-
Ten serwis używa "ciasteczek" (cookies). Korzystając z niego, wyrażasz zgodę na użycie plików cookies. Learn more.
Relacja Opowieści dziwnej treści czyli Piotra i Pawła kolejowe peregrynacje
Dziękuję za czujność, mój błąd oczywiście to Policja, nawet na budynku jest taki napis,zasugerowała mnie tablica wywieszona na dworcu, czasami mózg coś rejestruje bez naszego udziału.
[DOUBLEPOST=1494014482][/DOUBLEPOST]
Wrzucę potem wszystkie zdjęcia samochodów jakie zrobiliśmy, choć My to mniej ale Piotrek jako "samochodziarz" dużo więcej, może nawet w Waszym dziale, żeby tu bałaganu nie robić, oczywiście jeśli się zgodzicie.
[DOUBLEPOST=1494014482][/DOUBLEPOST]
Piękna opowieść Pawle. Pojazdy rzeczywiście takie jak w czasach PRL-owskich. Piękne fotki. Gratuluję wyprawy. 
Nalewam sobie szklaneczkę wody rozmownej i czekam na kolejny odcinek.
Nalewam sobie szklaneczkę wody rozmownej i czekam na kolejny odcinek.
W czwartej wstaliśmy lekko popsuci, i nie tak wcześnie jak zazwyczaj, zjedliśmy śniadanie, i tu muszę się pochwalić, od szczenięcych lat miałem uczulenie na jajka, na miękko lub sadzone lub smażone, specyficzną bo objawiającą się nie możliwością utrzymania zjedzonego pokarmu, zawsze wracał.
Przekornie zamówiłem omlet, z pomidorami i serem, zjadłem, powoli, i zwyciężyłem, nie wrócił, otwierają się przede mną nowe horyzonty, już nie będę musiał patrzeć jak ludzi jedzą jajecznicę, mogę też, niby pierdoła, a jak cieszy.
Zjedliśmy spokojnie śniadanko, ponieważ dzień zapowiadał się niespecjalnie, bo w czwartki kolejka w Antonowce nie pracuje, a na nic się zdały próby załatwienia prywatnego przejazdu na choćby części trasy, musieliśmy sobie zorganizować czas, plan jet prosty idziemy na dworzec i gdzieś jedziemy.
Wiśta wio, łatwo powiedzieć nie sposób zrobić.
Przed wyjściem fotka widoku z okna hotelu, takie złomowsika są bardzo popularne, widzieliśmy ich kilkanaście, ale zawsze były ukryte za wysokim płotem.
Po sformowaniu kolumny która i tak się rozlazła, poszliśmy na dworzec, zahaczając o sklep przy piekarni, duży asortyment pieczywa, przeważa ciemne,bardzo smaczne, nie gorzej niż u nas, bardzo dobre "bułeczki" smażone z nadzieniem ziemniaczano=boczkowym.
Mijamy skwer z oryginalną ławeczką.
I deptak w centrum z bardzo ważnym pomnikiem, niestety brak nam wiedzy aby jednoznacznie zakwalifikować znalezisko.
Jesteśmy na stacji, i tu pierwsze tego dnia niepowodzenie, nie ma jeszcze południa, a najbliższy pociąg o szesnastej, rozkład bardzo ubogi, trzeba zmienić plany.
Postanawiamy iść pod "naz" most i tam jakoś spędzić ten dzień.
Najgorsze że runął nasz plan dojazdu do Antonowki pociągiem, wszędzie tak wychwalane połączenie, nie ma praktycznie żadnej wartości, ponieważ pociąg odjeżdża około trzeciej nad ranem, biorąc pod uwagę że idziemy do dworca około godziny, musielibyśmy wstać około pierwszej, żeby się zdążyć wygmyrać.
Maciek dzwoni do recepcji i po krótkiej wymianie uprzejmości zamawia dla nas bus, który zawiezie nas do Antonowki, za jedyne 500 Hrywien (85 zł) po kurskie po którym je kupowałem w Łodzi.
Kilka fotek z dworca, mało bo trochę jesteśmy poirytowani, nie wiem czy nie jet to syndrom gwałtownego odstawienia.
Podobnie jak i u nas zawsze można komuś oddać hołd i upamiętnić go w godny sposób.
Wszędzie pełno tablic ostrzegawczych.
I dlatego, a także z powodu że zostaliśmy ostrzeżeni przed ochroną, nie odważyliśmy się iść do szopy, i tak przyzwyczajeni do zachowania akceptowanego u nas, choć też nie wszędzie, wzbudzaliśmy swoją śmiałością co najmniej zdziwienie.
Piotrek robi zdjęcia wagonów, wszak są inne niż nasze, stacja jak wszędzie, trochę porządku, trochę bałaganu, różnica to inny tabor.
CDN.
Przekornie zamówiłem omlet, z pomidorami i serem, zjadłem, powoli, i zwyciężyłem, nie wrócił, otwierają się przede mną nowe horyzonty, już nie będę musiał patrzeć jak ludzi jedzą jajecznicę, mogę też,
niby pierdoła, a jak cieszy.Zjedliśmy spokojnie śniadanko, ponieważ dzień zapowiadał się niespecjalnie, bo w czwartki kolejka w Antonowce nie pracuje, a na nic się zdały próby załatwienia prywatnego przejazdu na choćby części trasy, musieliśmy sobie zorganizować czas, plan jet prosty idziemy na dworzec i gdzieś jedziemy.
Wiśta wio, łatwo powiedzieć nie sposób zrobić.
Przed wyjściem fotka widoku z okna hotelu, takie złomowsika są bardzo popularne, widzieliśmy ich kilkanaście, ale zawsze były ukryte za wysokim płotem.
Po sformowaniu kolumny która i tak się rozlazła, poszliśmy na dworzec, zahaczając o sklep przy piekarni, duży asortyment pieczywa, przeważa ciemne,bardzo smaczne, nie gorzej niż u nas, bardzo dobre "bułeczki" smażone z nadzieniem ziemniaczano=boczkowym.
Mijamy skwer z oryginalną ławeczką.
I deptak w centrum z bardzo ważnym pomnikiem, niestety brak nam wiedzy aby jednoznacznie zakwalifikować znalezisko.
Jesteśmy na stacji, i tu pierwsze tego dnia niepowodzenie, nie ma jeszcze południa, a najbliższy pociąg o szesnastej, rozkład bardzo ubogi, trzeba zmienić plany.
Postanawiamy iść pod "naz" most i tam jakoś spędzić ten dzień.
Najgorsze że runął nasz plan dojazdu do Antonowki pociągiem, wszędzie tak wychwalane połączenie, nie ma praktycznie żadnej wartości, ponieważ pociąg odjeżdża około trzeciej nad ranem, biorąc pod uwagę że idziemy do dworca około godziny, musielibyśmy wstać około pierwszej, żeby się zdążyć wygmyrać.
Maciek dzwoni do recepcji i po krótkiej wymianie uprzejmości zamawia dla nas bus, który zawiezie nas do Antonowki, za jedyne 500 Hrywien (85 zł) po kurskie po którym je kupowałem w Łodzi.
Kilka fotek z dworca, mało bo trochę jesteśmy poirytowani, nie wiem czy nie jet to syndrom gwałtownego odstawienia.
Podobnie jak i u nas zawsze można komuś oddać hołd i upamiętnić go w godny sposób.
Wszędzie pełno tablic ostrzegawczych.
I dlatego, a także z powodu że zostaliśmy ostrzeżeni przed ochroną, nie odważyliśmy się iść do szopy, i tak przyzwyczajeni do zachowania akceptowanego u nas, choć też nie wszędzie, wzbudzaliśmy swoją śmiałością co najmniej zdziwienie.
Piotrek robi zdjęcia wagonów, wszak są inne niż nasze, stacja jak wszędzie, trochę porządku, trochę bałaganu, różnica to inny tabor.
CDN.
Załączniki
Ciąg dalszy następuje.
I jeszcze kilka wagonów.
I panoram, malutka.
Poszliśmy dookoła stacji, bo tam była droga, niewiele widzieliśmy, bo wszystko ogrodzone wysokim betonowym płotem, co jakiś czas z rozmieszczonych wszędzie megafonów, bełkotliwie podawane były komunikaty nie sposób było je zrozumieć.
Po drodze minęliśmy coś co mogło być wieżą ciśnień, ale też zupełnie czymś innym, moje słabe zdjęcie, pod słońce.
Po wejściu na wiadukt, mieliśmy widok na prawie całą stację, dostrzegliśmy pociąg p.poż. w sobotę zrobiliśmy mu dokładne zdjęcia.
Podkusiło nas żeby przejść przez jednię na wiadukcie, czekaliśmy prawie osiem minut, nieiewleka próbka tego co nas chciało rozjechać.
Udało się prawie biegiem, i słyszymy charakterystyczny dźwięk którego nie można pomylić z niczym innym, no wreszcie jakiś pozytyw.
I pojechał, to samo trzech autorów.
Schodzimy na dół, spotykamy na bocznym torze dźwig, niedaleko charakterystyczny dla tej okolicy kozioł oporowy, zobaczymy jeszcze jeden typ, ale o tym w następnym odcinku.
I jeszcze kilka wagonów.
I panoram, malutka.
Poszliśmy dookoła stacji, bo tam była droga, niewiele widzieliśmy, bo wszystko ogrodzone wysokim betonowym płotem, co jakiś czas z rozmieszczonych wszędzie megafonów, bełkotliwie podawane były komunikaty nie sposób było je zrozumieć.
Po drodze minęliśmy coś co mogło być wieżą ciśnień, ale też zupełnie czymś innym, moje słabe zdjęcie, pod słońce.
Po wejściu na wiadukt, mieliśmy widok na prawie całą stację, dostrzegliśmy pociąg p.poż. w sobotę zrobiliśmy mu dokładne zdjęcia.
Podkusiło nas żeby przejść przez jednię na wiadukcie, czekaliśmy prawie osiem minut, nieiewleka próbka tego co nas chciało rozjechać.
Udało się prawie biegiem, i słyszymy charakterystyczny dźwięk którego nie można pomylić z niczym innym, no wreszcie jakiś pozytyw.
I pojechał, to samo trzech autorów.
Schodzimy na dół, spotykamy na bocznym torze dźwig, niedaleko charakterystyczny dla tej okolicy kozioł oporowy, zobaczymy jeszcze jeden typ, ale o tym w następnym odcinku.
Mijamy jakąś fabrykę, po lewej stronie pole uprawne, zwróćcie uwagę na kolor gleby, w dotyku jest aż tłusta, żyzna ukraińska gleba.
Mostki, przepusty i maszerującego z boku Piotrka.
Spotykamy pokaźną grupę roboczą coś majstrującą przy torach, słyszymy "Cześć chłopaki" rozglądamy się, Artiom i Oleg, witamy się ze wszystkimi, z początku nieufni, po opowieści Olega jesteśmy traktowani jak swoi, dowiadujemy się że mamy wyjątkowego pecha do szesnastej szlak będzie zamknięty, no bajka, jak by mogło być inaczej, jedź taki kawał drogi i Ci zamkną szlak.
Idziemy dalej, zrobiliśmy naszym znajomym zdjęcie przy pracy z naszego wiaduktu, kierownik nie pozwolił z bliska.
Potem dowiedzieliśmy się że wymieniali mocno zużyty kawałek szyny.
Na dole szlak zamknięty ale na górze nie, czekamy.
Prawda że wyglądają podejrzanie.
Jest, jest, naz ukochany pociąg, nasz jedyny prawie dziś pociąg.
Prawda że śliczny.
Idziemy dalej, Kwiatek znalazł jakiś przystanek osobowy dwa kilometry od nas, a w oddali coś się dzieje bo widać dym, mimo protestów części naszej drużyny postanawiamy przeprowadzić zwiad.
Przed odejściem robimy sobie fotkę.
Spory kawałek od wiadukty słyszymy lokomotywę, cholera nie zdążymy dobiec, strzelcy w pogotowiu, ubezpieczenie ich fotografuje.
Po chwili docieramy do przystanku z bardzo enigmatyczną nazwą, podobne będziemy jeszcze widzieć niejednokrotnie.
Mostki, przepusty i maszerującego z boku Piotrka.
Spotykamy pokaźną grupę roboczą coś majstrującą przy torach, słyszymy "Cześć chłopaki" rozglądamy się, Artiom i Oleg, witamy się ze wszystkimi, z początku nieufni, po opowieści Olega jesteśmy traktowani jak swoi, dowiadujemy się że mamy wyjątkowego pecha do szesnastej szlak będzie zamknięty, no bajka, jak by mogło być inaczej, jedź taki kawał drogi i Ci zamkną szlak.
Idziemy dalej, zrobiliśmy naszym znajomym zdjęcie przy pracy z naszego wiaduktu, kierownik nie pozwolił z bliska.
Potem dowiedzieliśmy się że wymieniali mocno zużyty kawałek szyny.
Na dole szlak zamknięty ale na górze nie, czekamy.
Prawda że wyglądają podejrzanie.
Jest, jest, naz ukochany pociąg, nasz jedyny prawie dziś pociąg.
Prawda że śliczny.
Idziemy dalej, Kwiatek znalazł jakiś przystanek osobowy dwa kilometry od nas, a w oddali coś się dzieje bo widać dym, mimo protestów części naszej drużyny postanawiamy przeprowadzić zwiad.
Przed odejściem robimy sobie fotkę.
Spory kawałek od wiadukty słyszymy lokomotywę, cholera nie zdążymy dobiec, strzelcy w pogotowiu, ubezpieczenie ich fotografuje.
Po chwili docieramy do przystanku z bardzo enigmatyczną nazwą, podobne będziemy jeszcze widzieć niejednokrotnie.
Mamy zdecydowanie ładniejszą wersję tego przystanku.
Kiedyś był tu dość rozbudowany układ torowy, wycięty po obu stronach.
Relaksujemy się, a w oddali się dymi.
Ponapijaliśmy się, jak jeden mąż, jak jedna żona i z Kwiatkiem pomaszerowaliśmy dalej, ale nie za blisko, bo robotnik który zwiózł tam tarczę zamknięcia szlaku, ostrzegł nas że przyjechała Policjo-Milicja, nie chcieliśmy dać się zamknąć za szpiegostwo.
To w oddali to pociąg gaśniczy z Kowla, dziwne tu stoi a z daleka przyjeżdża, ale kto by to zrozumiał.
Wracamy pod wiadukt, w samą porę bo stojąc na górze obserwujemy robotników wracających do bazy, znaczy otworzą szlak.
Bardzo nam się podobała taczka pchana po jednej szynie.
Leżymy na trawce, choć chłodno mimo przygrzewającego słonka, tak na oko dziesięć stopni jak zwykle.
Słychać dudnienie, jedzie towar, czekamy i zza drzew wyłania się piękny mieszany skład, oczywiście Piter foci wszystkie ciekawe wagony, wieżę mu na słowo że są ciekawe.
I koniec pociągu.
Po kilku minutach znów nasz stary znajomy, w trzech odsłonach.
Siedzimy i siedzimy, wszytko chyba już pojechało, część ekipy wraca do hotelu, reszta pełna nadziei zostaje, niestety czekamy bezskutecznie prawie dwie godziny, też powoli wracamy, tym bardziej że trzeba iść do sklepu kupić na jutro, dzień oczekiwany, prowiant i napoje chłodzące, w razie gdyby temperatura gwałtownie wzrosła.
Jeszcze znalazłem jedną dziwną fotkę, cała nasza ekipa, w dziwnych pozach.
Po zakupach spotykamy się w hotelu, na kolacji, która zamienia się w prawdziwą ucztę, w nagrodę za dobre sprawowanie zostaję mianowany dyżurnym kompanii z poleceniem obudzenia drużyny, ku chwale ojczyzny, idziemy spać, jutro clou programu.
[DOUBLEPOST=1494076937][/DOUBLEPOST] To cudo ma kilka mylących elementów, wiedział, ale my wątpiliśmy.
Kiedyś był tu dość rozbudowany układ torowy, wycięty po obu stronach.
Relaksujemy się, a w oddali się dymi.
Ponapijaliśmy się, jak jeden mąż, jak jedna żona i z Kwiatkiem pomaszerowaliśmy dalej, ale nie za blisko, bo robotnik który zwiózł tam tarczę zamknięcia szlaku, ostrzegł nas że przyjechała Policjo-Milicja, nie chcieliśmy dać się zamknąć za szpiegostwo.
To w oddali to pociąg gaśniczy z Kowla, dziwne tu stoi a z daleka przyjeżdża, ale kto by to zrozumiał.
Wracamy pod wiadukt, w samą porę bo stojąc na górze obserwujemy robotników wracających do bazy, znaczy otworzą szlak.
Bardzo nam się podobała taczka pchana po jednej szynie.
Leżymy na trawce, choć chłodno mimo przygrzewającego słonka, tak na oko dziesięć stopni jak zwykle.
Słychać dudnienie, jedzie towar, czekamy i zza drzew wyłania się piękny mieszany skład, oczywiście Piter foci wszystkie ciekawe wagony, wieżę mu na słowo że są ciekawe.
I koniec pociągu.
Po kilku minutach znów nasz stary znajomy, w trzech odsłonach.
Siedzimy i siedzimy, wszytko chyba już pojechało, część ekipy wraca do hotelu, reszta pełna nadziei zostaje, niestety czekamy bezskutecznie prawie dwie godziny, też powoli wracamy, tym bardziej że trzeba iść do sklepu kupić na jutro, dzień oczekiwany, prowiant i napoje chłodzące, w razie gdyby temperatura gwałtownie wzrosła.
Jeszcze znalazłem jedną dziwną fotkę, cała nasza ekipa, w dziwnych pozach.
Po zakupach spotykamy się w hotelu, na kolacji, która zamienia się w prawdziwą ucztę, w nagrodę za dobre sprawowanie zostaję mianowany dyżurnym kompanii z poleceniem obudzenia drużyny, ku chwale ojczyzny, idziemy spać, jutro clou programu.
[DOUBLEPOST=1494076937][/DOUBLEPOST] To cudo ma kilka mylących elementów, wiedział, ale my wątpiliśmy.
Dziś początek.
Piątek 21.04 godzina 4.30 kompania pobudka, pobudka, czas do apelu piętnaście minut.
Kiepsko spałem tej nocy, chyba się przejąłem za bardzo, budzę "delikatnym" pukaniem lokatorów pokoi nr 20 i 12, mimo pozornej ospałości, zjawiamy się na zbiórce przed hotelem o czasie, ciemnawo, temperatura około jednego stopnia.
Pakujemy się do busa i po niecałych czterdziestu minutach jesteśmy na miejscu.
Wita na bajkowy widok.
Powoli w Antonowce budzi się dzień.
Idziemy do lokomotywowni, tam TU2 na zewnętrznym kanale rewizyjnym, mechanik smaruje wytrwale co tylko może.
Po niezbędnych czynnościach"Tutka" zjeżdża z kanału, zaczynają się manewry.
Po podpięciu niestety tylko dwóch wagonów, skład wjeżdża tyłem na ślepy tor obok stacji normalnotorowej.
Podróżni już czekają, mam wrażenie że temperatura ciągle spada.
Wsiadamy, hm, okna są jakie są, nie będzie łatwo robić zdjęcia, w środku zimno jak w lodówce, Pani konduktorka twierdzi że skończył się sezon grzewczy, choć węgiel czeka w pogotowiu a piec też wygląda na sprawny.
Wagon prawie pusty, siadamy gdzie popadnie.
Jest tak zimno że wszyscy założyliśmy zimowe czapki i rękawice.
Z zaciekawieniem obserwujemy widoki za oknem, a niektórzy uzależnieni od FB już wrzucają zdjęcia z wycieczki.
Obserwujemy Piotrka.
I jego wyczyny, wszędzie musi wleźć gadzina, a dzięki temu mamy niepowtarzalne zdjęcia.
Piątek 21.04 godzina 4.30 kompania pobudka, pobudka, czas do apelu piętnaście minut.
Kiepsko spałem tej nocy, chyba się przejąłem za bardzo, budzę "delikatnym" pukaniem lokatorów pokoi nr 20 i 12, mimo pozornej ospałości, zjawiamy się na zbiórce przed hotelem o czasie, ciemnawo, temperatura około jednego stopnia.
Pakujemy się do busa i po niecałych czterdziestu minutach jesteśmy na miejscu.
Wita na bajkowy widok.
Powoli w Antonowce budzi się dzień.
Idziemy do lokomotywowni, tam TU2 na zewnętrznym kanale rewizyjnym, mechanik smaruje wytrwale co tylko może.
Po niezbędnych czynnościach"Tutka" zjeżdża z kanału, zaczynają się manewry.
Po podpięciu niestety tylko dwóch wagonów, skład wjeżdża tyłem na ślepy tor obok stacji normalnotorowej.
Podróżni już czekają, mam wrażenie że temperatura ciągle spada.
Wsiadamy, hm, okna są jakie są, nie będzie łatwo robić zdjęcia, w środku zimno jak w lodówce, Pani konduktorka twierdzi że skończył się sezon grzewczy, choć węgiel czeka w pogotowiu a piec też wygląda na sprawny.
Wagon prawie pusty, siadamy gdzie popadnie.
Jest tak zimno że wszyscy założyliśmy zimowe czapki i rękawice.
Z zaciekawieniem obserwujemy widoki za oknem, a niektórzy uzależnieni od FB już wrzucają zdjęcia z wycieczki.
Obserwujemy Piotrka.
I jego wyczyny, wszędzie musi wleźć gadzina, a dzięki temu mamy niepowtarzalne zdjęcia.
Za oknem całe kilometry lasu zniszczonego przez poszukiwaczy bursztynu, to nie są nocne skryte poszukiwania, to dobrze zorganizowana akcja przeprowadzona w biały dzień, widok przygnębiający nawet dla takich mieszczuchów jak my.
Autobus skomunikowany z naszym pociągiem, wyjeżdża nagle z lasu i tak samo niepostrzeżenie znika.
Za oknami kolejne stacje i wiejskie klimaty, jakże podobne do naszych, może z wyjątkiem porządku jaki tam panuje, bieda nie oznacza bałaganu.
W przypadku większości z nich, nawet nazwa przystanek jest zbyt łaskawa, ot tablica w środku lasu, żadnej drogi,żadnego śladu człowieka.
Ale są i prawdziwe stacje, gdzie pociąg odprawia prawdziwy zawiadowca.
Pociąg jedzie z dość dużą prędkością, chwilami ponad 30km/h ludzie wsiadają, mijamy wsie, kolejni podróżni opuszczają pociąg.
Autobus skomunikowany z naszym pociągiem, wyjeżdża nagle z lasu i tak samo niepostrzeżenie znika.
Za oknami kolejne stacje i wiejskie klimaty, jakże podobne do naszych, może z wyjątkiem porządku jaki tam panuje, bieda nie oznacza bałaganu.
W przypadku większości z nich, nawet nazwa przystanek jest zbyt łaskawa, ot tablica w środku lasu, żadnej drogi,żadnego śladu człowieka.
Ale są i prawdziwe stacje, gdzie pociąg odprawia prawdziwy zawiadowca.
Pociąg jedzie z dość dużą prędkością, chwilami ponad 30km/h ludzie wsiadają, mijamy wsie, kolejni podróżni opuszczają pociąg.
Podróżowanie koleją ma zalety i wady, jedni wolą gonić pociąg, co w naszym przypadku było trudne, z powodu nie posiadania transportu i słabo rozwiniętej sieci dróg, które biegły wszędzie tylko nie wzdłuż torów,dlatego takie znaczenie dla okolicznej ludności.
I dlatego taka relacja może wydawać się nudna, bo i wydarzeń jak na lekarstwo i widoki raczej ograniczone,no ale na lepszą trzeba poczekać do przyszłego roku.
Kolejna stacja i kilka widoków, między innymi fotografowane przez Piotrka ze stopni pociągu.
Wysiada tajny kurier carski z zaplombowanym workiem, pełnym tajnych ukazów.
Posilamy się już odrobinę rozgrzani,uzupełniamy płyny mniej lub bardziej wyskokowe.
Ileż radości może dać człowiekowi podróż pociągiem z kolegami.
Sympatyczne dwie młode dziewczęta, które dzielnie znosiły nasze towarzystwo i opowieści o dzieciach, wnukach i innych ważnych rzeczach.
A ta nie mniej sympatyczna Pani to konduktorka, solidna kobieta, takie lubię.
jeszcze jeden konik. jedna suwnica i jesteśmy na miejscu.
Jechaliśmy niecałe cztery godziny, na zewnątrz całkiem przyjemnie, dalszy ciąg pełen nieoczekiwanych wydarzeń i zwrotów nastąpi niebawem.
Z początku trochę dziwnie i nieufnie odnosili się do nas nasi współpasażerowie, z upływem kilometrów przestaliśmy być grupą dziwaków, zaczęto nas traktować jak zwykłych podróżnych, ludzie z nami rozmawiali, żartowali, razem pomstowaliśmy na zły świat, jechaliśmy po prostu razem.
Dziękuję za uwagę.
[DOUBLEPOST=1494174836][/DOUBLEPOST] Takie słowa to dla mnie największa nagroda.
Dziękuję w imieniu swoim i moich przyjaciół.
I dlatego taka relacja może wydawać się nudna, bo i wydarzeń jak na lekarstwo i widoki raczej ograniczone,no ale na lepszą trzeba poczekać do przyszłego roku.
Kolejna stacja i kilka widoków, między innymi fotografowane przez Piotrka ze stopni pociągu.
Wysiada tajny kurier carski z zaplombowanym workiem, pełnym tajnych ukazów.
Posilamy się już odrobinę rozgrzani,uzupełniamy płyny mniej lub bardziej wyskokowe.
Ileż radości może dać człowiekowi podróż pociągiem z kolegami.
Sympatyczne dwie młode dziewczęta, które dzielnie znosiły nasze towarzystwo i opowieści o dzieciach, wnukach i innych ważnych rzeczach.
A ta nie mniej sympatyczna Pani to konduktorka, solidna kobieta, takie lubię.
jeszcze jeden konik. jedna suwnica i jesteśmy na miejscu.
Jechaliśmy niecałe cztery godziny, na zewnątrz całkiem przyjemnie, dalszy ciąg pełen nieoczekiwanych wydarzeń i zwrotów nastąpi niebawem.
Z początku trochę dziwnie i nieufnie odnosili się do nas nasi współpasażerowie, z upływem kilometrów przestaliśmy być grupą dziwaków, zaczęto nas traktować jak zwykłych podróżnych, ludzie z nami rozmawiali, żartowali, razem pomstowaliśmy na zły świat, jechaliśmy po prostu razem.
Dziękuję za uwagę.
[DOUBLEPOST=1494174836][/DOUBLEPOST] Takie słowa to dla mnie największa nagroda.
Dziękuję w imieniu swoim i moich przyjaciół.
| Autor wątku | Podobne wątki | Forum | Odpowiedzi | Data |
|---|---|---|---|---|
| Relacja Opowieści dziwnej treści... | Wycieczki i podróże koleją i związane z koleją | 3 | ||
| Relacja "Opowieści dziwnej treści, czyli Pawła kolejowe peregrynacje " - pytanie | Wycieczki i podróże koleją i związane z koleją | 6 |
Podobne wątki
-
Relacja Opowieści dziwnej treści...
- Rozpoczęte przez Juras XR4Ti
- Odpowiedzi: 3
-
Relacja "Opowieści dziwnej treści, czyli Pawła kolejowe peregrynacje " - pytanie
- Rozpoczęte przez Hoart
- Odpowiedzi: 6