Relacja Moje kolei postrzeganie

[Kpt. Nemo]

Jeszcze jeden mostek i pierwszy rozjazd na stacji, no przed.

Doszedłem.

Nie jest to ruina, ale czasy świetności ma za sobą, przydałby się porządny remont, widok od strony miasta.

Po drugiej stronie ulicy pomnik Jerzego Waldorffa i jego psa Puzona.

Zapomniałem pokazać kilka rzeczy, tor, czasem szło się po nim wybornie.

Jakże by inaczej.

Wiszące złącze.

Ale w innym niż oglądanie zniszczonych podkładów, pomników i podstarzałych kuracjuszek, celu tu przybyłem.

Idę na drugi koniec stacji.

Rozchybotany kozioł oporowy.

Pierwszy cel został osiągnięty, drugim było odnalezienie pozostałości po bocznicy do warzelni soli, tu raczej nie odniosłem spektakularnych sukcesów podeprę się zdjęciami z internetu, może sobie jej zobaczyć tu. https://www.bazakolejowa.pl/index.php?dzial=stacje&id=26634&okno=galeria2
Ja znalazłem tylko jedyny ślad po tejże w postaci szyn w chodniku, widać mniej więcej gdzie trafiały w stację, jeśli nawet lekko skręcały to i tak budynku który widać musiało nie być w tym miejscu.

 

[Kpt. Nemo]

Trafiała w tę ulice, być może jej tu nie było, tego nie udało mi się na miejscu dowiedzieć, indagowani na te okoliczność niezmiennie odpowiadali " ja nie jestem stąd". Hm ja też w sumie nie.

Skończyła się niestety płotem parkingu jakiegoś hotelu, odbiłem odrobinę i inną doszedłem do miejsca gdzie była warzelnia, a teraz jest coś w rodzaju muzeum.
Coś w rodzaju muralu ku czci.

Budynek warzelni.

Figura przy której każdy sobie robił zdjęcie z wyjątkiem mnie.

Stara tabliczka, jeszcze nie sprawdziłem co dana firma produkowała.

Bogata kolekcja przyrządów rehabilitacyjno-leczniczych, tu jeden z nich.

Cennik za usługi lecznicze z 1946 roku.

Zbiór tablic, kiepskie zdjęcie bo się w nich odbijało światło.

Pamiętacie takie aparaty.

W budynku kilka szyn, jako podpory i w systemie transportowym.

Zardzewiałem przed malowaniem i bardzo gruba warstwa farby uniemożliwiają odnalezienie jakiejkolwiek cechy jeśli są.

Wróciłem na stację, cyknąłem fotkę uchwytów do flag i najprawdopodobniej lampy, dwóch cech które było w gęstwinie jako tako widać, bez szaleństw.

Powrót do Aleksandrowa opcja pierwsza bus, akurat nie bardzo pasowały godziny odjazdu, opcja druga taksówka, obłęd zagościł w domu Pana którego o to zapytałem, 7 km po prostej nieomal, krzyknął 70 zł, cóż pozostaje opcja trzecia, z buta i jak się okaże najbardziej korzystna dla wszystkich stron, o tym i końcu tej fascynującej wyprawy za chwilę.

 

[Kpt. Nemo]

Magazyn już lekko zużyty.

Za nim od strony ulicy słupek z zawiasami z szyny kolejowej.

No jest, całkiem ładna cecha.

I znajduje wykolejnicę, czeka na użycie lub na swój koniec.

Jak ktoś jest gapą to powrotna drogą ta samą trasą tylko mu na zdrowie wychodzi, widzę na pobliskim parkingu samochody strażackie, czy tam stały nie wiem, ja ich nie widziałem, teraz pokonuje rów i idę cyknąć fotkę.

Na pierwszym przejeździe za stacją tez niezauważone resztki fundamentów być może budki dróżnika, szyn jako zbrojenie, upaprane betonem, może są na nich cechy, może ich tam nie ma.

No naprawdę znów krzaczory, całe szczęście że na krótkim odcinku.

I konik którego też nie zauważyłem, chyba zbyt skoncentrowałem się na marszu, trzeba nad tym popracować.

Ten słupek też postawili jak już byłem na stacji.

Jeszcze mi tyle zostało.

Czerwone, nie wiem czy mogę iść.

Jedyny pociąg jaki tu widziałem z wyjątkiem tych dwóch którymi podróżowałem.
EU160-008

Ta nastawnia ma jednak coś w sobie gdyby ja w całości gdzieś przenieść, niewielka modernizacja więcej okien, byłaby super chata, zresztą wieża tez jest super.

Zacząłem od kładki na niej kończę chyba jako jedyny z niej korzystający, wszyscy idą dołem.

I to byłby koniec, ale kilka słów jeszcze, otóż poprawiłem sobie samopoczucie i nadwątlone ego w stopniu niesamowitym, zamysł który powstał kilka lat temu wprowadziłem w czyn, sam sobie udzielam pochwały wzrokowej przed lustrem w pociągowym kibelku.
Powrotny pociąg ŁKA mam o 15.25 chyba, ale wcześniej przyjeżdża pociąg relacji Gdynia-Zakopane, wsiadam, miła Pani kierownik sprzedaje mi bilet, pokazuje gdzie mam się udać, życzy miłej podróży, można, pewnie że tak.
Podróż powrotna z niewielkim 40-to minutowym poślizgiem, w zasadzie koszmarna za sprawą współpasażerów, dawno temu gdy Tata podsunął mi do lektury książki Pana Szklarskiego z serii o Tomku, był w jednej części nie pomne której lud, plemię zwane Cubeo, mówili o nich ludzie których nie ma, i ja pewnie jestem ich potomkiem, bo staram się żeby mnie nie było, jestem psychiczny i w dodatku jestem introwertykiem, kontakt z takimi ludźmi jak pasażerowie piątego wagonu IC "Witkacy" jest dla mnie nieomal fizycznie bolesny, kibice Widzewa, jedzące ciągle osobniczki płci niegdyś pięknej, ciągłe rozmowy telefoniczne na cały "regulator" ciągłe wizyty w kiblu, i jeszcze tłusta, obleśna, rozlazła, młoda dość baba która nie weźmie z siedzenia swojej torebki bo nie wierzy że ja tu mam miejsce, to nie ludzie to biomasa, dlatego unikam pociągów, komunikacji miejskiej, miejsc zaludnionych i kontaktu bliższego, tak mam.
Wysiadam na Chojnach pusto jak w portfelu przed wypłatą i tak jestem wcześniej idę z buta do domu, wszyscy się cieszą, a szczególnie Balbinka zmieniam buty i idziemy do parku na spacer, sobota powoli się kończy.

Dziękuję za uwagę i do następnego.

 

[Hoart]

Paweł co jest nad drzwiami wieży ciśnień, jakaś inskrypcja, może z datą? Jakiś czas temu postanowiłem przywołać obraz zburzonej w latach 70-tych zabytkowej wieży ciśnień w Częstochowie Osobowej z 1881 roku, było trudno, ale znalazłem jedno zdjęcie owej budowli i jak się patrzę na wieżę z Aleksandrowa to okazuje się, że to ten sam bauart, niesamowite. Żadna ( tego samego projektu) nie przetrwała na Warszawsko-Wiedeńskiej, a tu na Kujawach w Aleksandrowie taka niespodzianka. Ciekawe, czy gdzieś jeszcze w Polsce zachowała się dokładnie taka sama budowla?

 

[Hajek]

Nad wejściem jest tabliczka z datą.
W tej chwili nie mam dostępu do oryginału, a na modelu jest taka sama

 

[Hajek]

Znalazłem Fotkę







Paweł przepraszam za zaśmiecanie Twoich relacji.

Z pozdrowieniem
Sławek

 

[Kpt. Nemo]

Niczego Sławku nie zaśmiecasz, spieszę z dokładnym choć przysłoniętym zdjęciem.

Mały dodatek, jako że podkłady drewniane się czasem pojawiały, w niektórych były gwoździe, pozyskałem cztery, wczoraj po wstępnym oczyszczeniu byłem "załamany" tylko coś było widać na jednym, dziś po odrdzewianiu i czyszczeniu widać więcej.
Na pierwszym chciałby widzieć rok 1971 ale tak naprawdę to tylko przypuszczenia na drugim chyba wyraźnie jest 1967 i nasycalnia nr 5, trzeci to chyba 1974, czwarty to tylko gwóźdź rdza zrobiła swoje.

Linia kompletna, w dość dobrym stanie i nie ma pociągów, żeby choć jakaś kolej drezynowa, pusto i smutno, ale może kiedyś.

Szukam od dawna, bezskutecznie, wykazu/numeracji nasycalni podkładów, może ktoś takowy posiada i chciałby uszczęśliwić starego człowieka.

 

[Hoart]

Dzięki za odpowiedź. Czternaście lat póżniej wybudowana w odniesieniu do tej częstochowskiej, ale to i tak kosmicznie dawno temu. Rarytas architektury kolejowej. Pięknie, że Kolega Hajek zrealizował ów obiekt w H0.

 

[radek_m]

Paweł co jest nad drzwiami wieży ciśnień, jakaś inskrypcja, może z datą? Jakiś czas temu postanowiłem przywołać obraz zburzonej w latach 70-tych zabytkowej wieży ciśnień w Częstochowie Osobowej z 1881 roku, było trudno, ale znalazłem jedno zdjęcie owej budowli i jak się patrzę na wieżę z Aleksandrowa to okazuje się, że to ten sam bauart, niesamowite. Żadna ( tego samego projektu) nie przetrwała na Warszawsko-Wiedeńskiej, a tu na Kujawach w Aleksandrowie taka niespodzianka. Ciekawe, czy gdzieś jeszcze w Polsce zachowała się dokładnie taka sama budowla?

To że one są tego samego projektu to nic dziwnego. DŻWB (Droga Żelazna Warszawsko Bydgoska) i DŻWW to jedna firma i ci sami właściciele. A Aleksandrów Kujawski był stacją graniczną linii "Bydgoskiej" z odpowiednio okazałym dworcem i specjalnymi pomieszczeniami dla Cara.

 

[Kpt. Nemo]

Wakacje wakacje, lenistwo i wyborne trunki, no prawie za sprawa miłości mojego życia która w ostry i stanowczy sposób panuje nad moim lenistwem, po wizycie w urokliwym miejscu w dzisiejszej wsi ongiś mieście Chełmsku Śląskim a zwłaszcza w domkach tkaczy gdzie starsza Pani ze swadą opowiadała nam ponad godzinę o historii tychże i przemysłu lniarskiego poczęstowawszy na pożegnanie własnoręcznie pieczonymi podpłomykami, mmmmm mówię Wam miodzio od dawna nie jadłem tak smacznego i prostego posiłku, i tamże jeszcze wizyta w Sudeckiej Chacie Lnianej "U Apostoła" rozmowa z właścicielem i jego opowieści jakże dowcipne, dawnom się tak nie uśmiał, a raczej ponury i mniej do śmiechu skory jestem, i ciasto "Bomba Apostołów" i czarodziejskie źródełko w którym jak się paluszki zamoczy to żyć się będzie aż do śmierci, a czas tak szybko mija z pozytywnymi ludźmi, i pojechaliśmy, a ukochana moja mówi zabiorę Cię na stację kolejową, no skarbie nawet gdybyś mi chciała pokazać piekło i ostatni to byłby widok dla moich błękitnych wyblakłych oczu, to za Tobą pójdę bez drżenia powiek, a jak stacja to nic więcej nie można chcieć tego pięknego dnia.

Link do tego miejsca zaczarowanego gdzie na pewno jeszcze zawitamy.

https://www.facebook.com/Sudecka-Lniana-Chata-Chełmsko-Śląskie-157866567689726/

Wiem reklama, lokowanie produktu i w ogóle verboten, ale mi to zwisa to moja opowieść jest, moja legenda.

I za chwilę dojechaliśmy do celu.

https://semaforek.kolej.org.pl/wiki/index.php/Lubawka

I smutek taki mnie ogarnął po prostu jak człowieka, taka złość na to co spostrzegłem.
Jak zwykle płot i nie wolno, no ta, taki kawał drogi jadę i nie wolno, no to szybko i esencjonalnie.

Od ulicy za płotem wygląda to tak.

Nie mogę odczytać tego napisu, może to "Liebau Schlesien" jak to mówili w latach 1910-1945.
Może ktoś z Was coś wie.
Za płotem stoją jakieś samochody( im zdjęć nie robię) i coś tu chyba jest, ale niewiele widać bo zarośnięte wszytko jest.

Okrążam budynek od strony peronów jest płot z blachy, wejście na własną odpowiedzialność, jak to dobrze że mimo upływu lat w dalszym ciągu jestem mało odpowiedzialny, za chwilę wejdę pod wiatę.

Tory zarośnięte, znalezienie jakiejkolwiek cechy graniczy z cudem, udaje mi się znaleźć jedną.

Tylko ślady.

Elementy konstrukcyjne wiaty, i ona sama w prawie pełnej okazałości.

Wydeptana ścieżka pozwala wyrobić sobie pojecie o wielkości stacji.

Wejścia zamurowane, kilka fotek przez okna.

Ło matko nie zamurowane, idę, choć może demony tam czyhają na mnie, niczego nie lęka się kto ma czyste serce.

 

[Kpt. Nemo]

I wszedłem jak na swoje.
Ruina im dalej w głąb tym gorzej.

Dawne wejście do budynku dworca.

Sklepienie piwnicy murowane z cegieł, no majstersztyk normalnie.

I schody, zacząłem wchodzić, ale stopnie nie sprawiały wrażenia zbyt solidnych, a jeszcze muszę chwilę pożyć, mimo ciekawości zrezygnowałem.

Piwnica, to byłoby ciekawe tam pochodzić.

Koniec budynku.

Wychodzę.

To chyba nie jedyne niebezpieczeństwo które na mnie czyha w naszym mlekiem i miodem płynącym kraju.

Jako "metalowiec" nie mogę się napatrzyć na konstrukcje wiaty, zmyślne te Krzyżaki jak diabli.

Tor donikąd, otóż nie to co się tu nie opłaca opłaca się Czechom, i choć szału nie ma to jakiś ruch jest.
https://koleo.pl/dworzec-pkp/lubawka/odjazdy

Jak dojeżdżaliśmy do stacji to słyszałem odjeżdżający "motorak".

 

[Kpt. Nemo]

Już miałem opuścić to przygnębiające miejsce gdy zauważyłem coś wystającego zza drzew.

Krzaki mniej więcej do mojej walecznej piersi na której medale tkwić powinny, a ich nie ma, ale to początek moich z zielenią przygód.
I jest jak dla mnie kolejne cudo mechaniki.

Wyobrażam sobie stację żyjącą, tu się musiało dziać, znajduję resztki kanału pędniowego.

Gdyby ktoś miał wątpliwości gdzie mnie poniosło.

Dziękuję za uwagę, ciąg dalszy nastąpi niebawem.

 

[Kpt. Nemo]

Hura jedziemy, do miejsca gdzie jeździ parowóz wąskotorowy, no super.
Po drodze wstępujemy na stację niby z nowymi tablicami, ale jeszcze nie tkniętą zarazą nowoczesnej bordowej kostki i niebieskich barierek.

Bukowina Sycowska mała, cicha, sympatyczna stacyjka.

Autochton którego widać na zdjęciu widząc że będę fotografował szalet, "Panie kibel Pan fotografujesz" tak odpowiadam będzie tu ekipa z National Geographic a ja im robię konspekt do programu, kiwał głową tak intensywnie jakby chciał ją odkręcić.

Jakaś piwnica lub magazyn.

Po prawej stronie widać słupek ochronny narożnika budynku z szyny, niestety bez cech.

I takie widoczki.

Za to na przejeździe barierka z szyny a na niej cecha i znów Pan Andrzej mnie wyprzedził.

Ruszamy, trzy minuty później.
Wybaczcie kropkę na zdjęciu, robionym przez szybę podczas jazdy.

Po chwili na miejscu już byli, opowieść będzie krótka i chaotyczna, lepiej to opowiedział bodajże Kolega Kylogram.

Dotarliśmy akurat na moment odjazdu pociągu, nie miałem zamiaru nim jechać, nie lubię jeździć pociągami, lubię je fotografować i się potem chwalić.

Pomijam charakter tej kolejki ale czynny parowóz bez względu na okoliczności wart jest uwagi, ot co.
O kolejce poczytajcie sobie sami.

https://dolnyslask.travel/krosnicka-kolej-waskotorowa-2/

Ja się zaczajałem w jednym miejscu, jechał pociąg inną trasą, i tak trzy razy, ale ze stoickim spokojem to przyjąłem, tu miał jechac na "mnie" pojechał prosto.

Kozioł oporowy i cechy na nim.

Mogę się mylić ale ja widzę Donawitz, oczywiście Krupp 19.., i chyba Dowlais 1923

 

[Kpt. Nemo]

W międzyczasie połaziłem trochę, poszukałem ciekawostek, niewiele, buła zwrotnika z sygnaturą producenta, na razie nie znanego mi, ale pracuje nad tym.

Tym razem mnie nie wykiwał, nadjechał tam gdzie czekałem.

W oczekiwaniu na następny kurs.

Moje dziewczyny.

Tajemniczy znak kolejowy.

Podsumowując "Veni, vidi, tuli imaginibus" zaliczone.

CDN.

 

[KoVaL]

Ta nazwa to Liebau (Schlesien) do 1912r.

 

[Kpt. Nemo]

Nie mogę odczytać tego napisu, może to "Liebau Schlesien" jak to mówili w latach 1910-1945.

Ta nazwa to Liebau (Schlesien) do 1912r.

 

[Kpt. Nemo]

Co przeszkadza w eksploracji kolejowej, brak dokumentów, brak map, dziwna amnezja autochtonów, nadmierna fantazja tychże, zwykła ludzka zawiść i niechęć do niesienia pomocy, lenistwo, a co pomaga, upór i konsekwencja oraz swego rodzaju poczucie misji, z tych pierwszych spotkałem prawie wszystko, tych drugich nie posiadam, dlatego słabe to moje bajanie jest, ale coś opowiem mimo iż sławni i wytrawni globtroterzy kolejowi dawali głos na ten temat wielokrotnie.
Ponieważ w drodze na czeską stronę w mniej znane kompleksy górskie, a co za tym idzie pozbawione szkodliwej obecności zorganizowanych grup polskich kuracjuszy z pobliskich uzdrowisk, wielokrotnie pokonywaliśmy drogę do i z Tłumaczowa i "rzucił nam się w oczy most przecudnej urody, postanowiłem mu się przyjrzeć choć przez chwilę.

Mowa o linii ze Ścinawki Średniej do Broumov przez Otovice.

https://www.kolej.one.pl/~halski/przejscia/otovice/otovice.html

Zaczynamy od polskiej strony.
Dwa zdjęcia satelitarne które odrobinę się szczegółami przejścia linii kolejowej przez drogę w okolicach granicy.

Jednego dnia podjechaliśmy widoczną droga pod wiadukt.

Chciałem wejść na nasyp i wiadukt, ale mój pomysł nie zyskał aprobaty miejscowej ludności która jak pająk oplotła wiadukt swoimi działkami, "ł Panie nie będziesz mi Pan łaził po działce" no jak nie to nie, pewnie innym bardziej gładkim w obejściu by się to udało, mnie za mało zostało żeby się na starość zmieniać.

Innego dnia luba moja została na parkingu a ja z buta ruszyłem coby cyknąc fotkę z innego punktu, przy okazji zrobiłem zdjęcie nasypu i stoją plecami do niego miejsca gdzie hipotetycznie wchodził po pokonaniu drogi tor, konfrontując to zdjęcie z mapką można sobie wyrobić mgliste pojęcie jak to było.

Na parkingu taki swojski klimacik, byłem tam.

Miejsce wejścia linii kolejowej, mniej więcej.

Czas na czeską stronę, Otovice Zastawka lub dawniej Otovice Kostel.
Zaczynam nie od końca linii jeno od przejazdu kolejowego punkt nr 3 (ledwo widoczny)przez drogę i idę w stronę Broumowa.

Mostek na rzece płynącej obok drogi.

Idę po torach, ale podkłady są zniszczone i ciężko się idzie, tym bardziej że jak zwykle mam lakierki a nie porządne obuwie.

Na poboczu stalowe podkłady, zwykłe i jak sądzę podrozjezdnice, niestety bez cech producenta, pod spodem może były ale nie dałem rady ich przewrócić.

 

[Kpt. Nemo]

Tor jak tor, dochodzę do magazynu widoczna jest rampa.
Na mapce punkty nr 2 i 1.

Smuci mnie to że nie dostrzegam cech na szynach, no ale czasy sokolego oka chyba już można uważać za byłe.
Ony magazyn.

Jakaś emaliowana tablica ale strasznie zamazana i przybita setką hufnali.

Od strony drogi tez była rampa.

Ciekawe jest to że jest tu coś w rodzaju peronu, są latarnie a raczej ich truchła, oraz dziwny budynek, z tym że tenże stoi bliżej drogi niż torów.

Stoi tablica z napisem Otovice, przynajmniej ja taki widzę.

Jedziemy na miejsce gdzie kończyła się linia kolejowa.

Budynek stacyjny.

Widok w stronę Tłumaczowa.

Widok w stronę Broumova.

Latarnia.

 

[Kpt. Nemo]

Znikające ślady szyn w przejeździe.

Słupek.

Zarośla w miejscu toru.

Wszedłem w nie kawałek dalej z boku żeby sprawdzić czy nie ma szyn, nie było, za to jakaś franca i nie była to pokrzywa, pokaleczyła mnie i poparzyła, takich bąbli nie widziałem dawno, a ślady mam jeszcze dziś, cóż głupich nie sieją, podobno sami się rodzą.

Żeby sobie zrekompensować cierpienia i niedolę gwoździe z podkładów które się dały zabrałem na wycieczkę do Łodzi.

Tak wyglądał ten przystanek kiedyś, choć mam wrażenie że jest to zdjęcie inscenizowane, Autorem jest Jan Pesula.

Dziękuję za uwagę.
CDN.

 

[Kylogram]

No to mnie ubiegłeś, miałem się wybrać na zwiedzanie i późniejszą forumową relację dokładnie na ten sam szlak, ze spaniem w Czechach, tego lata