-
Ten serwis używa "ciasteczek" (cookies). Korzystając z niego, wyrażasz zgodę na użycie plików cookies. Learn more.
Relacja Opowieści dziwnej treści czyli Piotra i Pawła kolejowe peregrynacje
"Najprawdopodobniej jest to moja ostatnia relacja, decyzję podejmę wieczorem, nie jest to żaden foch, ani chęć wymuszenia super ocen, te akurat mi zwisają, po prostu prócz wspomnianej garstki stałych czytelników, nikogo to nie interesuje, tak jak mało kto się podnieca prawdziwym modelarstwem które czasem gości na forum, żeby coś robić trzeba widzieć w tym sens, ja przestałem."
Sadzę, że nie jest tak źle, jak to przedstawiasz. Myślę, że jest spora grupa czytelników, którzy niekoniecznie mają coś do dodania, więc nie piszą. Wystarczy popatrzeć na ilość wejść przy każdym wątku. Pisz dalej.
Sadzę, że nie jest tak źle, jak to przedstawiasz. Myślę, że jest spora grupa czytelników, którzy niekoniecznie mają coś do dodania, więc nie piszą. Wystarczy popatrzeć na ilość wejść przy każdym wątku. Pisz dalej.
Może ktoś inny potraktuje to jak wyzwanie i ruszy cztery litery (...nogi...
) w te same rejony by zobaczyć to samo na własne oczy.
) w te same rejony by zobaczyć to samo na własne oczy.
Wydaje mi się że straciło, przez dobre zmiany, przez nieudolną politykę administratora i moderatorów, przez dopuszczanie oszołomów, stawianie na pierwszym miejscu reklam i frekwencji nad treścią itd. itd.
Oczywiście to też dzieje się za sprawą zmiany świata na inny, to już nie Martel, nie zatrzymamy tego, nie zmienimy, tak musi być, ja osobiście jestem zmęczony, Panowie trzeba pojechać, iść kilkanaście kilometrów, przedzierać się przez krzaki, mokradła, użerać z Sokistami, wybrać zdjęcia obrobić,po co po to żeby dostać serduszko, gwiazdkę, to nie jest bodziec.
Zabrzmi to nieskromnie, ale w całej masie chłamu zalewającego to forum, moje tematy trzymały poziom, oczywiście nie mnie to osądzać, ale takie mam wrażenie, no ale mogę się mylić, jak widać społeczeństwo jest wygodne, zamiast ruszyć tłusta d*** sprzed ekranu lepiej poczyta wynurzenia łosia i wyobrazić sobie siebie jako wielkiego odkrywcę.
Spójrzcie na fakty, 21 wątków 1242 wpisy, nawet tramwaje biją ten dział na głowę 99 wątków 1687 wpisów.
Niestety ani z Was modelarze, ani miłośnicy kolei, sam nie wiem po co tu się logujecie.
Ja wymiękam, oczywiście czasem się tu pojawię, ale wodotrysków nie będzie.
Jest mi tylko niezmiernie przykro że sprawiam zawód Piotrkowi, którego traktuję jak brata którego nigdy nie miałem, ale mam nadzieję że mnie zrozumie, a dalszy ciąg na pewno będzie, tylko nie tu.
Dziękuję wszystkim nielicznym za uwagę, za listy z wyrazami poparcia i czas jaki przeznaczyliście na czytanie moich bzdetów.
Pamiętajcie, wystarczy wyjść z domu, to prostsze niż myślicie.
Był test... niewypał straszny, czas stworzyć coś konstrutywnego.
Witam wszystkich po „chwilowej” nieobecności.
Pragnę nadmienić, iż wielkim zaszczytem jest napisać słów kilka w tym wątku. Powodem wynurzeń jest konieczność uwiecznienia linii nr 16, do której to przynależy Zgierz, która jest modernizowana na potęgę. Uczestnikami wyprawy w kolejności absolutnie przypadkowej są Sysia vel „Zgierzatko”, maskotka nasza, dziewczę jedyne w szeregach, Piotr Chorąży, cichy bohater tego wątku, twarz drugiego planu, wręcz horyzontalnego niekiedy, człowiek tysiąca imion zwany Chudym, ksywy klubowej nie zdradzę oraz ja czyli zwany przez kpt. Nemo Małym Piotrkiem vel „Lisiam”.
„Skoro świt”, czyli około 7.30 wyjechaliśmy z Chojen brnąc w potoku śpieszących do pracy najemników po Piotrka czekającego na nas na przystanku z Jemu wrodzoną gracją i zniecierpliwieniem. Trzaśnięcie drzwiami kiosku (dla niewtajemniczonych jeżdżę Berlingo, z którego tylnej szyby można by sprzedawać poranną prasę i papierosy) i po kilkunastu minutach lądujemy przed terenem budowy przy nastawni wykonawczej. Wychodzimy, ja szykuję plecak z zawartością na „inną perspektywę”, Piotruś poszedł sprawdzić a nawet poprawić stan wilgotności gleby przy nasypach, Sysia kilka łyków tym razem nie antydepresantów, raczej woda źródlana. Walimy gromadnie w dół obejrzeć dzieło zniszczenia a właściwie odrestaurowania przyczółków kładek nad Długą. Są. Emanują tęczą. Kamory doczyszczone lepiej niż podłoga u mnie w kuchni. Niestety biorąc pod uwagę klimat nie mogę nawet pojedynczego słowa wydusić w kwestii nowych kładek mostowych. Pozbawione smaczków oraz tych ąę są jakieś takie rachitycznie puste i sterylne, zupełnie atrawialne, ale o gustach się ponoć nie dyskutuje, . Jedni wolą matki, inni zaś …
Pocięte bariery tudzież blachownice przyprawiają o rozpacz.
Wchodzimy na teren budowy, a zaraz poza nim na tereny kolejowe. Wzrok przykuwa magazyn wykonany z pozbawionego podwozia wagonu, i tu znawcy tematu pewnie się wypowiedzą co to za jednostka.
Żadnych tabliczek, zbyt blisko nastawni … a propos nastawni … wychyla się starszy nastawniczy z pytaniem, co to za pielgrzymka. Przewijam święta kościelne w myślach, choć to nie moja domena, żadne do tegoż dnia nie pasują … przedstawiamy się ładnie, że ŁKMK itp. itd. Krótka wymiana zdań i zielone podane.
Naszym oczom ukazuje się wylegający w sennym porannym słońcu byczek ET22-1141
mający na haku stal w kręgach załadowaną na wagony rodzimej DB przystosowane do wożenia przetopionego złomu. Wzrok przykuwa nienagannie naniesiony cybernetyczną dłonią numer zwoju.
Połechtani pierwszym składem z charyzmą ścielemy ślady w trawie kierując się pomiędzy torami 6 i 10 na zachód w kierunku nastawni dysponującej. Liczne artefakty po drodze przykuwają naszą uwagę. Tor 10 zarośnięty jak Mikołaj na święta, broda z krzorów i kilkuletnich drzew już po kokardy. Idąc zastanawiam się nad złem koniecznym poświęcenia na makiecie toru 10 do działań ruchowych na rzecz odtworzenia dżungli obecnie tam panującej. Fajnie jest mieć nie „dziesięć” a „dwadzieścia” torów odstawczych przeznaczonych do zabawy, ale ten klimat… no nie wiem… nie wiem … muszę się przespać z tematem… to jak zacytować klasyków … zjeść ciastko i mieć ciastko.
Ponieważ nie przewidziałem, ileż czasu zajmuje w miarę byle jaki (mam na myśli ostatnie kilka zdań) reportaż (wraz z masakracją wypocin aparatem) z przeżyć własnych tudzież przyjaciół, ciąg dalszy nastąpi po reklamie. Najpóźniej jutro.
Witam wszystkich po „chwilowej” nieobecności.
Pragnę nadmienić, iż wielkim zaszczytem jest napisać słów kilka w tym wątku. Powodem wynurzeń jest konieczność uwiecznienia linii nr 16, do której to przynależy Zgierz, która jest modernizowana na potęgę. Uczestnikami wyprawy w kolejności absolutnie przypadkowej są Sysia vel „Zgierzatko”, maskotka nasza, dziewczę jedyne w szeregach, Piotr Chorąży, cichy bohater tego wątku, twarz drugiego planu, wręcz horyzontalnego niekiedy, człowiek tysiąca imion zwany Chudym, ksywy klubowej nie zdradzę oraz ja czyli zwany przez kpt. Nemo Małym Piotrkiem vel „Lisiam”.
„Skoro świt”, czyli około 7.30 wyjechaliśmy z Chojen brnąc w potoku śpieszących do pracy najemników po Piotrka czekającego na nas na przystanku z Jemu wrodzoną gracją i zniecierpliwieniem. Trzaśnięcie drzwiami kiosku (dla niewtajemniczonych jeżdżę Berlingo, z którego tylnej szyby można by sprzedawać poranną prasę i papierosy) i po kilkunastu minutach lądujemy przed terenem budowy przy nastawni wykonawczej. Wychodzimy, ja szykuję plecak z zawartością na „inną perspektywę”, Piotruś poszedł sprawdzić a nawet poprawić stan wilgotności gleby przy nasypach, Sysia kilka łyków tym razem nie antydepresantów, raczej woda źródlana. Walimy gromadnie w dół obejrzeć dzieło zniszczenia a właściwie odrestaurowania przyczółków kładek nad Długą. Są. Emanują tęczą. Kamory doczyszczone lepiej niż podłoga u mnie w kuchni. Niestety biorąc pod uwagę klimat nie mogę nawet pojedynczego słowa wydusić w kwestii nowych kładek mostowych. Pozbawione smaczków oraz tych ąę są jakieś takie rachitycznie puste i sterylne, zupełnie atrawialne, ale o gustach się ponoć nie dyskutuje, . Jedni wolą matki, inni zaś …
Pocięte bariery tudzież blachownice przyprawiają o rozpacz.
Wchodzimy na teren budowy, a zaraz poza nim na tereny kolejowe. Wzrok przykuwa magazyn wykonany z pozbawionego podwozia wagonu, i tu znawcy tematu pewnie się wypowiedzą co to za jednostka.
Żadnych tabliczek, zbyt blisko nastawni … a propos nastawni … wychyla się starszy nastawniczy z pytaniem, co to za pielgrzymka. Przewijam święta kościelne w myślach, choć to nie moja domena, żadne do tegoż dnia nie pasują … przedstawiamy się ładnie, że ŁKMK itp. itd. Krótka wymiana zdań i zielone podane.
Naszym oczom ukazuje się wylegający w sennym porannym słońcu byczek ET22-1141
mający na haku stal w kręgach załadowaną na wagony rodzimej DB przystosowane do wożenia przetopionego złomu. Wzrok przykuwa nienagannie naniesiony cybernetyczną dłonią numer zwoju.
Połechtani pierwszym składem z charyzmą ścielemy ślady w trawie kierując się pomiędzy torami 6 i 10 na zachód w kierunku nastawni dysponującej. Liczne artefakty po drodze przykuwają naszą uwagę. Tor 10 zarośnięty jak Mikołaj na święta, broda z krzorów i kilkuletnich drzew już po kokardy. Idąc zastanawiam się nad złem koniecznym poświęcenia na makiecie toru 10 do działań ruchowych na rzecz odtworzenia dżungli obecnie tam panującej. Fajnie jest mieć nie „dziesięć” a „dwadzieścia” torów odstawczych przeznaczonych do zabawy, ale ten klimat… no nie wiem… nie wiem … muszę się przespać z tematem… to jak zacytować klasyków … zjeść ciastko i mieć ciastko.
Ponieważ nie przewidziałem, ileż czasu zajmuje w miarę byle jaki (mam na myśli ostatnie kilka zdań) reportaż (wraz z masakracją wypocin aparatem) z przeżyć własnych tudzież przyjaciół, ciąg dalszy nastąpi po reklamie. Najpóźniej jutro.
-
4
-
5
- Pokaż wszystkie
Po krótkiej przerwie ...
Podziwiamy widoki bądź co bądź obcych nam wagonów różnej maści …
Piotruś oczywiście czujny na każdy szczegół… z miną tropiciela a może śledczego … „Gdzież to ścierwo jedzie”…
Jeszcze kilka zachwytów nad stalą na stali …
Podczas, gdy my z narażeniem zdrowia i życia ciężko pracujemy nad uwiecznianiem historii, wyszukiwaniem artefaktów oraz innych cennych informacji, po przeciwnej stronie torów obsługa przeładunku szutru dzielnie się obija… nabierakiem o burty Eaos-ów.
Jak nadmieniłem wcześniej, tor 10 zarośnięty po pachy, następuje pełna integracja przyrody z infrastrukturą kolejową, co można dostrzec na zapomnianej dawno bocznicy.
Idąc dalej w kierunku nastawni dysponującej mijamy rezerwy manewrowe dzielnie pochłaniające biopaliwo.
Jak na wstępie wspomniałem, należy chwytać rzeczywistość, bo nowe nadchodzi wielkimi krokami. Tu wymieniona część pędni i ich osłon.
Co prawda nie wszędzie jeszcze to widać, jak na tym kanale pędniowym.
Wreszcie wyrosła przed nami nastawnia dysponująca. Okienko otworzyło się, ja ze stoickim spokojem zaspokajam ciekawość tudzież uspokajam Panów z nastawni, że absolutnie mamy wszystko pod kontrolą … no może prawie wszystko … bo mi gdzieś Piotrek zniknął z linii horyzontu. Panowie podziękowali za dość liczne wyjaśnienia, zamknęli okienko, wobec czego możemy dalej kontynuować penetrację terenu. Postanowiliśmy pójść obok jednotoru łączącego Zgierz z przystankiem Łódź Arturówek. Przy okazji wiemy, gdzie tu grają.
Pokonujemy lekki łuczek, Sysia z Piotrkiem leśną ścieżynką, ja postanawiam brnąć w krzaczorach wysokich po … no powiedzmy po łokcie. Wyłania nam się Pan Wjazdowy od strony Łodzi.
Brniemy dalej, znaczy się ja brnę, reszta przedszkolakuje po lesie. Idę, patrzę … i nadziwić się nie mogę. Po co na takim łagodnym łuku została zainstalowana smarownica? Czy ktoś jest mi w stanie to wyjaśnić?
cdn ...
Podziwiamy widoki bądź co bądź obcych nam wagonów różnej maści …
Piotruś oczywiście czujny na każdy szczegół… z miną tropiciela a może śledczego … „Gdzież to ścierwo jedzie”…
Jeszcze kilka zachwytów nad stalą na stali …
Podczas, gdy my z narażeniem zdrowia i życia ciężko pracujemy nad uwiecznianiem historii, wyszukiwaniem artefaktów oraz innych cennych informacji, po przeciwnej stronie torów obsługa przeładunku szutru dzielnie się obija… nabierakiem o burty Eaos-ów.
Jak nadmieniłem wcześniej, tor 10 zarośnięty po pachy, następuje pełna integracja przyrody z infrastrukturą kolejową, co można dostrzec na zapomnianej dawno bocznicy.
Idąc dalej w kierunku nastawni dysponującej mijamy rezerwy manewrowe dzielnie pochłaniające biopaliwo.
Jak na wstępie wspomniałem, należy chwytać rzeczywistość, bo nowe nadchodzi wielkimi krokami. Tu wymieniona część pędni i ich osłon.
Co prawda nie wszędzie jeszcze to widać, jak na tym kanale pędniowym.
Wreszcie wyrosła przed nami nastawnia dysponująca. Okienko otworzyło się, ja ze stoickim spokojem zaspokajam ciekawość tudzież uspokajam Panów z nastawni, że absolutnie mamy wszystko pod kontrolą … no może prawie wszystko … bo mi gdzieś Piotrek zniknął z linii horyzontu. Panowie podziękowali za dość liczne wyjaśnienia, zamknęli okienko, wobec czego możemy dalej kontynuować penetrację terenu. Postanowiliśmy pójść obok jednotoru łączącego Zgierz z przystankiem Łódź Arturówek. Przy okazji wiemy, gdzie tu grają.
Pokonujemy lekki łuczek, Sysia z Piotrkiem leśną ścieżynką, ja postanawiam brnąć w krzaczorach wysokich po … no powiedzmy po łokcie. Wyłania nam się Pan Wjazdowy od strony Łodzi.
Brniemy dalej, znaczy się ja brnę, reszta przedszkolakuje po lesie. Idę, patrzę … i nadziwić się nie mogę. Po co na takim łagodnym łuku została zainstalowana smarownica? Czy ktoś jest mi w stanie to wyjaśnić?
cdn ...
-
1
-
6
- Pokaż wszystkie
Nie wiem, może to kwestia dość skomplikowanego układu przejazdu składów przez głowicę, a konkretnie przez któregoś z pierwszych anglików po łuku, nie snuję domysłów, spróbuję się dowiedzieć czegoś konkretnego.
Jedno mi przyszło do głowy ale nie wiem, czy to jest jakieś logiczne wytłumaczenie, bardzo blisko torów są tam zabudowania jednorodzinne ... może popiskiwały i przeszkadzały w nocnych igraszkach autochtonom
Za słowa uznania bardzo dziękuję i Tobie i wszystkim
Jedno mi przyszło do głowy ale nie wiem, czy to jest jakieś logiczne wytłumaczenie, bardzo blisko torów są tam zabudowania jednorodzinne ... może popiskiwały i przeszkadzały w nocnych igraszkach autochtonom
Za słowa uznania bardzo dziękuję i Tobie i wszystkim
Ostatnio edytowane:
cd ...
Lekki wiaterek szumiał wśród zarośli. Sysia z Piotrkiem zniknęli gdzieś za pagórkiem. Szedłem tak zamyślony o smarownicy, że w ostatnim momencie usłyszałem że coś mnie najwyraźniej ściga po torach. Zdążyłem się odwrócić i masz babo placek, a aparat nie gotowy … ale zdążyłem
Ku mojemu zaskoczeniu, że akurat na tym odcinku widzę siódemkę, postanowiłem pokopać. Od Dominika, znajomego dyżurnego ruchu, notabene członka ŁKMK dowiedziałem się, że tą trasę w takim składzie pokonywać może tylko TLK54102, Stoczniowiec opuszczający Gdynię Główną o 4:47. Zdjęcie zrobione o 10:27, no i tu wszystko gra, rzeczony Stoczniowiec drapnięty aparatem opuszcza planowo Zgierz o 10:24. Hmmm … o czasie … z Gdyni … a łyżka na to „niemożliwe”.
Widok szlaku w kierunku przejazdu na Chełmskiej.
Doszliśmy do przejazdu na ul. Chełmskiej, a ponieważ niewiele tam do oglądania, do Łodzi niekoniecznie, bo i wyprawa penetrację Zgierza przewidywała, więc mały zwrot w tył. Chaszczy na tę chwilę miałem dość, wobec czego dołączyłem do leśnych spacerowiczów i potuptaliśmy ścieżką w stronę nastawni. Po minięciu Pana Wjazdowego przeszliśmy na druga stronę torów. Krótka narada … tuptamy po żeberku odchodzącym do zakładów chemicznych Boruta. Jak się w dalszej części okaże, była to bardzo dobra decyzja.
Po raz drugi zostawiamy Stację Zgierz za plecami.
Zbliżamy się do kładek nad ul. Łódzką. Zawsze przejeżdżając tamtędy kioskiem marzyłem, żeby wejść na górę, ale z racji wybornej wieży strzelniczej, którą jest nastawnia dysponująca, jakoś wcześniej było zdecydowanie bardziej pod górkę. Fakt, że panowie wiedzieli co robimy i po co tam jesteśmy i że nie zapowiadało się, że skorzystają z pomocy SOK, by nas oddelegować z terenu kolejowego, za co w tym miejscu pragnę podziękować (może któryś z nich czasami zagląda na forum). Nadarzyła się więc okazja, by obejrzeć blachownice od góry.
Przekomiczna opornica na kładce w stronę BORUTY.
Oblachowanie wiaduktu.
Klimat bocznicy.
Niesamowite znalezisko, które się Piotrkowi rzuciło w oczy … stary drewniany zaje … słup sieci średniego napięcia.
Kilka zdjęć z makietowego klimatu bocznicy
Sysia zmęczona lekkim spacerkiem przycupnęła na barierce wykonanej z jakiejś szyneczki. Nie uszło to czujnej uwadze Piotrka … Mmmm, szyneczki na szyneczce …
Będąc jeszcze na początku bocznicy, dwukrotnie usłyszeliśmy sygnał z jakiejś nie do końca zidentyfikowanej maszyny dochodzący od strony zakładów. Ucieszyliśmy się, że może trafił się jakiś przetok, albo coś z Boruty gna w stronę Zgierza, jednak im bliżej zakładów, tym tory coraz bardziej rude ... "Płonne nadzieje" - pomyślałem.
Przeszliśmy z Piotrkiem na drugą stronę ulicy, tuż pod bramę i próbujemy przez niezbyt duże dziury upolować dobro kolejowe na terenie zakładu.
I tu małe wow … co to jest ? Ni jakaż platforma, za nią szutrówka …
I powiększenie (wybaczcie jakość tegoż, ale robione słoikiem 300-ką w czasie, kiedy od ciepła wszystko parowało … zdjęcie typu „coś tam widać”).
Spojrzenie na Piotrka … coś kombinuje, jak zwykle zresztą. Oblecieliśmy kilkadziesiąt metrów w poszukiwaniu jakiejś dziury, niestety nigdzie żadnej możliwości by przeleźć i dokonać penetracji. Nagle …
Cdn ...
Lekki wiaterek szumiał wśród zarośli. Sysia z Piotrkiem zniknęli gdzieś za pagórkiem. Szedłem tak zamyślony o smarownicy, że w ostatnim momencie usłyszałem że coś mnie najwyraźniej ściga po torach. Zdążyłem się odwrócić i masz babo placek, a aparat nie gotowy … ale zdążyłem
Ku mojemu zaskoczeniu, że akurat na tym odcinku widzę siódemkę, postanowiłem pokopać. Od Dominika, znajomego dyżurnego ruchu, notabene członka ŁKMK dowiedziałem się, że tą trasę w takim składzie pokonywać może tylko TLK54102, Stoczniowiec opuszczający Gdynię Główną o 4:47. Zdjęcie zrobione o 10:27, no i tu wszystko gra, rzeczony Stoczniowiec drapnięty aparatem opuszcza planowo Zgierz o 10:24. Hmmm … o czasie … z Gdyni … a łyżka na to „niemożliwe”.
Widok szlaku w kierunku przejazdu na Chełmskiej.
Doszliśmy do przejazdu na ul. Chełmskiej, a ponieważ niewiele tam do oglądania, do Łodzi niekoniecznie, bo i wyprawa penetrację Zgierza przewidywała, więc mały zwrot w tył. Chaszczy na tę chwilę miałem dość, wobec czego dołączyłem do leśnych spacerowiczów i potuptaliśmy ścieżką w stronę nastawni. Po minięciu Pana Wjazdowego przeszliśmy na druga stronę torów. Krótka narada … tuptamy po żeberku odchodzącym do zakładów chemicznych Boruta. Jak się w dalszej części okaże, była to bardzo dobra decyzja.
Po raz drugi zostawiamy Stację Zgierz za plecami.
Zbliżamy się do kładek nad ul. Łódzką. Zawsze przejeżdżając tamtędy kioskiem marzyłem, żeby wejść na górę, ale z racji wybornej wieży strzelniczej, którą jest nastawnia dysponująca, jakoś wcześniej było zdecydowanie bardziej pod górkę. Fakt, że panowie wiedzieli co robimy i po co tam jesteśmy i że nie zapowiadało się, że skorzystają z pomocy SOK, by nas oddelegować z terenu kolejowego, za co w tym miejscu pragnę podziękować (może któryś z nich czasami zagląda na forum). Nadarzyła się więc okazja, by obejrzeć blachownice od góry.
Przekomiczna opornica na kładce w stronę BORUTY.
Oblachowanie wiaduktu.
Klimat bocznicy.
Niesamowite znalezisko, które się Piotrkowi rzuciło w oczy … stary drewniany zaje … słup sieci średniego napięcia.
Kilka zdjęć z makietowego klimatu bocznicy
Sysia zmęczona lekkim spacerkiem przycupnęła na barierce wykonanej z jakiejś szyneczki. Nie uszło to czujnej uwadze Piotrka … Mmmm, szyneczki na szyneczce …
Będąc jeszcze na początku bocznicy, dwukrotnie usłyszeliśmy sygnał z jakiejś nie do końca zidentyfikowanej maszyny dochodzący od strony zakładów. Ucieszyliśmy się, że może trafił się jakiś przetok, albo coś z Boruty gna w stronę Zgierza, jednak im bliżej zakładów, tym tory coraz bardziej rude ... "Płonne nadzieje" - pomyślałem.
Przeszliśmy z Piotrkiem na drugą stronę ulicy, tuż pod bramę i próbujemy przez niezbyt duże dziury upolować dobro kolejowe na terenie zakładu.
I tu małe wow … co to jest ? Ni jakaż platforma, za nią szutrówka …
I powiększenie (wybaczcie jakość tegoż, ale robione słoikiem 300-ką w czasie, kiedy od ciepła wszystko parowało … zdjęcie typu „coś tam widać”).
Spojrzenie na Piotrka … coś kombinuje, jak zwykle zresztą. Oblecieliśmy kilkadziesiąt metrów w poszukiwaniu jakiejś dziury, niestety nigdzie żadnej możliwości by przeleźć i dokonać penetracji. Nagle …
Cdn ...
Ostatnio edytowane:
-
2
-
6
- Pokaż wszystkie
| Autor wątku | Podobne wątki | Forum | Odpowiedzi | Data |
|---|---|---|---|---|
| Relacja Opowieści dziwnej treści... | Wycieczki i podróże koleją i związane z koleją | 3 | ||
| Relacja "Opowieści dziwnej treści, czyli Pawła kolejowe peregrynacje " - pytanie | Wycieczki i podróże koleją i związane z koleją | 6 |
Podobne wątki
-
Relacja Opowieści dziwnej treści...
- Rozpoczęte przez Juras XR4Ti
- Odpowiedzi: 3
-
Relacja "Opowieści dziwnej treści, czyli Pawła kolejowe peregrynacje " - pytanie
- Rozpoczęte przez Hoart
- Odpowiedzi: 6