Relacja Opowieści dziwnej treści czyli Piotra i Pawła kolejowe peregrynacje

[Kpt. Nemo]

Dopadło nas krótkie oberwanie chmury, ot kaprys pogodowy nad Dąbrową, skończyłem suszenie futerka królewny, mogę kontynuować.
Damnica, na starych fotografiach, niewiele ich.

Stacja nie naruszona zarazą nowoczesności, czysta, zadbana, z wyjątkiem jednego budynku, przy placu ładunkowym, nieznane mi przeznaczenia, jako jedna z dwóch na odcinku linii Lębork-Słupsk ma czynną sygnalizację kształtową , druga stacja to Potęgowo, ale do niej dojedziemy za chwilę.

Biuro poselskie.

Kształty jak to mikole gadajo.

Tu jest trochę bałaganu.

Wspomniany budynek.

Widok na plac a w głębi nastawnia, nie chciało mi się iść do niej, pewnie dostał bym reprymendę za szwędanie po stacji bez kamizelki.

O nie ma śmieci, tu pewnie nie mieszkają prawdziwi Polacy.

Kącik.

Obok stacji ogródki działkowe, współczesne płoty, zero szyn, te na stacji zasypane ziemią po kokardę, no nic to, za to stacja ładna, choć bardziej na budynek pasowałby mi dom naprzeciwko stacji, no może nie na taką dużą, ale mała stacyjka wśród pól i łąk.

To też chyba Rosjanin, pamiętacie jak Ci imbecyle skaczący żabką wokół kaczki chcieli zmienić nazwę ulicy Dworcowej bo nie będzie patronem ulicy jakiś zapluty Moskal, zgroza, polecam Koledzy wstęp autorstwa Pana Andrzeja Wilka w "Kolejach Małych i Dużych" numer 1-2/2021 (37) jakże trafna diagnoza naszego społeczeństwa i nierządu, wzruszyłem się i od tej chwili Pan Andrzej jest moim idolem.

Dziękuję za uwagę, mojemu wiernemu gronu czytelników.
Ciąg nastąpi później, trochę.

 

[Kpt. Nemo]

I w zasadzie ostatnia stacja tak w miarę dokładnie, Potęgowo, wczoraj i dziś.
2009 rok.

2010

Zdjęcia z bazy kolejowej "Semaforek".
A te z fotopolski.

Tak jak Damnica stacja utrzymana w sprawności, czysto, pusto, słońce świeci, relaks.
Od strony peronów.

Od podjazdu, budynek odpicowany, a już obok ruina.

Magazyn.

Opuszczony budynek po drugiej stronie torów.

 

[Kpt. Nemo]

Dom za płotem, ładny.

Zieleń nas uratuje, da tlen i ochłodę.

Jedyne dostępne szyny na stacji na rampie, niestety bez cech.

I to prawie koniec.
Kilka dni później Władysławowo, ten seledynek ze ściany frontowej pamiętam jeszcze sprzed kilkunastu lat, nic się nie zmieniło, no perony na nowoczesne.

Wieża ciśnień.

Dziękuję za uwagę, jak mawiają do następnego.

 

[route]

Mam do kolegi @route pytanie praktycznie: jak w geoportalu można przełączać widok między mapą a zdjęciem satelitarnym? Udało mi się włączyć cieniowanie, ale nie wiem jak przełączać między mapą a zdjęciem. U mnie przy zbliżaniu się (powiększaniu) w pewnym momencie widok zmienia się z mapy na zdjęcie satelitarne i nie umiem tego zmienić. Z góry dziekuję.

Poniższe kroki od 1 do 5 dodają "na stałę" mapę topograficzną do sesji geoportalu. Gdy jest już ona dodana to gdy chcę ją przeglądać to wykonuję krok 6 (odznaczam ortofotomapę). Natomiast gdy chcę przeglądać samą ortofotomapę, a nie mapę topograficzną, to odznaczam ją w menu z prawej strony (nie widać tej pozycji na poniższym obrazku). Jest ona tam opisana jako: Usługa przeglądania rastrowych map topograficznych dla Polski. Profil kafelkowany (WMTS).

Kolego Route, bo ja słaby jestem z geografii czego do dziś żałuję, wiadukt pokazany przez Ciebie na mapie, ten najbliższy mostu jest od strony Polanowa, tak mi wychodzi, a ten "mój jest za mostem w przeciwnym kierunku, sam już nie wiem, idę na spacer, ruch to zdrowie.

Pawle, zobacz na poniższą mapę.
Wiadukt, o którym pisałem jest za Czerwonym Mostem idąc torem od Polanowa, więc to chyba ten sam, o którym pisałeś?

 

[Kpt. Nemo]

Mały dodatek do eksploracji stacji Damnica, ale najpierw cytat.

Niezastąpiony.

To o Koledze Jarząbku, i to stuprocentowa prawda.
Znalazłem na stacji dwa zwrotniki, oba okrutnie zapaćkane farbą której szczotka nie ruszyła, jeden nie do odczytania, moim zdaniem, może sie ktoś podejmie.

Drugi już lepszy, ale bez odpowiedniej wiedzy nijak iść do przodu się nie da.

Dzięki Koledze Jarząbkowi, kolejna zagadka rozwiązana, dziękuję bardzo.

Małe radości, wypełniają całe życie.

 

[michal.guminiak]

Mały dodatek do eksploracji stacji Damnica, ale najpierw cytat.



To o Koledze Jarząbku, i to stuprocentowa prawda.
Znalazłem na stacji dwa zwrotniki, oba okrutnie zapaćkane farbą której szczotka nie ruszyła, jeden nie do odczytania, moim zdaniem, może sie ktoś podejmie.

Zobacz załącznik 845279

Drugi już lepszy, ale bez odpowiedniej wiedzy nijak iść do przodu się nie da.

Zobacz załącznik 845280

Dzięki Koledze Jarząbkowi, kolejna zagadka rozwiązana, dziękuję bardzo.

Zobacz załącznik 845281

Małe radości, wypełniają całe życie.

O kol. Jarząbku - święte słowa Paweł. Zwrotniki i podobna maszyneria warta swojego (Twojego), oddzielnego wątku.

 

[Andrzej Harassek]

Kolegom @Misiek i @route dziękuję za wskazówki dotyczące geoportalu. Jakoś mi się udało uzyskać taki widok, jaki chciałem, ale nie jest to proste. Może coś jeszcze źle robię, ale metoda kolegi @route działa tylko w danej sesji. Po zamknięciu i ponownym otwarciu strony, a nawet tylko po odświeżeniu strony, trzeba dodać mapę topograficzną od nowa. Ale i tak jest już OK.

 

[Kpt. Nemo]

O kol. Jarząbku - święte słowa Paweł. Zwrotniki i podobna maszyneria warta swojego (Twojego), oddzielnego wątku.

Nie tak często znajduję się ciekawe zwrotniki, jak na razie udało mi się tylko kilka razy, ale to nie było by głupie bo tu raczej niewielu to znajdzie, jesteś młody Michale, do roboty, załóż wątek ja się dopiszę.

 

[michal.guminiak]

Na pewno dużo ciekawych zwrotników znaleźlibyśmy na kolejkach leśnych. Przedzierałem się w tym roku północnymi, nieczynnymi szlakami kolejki białowieskiej - jakoś przeoczyłem ten ciekawy aspekt.

 

[Kpt. Nemo]

Ciekawe owszem tak, ale z tego co widziałem to są raczej samoróbki, lub wyroby bez cech producenta.
Ale nie mam monopolu na nieomylność.

 

[Kpt. Nemo]

Patrząc w lustro widzimy znajomą twarz, domownicy, te same widoki, gesty zachowania, ale to nieprawda, podlegamy jak wszystko ciągłym zmianom, ostatnio przyjrzałem się sobie dokładnie w lustrze, i porównałem ten widok ze zdjęciem sprzed dwudziestu lat, masakra, jestem przerażony stopniem zmian, zmienia się także kolej, to co pamiętamy wygląda często zupełnie inaczej, czy jest sens oglądać to co nie jest naszym wyobrażeniem, czy nie lepiej jak z kobietami które się kochało, pielęgnować ich idealny wizerunek w pamięci, miast rozczarować się na widok starszej pomarszczonej Pani, czy to w ogóle ma jakikolwiek sens, to całe staranie, stwarzanie idealnego świata, gonitwa za czym, za wypukłymi literami na kawałku stali, który i tak prędzej czy później skończy w gardzieli pieca hutniczego, gdzie jest granica tego szaleństwa. Zupełnie nie wiem.

 

[Andrzej Harassek]

czy nie lepiej jak z kobietami które się kochało, pielęgnować ich idealny wizerunek w pamięci, miast rozczarować się na widok starszej pomarszczonej Pani

Zdecydowanie nie lepiej, tak w wypadku kobiety, którą się kochało (i mam nadzieję nadal się kocha), jak i w wypadku kolei. Warto i pielęgnować dawny wizerunek i cieszyć się dzisiejszym wyglądem. W obu wypadkach uważam to za nie tylko możliwe, ale i niezbędne - co nie oznacza, że mamy nie zauważać negatywnych rzeczy. Ale takie negatywne rzeczy były i wtedy, tylko dziś o nich nie pamiętamy (albo nie chcemy pamiętać).

 

[hamulcowy]

Zdecydowanie nie lepiej, tak w wypadku kobiety, którą się kochało (i mam nadzieję nadal się kocha), jak i w wypadku kolei. Warto i pielęgnować dawny wizerunek i cieszyć się dzisiejszym wyglądem. W obu wypadkach uważam to za nie tylko możliwe, ale i niezbędne - co nie oznacza, że mamy nie zauważać negatywnych rzeczy. Ale takie negatywne rzeczy były i wtedy, tylko dziś o nich nie pamiętamy (albo nie chcemy pamiętać).

To trochę, jak z armią polską w wojnie ze Związkiem Sowieckim. Wspomnienia powodują wilgoć w oku, ale dziś Leopardy i F16.... Cest la viev.

 

[Kpt. Nemo]

Ostatnie fotki i kilka słów, poszliśmy na spacer wzdłuż Martwej Wisły piękną asfaltową ścieżką rowerowo-człowieczą, niestety znaki na obu jej końcach, a nie zrobiłem im zdjęcia, zabraniają wjazdu rowerom, cóż taki nowy ład, poszliśmy więc a dodatkowo ja uzbrojony w mizerną widzę pozyskaną od Pana handlującego rybami, w tę mizerną wiedzę uzbrojon ruszyłem a dziewczyny za mną jak za wodzem armia zaciężna, a celem moim było po stronie tej odnaleźć miejsce gdzie przybijał prom kolejowy z Mikoszewa, półtorej godziny przedzierania się przez bagnistą łąkę, szukania przejścia wśród niezliczonej ilości jakichś strumyków, kanałków, jakaś pieprzona hydro szachownica, poszły niebożęta do domu znaczy domu który chwilowo spełniał rolę tę dla nas, a ja dalej szukałem.
Gdybym miał tą mapkę.

Lub wiedzę z której z tych stron.

//www.gdanskstrefa.com/prom-kolejowy-swibno-mikoszewo/

Moja luba znalazła to zdjęcie i kazała mi czegoś takiego szukać, no szukaj tatka latka.

Nie jak ten matoł bez przygotowania pojechałem, ale może jeszcze tu wrócę, łosoś wędzony jest wyborny od Pana a mieszka on w domu numer 96 łatwo znaleźć, może wrócę o ile na manowce mary mnie nie zaciągną w zimne leśne ostępy, bo sobie wydumałem ze po co się wieszać, po co rzucać pod pociąg, las zimą on przygarnie na swe łono i nie odda aż do wiosny o ile oddać będzie miał co, więc może wrócę.

Już myślałem że to tu.

A może tu.

Po obejrzeniu mapy tej, najbardziej pasuje mi trzecia lokalizacja którą znalazłem balansując na brzegu, a trzeba wiedzieć że jako rasowy żołnierz desantu morskiego nie potrafię pływać i mam awersję do wody, głęboką jak i ona.

Zmierza w butach chlupie, czas do "domu" jeszcze rzut oka na hipotetyczny przebieg linii kolejowej, według relacji wspomnianego, biegł tor w dal u podnóża nasypu.

Dnia nastepnego, skoro świt około jedenastej poszliśmy na spacer do Przegaliny na jednym podwórek resztki podkładów z wąskotorówki jak mniemam, Pan pogonił policją straszył, och strasznie się przeląkłem, Balbina go obszczekała, broni Pana.

Podobno ostatnie ślady po torach na zakręcie.

Cóż trzeba będzie jednak wrócić i sprawdzić wszystkie miejscowości przez które jechała, jest chwilowy cel w życiu.

Dwa zdjęcia z fotopolski promu kolejowego i tego samochodowo-człowieczego.

A tu prawie "wilk rzeczny".

Jak byliśmy w pobliżu tak, to poszliśmy obejrzeć śluzę, a okazało się że są dwie, stara i chyba nowa, przynajmniej w drodze powrotnej do Łodzi, Pan w radioli zapodał info o uroczystym oddaniu, znaczy prawie się załapaliśmy.

A przed zakrętem w zaroślach, niedaleko od szosy ukryty dworek urokliwy jak i zaniedbany nam się ukazał, znaczy ja poszedłem za mglistą wskazówką i znalazłem jego tam, czego nie żałuję, choć to nie dworzec kolejowy.

A teraz siedź i kombinuj gdzie pojechać aby oczy i duszę ucieszyć, a czy nie zabronią bo te k...y z niczym sobie nie radzą no może z ograbianiem państwa i przekupstwem motłochu aby na nich głosowali, więc pewnie będzie znów verboten, i co puste Chojny, Olechów, jeden projekt, ale mglisty, nie wiadomo czy co z niego wyjdzie, zgroza, czas śmierci nadchodzi w Nieszawie prom jeszcze półtora tygodnia pływa, nie zdążymy, by to szlag.

Posiedzę poczytam Wasze opowieści, może kto co naskrobie, a jak nie to nie, żyć trzeba aż do śmierci.

Dziękuję za uwagę.

 

[cyruss]

"podlegamy jak wszystko ciągłym zmianom" - już starożytni powiadali "panta rhei"...
Parę lat temu miałem spotkanie na 50. lecie pierwszej klasy podstawówki, niektóre laski zobaczyłem po raz pierwszy od ósmej klasy - nic a nic się nie zmieniły a i mnie wszystkie poznały. Czas nierówno się z wszystkimi obchodzi.
To tylko kolej w miarę postępu Wielkich Budowli Socjalizmu z ostatnich lat nie jest już taka sama. Robi się anonimowa, spod jednej sztancy. Już nie te czasy kiedy każdy najmniejszy przystanek w szczerym polu był inny.

 

[Kpt. Nemo]

Pierwszy listopada, gdzie te czasy gdy stało się na cmentarzu w śniegu, marznąć nad nikłym światłem zniczy w glinianych miseczkach, w oparach naftaliny z futer na tę jedną w roku okazję wyciąganych, wśród matron z przejaskrawionym makijażem na tłustych obrzmiałych od nienawiści obliczach, w ten mróz z obnażonymi nogami, nie pierwszej młodości, nie pierwszej gładkości i smukłości, a prawdę mówiąc zupełnie nie pociągającymi, i mimo pięciu dych na karku ledwo skrywające tłustą d*** króciutkie nieomal muślinowe sukieneczki, zakłócały porządek wszechświata.
Targowisko próżności i festiwal uspokojenia sumienia, większy znicz, większa wiązanka, potem rok spokoju, potem rok zapomnienia, w przeddzień święta walka z chaszczami, walka o parkingowe miejsce, nerwy, wyzwiska, no obowiązkowo kaszaneczka lub karkóweczka z grila bo prawie obok każdego miejsca wiecznego spoczynku, gastronomia głodnych nakarmi, spragnionych napoi, jak pięknie jak różowo, komóreczka cyk foteczka, niech znajomi popękają z zazdrości a my z dumy i uwielbienia.
W inne dni chodzę, nie mogę tego znieść, kontakt z ludźmi jest dla mnie niemiły, tak mi się porobiło, już nawet z tym nie walczę, nie muszę uspokajać sumienia, nie ma dnia żebym nie pamiętał tych których naprawdę brakuje w moim życiu, nie ma chwili by mi przed oczyma nie stawali.
Jeszcze ciemno, ja już jestem gotowy, jadę pociągiem a potem będę szedł kilometrami, zabieram dziś ze sobą mojego przyjaciela , zabieram go w sercu, ciągle pamiętam jego słowa gdy rano w pracy mówił "Radzio kupiłem Ci te ciasteczka które lubisz" och mógłbym ich już do końca życia nie jeść, nie jeść i nie pić nic dobrego, gdybyś tylko mógł wrócić, ale wiem że nie uda się to, więc na zawsze pozostaniesz ze mną, będę szedł kilometrami i pogrążał się w niebycie, może nawet usiądę na skraju drogi i zapłaczę, bo to żaden wstyd, z nadzieją, mimo iż nie wierzę, że się kiedyś spotkamy.

 

[BoGneR]

Czuję, że kliknięcie w ikonkę reakcji, to mało. Lecz, co tu pisać? Za grube tematy dla mnie, ale myślę, że mimo różnorodności tego świata wielu z nas jest bardziej sobie bliskim niż mogło by się wydawać...

W inne dni chodzę, nie mogę tego znieść, kontakt z ludźmi jest dla mnie niemiły, tak mi się porobiło

 

[Magic]

Ależ @Kpt. Nemo, tekst w punkt jak to u Ciebie bywa, ja mam podobne odczucia odrzucające. Ciągnące bigoterią "święta", kiedy to wszyscy się miłują...
Ale są i pozytywy, prawda? Powiedz sam czy nie doznałbyś zbawienia duszy przebywając wśród ludzi wybitnie kulturalnych, elegancko w szaty odzianych? Tych prawdziwych katolików z miłością wypisaną wręcz na ulanych mordach

 

[Kpt. Nemo]

Jedno jest pewne dziś nie zrealizowałem całego planu i mimo iż przeszedłem 33 kilometry nie dotarłem do celu, zabrakło mi kilku godzin, może mam słabe tempo, a może po prostu choć tego nie dopuszczam do siebie zaczynam się starzeć i organizm nie jest taki wydolny, cóż dotrę tam gdzie chciałem, ale innym razem, bo czuję niedosyt jak po pierwszym małżeństwie.
Brakło jakichś piętnastu kilometrów.
Pierwsza część niebawem, teraz spacer z "córeczką".

 

[Kpt. Nemo]

Czuję, że kliknięcie w ikonkę reakcji, to mało. Lecz, co tu pisać? Za grube tematy dla mnie, ale myślę, że mimo różnorodności tego świata wielu z nas jest bardziej sobie bliskim niż mogło by się wydawać...

Temat jak temat, zgadzam się z Tobą co do bliskości między bliskimi, nawet nieświadomej, też z kilkoma osobami takową czuję, ale generalnie jak mogę to stronię od ludzi, myślę że wprowadzam element różnorodności, choć wokół wszyscy dążą do unifikacji, jeden wódz, jeden naród, jedna ojczyzna znamy pewnie że tak, a jak ma się do tego projekt kolejnego podporządkowania szarego obywatela jakim jestem, poprzez choćby zamysł umieszczenia krzyża w godle państwa, to dla katolików, a inni, już nie są Polakami, bo tego nie chcą.
W Dobroniu dziś zobaczyłem że patronem szkoły do której chodzą dzieci, jest obrońca pedofili w sutannach którzy gwałcili i wciąż gwałcą dzieci za przyzwoleniem uniżonych sług jak niebawem admirał Płaszczak, to jest ok, bo tak okupant z Watykanu każe.

I to tyle, proszę o nie komentowanie bo się zrobi śmietnik, a chodzi tylko o punkt widzenia nie o dyskusję, myślę że to wyjaśnia moją niechęć do rodzaju ludzkiego.