Ostatnio czytając wątki poświęcone modelom EN57 zostałem bardzo zniesmaczony tym co wypisywał jeden "Miszcz Klawiatury", produkując masowo kolejne wpisy nie na temat lub pozbawione jakiejkolwiek wartości merytorycznej. A wypowiedzi pomimo że pozbawione wulgaryzmów (o czym nawet wspomniał) były nacechowane wysokim poziomem arogancji wobec innych użytkowników tego Forum. Odechciało mi się dalej tego czytać i przypomniałem sobie że mam od jakiegoś czasu model EZT serii 420 DB. I może warto by coś napisać na jego temat.
Ale zanim przedstawię model postaram się nieco przybliżyć jego pierwowzór w skali 1:1.
Wraz z wzrostem gospodarczym Niemiec Zachodnich rozbudowywały się duże miasta i do obsługi przewozu pasażerów w obrębie aglomeracji powstawały lub były rozbudowywane systemy kolei miejskich S-Bahn. Postepujaca elektryfikacja kolei i postęp w technice pozwolił na zaprojektowanie elektrycznych zespołów trakcyjnych zasilanych standardowym napięciem kolei DB 15 kV prądu przemiennego 16,7Hz. W ten sposób w roku 1969-tym zbudowano 3 prototypowe jednostki serii 420 (pierwotnie przewidywano oznaczenie ET20 jednak od roku 1968-go wprowadzono nowy system oznaczeń i nowe pojazdy otrzymały oznaczenia według nowego schematu. Zespół trakcyjny składał się z trzech członów; dwóch końcowych oznaczonych serią 420 i jednego środkowego oznaczonego serią 421. Dla odróżnia członów końcowych człon B otrzymywał numer inwentarzowy zwiększony o 500.
Zespoły te zostały zaprojektowane do obsługi stosunkowo krótkich tras miejskich o krótkim czasie podróży i dużej liczbie przystanków. Z tego powodu zastosowano napęd rozproszony na wszystkie osie i nie wyposażono tych pojazdów w toalety. Także nie było możliwości przejścia wewnątrz między członami. W każdym członie były 4 pary drzwi na każdą stronę co umożliwiało szybki "przeładunek" pasażerów. Łączna moc godzinowa całego zespołu wynosiła 2400 kW tyle co lokomotywa serii 141, co pozwalało na dużą dynamikę jazdy i hamowania dynamicznego. Hamulce tarczowe po jednej na oś. To wymagało stosowania hamowania dynamicznego, a przy braku sprawnego hamulca dynamicznego prędkość maksymalna musiała być ograniczona do 70 km/h. Silniki trakcyjne były zawieszone systemem tramwajowym "za nos" co przy stosunkowo małej masie pozwalało na jazdę z prędkością maksymalną 120 km/h. Wózki z pneumatycznym odsprężynowaniem drugiego stopnia dawały dobry komfort podróży. W członie środkowym połowa przestrzeni została wyposażona jako 1 klasa. W późniejszym czasie część przedziałów 1 klasy zmniejszano lub w niektórych jednostkach likwidowano. Zastosowano sterowanie tyrystorowe silników trakcyjnych. Trzy jednostki prototypowe przyjęto na stan kolei i poddawano testom. Po ich zakończeniu projekt skierowano do produkcji seryjnej. Produkcja trwała od roku 1970 do 1981-go i zbudowano łącznie 390 zespołów w 6 seriach. W czasie produkcji były wprowadzane niewielkie zmiany od numeru 131 zastosowano metale lekkie do budowy członów końcowych co pozwoliło zmniejszyć masę o 9 ton.
Ponownie do projektu powrócono w roku 1989 zbudowano jeszcze do roku 1997-go 90 zespołów w dwóch seriach, numery od 400 do 489. W tych seriach wprowadzono więcej zmian z czego najbardziej widoczne są drzwi odskokowo przesuwne zamiast klasycznych przesuwnych chowanych w "kieszeniach" w ścianie bocznej. Po roku 2000-nym zaczęto wycofywać starsze egzemplarze i zastępować nowymi konstrukcjami serii 422 i 423. Ostatecznie do roku 2014-go wycofano z eksploatacji jednostki ze starszych serii. Obecnie są jeszcze eksploatowane tylko jednostki z 7 i 8 serii, jednak stanowią głównie uzupełnienie dla nowszego taboru.
Jednostki prototypowe otrzymały malowanie według schematu Pop Lackierung jaki wtedy zaczęto stosować na taborze dalekobieżnym. Czyli środek dachu i rama ciemno szare, pudło szare jasne (odcienie kamienia) a na linii okien kolorowy pas oraz dwa cienkie pasy w tym samym kolorze na krawędzi dachu i powyżej ramy. Kolor tych pasów wybrano dla 420 001 pomarańczowy, dla 420 002 niebieski i 420 003 ciemno czerwony. W pojazdach seryjnych stosowano tylko niebieski i pomarańczowy. Ostatnie dwie serię otrzymały malowanie według schematu z roku 1987-go czyli pudło jasno szare prawie białe, pas na linii okien pomarańczowy i wąski żółty pas na pograniczu kolorów pod oknami.
420 001 obecny stan muzealny.
Zachowany człon 420 002 w muzeum
Jednostka nr 003 (420 003, 421 003, 420 503) połączona z jednostką 001 widoczny człon 420 501.
Niestety małe zdjęcie jednostki z ostatnich serii.
I kilka innych zdjęć z eksploatacji różne numery.
O modelu napiszę w następnym wpisie.
4
2
