-
Ten serwis używa "ciasteczek" (cookies). Korzystając z niego, wyrażasz zgodę na użycie plików cookies. Learn more.
Relacja Podróże małe i duże
- Inicjator wątku teigrekty2
- Data rozpoczęcia
OP
OP
Jest niedziela 21 Marca, 2021, po całodniowej pracy w domu w piękny sobotni dzień, postanowiłem nie przepuścić pięknej pogody i wybrałem się do centralnej Pennsylvanii. Celem wyprawy była legendarna kolej wąskotorowa EBT (East Broad Top). Kolej powstała głównie w celu dowozu węgla z południowej granicy stanu do linii głównej Pennsylvania Railroad. Napisałem już kilka relacji o tej koleji, ale zawsze miło tam wracać aby zobaczyć co się dzieje. Kolej obecnie nie funkcjonuje od kilku lat kiedy władze stanowe postanowiły nie pomagać w jej utrzymaniu. Światło w tunelu ukazało się około 2-3 lata temu kiedy kolej wykupiło konsortium w celu ponownego uruchomienia. Prace torowiska na stacji w Orbisonii i na linii głównej w kierunku Mount Union posuwają się do przodu i jest nadzieja na już niedługie ukazanie się parowozu z pociągiem turystycznym.
Przed wachlarzem odświerzone tory, a dalej nowo wyremontowane kabiny do parowozów oczekujące malowanie.
Ci lubiący tory od razu zauważą ten rozjazd bez iglic. Wysoka szopa w centrum to piaskownica, szopa z palonych desek jest pełna materiału; stalowych rur, desek, prętów, części do wózków wagonów itp. Ten wystający budynek z dużą białą ramą okna to warsztaty. W środku miłośnicy staroci mieli by na co patrzeć, obrabiarki, tokarki napędzane pasami nawiniętymi na wielki wał idący z kotłowni i turbiny. Wszystko napędzane parą.
Tego diesla jeszcze tu nie widziałem i nie jest znana mi jego historia.
Przebywając na miejscu natrafiłem na dwóch dżentelmenów w podeszłym wieku, którzy jak się okazało są miłośnikami żywej pary. Od razu się zaprzyjaźniliśmy i opowiadali mi jak to jeżdżą na zloty miniaturowych parowozów na butan i węgiel. Pod konieć wyprawy zamieniliśmy się numerami, super bo już od kilku lat myślę o tym aspekcie hobby. Jeden z nich ma w posiadaniu traktor parowy, jak i kilka modeli parowozów na parę.
Zaraz po zapoznaniu się dołączył do nas jeszcze jeden pan i we czworo już łaziliśmy gdzie się dało.
Przed nami unikatowy i ponoć jedyny w całym kraju beziglicowy rozjazd potrójny, odrestaurowany:
Idziemy dalej na południe i mamy objekt do nawęglania wbudowany w skarpę.
Na górze była bocznica dla węglarek gdzie węgiel wsypywano bezpośrednio do zbiornika.
To jest właśnie piękno amerykańskich klimatów z epoki pary; trochę zaniedbane "robić z czym się ma" obrazy kolei. Bardzo ładne są niemieckie bajkowe klimaty, jak ze znanej piosenki-czyste, oczywiste. Te "ogrodowe zielone" polskie posiadają te ciepło brakujące niemieckim. Amerykańskie mają właśnie te ciemne, węglowo brudne (na zachodzie skalisto piaskowe) z prowizoryczną drewnianą budową i zimną stalą piękno.
Jeszcze jeden rozjazd beziglicowy i wracamy w stronę warsztatów.
Przed wachlarzem odświerzone tory, a dalej nowo wyremontowane kabiny do parowozów oczekujące malowanie.
Ci lubiący tory od razu zauważą ten rozjazd bez iglic. Wysoka szopa w centrum to piaskownica, szopa z palonych desek jest pełna materiału; stalowych rur, desek, prętów, części do wózków wagonów itp. Ten wystający budynek z dużą białą ramą okna to warsztaty. W środku miłośnicy staroci mieli by na co patrzeć, obrabiarki, tokarki napędzane pasami nawiniętymi na wielki wał idący z kotłowni i turbiny. Wszystko napędzane parą.
Tego diesla jeszcze tu nie widziałem i nie jest znana mi jego historia.
Przebywając na miejscu natrafiłem na dwóch dżentelmenów w podeszłym wieku, którzy jak się okazało są miłośnikami żywej pary. Od razu się zaprzyjaźniliśmy i opowiadali mi jak to jeżdżą na zloty miniaturowych parowozów na butan i węgiel. Pod konieć wyprawy zamieniliśmy się numerami, super bo już od kilku lat myślę o tym aspekcie hobby. Jeden z nich ma w posiadaniu traktor parowy, jak i kilka modeli parowozów na parę.
Zaraz po zapoznaniu się dołączył do nas jeszcze jeden pan i we czworo już łaziliśmy gdzie się dało.
Przed nami unikatowy i ponoć jedyny w całym kraju beziglicowy rozjazd potrójny, odrestaurowany:
Idziemy dalej na południe i mamy objekt do nawęglania wbudowany w skarpę.
Na górze była bocznica dla węglarek gdzie węgiel wsypywano bezpośrednio do zbiornika.
To jest właśnie piękno amerykańskich klimatów z epoki pary; trochę zaniedbane "robić z czym się ma" obrazy kolei. Bardzo ładne są niemieckie bajkowe klimaty, jak ze znanej piosenki-czyste, oczywiste. Te "ogrodowe zielone" polskie posiadają te ciepło brakujące niemieckim. Amerykańskie mają właśnie te ciemne, węglowo brudne (na zachodzie skalisto piaskowe) z prowizoryczną drewnianą budową i zimną stalą piękno.
Jeszcze jeden rozjazd beziglicowy i wracamy w stronę warsztatów.
-
3
-
5
- Pokaż wszystkie
OP
OP
Ciąg dalszy w Orbisonii na EBT i idziemy z powrotem w stronę warsztatów:
Cysterna jak się domyślam zbudowana domowym sposobem, za nią wieża żurawia. Dalej drewniane budynki kompleksu i ciekawe zakamarki:
Ten stalowy zbiornik po lewej z kołem zębatym do zdzierania farby na częściach jak się domyślam. Nastębnie budowa żurawia z drugiej strony:
W środku jednej zabudówki stoi samochód inspekcyjny, także samoróbka:
Zdjęcie robione przez szparę pod drzwiami.
Jeszcze jedno zdjęcie obrotnicy i wyjeżdżamy:
Po zwiedzaniu EBT jechałem w stronę domu, ale drogą okrężną przez Sudbury. Z Sudbury odchodzi linia kolejowa Pennsylvania Railroad w stronę Mt. Carmel. Dawno temu PRR używała te połączenie z Leigh Valley RR do dowozu ciężkich pociągów z rudą żelaza. Linia ta była jedną z ostatnich enklaw parowozów I1, dekapodów którego to opisałem w wątku o kolejach amerykańskich. Szlak jest tak trudny i kręty że z przodu zapinano dwa parowozy, a z tyłu dwa na popychu. Niespodzianką był fakt że większość szyn na tej linii pamięta jeszcze parowozy:
STEELTON rok 1931 i legendarne 152 funtowe szyny, jedne z najcięższych jakie kiedy kolwieg były używane.
To by był widok zobaczyć taki pociąg zaraz przy drodze.
Cysterna jak się domyślam zbudowana domowym sposobem, za nią wieża żurawia. Dalej drewniane budynki kompleksu i ciekawe zakamarki:
Ten stalowy zbiornik po lewej z kołem zębatym do zdzierania farby na częściach jak się domyślam. Nastębnie budowa żurawia z drugiej strony:
W środku jednej zabudówki stoi samochód inspekcyjny, także samoróbka:
Zdjęcie robione przez szparę pod drzwiami.
Jeszcze jedno zdjęcie obrotnicy i wyjeżdżamy:
Po zwiedzaniu EBT jechałem w stronę domu, ale drogą okrężną przez Sudbury. Z Sudbury odchodzi linia kolejowa Pennsylvania Railroad w stronę Mt. Carmel. Dawno temu PRR używała te połączenie z Leigh Valley RR do dowozu ciężkich pociągów z rudą żelaza. Linia ta była jedną z ostatnich enklaw parowozów I1, dekapodów którego to opisałem w wątku o kolejach amerykańskich. Szlak jest tak trudny i kręty że z przodu zapinano dwa parowozy, a z tyłu dwa na popychu. Niespodzianką był fakt że większość szyn na tej linii pamięta jeszcze parowozy:
STEELTON rok 1931 i legendarne 152 funtowe szyny, jedne z najcięższych jakie kiedy kolwieg były używane.
To by był widok zobaczyć taki pociąg zaraz przy drodze.
Ostatnio edytowane:
-
2
-
5
- Pokaż wszystkie
OP
OP
Nie zmieściło się więcej niż 16 zdjęć, za tem jeszcze dwa tu:
Jak wysokie są te szyny doskonale widać na zdjęciach
Jak wysokie są te szyny doskonale widać na zdjęciach
-
3
-
7
- Pokaż wszystkie
OP
OP
OP
OP
Co jest jeszcze bardziej dziwne, anomalia chyba w skali światowej, kolej po zakończeniu operacji (rok 1956) została kupiona w całości przez firmę skupu złomu. Firma państwa Kovalchików (polskie pochodzenie) zamiast złomować tabor, nie tylko pozostawiła prawie całą kolej w całości, ale finansowała remonty i organizowała regularne wycieczki prowadzone parowozami do roku 2012. Wycięta została jedynie kilku kilometrowa odnoga z Orbisonii na południowy wschód. Kiedy w r.2012 rząd Pennsylvanii dawał dotacje do wielu skansenów i muzeów, EBT niestety została pominięta. Państwo Kovalchikowie postanowili szukać sponsora, lub nowego właściciela, ale nie zgodzili się na sprzedarz taboru pojedyńczo w prywatne ręce (następna dobra decyzja). Tak mamy dzisiaj, jest nadzieja na ponowną działalność skansenu wraz z odbudową jeszcze dłuższej trasy. Do tego zachowano niemal w całości oryginalny tabor na kolei, wraz z pełnym wyposarzeniem warsztatów, czyniąc to miejsce jednym z unikalnych oryginalnych kompleksów z rewolucji przemysłowej.
KURCZE ,SORRY ,ale klimat gratuluję i chyba dziękuję za fajne fotki i nie tylko ja , uff super .Pozdrawiam kolegę . I Wesołych Świąt Wielkanocnych Życzę .
PS. jak pochodzisz tam jeszcze trochę to znajdziesz strzały, kołczan i rewolwery
.
ale klimat rewelka .
PS. jak pochodzisz tam jeszcze trochę to znajdziesz strzały, kołczan i rewolwery
.ale klimat rewelka .
Ostatnio edytowane:
-
1
-
1
- Pokaż wszystkie
Tak mnie się dzisiaj przy okazji skojarzyło: w krzaki tam zaglądałeś? Może coś tam jeszcze rdzewieje??
https://www.railpictures.net/photo/655004/
https://www.railpictures.net/photo/655004/
OP
OP
Znam to miejsce doskonale, dawałem już tu zdjęcia z tego lokalu. Jest to stacja przeładowcza w Mount Union. Większość torów na stacji to tzw. "Dual gauge", czyli wąskie z normalnymi. Ostatnio jakaś firma uprzątała niektóre tory, ale większość taboru wąskotorowego stoi w krzakach i przez wagony dosłownie rosną drzewa. Bardzo ciekawe i klimatyczne miejsce.
OP
OP
25 kwietnia wybrałem się ponownie do "Magnolia Cutoff" na granicy West Virginii i Maryland. Była piękna wiosenna pogoda i pokazywała się świerza zieleń. Jechałem w stanie Maryland na zachód autostradą I70 do miasteczka Hancock. W Hancock zjechałem na drogę nr. 522 i po przekroczeniu rzeki Potomac zatrzymałem się na tamtejszej stacji CSX. Linia kolejowa to oczywiście była Baltimore and Ohio, a na torze postojowym stał taki oto tandem:
Oba spalinowozy w starszym szarym malowaniu.
Groźny wygląd od tyłu:
Widoczne od razu cechy na szynach; Bethlehem 1988, 136 funtów na jard.
Z Hancock pojechałem dalej na południe gdzie skręciłem na piękną krętą drogę nr. 9, aby tą dojechać do drogi nr.50 do miejscowości Paw Paw (Łapa Łapa). Tam wjechałem na stary nasyp kolejowy który idzie wzdłuż nowej linii (rok 1914) do mostów i tunelu. Tu oczywiście już z plecakiem i odpowiednim obuwiem szedłem torami, nie Pytajcie się czy miałem pozwolenie:
Okazało się że akurat w ten dzień był spory ruch w obydwie strony i szedłem mostem zaraz za jadącym pociągiem.
Będąc już w połowie mostu pojawił się kontenerowiec z zachodu wraz z DPU-diesel power unit-czyli dieslem pomagającym w środku składu. Pociąg jedzie na wschód w stronę tunelu i Baltimore.
Po przejściu tunelem nagrałem jeszcze taki skład jadący ze wschodu:
, po czym udałem się swoim normalnym szlakiem w górę:
Po zejściu z góry jeszcze jeden widok na tunel i zachowane do dzisiaj napisy Baltimore and Ohio na moście.
Tak wygląda jazda starym nasypem, po lewej ogromna betonowa ściana oporowa nowej linii:
Oba spalinowozy w starszym szarym malowaniu.
Groźny wygląd od tyłu:
Widoczne od razu cechy na szynach; Bethlehem 1988, 136 funtów na jard.
Z Hancock pojechałem dalej na południe gdzie skręciłem na piękną krętą drogę nr. 9, aby tą dojechać do drogi nr.50 do miejscowości Paw Paw (Łapa Łapa)
. Tam wjechałem na stary nasyp kolejowy który idzie wzdłuż nowej linii (rok 1914) do mostów i tunelu. Tu oczywiście już z plecakiem i odpowiednim obuwiem szedłem torami, nie Pytajcie się czy miałem pozwolenie:
Okazało się że akurat w ten dzień był spory ruch w obydwie strony i szedłem mostem zaraz za jadącym pociągiem.
Będąc już w połowie mostu pojawił się kontenerowiec z zachodu wraz z DPU-diesel power unit-czyli dieslem pomagającym w środku składu. Pociąg jedzie na wschód w stronę tunelu i Baltimore.
Po przejściu tunelem nagrałem jeszcze taki skład jadący ze wschodu:
Po zejściu z góry jeszcze jeden widok na tunel i zachowane do dzisiaj napisy Baltimore and Ohio na moście.
Tak wygląda jazda starym nasypem, po lewej ogromna betonowa ściana oporowa nowej linii:
Ostatnio edytowane:
OP
OP
Ciąg dalszy eskapady do Magnolia Cutoff i Cumberland, Maryland.
Z Paw Paw pojechałem drogą 50 do Cumberland aby obfocić tamtejsze klimaty. W Cumberland był także spory ruch, tu na północnym krańcu stacji gdzie od linii głównej odchodzi linia do Grafton. Kontenerowiec jedzie na zachód w stronę Pittsburgha, a spalinowozy manewrujące są właśnie na torze do Grafton, West Virginia.
Wprawne oko zauważy że to ten sam kontenerowiec który wjeżdża do tunelu na filmie
Dalej spalinowozy manewrujące na torach do Grafton.
11 maja zaraz koło pracy w Leoli, nowy gość na linii lokalnej z Lancaster do New Holland. SD40-2 klasyk:
Domyślam się że były Conrail.
Z Paw Paw pojechałem drogą 50 do Cumberland aby obfocić tamtejsze klimaty. W Cumberland był także spory ruch, tu na północnym krańcu stacji gdzie od linii głównej odchodzi linia do Grafton. Kontenerowiec jedzie na zachód w stronę Pittsburgha, a spalinowozy manewrujące są właśnie na torze do Grafton, West Virginia.
Wprawne oko zauważy że to ten sam kontenerowiec który wjeżdża do tunelu na filmie
Dalej spalinowozy manewrujące na torach do Grafton.
11 maja zaraz koło pracy w Leoli, nowy gość na linii lokalnej z Lancaster do New Holland. SD40-2 klasyk:
Domyślam się że były Conrail.
Ostatnio edytowane:
-
5
-
1
- Pokaż wszystkie
OP
OP
23 maja, 2021r. wybrałem się ponownie do zachodniej części stanu Maryland, oraz południowej części Pennsylvanii. Celem była dalsza eksploracja byłej linii kolejowej Baltimore and Ohio. Tym razem zacząłem w Cumberland i przemieszczałem się na zachód z Cumberland w stronę najwyższego punktu na szlaku: Sand Patch. Pierwsze zdjęcia są z wąskiej doliny zaraz za miastem zwanej "The narrows"- luźne tłumaczenie: zwężenie. W tym miejscu często stoją składy CSX czekające na wjazd do Cumberland z zachodu, i tak było w ten dzień.
Rzeka to błędnie nazywany Wills creek (creek=strumień).
Bardzo fajne miejsce na fotografie ze względu na krajobraz i szlak na łuku. Po drugiej stronie rzeki idzie była linia Western Maryland, na której odbywa się obecnie ruch turystyczny. Nie cały kilometr z tąd odchodziła linia Pennsylvania RR w stronę północną. Jadąc samochodem doskonale widać stary nasyp oraz wiele zachowanych mostów, często zaraz koło drogi.
Ja kierowałem się na północ drogą nr.36 do miejscowości Corriganville, aby skręcić ostro w prawo na drogę nr.35, która po wjeździe do Pennsylvanii zmienia numer na 96. Po dojeździe do miejscowości Hyndman, skręciłem na boczną drogę prowadzącą koło linii głównej B & O. Po dojeździe na wcześniej upatrzone miejsce, trapery na nogi i plecak z prowiantem na plecy, idziemy teraz głównym szlakiem Baltimore and Ohio na zachód. Jako że jesteśmy w środku Appallachów, linia kolejowa jest tu bardzo kręta z licznymi mostami i kilkoma tunelami. Są tu zainstalowane pojemniki do smarowania obręczy, a przy torach nadal stoją słupy telegraficzne dodające do klimatu.
Na tych dwóch ostatnich zdjęciach stoję w tym samym miejscu, pierwszy widok jest na zachód, drugi na wschód gdzie widać wcześniej fotografowane pojemniki ze smarem. Jak widać nowe walcowane szyny weszły w epokę cyfrową:
Jescze kilka ujęć ze "starych dobrych czasów";
Rzeka to błędnie nazywany Wills creek (creek=strumień).
Bardzo fajne miejsce na fotografie ze względu na krajobraz i szlak na łuku. Po drugiej stronie rzeki idzie była linia Western Maryland, na której odbywa się obecnie ruch turystyczny. Nie cały kilometr z tąd odchodziła linia Pennsylvania RR w stronę północną. Jadąc samochodem doskonale widać stary nasyp oraz wiele zachowanych mostów, często zaraz koło drogi.
Na tych dwóch ostatnich zdjęciach stoję w tym samym miejscu, pierwszy widok jest na zachód, drugi na wschód gdzie widać wcześniej fotografowane pojemniki ze smarem. Jak widać nowe walcowane szyny weszły w epokę cyfrową:
Jescze kilka ujęć ze "starych dobrych czasów";
-
3
-
1
- Pokaż wszystkie
OP
OP
Część dalsza z 23 maja, jecze kilka ujęć tych słupów za nim dojdziemy do tunelu "Falls Cut";
Wlot do tunelu od wschodniej strony:
Zaraz za tunelem następny most, a pod mostem fajne miejsce do pluskania i pływania gdzie było w ten dzień sporo lokalnej młodzierzy i nawet cała rodzina. Jak tu dochodzą? Oczywiście tunelem.
I trafiło się, towarowy "double stack" w stronę Pittsburgha na zachód:
Po przejściu z powrotem przez tunel wszedłem na wschodni portal w celu ciekawego ujęcia. Jakoś nic nie jechało a zjadłem kanapkę, czekoladę i popiłem trochę sokiem. Zszedłem wreszcie zawiedziony brakiem akcji i będąc już kilkanaście metrów od tunelu usłyszałem trąbienie na przejazd kolejowy około mile ode mnie. Drałowałem z powrotem na portal i udało się;
Po drodze jeszcze taki betonowy słupek milażowy, na szynie cyfrowa informacja, dalej słup telegraficzny.
W drodze powrotnej już samochodem o mało co nie przejechałem lokalnego mieszkańca:
Brązowy wąż wodny, nie jadowity ale bardzo agresywny,
Tu trzymam za ogon bo próbował skubaniec.
Wlot do tunelu od wschodniej strony:
Zaraz za tunelem następny most, a pod mostem fajne miejsce do pluskania i pływania gdzie było w ten dzień sporo lokalnej młodzierzy i nawet cała rodzina. Jak tu dochodzą? Oczywiście tunelem.
I trafiło się, towarowy "double stack" w stronę Pittsburgha na zachód:
Po drodze jeszcze taki betonowy słupek milażowy, na szynie cyfrowa informacja, dalej słup telegraficzny.
W drodze powrotnej już samochodem o mało co nie przejechałem lokalnego mieszkańca:
Brązowy wąż wodny, nie jadowity ale bardzo agresywny,
Tu trzymam za ogon bo próbował skubaniec.
Ostatnio edytowane:
Podobne wątki
-
Relacja Podróże wokół komina i nie tylko- Rozpoczęte przez KrotVikinG
- Odpowiedzi: 50
-
Amtrak. Podróże małe i duże- Rozpoczęte przez Magic
- Odpowiedzi: 124
-
Relacja Moje podróże koleją wąsko i normalnotorową- Rozpoczęte przez michal.guminiak
- Odpowiedzi: 45