Szanowny Użytkowniku, serwisy w domenie modelarstwo.info wykorzystują pliki cookie by ułatwić korzystanie z naszych serwisów. Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki.
SN to kolejna cecha z Hiszpanii, pierwszy sposób cechowania szyn huty w Avilés, o wiele lepiej znanej z cechy ENSIDESA. Aby lepiej zrozumieć widoczne na poniższym zdjęciu cechowanie szyny typu 54 (późniejszy UIC54), wyprodukowanej w 1969 r.... https://walzzeichen.de/walzzeichen-sn/#jp-carousel-3736
…trzeba pokrótce zapoznać się z wczesną historią zakładu.
O budowie nowoczesnej huty w Avilés zdecydował hiszpański Narodowy Instytut Przemysłu (Instituto Nacional de Industria), na wniosek Dekretu Prezydenta Rządu (Francisco Franco) z dnia 15 czerwca 1950 r. W 1956 uruchomiono pierwsze instalacje – baterie koksownicze. Rok później, 24 września 1957 r., żona Franco, Carmen Polo, pełniła funkcję mistrzyni ceremonii podczas rozpalania pierwszego wielkiego pieca. Zakład miał też początkowo nosić jej imię. Tak więc dwa skróty literowe w cechowaniu widocznym na fotografii w linku wyżej to:
- początkowe SN = Siderúrgica Nacional, Huta Państwowa / Państwowa Kompania Stalowa
- końcowe CP oznacza prawdopodobnie Carmen Polo, inicjały imienia żony F. Franco, której imię - prawdopodobnie tylko nieoficjalnie (rozbieżności w źródłach), nosił zakład w początkach istnienia.
A tu muszę posypać głowę popiołem , bo pochłonięty notatkami i zgromadzonymi swego czasu dokumentami o szynach z Hiszpanii (w tym o historii ENSIDES-y), jakie przeglądałem dokonując poprzednich wpisów odnoszących się do Wallziechen-Liste (do cech CSM, SAHAB), nie zauważyłem, że zdjęcie szyny z cechą SN zostało wykonane w Portugalii, a to kompletnie zmienia postać rzeczy.
To nie Hiszpańska Siderúrgica Nacional (zakładów noszących takie nazwy było kilka, także w Ameryce Łacińskiej), a CP to nie Carmen Polo - coś mi od początku nie pasowało z tym, aby jej inicjały były cechowane na szynie, choć w czasach Franco wszystko mogło być możliwe, tym bardziej, że huta w Avilés miała nosić (nosiła ?) jej imię. Przepraszam wszystkich za tę pomyłkę. Poniższa identyfikacja jest prawidłowa (a wystarczyło sięgnąć do notatek o XX-wiecznych producentach stali w Portugalii, a nie rozmyślać o Carmen Polo )
SN - to portugalska Siderurgia Nacional (w j. portugalskim), państwowy koncern, który swoje nowoczesne zakłady wybudował w latach 50-tych XX w., w kilku lokalizacjach, min. piece elektryczne postawiono na terenach należących do aglomeracji Porto (w Leixões i Maia), czyli na północy Portugalii, kolejną hutę wraz z walcownią, zbudowano w Seixal, w aglomeracji Lizbony, czyli na południu Portugalii. Siderurgia Nacional dostarczała szyny m.in. dla kolei portugalskich.
CP - to po prostu oficjalny skrót od Companhia dos Caminhos de Ferro Portugueses - narodowy przewoźnik kolejowy Portugalii (nazwa funkcjonowała w latach 1910 - 1974, czyli w roku cechowanym na szynie 1969). https://pt.wikipedia.org/wiki/Companhia_dos_Caminhos_de_Ferro_Portugueses
Później zmieniano ją na Caminhos de Ferro Portugueses (w 1974), a od 2004, na funkcjonujące do dziś Comboios de Portugal, co interesujące zachowując oficjalny skrót CP https://pt.wikipedia.org/wiki/Comboios_de_Portugal
No i jako ciekawostkę można podać, że tory są tam chyba najszersze (przynajmniej w Europie) ze współczesnych: 1668 mm tzw. rozstaw „iberyjski”. Ale fragmentami mają szlaki o rozstawie 1000 mm. Ciekawe jak to się ma do wielkości szyn? Z reguły te wąskotorowe były mniejsze, mniej masywne.
Niecka krakowskiego Zalewu Zakrzówek (teren wypoczynkowo-rekreacyjny utworzony na miejscu dawnego kamieniołomu) jest ze względów bezpieczeństwa (wysokie skarpy) otoczona płotem, którego słupy wykonano w szyn. Długość ogrodzenia wynosi (miarka gugla) przynajmniej 1,5 km, zatem być może jest to skarbnica cech. Kto chętny przejrzeć wszystkie szyny?
Niecka krakowskiego Zalewu Zakrzówek (teren wypoczynkowo-rekreacyjny utworzony na miejscu dawnego kamieniołomu) jest ze względów bezpieczeństwa (wysokie skarpy) otoczona płotem, którego słupy wykonano w szyn. Długość ogrodzenia wynosi (miarka gugla) przynajmniej 1,5 km, zatem być może jest to skarbnica cech. Kto chętny przejrzeć wszystkie szyny?
Mogę dodać, że skarbnica raczej nie, ale mały skarbczyk na pewno . Kilkaset szyn, kilkadziesiąt cech, w tym takie, które zadowolą nawet wybrednych "łowców" . Moja ubiegłoroczna wizyta w tym miejscu, wydłużyła się przez te szyny znacząco, na szczęście moc atrakcji związanych z kąpieliskami i urokami tego miejsca, nie spowodował u żony chęci szybkiego powrotu do "zgiełku" krakowskiego Starego Miasta. Nie było też pretensji o zbyt długi spacer, dookoła zalanego kamieniołomu. Barierki są, szyny w nich też, ale trzeba dodać, że przede wszystkim są wspaniałe widoki, nie tylko na ściany kamieniołomu i otaczającą go przyrodę, ale też na Kraków. Po prostu spacer dookoła to relaks w czystej postaci.
Zdjęć cechowań szyn - słupków, otaczających były kamieniołom, nie będę zamieszczał. Popsułbym tym zabawę tym wszystkim, co zdecydują się odwiedzić te miejsce m.in. w tym celu. Na pytanie Kolegi Kylogram"kto chętny przejrzeć wszystkie", mogę odpowiedzieć "ja już przejrzałem" . Myślę też, że odbiegając nieco od tematu, warto zamieścić kilka fotografii ogólnych (na których i szyny się "załapały"), zachęcających do odwiedzin tego urokliwego miejsca. Poniżej "garść" widoków, ze ścieżek okalających Park Zakrzówek.
... po prawej, w dali, przy krawędzi ścian byłego kamieniołomu, ścieżka i balustrada ze słupkami z szyn ...na wprost Wawel...
Park Zakrzówek to także tablice informacyjne, poniżej fragment jednej z nich, z interesującym wykresem podnoszenia się poziomu wody w wyrobisku, po zaprzestaniu wydobycia wapienia i wyłączeniu pomp odwadniających.
Fragment kolejnej planszy, gdzie (po powiększeniu zdjęcia) można przyjrzeć się przebiegowi balustrady w terenie, wykonanej ze starych szyn i stalowych lin. Ci, którzy zainteresowani byliby przejrzeniem szyn w poszukiwaniu starych cechowań, powinni zapoznać się z jej przebiegiem, bo nie wszędzie ma ona jednolity ciąg.
Urokliwe miejsce, o ciekawej historii, także kolejowej (i nie chodzi o obecnie otaczające kamieniołom kawałki szyn ).
bardzo dziękuję za twoje raporty i historie. Poprawki i uzupełnienia są zawsze mile widziane. Przez ostatnie kilka tygodni byłem tu trochę cicho, ale śledziłem i studiowałem wszystkie nowe posty.
Dostosowałem również i rozszerzyłem stronę w odpowiedzi na wasze komentarze. Wciąż waham się przed przejęciem ścieżek z innych krajów (zagranicznych lub z cyrylicą), ponieważ obawiam się, że projekt stanie się zbyt duży. Poprzedni operator strony celowo odnosił się tylko do wszystkich producentów w dawnym Cesarstwie Niemieckim i w ten sposób wyznaczył bezpośrednią linię.
Z twoją szczegółową wiedzą na temat wszystkich producentów liter i branży w ogóle, zastanawiam się, czy chciałbyś sam stworzyć stronę w Internecie?
Wprowadzenie wszystkich zmian na stronie zajęło mi ponad jeden dzień. Miejscami tłumaczenia z polskiego na niemiecki nie są całkowicie bezbłędne, ponieważ niektóre narzędzia tłumaczeniowe mają problemy z terminami technicznymi. Następnie musiałem najpierw przetłumaczyć ją na język angielski. To naprawdę nie był łatwy proces. Przeczytałem teraz wszystkie Twoje posty i dodałem je do strony. To naprawdę pomogło mi wyeliminować niektóre ślepe zaułki lub błędne interpretacje. Czasami naprawdę można utknąć w ślepym zaułku, gdy litera na ścieżce została „odczytana” nieprawidłowo.
Jeszcze raz gratuluję całej twojej wiedzy.
Pozdrawiam
Christian
Ponieważ szyny z francuskich fabryk są często pokazywane tutaj, chciałem skorzystać z okazji, aby o nich porozmawiać.
Jestem pewien, że istniały również oficjalne zamówienia i szlaki handlowe z tych francuskich fabryk do krajów Europy Wschodniej.
Niemniej jednak podejrzewam również, że wiele materiałów kolejowych zostało przywiezionych do innych krajów podczas II wojny światowej. Czy to w celu zabezpieczenia „wojny agresji”, czy też odbudowy szlaków transportowych po nalotach bombowych. Nie zapominajmy też o licznych atakach partyzanckich na sieć kolejową. Improwizacja była konieczna wszędzie, a części zamienne musiały być pod ręką.
Kiedy podróżuję po starych liniach kolejowych we Francji (to moje kolejne hobby), często napotykam linie kolejowe, które kiedyś były dwutorowe i straciły jeden z torów podczas okupacji niemieckiej.
Władze okupacyjne zwróciły się do francuskiego reżimu Vichy z prośbą o przeniesienie zwrotnic i tysięcy kilometrów torów kolejowych. Albo w celu przetopienia ich na nową broń, albo w celu przeprowadzenia napraw po atakach, albo w celu zapewnienia przeszkód dla Wału Atlantyckiego.
Znalazłem taki dokument na innym forum i chciałbym się nim tutaj podzielić.
W czerwcu 1942 r. SNCF zostało zobowiązane do dostarczenia siłom okupacyjnym szyn, podkładów i akcesoriów torowych. Doprowadziło to do demontażu linii jednotorowych i bezpośrednich połączeń, przebudowy linii dwutorowych na jednotorowe, przebudowy linii czterotorowych na dwutorowe oraz demontażu stacji kolejowych.
Tabela demontaży przeprowadzonych w regionie wschodnim w wyniku tych rekwizycji:
W ramach rekwizycji materiału torowego dla Reichsbahn władze niemieckie zażądały od SNCF usunięcia m.in.
2500 km torów i 2500 rozjazdów. To naprawdę ogromna ilość!!!
W styczniu 1943 r. usunięto 1225 km torów i zakupiono 750 punktów dla DR.
Niedawno odwiedziłem dawną bocznicę kolejową do lotniska Oberpfaffenhofen na południe od Monachium. Lotnisko zostało zbudowane w połowie lat trzydziestych XX wieku podczas zbrojenia niemieckich sił powietrznych. W 1936 r. zakłady Dornier zbudowały to lotnisko jako lotnisko zakładowe dla swoich samolotów.
Pozostały tor nie jest podłączony do sieci kolejowej od 2006 roku. Pozostało tylko kilka 100 metrów rzeczywistego toru. Jak widać na zdjęciu, wszystkie szyny pochodzą z tego samego roku i od tego samego producenta. Są to szyny kolejowe z 1935 roku, czyli z marca, kwietnia i czerwca.
Dodatkowe litery są interesujące, ale nadal nie mam pojęcia, co oznaczają.
Znak TB TC jest obecny na wszystkich szynach.
Następnie litery zmieniają się z A-A na A-E i S-E.
Witaj Stanisław1972,
bardzo dziękuję za twoje raporty i historie. Poprawki i uzupełnienia są zawsze mile widziane. Przez ostatnie kilka tygodni byłem tu trochę cicho, ale śledziłem i studiowałem wszystkie nowe posty.
Cała przyjemność po mojej stornie. Niestety bariera językowa sprawia (o czym sam wiesz), że przejrzałem stronę walzzeichen.de tylko pobieżne, zwracając uwagę na to, co rzuciło mi się w oczy. Zamieszczając swoje pierwsze wpisy na niniejszym forum, zwróciłeś się m.in. o pomoc w rozwiązaniu kwestii nierozpoznanych cechowań producentów czy symboli, więc nie mogłem przejść obok tego obojętnie. Łączą nas przecież te same zainteresowania starymi szynami.
Dostosowałem również i rozszerzyłem stronę w odpowiedzi na wasze komentarze. Wciąż waham się przed przejęciem ścieżek z innych krajów (zagranicznych lub z cyrylicą), ponieważ obawiam się, że projekt stanie się zbyt duży. Poprzedni operator strony celowo odnosił się tylko do wszystkich producentów w dawnym Cesarstwie Niemieckim i w ten sposób wyznaczył bezpośrednią linię.
Wiem, że Olaf Mensch, który założył stronę walzzeichen.de skupiał się na szynach znalezionych przede wszystkim na terenie Niemiec. Czytałem również uwagi zawarte w opisie (w zakładce Über), na obecnie funkcjonującej stronie, może je zacytuję w języku polskim, dla zainteresowanych.
"Uwaga zostanie skupiona wyłącznie na liniach kolejowych (szynach), które można znaleźć w krajach europejskich. Wszelkie szyny znalezione dalej, poza granicą (w domyśle Europy) są interesujące, jeśli pochodzą od producentów europejskich".
Dlatego nie w głowie mi, aby sugerować ci zamieszczanie na Walzzeichen-Liste sposobów cechowania szyn np. kilkunastu znanych mi producentów azjatyckich (z Japonii, Chin czy Indii) lub z Australii (tu znam 4 producentów szyn). Także ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie można byłoby opisać ok. 40 producentów (niektórzy przestali istnieć jeszcze w XIX w.) i zapewne trzy–cztery razy więcej sposobów cechowań przez nich szyn, zmieniających się na przestrzeni dziesięcioleci (niekiedy zupełnie inne nazwy, skróty itp.), choć wiem, że szyny z USA (ale też np. z Kanady) trafiały do Europy w trakcie i bezpośrednio po, zarówno I jak i II wojnie światowej (niektóre z nich prezentujesz na stronie).
W poprzednich wpisach podałem po kilka przykładów producentów szyn z wybranych krajów europejskich, pozostawiając twojej decyzji, czy uwzględnisz ich na liście, czy nie, i fajnie, że ich uwzględniłeś. To były tylko wybrane przykłady, bo w samej Wielkiej Brytanii takich producentów było o wiele więcej (bez uwzględnienia tych którzy figurują już na Walzzeichen-Liste). Co do historycznych producentów z Rosji, proszę zwróć uwagę na to, że większość z nich funkcjonowała w Europie, a dokładnie na terenie europejskiej części Rosji, a ich szyny, nie wliczając Rosji, Białorusi czy Ukrainy, spotykane są od Finlandii, przez państwa bałtyckie (Estonia, Łotwa, Litwa), Polskę, aż po Bałkany (choć tu wśród starych szyn dominują te z czasów Monarchii Austro-Węgierskiej, a rosyjskie spotykane są rzadko). Jak sam wiesz, szyny pochodzenia rosyjskiego spotykane są także w Niemczech. Polska, ze względu na swoją historię, to "bogaty obszar" w interesujące szyny, głównie pochodzenia rosyjskiego, austriackiego i niemieckiego (zważywszy, że tereny obecnej Polski w XIX w. - do 1918, znajdowały się pod zaborem tych państw, rozwijających wówczas najintensywniej swoje sieci kolejowe.
Jeżeli miałbym wyrazić swoją opinię, czy warto zachować tematykę strony, jaką nakreślił Olaf Mensch, to napisze tylko tyle, że decyzja należy do ciebie. Proszę zwróć jednak uwagę, że strona walzzeichen.de ma już np. ładną kolekcję producentów i ich cechowań z Hiszpanii (jeszcze trzy miesiące temu w większości nierozpoznanych ), a na Walzzeichen-Liste sam dodałeś już pojedynczych producentów z Chin, Korei Płd., Turcji, a nawet Argentyny czy RPA, nijako umiędzynaradawiając ją. Oczywiście tylko i wyłącznie twoją decyzją będzie pozostawienie strony „w kręgu” producentów szyn z Europy Zachodniej, czy też rozszerzenie jej o producentów spoza niej.
Przeglądając stronę pod koniec 2024 r., rzucił mi się w oczy przede wszystkim brak wielu producentów, z terenu dawnych Austro-Węgier (co – myślę na korzyść strony - systematycznie uzupełniłeś, na marginesie nie wpisałeś jeszcze cechy S.TARJAN), czy z Rosji carskiej. W tym drugim przykładzie rozumiem jednak, że bariera językowa w przypadku szyn cechowanych cyrylicą, nie pozwala na ich szerszą prezentację na walzzeichen.de., ale przecież nie muszą one być prezentowane (nie licząc uwagi o Rosyjskim Rrovidence, w swoich wpisach odniosłem się jedynie do producentów rosyjskich, których szyny, są już w galeriach zdjęciowych na walzzeichen.de). Z dużym zainteresowaniem oglądam fotografie na walzzeichen.de, nie chciałbym też, abyś odniósł wrażenie, że wtrącam się w jakikolwiek sposób do tego, co powinno być prezentowane na stronie, a co nie. Christianie to tylko i wyłącznie twoje decyzje.
Z twoją szczegółową wiedzą na temat wszystkich producentów liter i branży w ogóle, zastanawiam się, czy chciałbyś sam stworzyć stronę w Internecie? Wprowadzenie wszystkich zmian na stronie zajęło mi ponad jeden dzień.
Nie, na razie nie myślę o stworzeniu własnej strony o szynach w Internecie (może w przyszłości ), po prostu, obecnie nie miałbym na to czasu. Taką stronę trzeba rozbudowywać, uzupełniać, systematycznie prowadzić, temu cały szacunek z mojej strony dla ciebie, że podjąłeś się prowadzenia walzzeichen.de. Po za tym, ja skupiam się głównie na historii hut i stalowni. Znając więc moją skłonność do nadmiernego rozpisywania się , taka strona www (czy blog) pochłonęła by mnie w nadmierny i po części niekontrolowany sposób (już widzę oczami wyobraźni jak siadam do komputera o 16.00, a o 23.00 żona krzyczy, abym szedł już spać ). Ponad to, szyny kolejowe to tylko jedno z moich kilku zainteresowań, które mniej lub bardziej skutecznie „pukają do mojej głowy", dopominając się o poświęcenie im większej ilości godzin. Jeszcze raz szacunek za prowadzenie tego typu strony, z galeriami setek zdjęć i informacji, myślę, że taka strona jest ze wszech miar potrzebna w Internecie, bo sam wiesz, że stron o takiej tematyce jest bardzo mało.
Miejscami tłumaczenia z polskiego na niemiecki nie są całkowicie bezbłędne, ponieważ niektóre narzędzia tłumaczeniowe mają problemy z terminami technicznymi. Następnie musiałem najpierw przetłumaczyć ją na język angielski. To naprawdę nie był łatwy proces. Przeczytałem teraz wszystkie Twoje posty i dodałem je do strony. To naprawdę pomogło mi wyeliminować niektóre ślepe zaułki lub błędne interpretacje. Czasami naprawdę można utknąć w ślepym zaułku, gdy litera na ścieżce została „odczytana” nieprawidłowo.
Niestety bariery językowe dotykają wszystkich. Ja nie znam niemieckiego, jedynie jego podstawy, znam natomiast angielski i rosyjski, w stopniu umożliwiającym płynne czytanie i zrozumienie tekstu w 80-90 %.
Właśnie ze względu na barierę językową jaka nas dzieli, moje poprzednie wpisy, w których zwracałem się do ciebie, starałem się formułować tak, aby wszystko było jak najbardziej czytelne, także graficznie (wyróżnienia kolorami, pogrubienie czcionki wybranych wyrazów), a rysunki jakie zamieszczałem, opisywałem także po angielsku, bo myślę, że w tym języku, treści na nich zawarte były dla ciebie o wiele bardziej zrozumiałe (zważywszy, że tekstu ze wstawionego zdjęcia nie można skopiować i wstawić do translatora językowego).
Sam też używam translatora do tłumaczeń języków, których nie znam, tak jak napisałeś, wiem, że ma to swoje wady i niekiedy trzeba dodatkowo poświęcić czas, na dotarcie do słownictwa typowo technicznego, stosowanego w danym kraju. Podobnie jak ty, często tłumaczę coś na angielski, np. z japońskiego .
Na marginesie Japończycy mają bardzo fajne strony Internetowe o nawierzchni kolejowej, gdzie są też np. fotografie szyn producentów z Niemiec, dostarczane do Japonii w XIX w. i do lat 20-tych XX w., z symbolami skrótowych nazw różnych kolei japońskich. Link do jednej z takich stron niżej https://krupp1902.livedoor.blog/archives/2016-11.html
Na niej, w kolumnie po prawej, masz odnośniki do dziesiątek galerii, w których są zdjęcia setek starych szyn (także KRUPP, GHH, RSW, UNION D czy UNION, z symbolami japońskich dróg żelaznych dla jakich je dostarczano).
Co do tłumaczenia skrótów nazw różnych kolei japońskich, stosowanych w cechowaniu szyn, szybką "ściągawkę" masz np. na kolejnej, niezwykle interesującej stronie (oczywiście aby je rozszyfrować trzeba użyć translatora). https://homepage-nifty.com/arashi/fururail/3client.html
Myślę, że - jeżeli oczywiście nie znasz stron do jakich podałem linki, powinny one cię zainteresować, ze względu na szyny pochodzenia niemieckiego (ale tez np. francuskiego czy belgijskiego) jakie można znaleźć w Japonii.
Ponieważ szyny z francuskich fabryk są często pokazywane tutaj, chciałem skorzystać z okazji, aby o nich porozmawiać.
Jestem pewien, że istniały również oficjalne zamówienia i szlaki handlowe z tych francuskich fabryk do krajów Europy Wschodniej.
Niemniej jednak podejrzewam również, że wiele materiałów kolejowych zostało przywiezionych do innych krajów podczas II wojny światowej. Czy to w celu zabezpieczenia „wojny agresji”, czy też odbudowy szlaków transportowych po nalotach bombowych. Nie zapominajmy też o licznych atakach partyzanckich na sieć kolejową. Improwizacja była konieczna wszędzie, a części zamienne musiały być pod ręką.
Kiedy podróżuję po starych liniach kolejowych we Francji (to moje kolejne hobby), często napotykam linie kolejowe, które kiedyś były dwutorowe i straciły jeden z torów podczas okupacji niemieckiej.
Władze okupacyjne zwróciły się do francuskiego reżimu Vichy z prośbą o przeniesienie zwrotnic i tysięcy kilometrów torów kolejowych. Albo w celu przetopienia ich na nową broń, albo w celu przeprowadzenia napraw po atakach, albo w celu zapewnienia przeszkód dla Wału Atlantyckiego.
Znalazłem taki dokument na innym forum i chciałbym się nim tutaj podzielić.
W czerwcu 1942 r. SNCF zostało zobowiązane do dostarczenia siłom okupacyjnym szyn, podkładów i akcesoriów torowych. Doprowadziło to do demontażu linii jednotorowych i bezpośrednich połączeń, przebudowy linii dwutorowych na jednotorowe, przebudowy linii czterotorowych na dwutorowe oraz demontażu stacji kolejowych.
Tabela demontaży przeprowadzonych w regionie wschodnim w wyniku tych rekwizycji:
W Polsce można spotkać szyny pochodzenia francuskiego, ale są one rzadkie i znajdowane przede wszystkim na torach kolejek wąskotorowych, gdzie stosowano staro-użyteczne szyny normalnotorowe zdejmowane ze szlaków, stacji czy zapasów. Bez wątpienia niektóre partie takich szyn dotarły na tereny Polski w czasie II w. św., tym niemniej, tak jak Niemcy zdejmowali ze szlaków francuskich szyny, przewożąc je na koleje III Rzeszy, tak później Związek Radziecki rozbierał w 1945 tory z linii kolejowych leżących w strefie okupacyjnej Niemiec, jak i w Polsce, na Ziemiach Odzyskanych, czyli tych, które przed wojną należały do Niemiec (Prusy Wschodnie, Śląsk, Pomorze itp.). Tak więc podejrzewam, że prawdopodobnie większość szyn francuskich o jakich wspomniałeś, w ostateczności trafiła dalej na wschód, do ZSRR, ale o tym niżej.
W ramach rekwizycji materiału torowego dla Reichsbahn władze niemieckie zażądały od SNCF usunięcia m.in. 2500 km torów i 2500 rozjazdów. To naprawdę ogromna ilość!!! W styczniu 1943 r. usunięto 1225 km torów i zakupiono 750 punktów dla DR.
Poniżej zdjęcia dokumentu rosyjskiego z 1945, w którym przedstawiono ilość rozebranych torów w Niemczech, w czerwcu (в июне), lipcu (в июле) i sierpniu (в августе) 1945 (fot. 1 dokumentu). Jak widzisz, było tego (tylko w trzech podanych miesiącach) aż 2553 km. W dokumencie napisane jest, że szyny zwożono i składowano na stacjach Wilno, Baranowicze i Lida, w latach 1918 - 1939 leżących w przedwojennej Polsce, po zakończeniu II wojny światowej, pozostały w granicach ZSRR, dziś znajdują się na Litwie (Wilno) i Białorusi (Baranowicze, Lida). Na zdjęciach nr 3 i 4 masz szczegółowy spis rozebranych linii i torów, także w kilometrach, na terenie działań 2-Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej (по 2-му Белорусскoму фронту), w tym:
drugiego toru na liniach dwutorowych (вторые пути) 342 km;
linii jednotorowych (однопутные) 985 km. + 316 km. torów stacyjnych na tych liniach;
na Śląsku (по Силезии) 779 km. + 131 km. torów stacyjnych na tym terenie;
Razem 2553 km.
Nazw poszczególnych, rozebranych inii (i nazw linii dwutorowych, które straciły drugi tor) nie przetłumaczę ci, ze zrozumiałego względu (brak czasu). Jak zainteresował cię ten dokument, poszukaj np. kogoś wśród znajomych, kto zna język rosyjski, bo z translatorem będzie bardzo ciężko (brak możliwości skopiowania tekstu).
Takie rozbiórki Rosjanie kontynuowali także w kolejnych miesiącach, na innych obszarach (np. w Prusach Wschodnich). Wszystkie szyny wywieziono na wschód, kto wie, gdzie je ponownie ułożono, może gdzieś na Syberii czy pod Uralem lub na odbudowujących się liniach kolejowych na terenach ZSRR spustoszonych w trakcie wojny przez armię niemiecką. Później zapewne stare szyny wymieniono na nowsze typy. Warto zauważyć, że dziś, szyny poniemieckie normalnotorowe, leżą np. na kolejkach wąskotorowych w Rosji. Proszę zapoznaj się np. z galerią fotograficzną na poniższej stronie. http://www.train-photo.ru/categories.php?cat_id=521&page=14
Dodatkowe litery są interesujące, ale nadal nie mam pojęcia, co oznaczają.
Znak TB TC jest obecny na wszystkich szynach. Następnie litery zmieniają się z A-A na A-E i S-E.
Bardzo interesujące. Nie wiem co mogą oznaczać te symbole, a snuć domysłów nie będę. W 20-leciu międzywojennym, na kolejach niemieckich nie był cechowany miesiąc produkcji na szynach, może więc szyny pochodzą z jakiejś nieodebranej partii (niezrealizowanej dostawy) wyprodukowanej dla zagranicznego odbiorcy lub jakiejś prywatnej kolei, której właściciel miał takie wymagania, co do oznaczeń na szynach. Proszę zauważ, że w galerii szyn GHH jest już zdjęcie tak oznaczonej szyny, ale z 1938, z Hesji, więc na lotnisko mogły one trafić wtórnie / lub pierwotnie, były zamówione właśnie tu - wówczas może skrót TB TC to nazwa właściciela bocznicy ? a symbole A-A ułatwiały np. ułożenie, wykonanych dokładnie na wymiar szyn (przy wąskich łukach itp) ? Nie wiem. https://walzzeichen.de/wp-content/u...8.2010-henschel-mus-kassel-nachgem.jpg?w=1024
Dziś albo jutro postaram się jeszcze odnieść do zagadnień z podpunktów C i B, jakie zawarłem we wpisie #1.932 Myślę, że będzie to pomocne w uporządkowaniu paru rzeczy na walzzeichen.de, na które zwróciłem uwagę.
НОВ. РОС. ОБЩ. = Новороссийское Общество / Noworossijskoje Obszcziestwo / Novorossiyskoye Obshchestvo (Novorossiysk Society).
To jeden ze starszych i bardziej znanych zakładów metalurgicznych w carskiej Rosji. Spółka o nazwie Noworosyjskie towarzystwo wydobycia węgla, żelaza i produkcji dla kolei (Новороссийскоe oбществo каменно-угольного, железного и рельсового производства) została utworzona w 1869 r. przez angielskiego przemysłowca Johna Hughesa, któremu książę (kniaź) Koczubiejew odsprzedał udzieloną przez cara koncesję, na budowę fabryki szyn kolejowych. Swoje zakłady spółka wybudowała na prawym brzegu rzeki Kalmius w rejonie bachmutowskim, w obwodzie jekaterynosławskim. Osadę przemysłową wybudowaną przy hucie nazwano Juzowka, obecnie jest to część miasta Donieck na Ukrainie, od 2014 okupowanego przez prorosyjskich separatystów, w 2022, po ataku Rosji na Ukrainę, anektowane w skład Rosji.
Nr 62, na początku cechowania szyn, jest marką fabryczną producenta (Noworossijskiego Obszcziestwa) nadaną przez Rosyjskie Ministerstwo Komunikacji w II połowie lat 90-tych XIX w.
C. Identyfikacja wybranych, dodatkowych oznaczeń / symboli, cechowanych na szynach, w opisach występujących jako nierozpoznane.
HCOB = nazwa standardu szyn, wdrożonego w 1928 r. na kolejach Republiki Południowej Afryki. ISCOR = Iron & Steel CORporation (South African) SAR = South African Railways – koleje RPA (Republiki Południowej Afryki)
Poniżej fragment strony z południowoafrykańskiego magazynu technicznego "The Civil Engineer" z marca 1985 r., gdzie w artykule można przeczytać m.in. o standardzie HCOB.
To funkcjonujące przez krótki czas cechowanie, w okresie kiedy huta Micheville należała do koncernu Wendel, który pod koniec lat 60 XX w. przejął spółkę SIDELOR zarządzającą hutą. Wówczas to, od 1970-71 r. szyny z Micheville zaczęto cechować nazwą WENDEL SIDELOR MI (gdzie MI = Micheville), szybko zmienioną na wspomniane wyżej MICH WS. Po utworzeniu w 1974 r spółki Société des Laminoirs de Villerupt, szyny z huty zaczęły być cechowane nazwą VILRU (Micheville w XX w. stało się dzielnicą przemysłową Villerupt). Można jeszcze dodać, że W 20-leciu międzywojennym, kiedy huta należała do konsorcjum zwanego Groupe MarMichPont cechowała szyny nazwą MARMICHE. Ten francuski producent szyn to dobry przykład, jak zmiany właścicieli wpływają na cechowanie szyn z jednej i tej samej huty. Historię cechowań szyn huty Micheville można więc przedstawić w poniższym ciągu nazw, poczynając od otwarcia w 1895 r. nowej stalowni tomasowskiej.
MICHEVILLE (1895/96-1925/26) → MARMICHE (1925/26-1939/40) → MICHEVILLE (1940-1970/71) → WENDEL SIDELOR MI (1970/71-1971/72) → MICH WS (1971/72-1974) → VILRU (1974/75 do 1985/86 kiedy wstrzymano produkcję i ostatecznie zamknięto zakład)
Na marginesie, w galerii cechy WENDEL SIDELOR https://walzzeichen.de/walzzeichen-wendel-sidelor/ jest także zdjęcie szyny z cechą WENDEL SIDELOR HY, (HY = Hayange), czyli wyprodukowanej w hucie w Hayange, w czasach kiedy należała do firmy Wendel (podobnie jak Micheville, została przejęta pod koniec lat 60-tych.).
Zauważyłem, że na Walzzeichen.de brak zdjęcia szyny Micheville sprzed 1914. Cechowanie z tego okresu obrazuje poniższa kompilacja czterech zdjęć. Znajduje się na nich szyna jaką udało mi się zlokalizować w Muzeum Kolejowym w Chabówce, z cechą: A.F. TH. MICHEVILLE 04 X.
Szyna została wyprodukowana ze stali tomasowskiej (A.F. TH) w październiku 1904 r. Aby dobrze udokumentować całość cechowania, „sesja zdjęciowa” objęła kilka ujęć, ponieważ na pojedynczych fotografiach, robionych co kilka metrów, żadna z dostrzeżonych cech nie była w pełni eksponowana (z różnych względów).
MC (cyrylicą) = MS (w alfabecie łacińskim) = stal martenowska (Martin Stahl).
Cechą producenta są litery Д.Ю.M.О. (D. JU. M. O., w j. angielskim D.YU.M.O.) gdzie symbole liter wpisane są pomiędzy skrzyżowane narzędzia górnicze, pyrlik i żelazko *
Д.Ю.M.О. to Донецко-Юрьевское Металлургическое Общество - Donieckoje-Jurewskoje Metalurgiczeskoje Obszcziestwo / Donetsko-Yur'yevskoye Metallurgicheskoye Obshchestvo (Donetsk-Yuryevsk Metallurgical Society). Towarzystwo (spółka) zostało założone dekretem carskim w 1887 r. Główne zakłady metalurgiczne wybudowało w Donieckim Zagłębiu Węglowym, w pobliżu stacji kolejowej Jurewka (obecnie ukraińska Jurjiwka) i wsi Wasiljewka, w prowincji jekaterynosławskiej. Głównym udziałowcem spółki był rosyjski przemysłowiec i finansista Aleksiej Kiriłowicz Alczewski (1835-1901), od jego nazwiska, nazwę wzięła przemysłowa osada Alczewsk, wybudowana wraz z hutą.
* Schlägel und Eisen international gebräuchliches Symbol für den Bergbau. Taki znak od dawnych czasów jest uznawany w wielu krajach za symbol górnictwa, kiedyś ściśle powiązanego z przemysłem odlewniczym i metalurgicznym. Producenci szyn – szczególnie w XIX w. często posiadali własne kopalnie węgla kamiennego jak i rud żelaza. Symbol taki występuje też np. w cechowaniu szyn z Dillinger Hütte https://walzzeichen.de/walzzeiche-dillingen/
Poniżej analiza zdjęcia z walzzeichen.de
D. Uwagi dotyczące wybranych, zauważonych nieścisłości czy błędów, w tym na zdjęciach w galeriach.
Po pierwsze, zdjęcia w galerii przedstawiają szynę z katawskiej huty Kniazia Biełosielskiego, i są już na stronie https://walzzeichen.de/walzzeichen-mua/. Na marginesie mua (МЦА), to tylko skrót od słowa miesiąc, cechowy przy stosownej cyfrze rzymskiej (prosze zerknij do wpisu #1.940 podpunktu B.4). Nazwa producenta na głównej liście Walzzeichen-Liste powinna więc figurować jako К.З. КН. БѣЛОСЕЛЬСКАГО.
Po drugie. Jak dotychczas nie spotkałem się z informacjami aby na szynach nazwa producenta była cechowana w postaci słowa DONEZK. Podejrzewam, że chodzi o cechowanie szyn pochodzenia rosyjskiego, gdzie widać symbol ДО (cyrylicą) = DO (w alfabecie łacińskim). Np. w Polsce, tę cechę, w mowie potocznej, odczytuje się jako „Donieck” (w j. angielskim Donetsk). Być może to jest powodem nieścisłości. Istnieje też możliwość, że producent ten, wybrane partie szyn na eksport, cechował taką nazwą (DONETZ. ?), pisaną w alfabecie łacińskim, ale nigdy nie widziałem zdjęć dokumentujących tego typu cechowanie ani nie widziałem żadnych dokumentów o tym wspominających. Co do producenta.
ДО = Донецкое Общество - Donieckoje Obszcziestwo / Donetskoye Obshchestvo (Donetsk Society). Pełna nazwa spółki, powołanej przy udziale kapitału francuskiego w 1891 r. w Paryżu, to Донецкое oбщество железоделательного и сталелитейного производства в Дружкове (Donieckie towarzystwo wydobycia żelaza i stali w Drużkowce. Swoje zakłady metalurgiczne, spółka wybudowała obok niewielkiej miejscowości Drużkowka (obecnie Drużkiwka na Ukrainie), w rejonie bachmutowskim, w Donieckim Zagłębiu Węglowym.
Poniżej zdjęcia szyn Towarzystwa Donieckiego: Na fotografii górnej szyna z sierpnia 1896 r. Cecha СТАЛЬ = stal (stahl), informacje o skrócie К.Ж.Д.(K.Ż.D. / w j. angielskim K.Zh.D) w podpunkcie D3. Na fotografii dolnej szyna z czerwca 1915 r. Oznaczenie T III a odnosi się do nazwy typu szyny rosyjskiej, o nim również niżej, w podpunkcie D3.
Uważam, że opis na tabliczce obok szyny jest błędny. Szyna nie może pochodzić z 1930 r., a z okresu późniejszego, z 1934-35 i dalszych lat. Z wiedzy jaką posiadam i co potwierdzają również dziesiątki fotografii zachowanych do dziś szyn Huty Królewskiej, do 1934 r. cechowała ona szyny nazwą KRÓL. HUTA, także na eksport. Poniżej przykład takiej szyny, wyprodukowanej dla ZSRR w lipcu 1933, typu II a (cechowanego na szynie jako IIA, końcowe S. M. oznacza stal martenowską).
Dopiero od 1935 (lub w trakcie 1934 r. ?) zaczęto cechować szyny nazwą HUTA KRÓL., czyli przestawiono sekwencję dwóch członów nazwy, i taka też jest widoczna na zdjęciu szyny kolei niemieckich, jakoby z 1930. Zmiana sposobu cechowania nazwy mogła nastąpić jeszcze w 1934, tym niemniej z tego rocznika znam tylko szyny cechowane sekwencją KRÓL. HUTA. Poniżej dwa zdjęcia, pierwsze szyny, polskiego typu S. z 1934 z cechą KRÓL. HUTA. Na drugim, również szyna typu S. z 1935 r. już z nazwą HUTA KRÓL. Tego typu szczegół, przy braku cechy roku produkcji z powodu np. ucięcia szyny, pozwala doprecyzować okres, z którego pochodzi szyna. Na obu zdjęciach widać też numer 20 – markę fabryczną nadaną Hucie Królewskiej przez Ministerstwo Kolei Żelaznych. Strzałka to kierunek walcowania szyny (głowy wlewka).
Na marginesie, mała uwaga, ale rzuciło mi się to w oczy i trochę mnie "gryzie". W głównym spisie cech producentów na Walzzeichen-Liste, cecha Huty Królewskiej po zmianie nazwy na Huta J. Piłsudskiego (która nastąpiła w celu uczczenia pamięci marszałka Piłsudskiego, który zmarł 12 maja 1935) powinna mieć postać HUTA J. PIŁSUDSKI. Na Walzzeichen-Liste jest niepoprawne S. HUTA PIŁSUDSKI, gdzie S. to oznaczenie typu szyny (w miejscu tym były cechowane także symbole L. czy C.), oraz brak jest litery „J” pośrodku (od Józef, czyli imienia marszałka). Można też dodać, że fizycznie na szynach produkowanych dla Polskich Kolei Państwowych (PKP) zmiana cechowania z HUTA KRÓL na HUTA J. PIŁSUDSKI nastąpiła dopiero w 1938 r., oraz, co interesujące, że szyny na eksport nadal cechowano nazwą HUTA KRÓL. także w 1939 (są zdjęcia takich szyn). Tu uwaga, być może, tuż przed wybuchem wojny, zmieniono sposób cechowania także na szynach walcowanych na eksport, jednak nie widziałem jeszcze takich szyn, HUTA J. PIŁSUDSKI bez cechy PKP. Po wybuchu wojny i zajęciu huty, jeszcze w 1939 Niemcy powrócili do nazwy i cechy KÖNIGSHÜTTE.
Początkowa cecha odczytana jest błędnie jako РЖД. To skrót К.Ж.Д. (K.Ż.D. / w j. angielskim K.Zh.D).
К.Ж.Д. = Казенные Железные Дороги - Kaziennyje (spotykany jest także zapis Казённые = Kazionnyje) Żelieznyje Darogi, drogi żelazne rządowe (państwowe) / Kazennyye Zheleznyye Dorogi (State Railways, Government). III A = oznaczenie typu rosyjskiej szyny znormalizowanej, ujednoliconej, opracowanej dla kolei rosyjskich jako typ IIIa („a” małą literą) w 1908 r. (były też typy Ia, IIa, IVa oraz mniej znane, wąskotorowe Va i VIa). Poniżej rysunek techniczny tego typu szyny.
Kontynuując, uważam, że na zdjęciu https://walzzeichen.de/walzzeichen-lackawanna/#jp-carousel-1698 jest również niedokładnie pomalowana liczba 672, bo można ją odczytać jako 562 (S62 ?). Trochę "koślawa" szóstka może być efektem ubytków w wyniku korozji lub niedokładności w procesie cechowania (?). Poniżej analiza uwzględniająca podobnie cechowane szyny, na fotografiach których autorami są Olaf Böhme (fot. górna) i Paweł Radecki (Kpt. Nemo, fot. dolne). Środkowa fotografia przedstawia szynę będącą w kolekcji Muzeum Wojsk Transportowych Republiki Białorusi na terenie 30. Samodzielnej Brygady Kolejowej w Słucku (Białoruś). Oczywiście nie byłem w tym muzeum, i nie wiem czy w ogóle wpuszczono by mnie do niego . Zdjęcie jest zrobione przeze mnie jako zrzut z ekranu, z filmu, który zapisałem na swoim komputerze i obejrzałem, dzięki pomocy kolegi zza wschodniej granicy, miłośnika kolei i starych szyn.
Można też dodać, że wg rosyjskich dokumentów (niepełnych niestety), w czasie I wojny światowej, import z USA odbywał się z co najmniej czterech hut (szyny cechowane LACKAWANNA, ILLINOIS G; BSCO MARYLAND oraz ILLINOIS-USA-S). Dostawy na zamówienia rosyjskiego rządu, realizowane był od 11 grudnia 1915 r. przy udziale amerykańskiej firmy Holbrook, Cabot and Rollins. Szyny transportowano statkami przez ocean do portów w Murmańsku i Archangielsku. Po wybuchu rewolucji lutowej, Rada Ministrów Rosyjskiego Rządu Tymczasowego decyzją z 1 czerwca 1917 r. wstrzymała import szyn. Na ile skutecznie, trudno powiedzieć, bo w tym czasie w Rosji był tzw. dwurząd. Nie ulega jednak wątpliwości, że sytuacja polityczna w Rosji i postępujący rozpad struktur państwa, zakończony wybuchem rewolucji październikowej w 1917, skutecznie położył kres tego typu dostawom z USA.
Cecha VR opisana jako Fińskie Koleje Państwowe, to błąd, bo zdjęcie przedstawia szynę wyprodukowaną dla Australii, dla kolei stanu Victoria (VR = Victorian Railways). Nie wiem kto tak zidentyfikował i opisał zdjęcie. W nazwie pliku jest, że fotografia pochodzi z historycznego archiwum Kruppa w Essen. Czy opis pochodzi z stamtąd ? Po pierwsze, Finlandia od 1809 jako Wielkie Księstwo Finlandii, do 1917 było częścią imperium rosyjskiego, z carem jako władcą. Stąd do dziś tory w Finlandii mają szeroki rozstaw szyn 1524 mm. Mam np. w kolekcji kilkanaście zdjęć XIX w. szyn z terenu Finlandii (głównie rosyjskiego pochodzenia) i na żadnym z nich nie ma symbolu fińskich kolei państwowej (także cyrylicą). Po drugie. Wprawdzie Suomen Valtion Rautatiet powołano w 1862 wraz z budową kolei z Helsinek do Hämeenlinny, ale dopiero w 1922 zmieniły one nazwę na Valtion Rautatiet (już bez Suomen), z czym związany jest do dziś używany skrót VR. Wcześniej oficjalnym skrótem było SVR (od Suomen Valtion Rautatieti) więc hipotetycznie, taki mógłby być cechowany, a nie VR.
Co do symbol VR (od Valtionrautatiet), on również nie był cechowany na szynach zamawianych przez koleje fińskie (a może lepiej napisać, że nie znam i nigdy nie widziałem tak cechowanych szyn). Przykłady poniżej. Szyny z fińskiej huty Imatra ** (cecha IMATRA) z 1940, 1942, 1967 i 1973 r. z terenu Finlandii. Szyny tego rodzimego dla Finlandii producenta dominują na szlakach fińskich.
** Hutę wybudowano obok jeziora Saimaa i rzeki Vuoksi w południowo-wschodniej Finlandii, w mieście Imatra. Pierwszą stal wyprodukowano w 1915 r. obecnie należy do fińskiego konsorcjum Ovako.
Wracając do cechy VR od Victoria Railways, czyli kolei stanu Victoria w Australii. Cecha ta jest na bardzo wielu starych, XIX w. szynach uwiecznionych na fotografiach z tego rejonu świata. Widziałem (mam zapisane na komputerze ) dziesiątki szyn, przeróżnych producentów, gdzie w cechowaniu występuje identycznego kroju i wyglądu VR, także na szynach koncernu Krupp, dostarczanych do Australii dla VR od 1887 r. Miłośnicy kolei w Australii, mają nawet historyczny wycinek prasowy, informujący o umowie z Kruppem na dostawy szyn dla VR. Proszę przejrzyj poniższe zdjęcia w linkach:
Można dodać, że Krupp produkował szyny także dla innych kolei w Australii, poniżej przykład takiej szyny, z 1886 r. dla Queensland Rail (kolei stanu Queensland, cecha Q) eksponowanej w muzeum QR zlokalizowanym w nadal czynnych warsztatach kolejowych w Ipswich. https://railgallery.wongm.com/workshops-rail-museum/F110_7237.JPG.html
Żeby rozwiać wszelkie wątpliwości, poniżej piękna galeria szyn, różnych producentów (głównie z Wielkiej Brytanii), z linii kolejowej Mildura – Merbein, w australijskim stanie Victoria. W galerii sa także szyny Kruppa (na końcu). https://vmrs.net/mildura/section3/Rails.htm
Więcej przykładów nie będę podawał, bo i tak za bardzo się rozpisuję . Myślę, że to wystarczające "dowody" na to, aby uznać, opis na zdjęciu szyny VR KRUPP 1887 II na walzzeichen.de za błędny.
Na koniec malutka uwaga. Myślę, że na stronie opisującej cechę UMH warto zamieścić zdjęcie (lub jego stosowny fragment), które znajduje się w galerii fotograficznej cechy TREB. Na nim, na drugim planie, bardzo ładnie widać cechowanie U.M.H. na szynie z 1935 r. https://walzzeichen.de/wp-content/u...hn-foto-roland-keller-img_3429-1.jpg?w=1400&h
Dodatkowe uwagi i informacje do filmu o jakim wspomniałem w podpunkcie D3.
Na nieco ponad 8-minutowym filmiku, przewodnik Igor Kuncewicz prezentuje i pokrótce omawia kilkanaście egzemplarzy szyn, z ok. 30 szt. eksponowanych w Muzeum Wojsk Transportowych Republiki Białorusi na terenie 30. Samodzielnej Brygady Kolejowej w Słucku, w tym, są tam egzemplarze o bardzo rzadkim cechowaniu, znanym mi tylko z tego muzeum.
Poniżej dwa zdjęcia (zrzuty z ekranu) z tej interesującej wystawy. Widok ogólny na ekspozycję z przewodnikiem...
... oraz jedno z bardzo rzadkich cechowań w kolekcji, niemiecka szyna z cechą BOCHUM 1874 ОРЕНБ. gdzie ОРЕНБ. = ORENB. Jest to skrót nazwy rosyjskiej, prywatnej drogi żelaznej dla jakiej Bochum wyprodukował szynę. Оренбургская Железная Дорога (Orenburgskaja Żelieznaja Daroga / Orenburgskaya Zheleznaya Doroga) budowana była w latach 1874 – 1877. W listopadzie 1873 r. zatwierdzono statut prywatnej spółki Kolei Orenburskiej; 22 lutego 1874 zatwierdzono projekt budowy i wkrótce rozpoczęto prace; 22 października 1876 r. pierwszy pociąg przejechał przez most nad rzeką Sakmarą w Orenburgu; 1 stycznia 1877 r. nastąpiło oficjalne otwarcie całej linii.
Kolej Orenburska łączyła duży ośrodek handlu jakim było miasto Oreburg (przez nie przebiega geograficzna granica Europy i Azji) z miastem Samara (portem na lewym brzegu rzeki Wołgi) i dalej na wschód – nie przekraczając rzeki, z miastem Syzrań, kolejnym dużym portem nad Wołgą. Co interesujące Kolej Orenburska po wybudowaniu, była ówcześnie najdalej na wschód położoną drogą żelazną w europejskiej części Rosji i co ciekawe nie mającą połączenia z dalszą siecią kolejową Rosji. Połączenie te uzyskała w 1880 r. kiedy ukończono 1,5 km. most przez Wołgę w pobliżu Syzrania. Dopiero wówczas Kolej Orenburska połączyła się z otwartą w październiku 1874 r. Koleją Morszansk-Syzrań (Моршанско-Сызранская Железная Дорога - Morszansko-Syzrańska Żelieznaja Daroga / Morshansko-Syzranskaya Zheleznaya Doroga), mającą swój początek na prawym brzegu Wołgi. W 1893 Orenburgskaja Żelieznaja Daroga, podobnie jak wiele innych prywatnych kolei w Rosji, została wykupiona przez skarb państwa. Szyna z Bochum pochodzi więc z samego początku budowy tej kolei.
Patrząc na niepozorną cechę, można „odkryć” w niej, ciekawą, kolejową historię tego rejonu świata. To m.in. interesuje mnie, i to lubię, w odkrywaniu historii cechowań różnych starych szyn. Niby kawałek stali, a jednak – wg mnie – będący także zabytkiem historii... Przepraszam za zbyt długi wpis, ale nim, chciałem pożegnać się z forum modelarstwo.info. zapewne czasowo, na jak długo, nie wiem. Realizujcie swoje pasje i zainteresowania w zdrowiu i z uśmiechem na twarzy.
Witam po krótkiej przerwie, i jak to ja mam dla was nowe cechy do rozszyfrowania: zdjęcia numer 1,2 szyna z noworosyjskiego obciestwa wyprodukowane dla wiedenki zastanawiają mnie co oznaczają 2 ostatnie litery czyli ruskie B i druga C? lub G, oraz w środku IIII czy jest to znakowanie miesiąca? Zdjęcie nr 3 szyna z warszawskiej stalowni na Pradze również ostatnie dwie litery co one mogą oznaczać. Jednocześnie pragnąłbym podziękować Stanisławowi za ostatnie wpisy odnośnie moich szynek. Pozdrawiam
, bo pochłonięty notatkami i zgromadzonymi swego czasu dokumentami o szynach z Hiszpanii (w tym o historii ENSIDES-y), jakie przeglądałem dokonując poprzednich wpisów odnoszących się do Wallziechen-Liste (do cech CSM, SAHAB), nie zauważyłem, że zdjęcie szyny z cechą SN zostało wykonane w Portugalii, a to kompletnie zmienia postać rzeczy.
