Relacja Opowieści dziwnej treści czyli Piotra i Pawła kolejowe peregrynacje

[Kpt. Nemo]

Manewrując lokomotywa wjeżdża na teren skupu złomu.

Pamiątkowe zdjęcie.

Widok na stację z nasypu kolei normalnotorowej, nieistniejącej już.

Jak się nie wkręci habit w szprychy, choć z drugiej strony z takim poparciem i jaki zabytkowy sprzęt.

Jedziemy na stację normalnotorową, w drodze obserwują nas włochate zwierzątka.

Ruch niewielki, ale zawsze coś, EN57-1160

Trwająca na posterunku SM42-1208

Cmentarzysko zapomnianych semaforów.

Budynek stacji, nad wejściem starożytna lampa.

Wąski tor w przejeździe, od młodzieży stojącej obok budynku dowiedzieliśmy się że to tor do cegielni.

Pora w drogę, następny, krótki i ostatni postój Herby Nowe.

Gdy by ktoś zbudował taki peron, a reszta mu wmawiała że takiego nie ma, oto dowód.

I najciekawsze odkrycie na tej stacji moim zdaniem, miejsce gdzie wszystko ma swój początek.

Jak zwykle ciekawie spędzona niedziela bo taki to był dzień, dzięki Jarkowi bo mnie namówił i zabrał ze sobą.

 

[Kpt. Nemo]

Godzina szósta minut czterdzieści pięć, pobudka zagrała, a nasza drużyna w komplecie na peronie się zebrała.
Łódź Kaliska , przed odjazdem EP07-391

SM42-380 z pośpiesznym.

EP07-537 w tle pociąg ŁKA

Podstawiają nasz EN57-1260

Podróż spędziliśmy przy oknach jak dzieci, w międzyczasie przedział się wyludnił, jedyna dziewczyna która pozostała w rozmowie z nami stwierdziła że w tym gównie które nas otacza, miała na myśli rzeczywistość, jesteśmy jak perła dowcipu i ekstrawagancji, i ona się świetnie bawi i nie boi się nas, no tez coś a czego tu się bać, miło było ale się skończyło, na miejscu cyk fotka dla Wujka Hugwy i biegiem do pociągu, który już na nas czeka, ale gapa jestem, do Pleszewa pojechaliśmy nie napisałem, do Pleszewa Wąskotorowego.

Człowiek z pasją w tańcu godowym, mającym przyciągnąć samicę tego gatunku, w celu wspólnego oddawania się podróżom.

Czego potrzeba do szczęścia.

Widoki przez okno.

Duże dzieci.

Izba tradycji w wagonie.

Już tuż tuż.

Na miejscu.

 

[Kpt. Nemo]

Załoga w terenie.

W oczekiwaniu na następny kurs.

LDH 45-025

Gdzie to chłopaczysko włazi.

Idziemy z buta wzdłuż torów, mijamy wjazd do stacji i kultową lampę na betonowym słupie.

Dogania nas "Rumun".

Zdjęcie z wiaduktu drogowego, wszyscy tam robią zdjęcia.

Miniaturowy żuraw wodny.

Postój.

Żegnamy się z wąskim torem idziemy na stację normalnotorową, śliczna pompa na tle jeszcze śliczniejszego płotu.

Wieża ciśnień.

 

[Misiek]

Zobacz załącznik 727995

Hajduk Split?

 

[Kpt. Nemo]

Kilka pociągów EN57-2111

ET22-1042

ET41-071

Wpadamy na szatański pomysł, a gdyby tak jadąc do domu wysiąść w Ostrowie i odwiedzić Krzyśka, ha przednia myśl, telefon do przyjaciela, jest zaskoczony przez dwadzieścia sekund "będę na Was czekał na stacji, ustalamy czas naszego przyjazdu i idziemy po bilety, chciliśmy bilet dla ojca matki i dwojga dzieci, śmiechu co niemiara, Pani w kasie już nie mogła wytrzymać ja też, inni pasażerowie pokładali się ze śmiechu, można oczywiście że tak, trza tylko umieć być wyluzowanym.
Ostrów Wlkp. w każdym z nas drzemie dziecko, nie wolno tłumić pierwotnych odruchów.

Spadamy bo Pani się nie podobała nasza dziecięca radość.
Krzyś już czeka, a w domciu, zmrożona mmmmm .. co ja będę opowiadał trochę nam zeszło, choć wiemy kiedy wracamy i kontrolujemy się , gadamy, gadamy, tyle czasu się nie widzieliśmy, jak to Polacy, coraz lepiej i żwawiej nam się rozmawia, a pogadać ludzka rzecz, nieubłagany czasie przeklęty po stokroć bądź, co upływasz szybciej niż myśl, czule się żegnamy, Krzyś z Wiadomych względów nas nie odwiezie, Piotrek jest dowódcą ja prawoskrzydłowym, krok piosenka, ku zdziwieniu i pewnemu obrzydzeniu na twarzach autochtonów, z pieśnią na ustach, marszowym krokiem, pokonujemy dystans od Krzyśka do stacji, zmęczyła nas ta droga, chyba było pod górkę.
Tu tez dość spory ruch, jakieś nowsze cudo techniki, nie rozpoznaję, wyparł mój umysł te nowinki.

O to, to rozumiem, to moi rówieśnicy.
EN57-1688 i EN57-846

Kto powinien przestrzegać przepisów i zakazów, zainteresowani, a kto łamię je najczęściej, właśnie oni, nie wolno po torach, pewnie że nie, ale nie każdemu jak widać, gdybyśmy to byli My, już z kajdanami na rękach i nogach w loch strąceni bylibyśmy, ech życie.

Wracamy trochę zmęczeni, trochę zadumani, słońce zachodzi na czerwono, będzie pogoda, będzie znów dobrze, spokojnie, dostatnio, nad wyraz, nad potrzeby, ale już w ciemności czai się zło, którego nawet nie wyobrażamy sobie, które zmieni nasze życie, no przynajmniej niektórych.

Ach co za dzień.

 

[Kpt. Nemo]

17.05.2016 Piotrek , ja i Daniel"Kwiatek pojechaliśmy do...

Pociągi które tam widzieliśmy, ponieważ niewiele oddaliliśmy się od stacji, tak do mostu, nie dalej.
EU07-023

Jakaś ŁKA

EN57-1018 i ŁKA

Most i ciekawa konstrukcja hydrotechniczna, ciekawy motyw na makiecie.

Coś nowego

Kozioł oporowy.

ET22-2044

SM42-997

EP07-1046

M62-1686

EP09-040

 

[Kpt. Nemo]

Łażenie po terenie i tak dalej skutkowało wizytą Panów w czarnych mundurach, jak zwykle spisano nas i pouczono, dziękujemy i przepraszamy.
Podjechał pociąg którym mieliśmy jechać do Kutna, no i pojechaliśmy, ale tej części relacji nie będzie, mam wrażenie że gdzieś już taką napisałem, nie wiem czy tu czy na obecnie nieistniejącej stronie klubu, nie chce mi się sprawdzać, przeżyjecie to jakoś ,jak zwykle same nudy, pociągi, pociągi i my.

Czytamy się we czwartek, gdy zamieszczę moja najważniejszą relację z podróży.
Miłego tygodnia.

 

[Kempol]

przy jeziorze nazwy nie pomnę

Chechło-Nakło, pierwsze wagary w technikum nad nim spędziłem.

...chyba w tych okolicach coś nie tak z Wami chłopacy.

Pawle toż to Śląsk, Czarny Śląsk, gdzie dominuje kult pracy, ciężkiej pracy nie znanej w innych rejonach Naszego pięknego kraju, a jak mamy ciężką pracę to musi być mężczyzna. Pan domu, który ciężko pracuje aby utrzymać dom, dzieci i żonę, która mu w tym wszystkim pomaga.

...w każdym z nas drzemie dziecko, nie wolno tłumić pierwotnych odruchów.

Pawełku, kiedyś Francois Mauriac powiedział „W chwili, w której umiera w nas dziecko, zaczyna się starość”, trzymajmy się tej maksymy to umrzemy „młodo”.

 

[Misiek]

Pawełku, kiedyś Francois Mauriac powiedział „W chwili, w której umiera w nas dziecko, zaczyna się starość”, trzymajmy się tej maksymy to umrzemy „młodo”.

Stare przysłowie pszczół powiada: "Mężczyzna jest dzieckiem przez całe życie, tylko z czasem zabawki są droższe".
W wrogiej wersji feministycznej, z którą się całkowicie nie zgadzam, przysłowie brzmi: "Mężczyźni rozwijają się do 6 roku życia, potem tylko rosną"

 

[Harry Potter]

ciekawa konstrukcja hydrotechniczna,

Zwykła klapa robiąca za "zawór zwrotny" zabezpieczająca mniejszy ciek wodny przed tzw. cofką z większego cieku...

Pozdrawiam,...

 

[Kpt. Nemo]

gdzie dominuje kult pracy, ciężkiej pracy nie znanej w innych rejonach Naszego pięknego.

Pozwoliłem sobie na ostatni cytat, jeśli to usprawiedliwienie dla jak nie patrzeć chamstwa, to ja się poddaje.

Niewielka grupo moich fanów, czytelników moich "relacji" które zamieszczałem od prawie czterech lat, dzisiejsza relacja jest moją ostatnią, nie na zawsze aby wrogowie już nie otwierali szampana, ale na długi czas z opcją przedłużenia w nieskończoność, co przyniesie przyszłość nikt nie wie, wątek pozostaje otwarty, ale tylko dla Piotra, może będzie miał ochotę podzielić się z Wami swoimi podróżami, jeśli nie, kurz go pokryje i niepamięć, jak wszystko.
Dziękuję za wiernie towarzyszenie w naszych i moich samotnych podróżach.



W kwietniu pewnego roku wsiadłem do pociągu, a w zasadzie wsadzono mnie do niego, nie pytając szczególnie o zgodę. Zaczęła się moja podróż, za oknem nieśpiesznie zmieniają się krajobrazy, widoki, jak z filmu, miasta, wsie, łąki, widno, ciemno, widno, chłodno, skwar, w początkowym okresie podróży nie zwracałem uwagi na wiele rzeczy, wydarzeń, wydawało mi się iż mam tyle czasu że zdążę wszystko zobaczyć, przeżyć, doświadczyć wszystkiego co warte poznania i wchłonięcia, jakże naiwny byłem, w ten czas, z upływem czasu dosiadali się do mnie inni podróżni, z jednymi jechałem dłużej, z innymi krócej, czasami zawiązywały się przyjaźnie, czasami przelotne znajomości, jechali ze mną wysiadali, na ich miejsce pojawiali się inni, odchodzili na chwilę, lub na zawsze, pozostawiając po sobie pustkę i żal, zdradzali mnie, ja zdradzałem ich, sumienie protestuje, a jednak to nieistotne, szklany bóg opiekował się mną, nie pozwalając na chwilę wytchnienia, maligna, obrazy zdeformowane, tygodnie mijające jak minuty, po pewnym czasie podróż zaczęła stawać się monotonna, dwukrotnie nawet chciałem wysiąść z tego pociągu, bezskutecznie, zabrakło mi odwagi, zabrakło mi czego, dziś już nie wiem, mijają za oknem wspomnienia, każde miejsce budzi nowe, mam wrażenie że jedziemy po zamkniętej trasie, ale może tylko mi się wydaje, twarze zapomnianych dawno ludzi, twarze nigdy nie poznanych, ludzki szum, gwar, smród rozkładu, zwalnia na stacji, zwalnia na stacyjce i wśród pól na nikomu niepotrzebnym, nieznanym, nieodnalezionym przystanku, omotane zduszone, żółtością i słodkim zapachem łubinu, podrywa się do biegu, ta biała lokomotywa, ach gdzie nas zaniesie, do różanych ogrodów czy w martwy skamieniały biały las w okolicach Puław, chwilami zostaję sam, odczuwam wtedy strach, obawę czy może już nie żyję, czy może to pociąg okazjonalny jest, z ciałem mym złożonym na marach, obwożony w kraj nasz, aby każdy mógł zobaczyć we mnie siebie, aby każdy mógł łzę jedyną uronić nad samym sobą, i już dławią gardło bezlitosne szpony, rozdzierają, czarnych ptaków obłędu, syk drzwi i wsiada pasażer, ocieram krople strachu z czoła, kim jest czy go znam, czy go poznam, im dłużej jedzie ten mój pociąg, tym bardziej zagadką jest kto do niego wsiądzie, coraz większy tłok, coraz większy szum, napastliwe głosy, rozmowy nie mające sensu i racji bytu, kanapki zawinięte w gazetę, zapach gotowanych jajek, pieczone udka z kurczaka, siermiężna ostatnia wieczerza, bagaże, dźwigane jak krzyż na Golgotę, dobytek całego życia, w walizce, w pamięci, który cenniejszy, mija dzień za dniem, noc za nocą, oniryczne obrazy wypierają rzeczywistość, weź pigułkę, biorę wysycha studnia nadziei nie mogę jej przełknąć, staje mi w gardle jak wyrzut sumienia, dusi mnie jak niemoc gdy odchodzą Ci których zdaje się kochałeś, modlę się do szklanego Boga, litościwego, zsyłającego spokój na rozpaloną głowę, i konwulsje ranną porą, szyba poci się deszczem, czerwonym jak krew, wewnątrz cisza, rozglądam się wokół, jadę sam, nie, jest jeszcze ktoś, piękna czarnowłosa dziewczyna, Maria tak ma na imię, wiem, kochałem ją, bojąc się zostać w mroźny czas, bojąc się spokoju, odjechałem nie napisałem słowa, nie wypowiedziałem żadnego, wstaje i powolnym ruchem odpina suwak z tyłu sukienki, zawsze nosiła czarne, i te oczy głębsze od czerni kosmosu, ujrzane w bibliotece w Krasnymstawie, nie mogę się poruszyć, zsuwa się z jej ramion, zsuwa się ciało, obnaża to czego nigdy nie chcielibyśmy obejrzeć, rozpada się w czarny pył, oniemiałem, znikam, popiół zasypuje mi gardło, dusze się, rozpadam się w jeszcze czarniejszy pył, stoją nade mną znajomi, przyjaciele, wrogowie, łopatami zsypują ten pył w czarny dół, płacząc rzucają zwiędłe kwiaty, rzucają pamięć, widzę to choć już nie istnieję, wiatr rozwiewa strzępy spalonej naszej miłości, nie użyźniając pól i łąk, uderzam nieistniejącą głową w okno, brudne jak to w pociągu, kołysanym na rozjazdach, budzę się to tylko sen, to tylko koszmar, to tylko lodowate szpony chłodnej Pani na chwilę tuliły mnie do snu, przystanek w szczerym polu, tylko wierzby nad rowem i pusta kapliczka, nawet Jezus odszedł z tej pustki, ruszamy, na tablicy nie ma nazwy, tylko zatarte cyfry, pięćdziesiąt dziewięć, co mogą znaczyć, jak długo przyjdzie mi jeszcze podróżować, ile dane będzie mi zobaczyć stacji, ilu pasażerów otrze się o mnie w ciasnych korytarzach mojego pociągu, gdzie będzie kres tej podróży, czy uda mi się z niego wysiąść, czy znajdę dostatecznie dużo odwagi lub rozpaczy, jestem zmęczony. Zagubiłem się, chciałbym się odnaleźć, ale nie wiem gdzie siebie szukać.


Teraz spokojnie udaję się na emigrację wewnętrzną.

Dziękuję.

 

[Andrzej Harassek]

Pozwoliłem sobie na ostatni cytat, jeśli to usprawiedliwienie dla jak nie patrzeć chamstwa, to ja się poddaje.

W pełni popieram kolegę Pawła w tej kwestii. Kult pracy nie usprawiedliwia braku kultury, czy zwykłego chamstwa.

Zastanawiałem się, czy dać ocenę "super", czy "smutne", bo obie tu pasują. Jednak przeważył optymizm i dałem "super". A z tego optymizmu wynika też nadzieja na dalsze relacje Pawła z kolejnych wypraw kolejowych, a może i nie tylko kolejowych? A może warto byłoby pomyśleć o jakiejś bardzie trwałej formie tych wspomnień, np. o książce? Szkoda byłoby zmarnować taki talent pisarski...

Pozdrawiam i czekam na dalsze relacje.

 

[Juras XR4Ti]

No nieeee. Pawle! Nie bądź taki drażliwy. Nie wiem czemu wypowiedź Kempola tak Cię zajeżyła. Daj spokój. Wszyscy czytają z radością Twoje opowieści kolejowe, więc pisz dalej! Nie bierz do serca wielkiego swego tekstów, które najprawdopodobniej nie miały na celu Cię zranić. Pisz, pisz, pisz ku wielkiej radości wszystkich....

pozdrawiam - Juras

 

[marek1704]

Pawle,
tak jak Andrzej zastanawiałem się, jaką ikonką oznaczyć Twój tekst i doszedłem do wniosku, że nie ma takiej.
To, co napisałeś, jest piękne i przejmujące. W Twoich słowach jest smutek, nostalgia i rozczarowanie, a może zniechęcenie? Ale czy za oknami Twojego pociągu zawsze było szaro? Czy nigdy nie świeciło słońce? A nawet jeżeli lało, nie podziwiałeś piękna gór skąpanych w strugach deszczu? Czy korytarzem z przeciwka nigdy nie szedł ktoś uśmiechnięty, kogo, nawet jeżeli minęliście się w przelocie, wspominasz z przyjemnością? A rozmowy w przedziale? Ciekawe, intrygujące, czy takich nie było? Czasami rzeczywistość i codzienność życia zdają się tak przytłaczać, że chce się od nich uciec i wtedy emigracja wewnętrzna może mieć sens, ale tylko jeżeli się z niej kiedyś wróci. Nie planuj z góry, daj sobie tyle czasu, ile potrzebujesz, ale wróć Pawle. Wróć!
Pozdrawiam
Marek

 

[Kempol]

@Paweł R @Andrzej Harassek
Hmm..., to była taka, trochę ironia.
@Juras XR4Ti
Uwierz mi, to nie ja.
To była długo przygotowywana podróż dla oczyszczenia, zrozumienia pewnych mechanizmów, czy będzie skuteczna, czy nie, mam nadzieję że kiedyś się dowiemy.

 

[newermind]

Jak śpiewa jeden bard - symetrysta:
"Kwarantanna, kwarantanna,
pokój, kuchnia,
kibel wanna..."
Mając dość problemów z tym związanych, postanowiliśmy sobie zdjąć kilka obostrzeń!
Z powodów niezależnych od własnej woli, mój Towarzysz tytułowo-wątkowy - a jednocześnie najbardziej liczący się "globtrotuar - wszechwag", Paweł "Nemo" Radecki, pozostawał na rekonwalescencji, co jednoznacznie wykluczało Go z jakichkolwiek działań.
Stąd pomysł, aby zrealizować mityczną wyprawę, o której rozmawialiśmy po wielokroć - a która zawsze pozostawała w kategorii -
Do zrobienia!
Żeby nie pisać po próżnicy - chodzi o linię 24 - Piotrków Trybunalski-Bełchatów Miasto- Biały Ług.
Wybrałem się na ten spacer, wraz z Danielem "Kwiatkiem" Kwiatkowskim, który to już kilkakrotnie towarzyszył nam w różnych eskapadach, ale tym razem to On był "spirytuals mowens- mi odjęło"!
No to ruszyłem z domciu na stację Widzew, skąd pociągiem do "kaliskiej", a dalej - mamy jechać mitycznym, kultowym, ech, ach, łał! - Autosanem!
Początek jest niezły, bo w drzwiach pociągu ŁKA na Widzewie, wita mnie kierpoć... Przemysław!
Nasz doskonały znajomy i towarzysz wielu wypraw, a aktualnie pracownik Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej!
Porzuciwszy trudne, alpinistyczne zajęcia, przekwalifikował się na opiekuna podróżnych i pod jego czujnym okiem dotarłem do stacji Łódź Kaliska.
Tutaj nasz Przemcio na Chojnach.

No to pod opieką profesjonalisty i w jego towarzystwie dojechałem na spotkanie z Kwiatkiem.
Rankiem 6.55 spod dworca Łódź Kaliska, miał odjechać PKS- Bełchatów - do tegoż miasta, gdzie miał się rozpocząć nasz spacerek!
Niestety nawet trzydzieści minut po czasie odjazdu, nie było widać żadnego Autosana, ani nawet Mercedesa! Ani nawet... Nic nie przyjechało!
Jakież było zdziwienie i nabranie przez nas prędkości, gdy po 7.30 pojawiła się nagle zmodernizowana H9-ka, z logiem PKS Bełchatów na burcie!
A my już staliśmy na przystanku tramwajowym i kombinowaliśmy jak się dostać do Bełchatowa!
Biegiem z powrotem i jedziemy!

Dojechaliśmy.

Zupełnie pominę fakt, że przed Wadlewem kierowca zgasił silnik na światłach przy wahadle i poczekaliśmy sobie trzydzieści minut!
Następne światło już "wziął" na pomarańczowym, co w późniejszej rozmowie nam wytłumaczył!
Zielone dziesięć minut w jedną! Potem Dziesięć minut w drugą!
Ale pomiędzy cyklami, jest dziesięć minut czerwone z obu!
Brawo! Teraz znamy przyczynę opóźnienia w Łodzi!
Loooozik! Po stokroć! Looooozik!
Założenie jest, aby się nie stresować, więc nic nas nie jest w stanie zasmucić!
Ruszamy z wiaduktu nad ulicą Wojska Polskiego, na tle którego widać "naszego" Autosana od strony zadka!

No i jesteśmy na wiadukcie, skąd rozpoczyna się nasz spacer - Km 26.8.

Tutaj opowieść mogłaby wyglądać mniej więcej tak:
Szliśmy i szliśmy, a na słupkach przy torach, jakoś cały czas "dwójka z przodu"!

Ten słupek znajduje się w okolicach głowicy wjazdowej stacji Bełchatów Miasto, od strony Piotrkowa.
Sama stacja zarośnięta i tylko pozostałości rozjazdów i zarośnięte tory, świadczą o niegdysiejszej świetności.

W tej samej lokacji znajduje się zarośnięta jak wszystko,
pozostałość nastawni.

Ruszmy dupy, bo na osiemnastą nie dojdziemy! - Rzekł Kwiatek.
CDN.

 

[newermind]

No to ruszyliśmy dupska i w tym momencie dobiegł nas odgłos syreny i po krótkiej chwili, naszym oczom ukazały się światła lokomotywy, nadjeżdżającej od strony Bełchatowa.

Po chwili minął nas skład talbotów prowadzony ST48-077.

Wąsko, ciasno i nie ma możliwości wykonania w tym miejscu zdjęcia z szerszej perspektywy.
Pociąg, jaki by on nie był - przejechał, pojechał, a my ruszyliśmy dalej,
zostawiając za sobą stację Bełchatów Miasto i cudeńka ukryte w krzakach.

Szliśmy! Szliśmy...

Aż w końcu zaświeciła się kontrolka niskiego poziomu płynów.
Widać "cyliwilizancję".
Kościół Przenajświętszej Trójcy w Bogdanowie.

C-330

Kilometr 16.00, lub coś koło tego, gdzie schodzimy z linii kolejowej i udajemy się do miejscowości Bogdanów.
Wiadukt robi wrażenie! Coś jakby na cztery tory!!!

Kilometr z hakiem i jesteśmy w centrum.
Po drodze wizyta w OSP Bogdanów.
STAR 244 GBA 347E88 duma i chluba tutejszych Druhów.

Wspomniana wcześniej parafia, a właściwie jej ogrodzenie, a tu istne cuda!
Całe ogrodzenie oparte na szynowych słupkach!

Tak właśnie w pewnym oddaleniu od linii, ale pozostawszy w klimatach około kolejowych, trzasnęła nam godzinka, a my jesteśmy w pewnym oddaleniu od celu podróży!
Wracamy zatem na szlak i ruszamy w kierunku Piotrkowa. Jest godzina piętnasta, a przed nami jeszcze ponad dziesięć kilometrów. W tym tempie, to na stacji w Piotrkowie będziemy... w nocy!
CDN.

 

[Magic]

Takich relacji brakuje wybitnie na forum. Zgłaszam kandydaturę, aby kiedyś dołączyć do zespołu. Czekam też na powrót Pawła i jego cięte teksty Wprawdzie ja tak daleko nie byłem od lat w Polsce ale gdyby team zawitał gdzieś w okolice Warmii i Mazur byłoby wspaniale zaliczyć taką wycieczkę.
Z pozdrowieniami.
Maciek "Magic"

 

[newermind]

Dziękuję za miłe słowa. Nie można przewidzieć gdzie nas wiatry wywieją, więc jest duże prawdopodobieństwo, że się wybierzemy na Warmię i Mazury.
Wracając do relacjonowanej wycieczki, po powrocie na szlak w Bogdanowie, po około trzech kilometrach spaceru, dotarliśmy do byłego przystanku Wola Krzysztoporska - a w zasadzie tego, co z niego pozostało. Tory dodatkowe rozebrane, pozostały resztki betonowego peronu i połamane betonowe słupy latarń. Naprawdę trzeba się postarać, żeby taki słup złamać, ale Polak potrafi!

Po następnych kilku kilometrach i minięciu dołem budowanej właśnie autostrady A1, a wszystkim znanej jako "Gierkówka", znalazło się zajęcie dla OSP Bogdanów i w trybie alarmowym strażacy wyjechali do zdarzenia drogowego. Jak się później okazało konieczna była wizyta śmigłowca LPR.
Eurocopter EC135 SP-HXH Ratownik 16, podchodzi do lądowania w pobliżu drogi A1 i miejsca zdarzenia.

Ruszamy dalej bo droga przed nami, nadal daleka. Humory nam dopisywały, a warunki atmosferyczne tylko w tym pomagały. Piękna słoneczna pogoda- choć nie było upału, a miejscami nawet pojawiały się niegroźne i piękne jednocześnie-chmury.

Zostawiamy za plecami doskonale widoczne chłodnie kominowe elektrowni w Bełchatowie i docieramy do kilometra 7.7, czyli cyferek zgodnych z datą naszej eskapady.

Po około dwóch kilometrach, zbliżyliśmy się do linii nr.1 - czyli popularnej "Wiedenki". Tutaj na przywitanie nas, od strony Radomska przejechał nieznany z numeru i realacji- EN57 w barwach Pol Regio.

Słupki pokazywały ponad sześć kilometrów, ale obie linie się zaczynały schodzić i o ile chodzenie po dwudziestce czwórce nie jest szczególnie niebezpieczne, to już "Wiedenka" to zupełnie inna bajka. Stąd po dojściu do przejazdu kolejowego przy ul. Granicznej, postanowiliśmy dalszą podróż kontynuować drogami, równolegle do linii. Niestety będąc po niewłaściwej stronie względem słońca, fotografowanie taboru stało niezwykle trudne.
Luzak ET41-163, w promieniach chylącego się ku zachodowi słońca, na tle piotrkowskiego browaru Trybunał. Echhh, zamarzyło mi się "Trójsłodowe"

Z powodu zaistniałej sytuacji i braku tematów kolejowych, skupiliśmy się na sprawnym marszu i fotografowaniu pojazdów samochodowych.

Nie ominęliśmy również różnych"letadeł", których fruwało przez cały dzień sporo, z racji sąsiadującego z linią lotniska Aeroklubu Piotrków.

W ten sposób dotarliśmy do krańcówki autobusu miejskiego nr.1, który po krótkim oczekiwaniu przewiózł nas po zakamarkach Piotrkowa i już o godzinie dwudziestej pierwszej z minutami, byliśmy w pobliży stacji Piotrków Trybunalski!

Na peron dotarliśmy na trzy minuty przed odjazdem pociągu IC i dzięki temu, że kasa była już nieczynna, wsiedliśmy do pociągu i zakupiliśmy bilety u "walidatora", bez dodatkowej opłaty. Gęby nam się radowały, a że pociąg był pusty, mogliśmy pozwolić sobie na zdjęcie obostrzeń.
Pożegnalny selficzek i po kilkunastu minutach byliśmy na Widzewie.

W ten oto sposób zaliczyliśmy troszkę więcej niż połowę całej linii, ale już pracujemy nad terminem wyprawy na pozostały fragment, w kierunku Rogowca.
Dziękuję Ci "Kwiatuszku" za pomysł i realizację, a teraz trzeba ruszyć dalej.

 

[Kpt. Nemo]

Wczoraj pojechaliśmy z Piotrkiem na "tory" miałem do ostatniej chwili przed wejściem do pociągu wątpliwości czy podołam tak trudnemu wyzwaniu, to brzmi śmiesznie dość, ale nie do końca, nie dla mnie, drugiego czerwca wylądowałem w szpitalu, spędziłem tam sześć godzin, wykluczyli zawał bo myślałem że to mnie dopadło, serce mam jak osiemnastolatek, inne organy już raczej nie, tydzień przeleżałem w domciu i podczas gdy czterdziestostopniowa temperatura sprawiła że odwiedzali mnie różni nieistniejący już ludzie łącznie z moim dziadkiem, stało się coś niewytłumaczalnego dla mnie, schudłem dwanaście kilo, potem dwa tygodnie na zwolnieniu i na początku lipca zabieg, trywialny który w międzyczasie przekształcił się w czterogodzinną walkę, chwała tu medykom i personelowi szpitala Zakonu Bonifratrów za kolejne uratowanie mnie od spotkania z kostuchą, choć kładąc się na stole, przy tętnie 198, było mi już wszystko jedno.
Z dość potężnego ważącego 103 kg osobnika została cipka grochowa ważąca 88 kilo, słaby jestem jak mucha, ciągle dieta, mięśnie gdzieś zniknęły, Piter żylaste bydle, odchowane, czy dotrzymam mu kroku, czy podołam, no nie było tak źle, parę razy zakręciło mi się w łebku, ale nie przyziemiłem, za to wieczorem myślałem że mi odpadną nogi, kondycja zerowa, trzeba z tym żyć, aż do śmierci.

Wczorajsza wycieczka, krótka co nie znaczy że nieciekawa, powinna nosić tytuł "Cztery godziny na jeszcze dawnej Kaliskiej"
Ale rozgadałem się, do rzeczy.

Wychodzę dużo wcześniej i idę na Chojny, pociąg mam 9.53 na bocznych torach przy nastawni i placu ładunkowym stoją w gotowości pociągi robocze, myślę że ich obecność ma związek z remontem linii nr 14, a konkretnie z pracami na Retkini.

Po drugiej stronie stacji trwa budowa centrum handlowego na terenie dawnej Fakory, radosne dla mnie jest to że nie zburzono zakładowej wieży ciśnień, całe szczęście jest remontowana, na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat kilka z nich poległo w imię nowoczesności, ta zostanie, ciekawe jakie będzie jej przeznaczenie.

Nadjeżdża mój pociąg.

Jako niePolacy, zdradzieckie mordy i innego autoramentu dziadostwo, siadamy z tyłu, chwila i jesteśmy na Kaliskiej, z początku odrobinę chaotycznie się snujemy, zakładając się kiedy zgarnie nas SOK.

Zaczynamy od punktu A czyli dawnych peronów nr 4,5,6 dziś nie istniejących.
Idąc mijamy rozjazd i zwrotnik z cechą Huty Pokój.

Wspominane perony.

Widok w stronę budynku stacyjnego lub jak kto woli "kryształowego" wiaduktu.

Idziemy do punktu B, czyli co też tam dłubią przy wiadukcie.
Od tej strony na razie destrukcja, dawne współczesne wyjście na perony, nigdy nie oddane do użytku, spełniające długo funkcję szaletu.
Widok na peron.

Widok na dawne wejście na perony.

W tle koparka a za nią stare wejście na perony, w czasach nowożytnych zamknięte i używane podobno jako pomieszczenie pomp lub generatorów, tu informacje sprzecznymi są i podaję je jako domniemane.

Stoi ten jak nie patrzeć zabytek na ceglanym fundamencie, który spoczywa na olbrzymich głazach.

Wszędzie poniewiera się złom.

Od naszej strony nie da się wejść na wiadukt, jest prawie niewidoczny.

Nie oznaczyłem na mapce miejsca gdzie staliśmy, ale to było przy samym wiadukcie, podczas prac przygotowawczych do reanimacji ponad trzydziestoletniego nieużywanego wiaduktu, wywieziono kilkanaście wywrotek szkła z butelek, teraz trwają prace nad odsłonięciem newralgicznych cokolwiek to znaczy miejsc w strukturze wiaduktu.