-
Ten serwis używa "ciasteczek" (cookies). Korzystając z niego, wyrażasz zgodę na użycie plików cookies. Learn more.
Relacja Podróże małe i duże
- Inicjator wątku teigrekty2
- Data rozpoczęcia
Proszę:
Łubki też są (kółko) ale obok jest złącze łubkowe zastąpione spawanym (strzałka)
Screeny zdjęć kolegi @teigrekty2
Łubki też są (kółko) ale obok jest złącze łubkowe zastąpione spawanym (strzałka)
Screeny zdjęć kolegi @teigrekty2
OP
OP
Dobra, następny wyjazd był w miejsce o którym wspomniał Kolega @Misiek , czyli ta zarośnięta stacja przeładowcza w Mount Union, Pennsylvania. Stacja ta jest północnym końcem kolei wąskotorowej EBT (East Broad Top) i dominuje tu tor normalnotorowy wraz z trzecią szyną wąskotorówki, po angielsku nazywany "dual gauge"-podwójny rozstaw.
Przez pozostawiony tabor, w większości wąskotorowy rośnie dosłownie las.
Wspomniane kilka postów wcześniej konsortium zajęło się także tym terenem i w niektórych miejscach widać wycięty las, oraz odkryty tabor i tory.
Jedną z najciekwaszych konstrukcji na terenie jest pomost (zsyp) do rozładowywania taboru-zarówno wąskotorowego, jak i standardowego. Konstrukcja w typowo amerykańskin stylu-zimna stal z tym co się ma:
Trochę ciężko było ogarnąć tą budowlę jako że wszystko jest nadal zarośnięte:
Na zdjęciu powyżej doskinale widać trzy szyny, brakuje tylko podkładów które od 1956r. zapewne się rozleciały.
Idziemy dalej po stacji, rozjazd i przed nami "critter" jakiego jeszcze nie widziałem:
Nawet nie wiedziałem że na EBT takie coś mają.
Przez pozostawiony tabor, w większości wąskotorowy rośnie dosłownie las.
Wspomniane kilka postów wcześniej konsortium zajęło się także tym terenem i w niektórych miejscach widać wycięty las, oraz odkryty tabor i tory.
Jedną z najciekwaszych konstrukcji na terenie jest pomost (zsyp) do rozładowywania taboru-zarówno wąskotorowego, jak i standardowego. Konstrukcja w typowo amerykańskin stylu-zimna stal z tym co się ma:
Trochę ciężko było ogarnąć tą budowlę jako że wszystko jest nadal zarośnięte:
Na zdjęciu powyżej doskinale widać trzy szyny, brakuje tylko podkładów które od 1956r. zapewne się rozleciały.
Idziemy dalej po stacji, rozjazd i przed nami "critter" jakiego jeszcze nie widziałem:
Nawet nie wiedziałem że na EBT takie coś mają.
Kilka razy widziałem zdjęcia i mi zaświtało.
Szybki wgląd w stronę producenta i maja jakieś wspomnienie ;-)
https://www.whiting.ca/trackmobile-history-and-timeline/
-> wygląda jak typ 5TM ?
https://www.machinerytrader.com/lis...ent/auction-results/147189501/trackmobile-5tm
http://www.rgvrrm.org/about/railroad/rgv-tm2/
Szybki wgląd w stronę producenta i maja jakieś wspomnienie ;-)
https://www.whiting.ca/trackmobile-history-and-timeline/
-> wygląda jak typ 5TM ?
https://www.machinerytrader.com/lis...ent/auction-results/147189501/trackmobile-5tm
http://www.rgvrrm.org/about/railroad/rgv-tm2/
OP
OP
Wygląda najbardziej jak ten ostatni-TM2,
Dach tak nie wystaje z przodu (z boku
).
Głęboko w chaszczach znalazłem taką cysternę jeszcze nitowaną, ale ciężko było ustalić który to rok:
Ta akurat normalnororowa.
Jeszcze dalej stał rząd cystern normalnotorowych używanych, a zaraz koło nich wąskotorowe węglarki-"hoppers";
Jednej widać nie udało się ruszyć, za tem wywalono na bok:
Dach tak nie wystaje z przodu (z boku
).
Ta akurat normalnororowa.
Jeszcze dalej stał rząd cystern normalnotorowych używanych, a zaraz koło nich wąskotorowe węglarki-"hoppers";
Jednej widać nie udało się ruszyć, za tem wywalono na bok:
OP
OP
Po wdrapaniu się na cysterny był taki widoczek:
Po powrocie do samochodu udaliśmy się jeszcze przy okazji do Orbisonii, aby zobaczyć czy są jakeś zmainy od ostatniej wizyty.
Przed wachlarzem tender, ale parowóz nadal w warsztacie.
Dowiedzieliśmy się że na następny dzień będą jeździć tramwajami na części normalnotorowej. Postanowiliśmy za tem spędzić noc w Altoonie i następnego dnia po śniadaniu byliśmy z powrotwm na torach. Za nim dotarliśmy do Orbisonii, zatrzymaliśmy się w miejscowości Spruce Creek na linii głównej Norfolk Southern (była Pennsylvania Railroad).
Na następnym zdjęciu widać tunel w Spruce Creek. Obok niego starszy tunel który już kilka dekad nie jest używany. Zaliczyliśmy oba tunele, chociaż ten nieużywany jest częściowo zawalony zaraz przy zachodnjm wlocie.
Następne zdjęcie to portal zachodni gdzie widać zawalenie.
tunel z torami jest mniej więcej z tego samego okresu, ale przebudowany i powiększony aby podwójne kontenerowce się zmieściły.
Po powrocie do samochodu udaliśmy się jeszcze przy okazji do Orbisonii, aby zobaczyć czy są jakeś zmainy od ostatniej wizyty.
Przed wachlarzem tender, ale parowóz nadal w warsztacie.
Dowiedzieliśmy się że na następny dzień będą jeździć tramwajami na części normalnotorowej. Postanowiliśmy za tem spędzić noc w Altoonie i następnego dnia po śniadaniu byliśmy z powrotwm na torach. Za nim dotarliśmy do Orbisonii, zatrzymaliśmy się w miejscowości Spruce Creek na linii głównej Norfolk Southern (była Pennsylvania Railroad).
Na następnym zdjęciu widać tunel w Spruce Creek. Obok niego starszy tunel który już kilka dekad nie jest używany. Zaliczyliśmy oba tunele, chociaż ten nieużywany jest częściowo zawalony zaraz przy zachodnjm wlocie.
Następne zdjęcie to portal zachodni gdzie widać zawalenie.
OP
OP
Po drodze do samochodu złapały się jeszcze puste węglarki jadące na zachód:
Jesteśmy z powrotem w Orbisonii i tamtejszym Rockville Trolley Museum, czyli muzeum tramwajów.
Ten powyżej jeśli dobrze pamiętam jest jedynym istniejącym tramwajem z Johnstown-miasta na zachód z Altoony, gdzie w IXX wieku doszło do powodzi przez zerwanie tamy. Następnie mamy tramwaj z Yorku, także w Pennsylvanii:
Po jeździe tramwajem udaliśmy się do szopy gdzie odbywają się przebudowy, dochodzące nie raz do kilkunastu lat, ze względu na trudności związane z częściami. Do tramwaju z Yorku musieli jechać aż do Japonii po wózki. Mamy PCC z Philadelphii, oraz tzw. Brill Bullet-opływowy wagon z kolei dojazdowej także z Philadelphii.
Bullet (nabój) pobierał prąd z trzeciej szyny i mógł osiągnąć 70 mil na godzinę, zbudowany na początku lat 30-tych.
Jeszcze jeden widok na tramwaj z Johnstown i wyjeżdżamy w stronę wschodnią;
Z Orbisonii jechaliśmy w stronę Lewistown co było następnym stopem. Na stacji stoi taki klasyk, wagon X29:
Brak jakich kolwieg oznaczeń Penn Central, lub Conrail sugeruje zakończenie normalnej służby jeszcze przed 1969r.
Następny stop-Mifflin, także na byłej linii głównej Pennsylvania Railroad, na stacji taki okaz:
Tzw. Scale test car, czyli do kalibracji wag. Nie znalazłem na internecie roku produkcji, ale wagon z bardzo bliskim numerem jest z 1919r.
Jesteśmy z powrotem w Orbisonii i tamtejszym Rockville Trolley Museum, czyli muzeum tramwajów.
Ten powyżej jeśli dobrze pamiętam jest jedynym istniejącym tramwajem z Johnstown-miasta na zachód z Altoony, gdzie w IXX wieku doszło do powodzi przez zerwanie tamy. Następnie mamy tramwaj z Yorku, także w Pennsylvanii:
Po jeździe tramwajem udaliśmy się do szopy gdzie odbywają się przebudowy, dochodzące nie raz do kilkunastu lat, ze względu na trudności związane z częściami. Do tramwaju z Yorku musieli jechać aż do Japonii po wózki. Mamy PCC z Philadelphii, oraz tzw. Brill Bullet-opływowy wagon z kolei dojazdowej także z Philadelphii.
Bullet (nabój) pobierał prąd z trzeciej szyny i mógł osiągnąć 70 mil na godzinę, zbudowany na początku lat 30-tych.
Jeszcze jeden widok na tramwaj z Johnstown i wyjeżdżamy w stronę wschodnią;
Z Orbisonii jechaliśmy w stronę Lewistown co było następnym stopem. Na stacji stoi taki klasyk, wagon X29:
Brak jakich kolwieg oznaczeń Penn Central, lub Conrail sugeruje zakończenie normalnej służby jeszcze przed 1969r.
Następny stop-Mifflin, także na byłej linii głównej Pennsylvania Railroad, na stacji taki okaz:
Tzw. Scale test car, czyli do kalibracji wag. Nie znalazłem na internecie roku produkcji, ale wagon z bardzo bliskim numerem jest z 1919r.
OP
OP
C.d. w Mifflin:
Tyle z tej wycieczki.
Dwa tygodnie temu udałem się z wizytą do rodziców w stronę Scranton. Nie był bym sobą gdybym nie zatrzymał się w Steamtown National Park, czyli jedynym parku narodowym o tematyce kolejowej. Niespodzianką jest nowo odnowiony Big Boy. Kiedy ostatnio byliście twarzą w twarz z parowozem przegubowym na łuku? Dla mnie to był pierwszy raz.
W rozmowie z tamtejszym pracownikiem dowiedziałem się że parowóz był wepchany celowo na łuk aby pokazać jak wygląga praca przegubu. Podoba mi się grafit na palenisku i dymnicy zamiast srebrnego, wszystkie pokrętła pomalowane na czerwono według wzoru parowozów Union Pacific.
Tyle z tej wycieczki.
Dwa tygodnie temu udałem się z wizytą do rodziców w stronę Scranton. Nie był bym sobą gdybym nie zatrzymał się w Steamtown National Park, czyli jedynym parku narodowym o tematyce kolejowej. Niespodzianką jest nowo odnowiony Big Boy. Kiedy ostatnio byliście twarzą w twarz z parowozem przegubowym na łuku? Dla mnie to był pierwszy raz.
OP
OP
Za nim opowiem o następnej wycieczce którą faktyczne rozpocząłem wczoraj (10 lipca, 2021r.), kilka zdjęć ze Strasburga:
"J" wizytujący obecnie w Strasburgu. Dobra, wczoraj wcześnie rano wypaliłem na zachód i po zrobieniu 1000 mil znalazłem się na noc w centrum Missouri. Dzisiaj po obudzeniu się o 0530, śniadanie i wypalam dalej. Następny stan za Missouri to Kansas, czyli miejsce zamieszkania nie jakiej Dorotki, której to dom porwała trąba powietrzna, aby wysadzić ją w Krajnie Oz. Bajki bajkami, ale ja postanowiłem zatrzymać się w Lawrence aby zobaczyć czy coś będzie na Union Pacific. Moje obawy się potwierdziły i nie było nic. Sama stacyjka jest na dosyć ostrym łuku i w dodatku jest tam ogromny elewator na zboże:
Na zdjęciu tory przed elewatorem to bocznice do załadunku, tory główne odchodzą łukiem w lewo. Widok na wschód w stronę Kansas City. Bocznica kończy się unikatowym kozłem z belek;
Budynek stacji jest nmiej więcej w połowie łuku i także jedyny w swym rodzaju:
Jak widać dawno już nie było tu pociągów pasażerskich.
Następny stop to Topeka, czyli stolica stanu Kansas i co ważniejsze, mieszczą się tam warsztaty byłej kompanii Santa Fe-nadal używane przez BNSF. Najpierw zaparkowałem na stacji gdzie zatrzymuje się Amtrak. Samego budynku nie fotografowałem, jako że jest to bardzo nieatrakcyjna betonowa konstrukcja chyba z lat 70-tych kiedy Amtrak był nową kompanią. Miejsce jest tyle tradycyjne że jest to typowa stacja mieszana-towarowo/osobowa, których już bardzo mało w tym kraju.
GP39-2, kilka torów dalej stał krótki pociąg towarowy z parą DASH9, ale najpierw obfociłem wspaniały ceglany magazyn zaraz przy budynku stacji.
Stara bocznica od strony ulicy:
"J" wizytujący obecnie w Strasburgu. Dobra, wczoraj wcześnie rano wypaliłem na zachód i po zrobieniu 1000 mil znalazłem się na noc w centrum Missouri. Dzisiaj po obudzeniu się o 0530, śniadanie i wypalam dalej. Następny stan za Missouri to Kansas, czyli miejsce zamieszkania nie jakiej Dorotki, której to dom porwała trąba powietrzna, aby wysadzić ją w Krajnie Oz. Bajki bajkami, ale ja postanowiłem zatrzymać się w Lawrence aby zobaczyć czy coś będzie na Union Pacific. Moje obawy się potwierdziły i nie było nic. Sama stacyjka jest na dosyć ostrym łuku i w dodatku jest tam ogromny elewator na zboże:
Na zdjęciu tory przed elewatorem to bocznice do załadunku, tory główne odchodzą łukiem w lewo. Widok na wschód w stronę Kansas City. Bocznica kończy się unikatowym kozłem z belek;
Budynek stacji jest nmiej więcej w połowie łuku i także jedyny w swym rodzaju:
Jak widać dawno już nie było tu pociągów pasażerskich.
Następny stop to Topeka, czyli stolica stanu Kansas i co ważniejsze, mieszczą się tam warsztaty byłej kompanii Santa Fe-nadal używane przez BNSF. Najpierw zaparkowałem na stacji gdzie zatrzymuje się Amtrak. Samego budynku nie fotografowałem, jako że jest to bardzo nieatrakcyjna betonowa konstrukcja chyba z lat 70-tych kiedy Amtrak był nową kompanią. Miejsce jest tyle tradycyjne że jest to typowa stacja mieszana-towarowo/osobowa, których już bardzo mało w tym kraju.
GP39-2, kilka torów dalej stał krótki pociąg towarowy z parą DASH9, ale najpierw obfociłem wspaniały ceglany magazyn zaraz przy budynku stacji.
Stara bocznica od strony ulicy:
OP
OP
Ciąg dalszy i torowisko, byłe Santa Fe:
W oddali na bocznicy stoi caboose, czyli brankard:
Jakieś cepy nie tylko posprejowały brankarda, ale jeszcze zostawili jakieś szmaty i puszki po farbie na stopniach
Jak napisałem wcześniej są tu zakłady naprawcze nadal w użytku, za tem połaziłem także i tam.
I pomyśleć że kiedyś przechodziło się obojętnie koło takiego SD40-2, akurat te najciekawsze lokomotywy były trochę trudne do fotografowania.
Dalej wśród pomarańczowo oliwkowych lokomotyw widać Burlington Northern SD40-2, do niego powrócimy później.
W oddali na bocznicy stoi caboose, czyli brankard:
Jakieś cepy nie tylko posprejowały brankarda, ale jeszcze zostawili jakieś szmaty i puszki po farbie na stopniach
Jak napisałem wcześniej są tu zakłady naprawcze nadal w użytku, za tem połaziłem także i tam.
I pomyśleć że kiedyś przechodziło się obojętnie koło takiego SD40-2, akurat te najciekawsze lokomotywy były trochę trudne do fotografowania.
Dalej wśród pomarańczowo oliwkowych lokomotyw widać Burlington Northern SD40-2, do niego powrócimy później.
Ostatnio edytowane:
-
5
-
1
- Pokaż wszystkie
OP
OP
Ciąg dalszy, zakłady naprawcze BNSF Topeka:
Niestety nie znam numeru tego "WAR BONNET" diesla jako że kabina była akurat pod mostem.
Dalej stał taki rodzynek w czasach kiedy bardzo trudno o nowo pomalowany "switcher"-manewrowy;
Jeszcze jeden ogólny widok na Santa Fe SD40-2 i idziemy do tego zielonego.
Nie wiem czy na tych zdjęciach widać, ale BN stoi na "nie swoich" wózkach. One są oliwkowe chyba z innego SD40-2-pomalowanego na kolory BNSF:
Idziemy do samochodu i jedziemy dalej, następne to autostrada I70 i widok na zachodni Kansas:
Piękna pogoda i prerie aż do Colorado. W Colorado zatrzymałem się z ciekawości w miejscowości Burlington. Linia to Union Pacific i typowe zabudowania w tym rejonie-elewatory i opuszczony budynek stacji.
Niestety nie znam numeru tego "WAR BONNET" diesla jako że kabina była akurat pod mostem.
Dalej stał taki rodzynek w czasach kiedy bardzo trudno o nowo pomalowany "switcher"-manewrowy;
Jeszcze jeden ogólny widok na Santa Fe SD40-2 i idziemy do tego zielonego.
Nie wiem czy na tych zdjęciach widać, ale BN stoi na "nie swoich" wózkach. One są oliwkowe chyba z innego SD40-2-pomalowanego na kolory BNSF:
Idziemy do samochodu i jedziemy dalej, następne to autostrada I70 i widok na zachodni Kansas:
Piękna pogoda i prerie aż do Colorado. W Colorado zatrzymałem się z ciekawości w miejscowości Burlington. Linia to Union Pacific i typowe zabudowania w tym rejonie-elewatory i opuszczony budynek stacji.
OP
OP
Część dalsza podróży na zachód i nadal jesteśmy w Burlington, Colorado.
Nie jestem pewien czy ta stalowa wieża wodna należała kiedyś do kompanii kolejowej, ale typowa stalowa konstrukcja jest ciekawa. Podczas wyjazdu z miasteczka zatrzymałem się także aby sfotografować inny ciekawy budynek;
Biblioteka, zbudowana w 1921r.
Po wyjeździe z miasta jechałem praktycznie bez zatrzymania się aż do Denver, największego miasta w Colorado. Miasto położone jest u podnóża gór skalistych i w dobry czysty dzień ciemny zarys gór widać nawet 60 mil przed miastem, czyli pełne 100 km. Zaraz po przejechaniu przez miasto podczas podjazdu w góry, zatrzymałem się w celu napełnienia baku dinozaurem po recyklingu:
W pierwszy dzień jazdy zrobiłem 1000 mil, w ten drugi dzień nieco ponad 800 mil i po przejechaniu przełęczy zatrzymałem się na noc już głęboko w górach.
Autostrada to nadal I70, najbardziej moim zdaniem sceniczna autostrada w Stanach. Spałem w samochodzie i rano po szybkim śniadaniu kontynuacja jazdy na zachód do celu mojej podróży-Utah. Jeśli kto kolwieg wybierze się do Stanów w celu przejechania kraju, to polecam właśnie tą autostradę. Dalej wjeżdżamy w Glenwood Canyon gdzie autostrada, rzeka Colorado, oraz była linia kolejowa Rio Grande (obecnie Union Pacific) są tak ciasno ze sobą, że autosradę musiano zbudować na dwóch poziomach.
Po wyjeździe z Glenwood Canyon mała miejscowość Glenwood Springs i niespodzianka. Na stacji pociąg turystyczny z lokomotywami UP na czele:
SD70M:
Z Union Pacific spotkamy się jeszcze kilka razy, ale czas na jazdę, Utah jeszcze ze 100 mil na zachód. Za nim wjechałem do Utah, zatrzymałem się na szybko w miejscowości Fruita w celu uzupełnienia bęzyny, lodu i prowiantu. Po zauważeniu tamtejszego elewatora postanowiłem jednak pobawić się jeszcze w fotografie;
Nie jestem pewien czy ta stalowa wieża wodna należała kiedyś do kompanii kolejowej, ale typowa stalowa konstrukcja jest ciekawa. Podczas wyjazdu z miasteczka zatrzymałem się także aby sfotografować inny ciekawy budynek;
Biblioteka, zbudowana w 1921r.
Po wyjeździe z miasta jechałem praktycznie bez zatrzymania się aż do Denver, największego miasta w Colorado. Miasto położone jest u podnóża gór skalistych i w dobry czysty dzień ciemny zarys gór widać nawet 60 mil przed miastem, czyli pełne 100 km. Zaraz po przejechaniu przez miasto podczas podjazdu w góry, zatrzymałem się w celu napełnienia baku dinozaurem po recyklingu:
W pierwszy dzień jazdy zrobiłem 1000 mil, w ten drugi dzień nieco ponad 800 mil i po przejechaniu przełęczy zatrzymałem się na noc już głęboko w górach.
Autostrada to nadal I70, najbardziej moim zdaniem sceniczna autostrada w Stanach. Spałem w samochodzie i rano po szybkim śniadaniu kontynuacja jazdy na zachód do celu mojej podróży-Utah. Jeśli kto kolwieg wybierze się do Stanów w celu przejechania kraju, to polecam właśnie tą autostradę. Dalej wjeżdżamy w Glenwood Canyon gdzie autostrada, rzeka Colorado, oraz była linia kolejowa Rio Grande (obecnie Union Pacific) są tak ciasno ze sobą, że autosradę musiano zbudować na dwóch poziomach.
Po wyjeździe z Glenwood Canyon mała miejscowość Glenwood Springs i niespodzianka. Na stacji pociąg turystyczny z lokomotywami UP na czele:
SD70M:
Z Union Pacific spotkamy się jeszcze kilka razy, ale czas na jazdę, Utah jeszcze ze 100 mil na zachód. Za nim wjechałem do Utah, zatrzymałem się na szybko w miejscowości Fruita w celu uzupełnienia bęzyny, lodu i prowiantu. Po zauważeniu tamtejszego elewatora postanowiłem jednak pobawić się jeszcze w fotografie;
Ostatnio edytowane:
OP
OP
Akurat murał z dinozaurem był od zachodu i trudno było robić zdjęcia pod słońce.
Jedziemy dalej i następny stan to Utah (czyt. Juta). Utah to jeden z najbardziej suchych stanów, ale pustynia to nie tylko piach i skały. W tym stanie występują formacje skał, oraz łuki i widoki nie do opisania. Przy wjeździe do stanu jest taka reklama:
Jak widać obraz rozcjągający się jest na pozór płaskawy i nudny, a sam znak jest w zasadzie kopią obrazku na tablicach rejestracyjnych tego stanu:
Na dole napisane jest "LIFE ELEVATED", co oznacza życie podwyższone, jednak sugeruje pełniejsze życie. Już wyjazd z gór w zachodniej części Colorado towarzyszą wysokie temperatury, ja miałem 41°C w ten dzień. Po zjeździe z autostrady znalazłem się ewentualnie na drodze numer 128 idącej na południowy zachód do miejscowości Moab;
Wyglądające z daleka góry przypominają drapacze chmur jakiegoś miasta. Moim celem była cisza i spokój w tym terenie, a jeden z najbardziej niesamowitych krajobrazów to Arches National Park nie daleko Moab'u. Będzie trochę niekolejowo, ale pokażę dla ciekawych kilka widoków tej niezwykłej krainy;
Następne już piechotą i była to już druga wycieczka tego dnia;
Jak wielki jest ten łuk widać na następnym zdjęciu, ja siedzę prawie na samym dole;
Po powrocie do samochodu i spędzeniu nocy na parkingu, znowu śniadanie i wyjazd z parku. Po drodze jeszcze jeden widok na "Balanced rock"-balansowaną skałę;
Następnie wyjazd z Utah z powrotem do Colorado, gdzie moim celem była kolej elektryczna Desert Railroad. Kiedyś nazywana Desert Western Railroad, kolej ma długość 35 mil i jej początek jest w północno zachodniej części stanu koło kopalni węgla Deserado. Węgiel transportowany jest do Utah do elektrowni. Kolej rozpoczęła pracę w 1984r. i jest jedną z niewielu na świecie 50KV instalacją. Po drodze pustynia mieszana z serpentynami ostrych podjazdów przez przełęcze górskie;
Z autostrady I70 droga numer 139 zaprowadziła mnie na północ przez Douglass pass (widoczny na zdjęciu), do miejscowości Rangely.
OP
OP
W Rangely skręciłem w lewo na drogę nr.64, a zaraz za miejscowością stał taki ciekawy "critter":
Wytłumaczę szybko skąd ta nazwa "critter" (czyt. Kryter, z typowo niewyraźnym amerykańskim "r"). Amerykanie właśnie tak określają takie małe dziwaczne kolejowe ustrojstwa, jak i zwierzaki. Ci wychowani za PRLu na pewno pamiętają kultowy film pt. "Krytersi"-"Critters".
Zaraz za "parowozem" stał taki fajny dźwig na tor normalny;
Jeszcze kilka zdjęć tego "parowozu" dla zainteresowanych. Ciekawe malowanie reprezentuje faktyczne ozdabianie parowozów w XIX wieku, brakuje tylko rogów na dymnicy jakie były czasami zakładane, Hollywood nie wymyślił rogów na Cadillacach.
Po dojechaniu do szlaku Desert Railroad zjadłem spokojnie obiad, jednak nic nie jechało. Z tego co wyczytałem pociąg jedzie raz na dzień o 10 rano z kopalni, ja byłem po 11-tej. Myślałem że po rozładowaniu w elektrowni będzie wracał, lecz po spędzeniu ponad godziny przy torach postanowiłem jechać dalej. Wróciłem na drogę nr64 i kontynuowałem jazdę na wschód. Pokażę kilka zdjęć zelektryfikowanego szlaku Desert Railroad:
Szyny z 1982r., 115 funtów, dosyć lekkie.
Po zjechaniu na boczną drogę znalazłem się na drodze US40 i dalej już tędy jechałem na wschód.
Zaraz za "parowozem" stał taki fajny dźwig na tor normalny;
Jeszcze kilka zdjęć tego "parowozu" dla zainteresowanych. Ciekawe malowanie reprezentuje faktyczne ozdabianie parowozów w XIX wieku, brakuje tylko rogów na dymnicy jakie były czasami zakładane, Hollywood nie wymyślił rogów na Cadillacach
.
Po dojechaniu do szlaku Desert Railroad zjadłem spokojnie obiad, jednak nic nie jechało. Z tego co wyczytałem pociąg jedzie raz na dzień o 10 rano z kopalni, ja byłem po 11-tej. Myślałem że po rozładowaniu w elektrowni będzie wracał, lecz po spędzeniu ponad godziny przy torach postanowiłem jechać dalej. Wróciłem na drogę nr64 i kontynuowałem jazdę na wschód. Pokażę kilka zdjęć zelektryfikowanego szlaku Desert Railroad:
Szyny z 1982r., 115 funtów, dosyć lekkie.
Po zjechaniu na boczną drogę znalazłem się na drodze US40 i dalej już tędy jechałem na wschód.
OP
OP
Jedziemy dalej i na drodze US40 pierwsza miejscowość gdzie łaziłem po torach, to Craig (czyt. Kreg). W mieście jest kilka elewatorów połączonych ze sobą siecią torów wspaniale nadającą się do odtworzenia na makiecie manewrowej. Co ciekawe wszystkie tory wyglądają na używane. Na początek składnica Texaco;
Zaraz za nią elewator patrząc na zachód:
Ta mała szopa jest też na terenie elewatora. Garbus na przyczepce także, ale Corvette już na prywatnej posesji;
Szyny z 1929r. walcowane w Colorado, (Pueblo?)
Podkładki pod szyny także z Colorado, ale ciekawa jest nawet dokładna data-4.13.17. Następnie mechanizm zwrotnicy na rozjeździe wyłączonym z ruchu i odciętym fizycznie od reszty torów:
Jako że jeden Kolaga na forum pytał o zdjęcia starszych elewatorów, będą pojawiały się tu ich zdjęcia podczas podróży;
Następnie budynek stacji w mieście.. ugryziony zębem czasu?
Zaraz za nią elewator patrząc na zachód:
Ta mała szopa jest też na terenie elewatora. Garbus na przyczepce także, ale Corvette już na prywatnej posesji;
Szyny z 1929r. walcowane w Colorado, (Pueblo?)
Podkładki pod szyny także z Colorado, ale ciekawa jest nawet dokładna data-4.13.17. Następnie mechanizm zwrotnicy na rozjeździe wyłączonym z ruchu i odciętym fizycznie od reszty torów:
Jako że jeden Kolaga na forum pytał o zdjęcia starszych elewatorów, będą pojawiały się tu ich zdjęcia podczas podróży;
Następnie budynek stacji w mieście.. ugryziony zębem czasu?
-
4
-
1
- Pokaż wszystkie
Podobne wątki
-
Relacja Podróże wokół komina i nie tylko- Rozpoczęte przez KrotVikinG
- Odpowiedzi: 50
-
Amtrak. Podróże małe i duże- Rozpoczęte przez Magic
- Odpowiedzi: 126
-
Relacja Moje podróże koleją wąsko i normalnotorową- Rozpoczęte przez michal.guminiak
- Odpowiedzi: 45