząsnąć zawartość naczynia z winogronami, by doprowadzić do całkowitego rozpuszczenia się miodu. Po 2 tyg. należy połączyć syrop z soku winogron z odlanym wcześniej alkoholem i odstawić do sklarowania. Filtrujemy zawartość. Nalewka rozlana do szczelnie zamykanych butelek , będzie teraz leżakować około 3-6 miesięcy. Im dłużej , tym bardziej będzie wyrazisty smak.
Miód możemy zastąpić 1/2 kg cukru.
Aby nie było wątpliwości to są proporcje na jeden kilogram winogron, ja z Ewcią wczoraj w monopolowym zakupiłem już odpowiednią ilość produktu niegdyś wiodącej branży w Polsce.
0.75 l spirytusu 70%
3 szklanki miodu
1szklanak wody
goździki
1/2 laski wanilii
Do winogron dodajemy kilka sztuk goździków i wanilię.Owoce rozdrabniamy . Zalewamy je mieszanką spirytusu i wody tak , aby zakryć zawartość słoja. Zamknięte naczynie odstawiamy w zaciemnione , dość ciepłe miejsce , na 6 tyg. Co parę dni wstrząsamy słojem.
Po upływie zalecanego czasu przelewamy alkohol do butelek , szczelnie je zamykamy i odstawiamy w spokojne miejsce. Do owoców dodajemy miód. Na tym etapie powstawania nalewki na spirytusie należy codziennie wstrząsnąć zawartość naczynia z winogronami, by doprowadzić do całkowitego rozpuszczenia się miodu. Po 2 tyg. należy połączyć syrop z soku winogron z odlanym wcześniej alkoholem i odstawić do sklarowania. Filtrujemy zawartość. Nalewka rozlana do szczelnie zamykanych butelek , będzie teraz leżakować około 3-6 miesięcy. Im dłużej , tym bardziej będzie wyrazisty smak.
Miód możemy zastąpić 1/2 kg cukru.
Aby nie było wątpliwości to są proporcje na jeden kilogram winogron, ja z Ewcią wczoraj w monopolowym zakupiłem już odpowiednią ilość produktu niegdyś wiodącej branży w Polsce.
Tylko pamietajcie o kontrakcji przy rozcienczaniu spirytusu 95% do 70%. Swego czasu Dimitrij Mendelejew (ten od ukladu okresowego) obronil doktorat: „O połączeniach alkoholu z wodą” gdzie wlasnie opisal to zjawisko.
Ostatnio edytowane:
Znalazłem przypadkowo galerię zdjęć z piotrkowskiej kolejki autorstwa Pana Dariusza Krysztofiaka nie mogę jednak znaleźć tam kontaktu z nim, nie mniej jednak podaję link do galerii publicznej, połowa pierwszej i drugiej strony, zdjęcia z lat 2005-2008, polecam widać jak to wszystko wyglądało dziesięć lat temu.
https://www.bazakolejowa.pl/index.php?dzial=user&opt=galeria&uid=201&str=2
https://www.bazakolejowa.pl/index.php?dzial=user&opt=galeria&uid=201&str=2
Swoją drogą nazwisko autora zdjęć w tej galerii, jakby nie było mi obce, czy to nie ktoś z rodziny naszego Kolegi forumowego z Torunia.
Dalszy ciąg relacji trochę później, dziś mam dyżur na kompanii, wc kadry zrobione, teraz umywalnia, potem kącik gospodarczy i sypialnia, dziadków też na rejony gonią.
Dalszy ciąg relacji trochę później, dziś mam dyżur na kompanii, wc kadry zrobione, teraz umywalnia, potem kącik gospodarczy i sypialnia, dziadków też na rejony gonią.
Uszczyn za tym skrzyżowaniem zaczynała się mijanka.
Wyraźne ślady torowiska, no może nie tak bardzo, ale widać że coś było.
Budynek stacyjny już bez nazwy i w coraz gorszym stanie, w zasadzie roślinność i czas wyręcza niebawem PKP i kolejny problem zostanie odhaczony jako kolejny sukces.
Po lewej stronie budynek już pęka, nie udało nam się sprawdzić stanu dachu.
W głębi za przystankiem autobusowym który kiedyś był w innym miejscu, obok drewnianego słupa był drugi rozjazd, kończyła się mijanka.
Jedziemy dalej, widać przebieg torowiska i zaborczość nowej drogi która biegła ciut bardziej w lewo.
Zostawiamy samochód pod marketem Krokodylek, swoją droga podziwiam inwencję twórcza w zakresie nazewnictwa sklepów i z buta idziemy na most .
Tu był kiedyś po prawej stronie, a tak wyglądał dawno temu patrząc w stronę Sulejowa.
Stoimy plecami do Sulejowa, tu na ukos w lewą stronę celując w widoczny dom, linia kolejki przecinała drogę.
Na skrzyżowaniu w Przygłowie drewniany dom, ciągle trwający mimo upływu czasu, moja ukochana bywając na koloniach we /Włodzimierzowie przychodziła tu z koleżankami na lemoniadę w butelkach z porcelanowym korkiem, a mój przewodnik Arti przyjeżdżal do piekarni która tu była po ciepły chleb na zakąskę, pamiętacie jak pachnie taki chleb, a jak smakuje.
Idziemy starotorzem.
Budynek stacyjny mimo przebudów zachował pierwotny charakter niestety jadą c drogą może go tylko dostrzec ten co wie o jego istnieniu, wszechobecne ekrany zasłaniają wszystko.
Co za ironia, słupki które czegoś strzegą, jednocześnie nieomal idealnie pokazują przebieg torowiska.
I swojskie klimaty, bar ukryty na uboczu, nie wiadomo czy jeszcze czynny, z pewnością stał przy drodze, karmiąc niejednego spragnionego podróżnika.
Zamykam oczy i czuję zapach bigosu, flaków smażonych jajek.
CDN.
Wyraźne ślady torowiska, no może nie tak bardzo, ale widać że coś było.
Budynek stacyjny już bez nazwy i w coraz gorszym stanie, w zasadzie roślinność i czas wyręcza niebawem PKP i kolejny problem zostanie odhaczony jako kolejny sukces.
Po lewej stronie budynek już pęka, nie udało nam się sprawdzić stanu dachu.
W głębi za przystankiem autobusowym który kiedyś był w innym miejscu, obok drewnianego słupa był drugi rozjazd, kończyła się mijanka.
Jedziemy dalej, widać przebieg torowiska i zaborczość nowej drogi która biegła ciut bardziej w lewo.
Zostawiamy samochód pod marketem Krokodylek, swoją droga podziwiam inwencję twórcza w zakresie nazewnictwa sklepów i z buta idziemy na most .
Tu był kiedyś po prawej stronie, a tak wyglądał dawno temu patrząc w stronę Sulejowa.
Stoimy plecami do Sulejowa, tu na ukos w lewą stronę celując w widoczny dom, linia kolejki przecinała drogę.
Na skrzyżowaniu w Przygłowie drewniany dom, ciągle trwający mimo upływu czasu, moja ukochana bywając na koloniach we /Włodzimierzowie przychodziła tu z koleżankami na lemoniadę w butelkach z porcelanowym korkiem, a mój przewodnik Arti przyjeżdżal do piekarni która tu była po ciepły chleb na zakąskę, pamiętacie jak pachnie taki chleb, a jak smakuje.
Idziemy starotorzem.
Budynek stacyjny mimo przebudów zachował pierwotny charakter niestety jadą c drogą może go tylko dostrzec ten co wie o jego istnieniu, wszechobecne ekrany zasłaniają wszystko.
Co za ironia, słupki które czegoś strzegą, jednocześnie nieomal idealnie pokazują przebieg torowiska.
I swojskie klimaty, bar ukryty na uboczu, nie wiadomo czy jeszcze czynny, z pewnością stał przy drodze, karmiąc niejednego spragnionego podróżnika.
Zamykam oczy i czuję zapach bigosu, flaków smażonych jajek.
CDN.
-
7
-
1
-
2
- Pokaż wszystkie
A ja zapraszam na stronę kolejki na facebooku
Stronę prowadzi mój daleki znajomy. Uzbierało nam się już trochę zdjęć.
https://www.facebook.com/pg/piotrkowskakolejwaskotorowa/photos/?ref=page_internal
Dziękuję @Paweł R za relację.
Mam sentyment do tej kolejki i tamtych terenów. W latach 70 moja mama nią podróżowała.
Z pozdrowieniami - taki mój hand made H0e...
Stronę prowadzi mój daleki znajomy. Uzbierało nam się już trochę zdjęć.
https://www.facebook.com/pg/piotrkowskakolejwaskotorowa/photos/?ref=page_internal
Dziękuję @Paweł R za relację.
Mam sentyment do tej kolejki i tamtych terenów. W latach 70 moja mama nią podróżowała.
Z pozdrowieniami - taki mój hand made H0e...
-
2
-
3
- Pokaż wszystkie
Skoro zaglądamy już do trumny, to chyba warto przypomnieć sobie jak kolejka wyglądała wydając ostatnie tchnienia:
Oba filmy autorstwa mojego taty.
Mam jeszcze zdjęcia z rozbiórki, ale to boli chyba za mocno żeby do tego wracać
Mam jeszcze zdjęcia z rozbiórki, ale to boli chyba za mocno żeby do tego wracać
-
4
-
2
-
1
- Pokaż wszystkie
Pozwolę sobie na krótki komentarz do jednego wpisu tu w wątku i jednej PW którą otrzymałem, ale na końcu, chciałby dziś skończyć, a jeszcze jest kilka zdjęć do pokazania i kilka słów do napisania.
Z narażeniem życia przebiegamy przez tą jakże ruchliwą jezdnię, wykorzystując krótką przerwę w rzece samochodów, by zobaczyć miejsce po przystanku Polanka.
Widok w stronę PT i w stronę Sulejowa.
Podobno była tu tylko wiata z kształtowników stalowych pokryta blachą lub eternitem oraz ławka betonowa, być może elementy na zdjęciu to fragmenty jej podpór.
Jedziemy już na stację w Sulejowie, parkujemy obok Biedronki parking jeszcze bez parkometrów i idziemy w stronę wjazdu na stację, który był mniej więcej w tym miejscu.
Mijamy lokomotywownię już powoli zatraca szczegóły budowli, ogólna bryła pozostaje niezmienna.
W porównaniu do poprzedniej wersji, ta ma zamurowane okna i wrota solidniejsze stalowe.
Ale jest i to jest bardzo ważne, tak wyglądał na zdjęciach Pana Dariusza Krysztowiaka
Płot okalający teren równi stacyjnej, chyba z tamtych lat.
Widok na budynek od strony PT, nie da się zrobić porządnego zdjęcia, nie mam miejsca, z drogi tez to raczej niemożliwe.
Widok od strony lokomotywowni, peronów i od strony wyjazdu do wyrobiska.
Tu możecie zobaczyć jak wyglądał kiedyś, i dowiedzieć się wielu innych ciekawych rzeczy.
https://sulejowhistoryczny.wordpress.com/tag/kolej-waskotorowa/
Makietowy przystanek autobusowy, prawda że coś w sobie ma.
Wapienniki Jan na przeciwko stacji i Wiktor, a raczej jego ruiny, za parkingiem Biedronki.
A tak Wiktor wyglądał dawniej.
Z narażeniem życia przebiegamy przez tą jakże ruchliwą jezdnię, wykorzystując krótką przerwę w rzece samochodów, by zobaczyć miejsce po przystanku Polanka.
Widok w stronę PT i w stronę Sulejowa.
Podobno była tu tylko wiata z kształtowników stalowych pokryta blachą lub eternitem oraz ławka betonowa, być może elementy na zdjęciu to fragmenty jej podpór.
Jedziemy już na stację w Sulejowie, parkujemy obok Biedronki parking jeszcze bez parkometrów i idziemy w stronę wjazdu na stację, który był mniej więcej w tym miejscu.
Mijamy lokomotywownię już powoli zatraca szczegóły budowli, ogólna bryła pozostaje niezmienna.
W porównaniu do poprzedniej wersji, ta ma zamurowane okna i wrota solidniejsze stalowe.
Ale jest i to jest bardzo ważne, tak wyglądał na zdjęciach Pana Dariusza Krysztowiaka
Płot okalający teren równi stacyjnej, chyba z tamtych lat.
Widok na budynek od strony PT, nie da się zrobić porządnego zdjęcia, nie mam miejsca, z drogi tez to raczej niemożliwe.
Widok od strony lokomotywowni, peronów i od strony wyjazdu do wyrobiska.
Tu możecie zobaczyć jak wyglądał kiedyś, i dowiedzieć się wielu innych ciekawych rzeczy.
https://sulejowhistoryczny.wordpress.com/tag/kolej-waskotorowa/
Makietowy przystanek autobusowy, prawda że coś w sobie ma.
Wapienniki Jan na przeciwko stacji i Wiktor, a raczej jego ruiny, za parkingiem Biedronki.
A tak Wiktor wyglądał dawniej.
Załączniki
-
6
-
1
-
1
- Pokaż wszystkie
Jeszcze proszę o chwilę cierpliwości, powoli dobiegamy końca.
Wsiadamy w auto i jedziemy nie do wyrobiska tylko do miejsca gdzie był przystanek Sulejów Pilica, zaraz za parkingim wspominanej często Biedronki w lewo i zaraz w prawo, gdyby ktoś chciał.
Tu po lewej na zdjęciu znajdował się przystanek, gdzie młody Artur z domu babci biegł przez podwórko sąsiadów aby zobaczyć pociąg, ludzie to mają szczęście.
W okolicy banera po lewej był kozioł oporowy żeberka ochronnego.
Idziemy dalej, Artur nie ma litości dla starych ludzi, kończy się asfalt, droga szutrowa, zastawiona wrakami jak na pierwszy rzut oka się wydaje autobusów i mniejszych busików, z tablic wynika że jest to jakby parking/baza busów które zapewniają komunikację w okolicy.
Coś jakby szuter pod nogami.
Dochodzimy do Pilicy jak błyskotliwie wydedukowałem, w krzakach schron bojowy, nie znam się na tym, na górze, ślad po wieży bojowej lub obserwacyjnej.
I onże od przodu.
A to zachowany tylko z tej strony przyczółek mostu przez Pilicę.
Most wyglądał dawno temu tak.
Za mostem linia miała dalszy ciąg, były jeszcze trzy stacje Klasztor, Tartak i Kopalnia, jeśłi uda mi się zdobyć mapę na której będzie przebieg tej części linii, trzeba będzie go spróbować odnaleźć.
Idziemy "promenadą" trochę zaniedbaną ale dość czystą, są nawet ławki z danego nurtu została tylko wstążka wody, brzegi zarośnięte szuwarami podmokłe śmierdzące zgnilizną, idziemy bo gdzieś tam jest jeszcze jeden bunkier, który chcemy zobaczyć.
Artefakt.
Przechodzimy znów przez ruchliwą ulicę całe szczęście są pasy, mijamy siedzibę straży pożarnej i znajdujemy bunkier, hm znaleźliśmy, wracamy.
Wracamy do samochodu i jedziemy na drogę do wyrobiska.
Artur zatrzymała się obok cmentarza, mówię mu że jeszcze nie czas na mnie, ale okazało się że tylko chciał mi coś pokazać.
Kolejna budowla inżynieryjna, choć to określenie jest zdecydowanie na wyrost, przepust pod dawnym torowiskiem, solidny betonowy, zachowany w dobrym stanie.
Wsiadamy w auto i jedziemy nie do wyrobiska tylko do miejsca gdzie był przystanek Sulejów Pilica, zaraz za parkingim wspominanej często Biedronki w lewo i zaraz w prawo, gdyby ktoś chciał.
Tu po lewej na zdjęciu znajdował się przystanek, gdzie młody Artur z domu babci biegł przez podwórko sąsiadów aby zobaczyć pociąg, ludzie to mają szczęście.
W okolicy banera po lewej był kozioł oporowy żeberka ochronnego.
Idziemy dalej, Artur nie ma litości dla starych ludzi, kończy się asfalt, droga szutrowa, zastawiona wrakami jak na pierwszy rzut oka się wydaje autobusów i mniejszych busików, z tablic wynika że jest to jakby parking/baza busów które zapewniają komunikację w okolicy.
Coś jakby szuter pod nogami.
Dochodzimy do Pilicy jak błyskotliwie wydedukowałem, w krzakach schron bojowy, nie znam się na tym, na górze, ślad po wieży bojowej lub obserwacyjnej.
I onże od przodu.
A to zachowany tylko z tej strony przyczółek mostu przez Pilicę.
Most wyglądał dawno temu tak.
Za mostem linia miała dalszy ciąg, były jeszcze trzy stacje Klasztor, Tartak i Kopalnia, jeśłi uda mi się zdobyć mapę na której będzie przebieg tej części linii, trzeba będzie go spróbować odnaleźć.
Idziemy "promenadą" trochę zaniedbaną ale dość czystą, są nawet ławki z danego nurtu została tylko wstążka wody, brzegi zarośnięte szuwarami podmokłe śmierdzące zgnilizną, idziemy bo gdzieś tam jest jeszcze jeden bunkier, który chcemy zobaczyć.
Artefakt.
Przechodzimy znów przez ruchliwą ulicę całe szczęście są pasy, mijamy siedzibę straży pożarnej i znajdujemy bunkier, hm znaleźliśmy, wracamy.
Wracamy do samochodu i jedziemy na drogę do wyrobiska.
Artur zatrzymała się obok cmentarza, mówię mu że jeszcze nie czas na mnie, ale okazało się że tylko chciał mi coś pokazać.
Kolejna budowla inżynieryjna, choć to określenie jest zdecydowanie na wyrost, przepust pod dawnym torowiskiem, solidny betonowy, zachowany w dobrym stanie.
-
6
-
1
-
1
- Pokaż wszystkie
Piękny łuk za cmentarzem i koniec wyraźnego torowiska.
Wracamy do samochodu aby dojechać do wyrobiska, okolice sa przez miejscowych nazywane "Lazurowym Wybrzeżem" przy odpowiednim kącie padania promieni słonecznych czysta woda przybiera intensywny lazurowy kolor, w niewielkim stopniu zdjęcie oddaje to zjawisko.
Na terenie wyrobiska ćwiczą ratownictwo i nurkują rekreacyjnie nurkowie ze straży pożarnej i nie tylko, w sobotę stał namiot i było kilkunastu Panów w kombinezonach, od nich dowiedzieliśmy się że w najgłębszym miejscu zalewisko ma około 15 metrów.
Podobno pod wodą został cały sprzęt służący do wydobycia surowca do produkcji wapna.
Dwa filmiki prawie na ten temat.
Na stoku stoi budynek dozorcy/administratora/ kierownika kopalni, któż to może wiedzieć.
Czas wracać plan wykonany w stu procentach, pogoda się poprawiła zrobiło się bardzo ciepło.
Po drodze tablica z nazwą miejscowości, nie dość że oryginalną to jeszcze umieszczoną wysoko na słupie.
Gdy Emily Bronte żyła się by zdziwiła.
Wróciliśmy do Artura, gdzie zostałem przyjęty jak wyjątkowy gość, zjedliśmy i wypiliśmy suty obiad, a wiadomo że misie po obiadku lubią pospać, nic z tego trzeba iść na pociąg, całe szczęście że od Artura to tylko niecałe pięć minut z buta, jeszcze tylko fotka takich żółtych do budowy kolei.
Zaskakujący "Byczek" ET22-1109
Oraz objaw chorobowy, dostrzeżona w elemencie konstrukcyjnym schodów nad torami kto był w PT wie o co chodzi, cecha na ceowniku z Huty Katowice, ma się oko co nie, no i schizę już chyba.
Jadę, niesamowity dzień, uwielbiam takie, kocham takie, w pociągu w porównaniu do porannego luzik, mam dla siebie cztery siedzenia i ciągle ten sam komunikat na wyświetlaczu, chyba sobie PR-y nie radzą z elektroniką bo i filmy też się trochę tną.
Dwa razy staliśmy w polu i długo w Koluszkach, dość powiedzieć że w tamtą stronę jechałem 61 minut, powrotna podróż zajęła mi 93 minuty, ale co tam.
Dziękuje za uwagę mam nadzieję że się Wam podobało, dostałem uroczy liścik na PW, mniej więcej sugerujący abym się bardziej postarał, zwłaszcza ze zdjęciami bo są nic nie warte merytorycznie.
Cóż drogi kolego, z niecierpliwością czekam na Twoją relację ze zdjęciami powalającymi na kolana.
Co do moich, dzięki uprzejmości Artura który poświecił swój czas, którego mu brakuje bo miał awarię pieca, ale pojechał ze mną nie poganiał, zawiózł, nakarmił i napoił, mogłem zrealizować swoje marzenie czyli poznanie całej trasy tej kolejki, wiem już teraz że przejście jej pieszo byłoby nudne i nie zobaczył bym nawet ułamka tego co widziałem, poza tym biorąc pod uwagę że nigdy nie widziałem tej kolejki "żywej" i nie miałem żadnych zdjęć, te które zrobiłem moim zdaniem dadzą szansę wielu z Was na odbycie tej podróży, właśnie podróży nie do zaglądania do trumny, dopóki coś się jeszcze zachowało, to było moim celem i zrealizowałem go po stokroć, a ponieważ taki głupi trochę jestem i mam na to papier, cieszę się ze wszystkiego.
Artur dziękuje Ci bardzo, teraz jestem Twoim dłużnikiem.
Serce dla przyjaciół , nóż dla wroga.
Howgh.
Mam milijony pomysłów, na wycieczki długie i krótkie, ale niepokoi mnie spadek mocy w moim reaktorze, trzeba będzie spiąć pośladki i coś z ty zrobić, rzesze moich miłośników czekają na dalsze opowieści.
Do następnego.
Wracamy do samochodu aby dojechać do wyrobiska, okolice sa przez miejscowych nazywane "Lazurowym Wybrzeżem" przy odpowiednim kącie padania promieni słonecznych czysta woda przybiera intensywny lazurowy kolor, w niewielkim stopniu zdjęcie oddaje to zjawisko.
Na terenie wyrobiska ćwiczą ratownictwo i nurkują rekreacyjnie nurkowie ze straży pożarnej i nie tylko, w sobotę stał namiot i było kilkunastu Panów w kombinezonach, od nich dowiedzieliśmy się że w najgłębszym miejscu zalewisko ma około 15 metrów.
Podobno pod wodą został cały sprzęt służący do wydobycia surowca do produkcji wapna.
Dwa filmiki prawie na ten temat.
Na stoku stoi budynek dozorcy/administratora/ kierownika kopalni, któż to może wiedzieć.
Czas wracać plan wykonany w stu procentach, pogoda się poprawiła zrobiło się bardzo ciepło.
Po drodze tablica z nazwą miejscowości, nie dość że oryginalną to jeszcze umieszczoną wysoko na słupie.
Gdy Emily Bronte żyła się by zdziwiła.
Wróciliśmy do Artura, gdzie zostałem przyjęty jak wyjątkowy gość, zjedliśmy i wypiliśmy suty obiad, a wiadomo że misie po obiadku lubią pospać, nic z tego trzeba iść na pociąg, całe szczęście że od Artura to tylko niecałe pięć minut z buta, jeszcze tylko fotka takich żółtych do budowy kolei.
Zaskakujący "Byczek" ET22-1109
Oraz objaw chorobowy, dostrzeżona w elemencie konstrukcyjnym schodów nad torami kto był w PT wie o co chodzi, cecha na ceowniku z Huty Katowice, ma się oko co nie, no i schizę już chyba.
Jadę, niesamowity dzień, uwielbiam takie, kocham takie, w pociągu w porównaniu do porannego luzik, mam dla siebie cztery siedzenia i ciągle ten sam komunikat na wyświetlaczu, chyba sobie PR-y nie radzą z elektroniką bo i filmy też się trochę tną.
Dwa razy staliśmy w polu i długo w Koluszkach, dość powiedzieć że w tamtą stronę jechałem 61 minut, powrotna podróż zajęła mi 93 minuty, ale co tam.
Dziękuje za uwagę mam nadzieję że się Wam podobało, dostałem uroczy liścik na PW, mniej więcej sugerujący abym się bardziej postarał, zwłaszcza ze zdjęciami bo są nic nie warte merytorycznie.
Cóż drogi kolego, z niecierpliwością czekam na Twoją relację ze zdjęciami powalającymi na kolana.
Co do moich, dzięki uprzejmości Artura który poświecił swój czas, którego mu brakuje bo miał awarię pieca, ale pojechał ze mną nie poganiał, zawiózł, nakarmił i napoił, mogłem zrealizować swoje marzenie czyli poznanie całej trasy tej kolejki, wiem już teraz że przejście jej pieszo byłoby nudne i nie zobaczył bym nawet ułamka tego co widziałem, poza tym biorąc pod uwagę że nigdy nie widziałem tej kolejki "żywej" i nie miałem żadnych zdjęć, te które zrobiłem moim zdaniem dadzą szansę wielu z Was na odbycie tej podróży, właśnie podróży nie do zaglądania do trumny, dopóki coś się jeszcze zachowało, to było moim celem i zrealizowałem go po stokroć, a ponieważ taki głupi trochę jestem i mam na to papier, cieszę się ze wszystkiego.
Artur dziękuje Ci bardzo, teraz jestem Twoim dłużnikiem.
Serce dla przyjaciół , nóż dla wroga.
Howgh.
Mam milijony pomysłów, na wycieczki długie i krótkie, ale niepokoi mnie spadek mocy w moim reaktorze, trzeba będzie spiąć pośladki i coś z ty zrobić, rzesze moich miłośników
czekają na dalsze opowieści.Do następnego.
-
8
-
3
-
1
- Pokaż wszystkie
Już wiem niestety, skąd znajome było dla mnie nazwisko Pana Dariusza Krysztowiaka.
http://forum.modelarstwo.info/threads/Ś-p-dariusz-krysztofiak.46006/
http://forum.modelarstwo.info/threads/Ś-p-dariusz-krysztofiak.46006/
| Autor wątku | Podobne wątki | Forum | Odpowiedzi | Data |
|---|---|---|---|---|
| Relacja Opowieści dziwnej treści... | Wycieczki i podróże koleją i związane z koleją | 3 | ||
| Relacja "Opowieści dziwnej treści, czyli Pawła kolejowe peregrynacje " - pytanie | Wycieczki i podróże koleją i związane z koleją | 6 |
Podobne wątki
-
Relacja Opowieści dziwnej treści...
- Rozpoczęte przez Juras XR4Ti
- Odpowiedzi: 3
-
Relacja "Opowieści dziwnej treści, czyli Pawła kolejowe peregrynacje " - pytanie
- Rozpoczęte przez Hoart
- Odpowiedzi: 6