-
Ten serwis używa "ciasteczek" (cookies). Korzystając z niego, wyrażasz zgodę na użycie plików cookies. Learn more.
Łódzkie bocznice.
- Inicjator wątku Kpt. Nemo
- Data rozpoczęcia
- Status
Nagła zmiana pogody z rozkosznie zachmurzonej na obrzydliwie słoneczną, rozkojarzyła mnie i zapomniałem o rzeczy ważnej.
Zdjęcia nie oznaczone są mojego autorstwa, natomiast autorem zdjęć z sygnaturą www.kolej.lodz.pl jest Pan Michał Paudyna, który wyraził zgodę na ich publikację, za co jeszcze raz bardzo mu dziękuję.
Zdjęcia nie oznaczone są mojego autorstwa, natomiast autorem zdjęć z sygnaturą www.kolej.lodz.pl jest Pan Michał Paudyna, który wyraził zgodę na ich publikację, za co jeszcze raz bardzo mu dziękuję.
Jeszcze jedno z tego samego źródła. Z tej imprezy, którą pokazywałeś wcześniej.
http://gtlodz.eu/img-sm30-910,7354,search.html
http://gtlodz.eu/img-sm30-910,7354,search.html
Witajcie po przerwie, kilka słów gwoli wyjaśnienia, bezskutecznie zabiegałem o pozwolenie na wejście w dwa miejsca, nie poddaję się ale trochę mnie to irytuje, ponieważ są to miejsca istotne z punktu widzenia snucia opowieści, ale nie tracimy nadziei.
W ramach leczenia tzw. "noszenia" dziś samotnie a w piątek razem z Piotrkiem wyruszyliśmy w teren aby cieszyć Was nowymi wiadomościami o łódzkich bocznicach.
Na początek ta smutna bocznica, smutna ponieważ już nie istnieje i to od dawna, wyruszyłem dziś na ulicę Brzezińską, aby znaleźć ślady dawnej bocznicy do... i tu zaczynają się trudności bo nikt nie pamięta do jakich zakładów prowadziła, ja skłaniam się do teorii że jedno odgałęzienie szło do Instytutu Włókiennictwa a drugie do jakiejś firmy mnie nie znanej.
Na początek mapa na której nie ma tej bocznicy, co mnie dziwi bo są na niej bardziej "tajne" no cóż może jej twórca nie wiedział że taka istnieje.
Od ulicy Brzezińskiej będziemy poruszać się w dół po prawej stronie linii Widzew -Zgierz.
Dla ułatwienia stare chyba z 2007 roku zdjęcie satelitarne, an którym są już tylko ślady po bocznicy.
I powiększenie okolicy odgałęzienia.
Dotarcie cywilizowane do wiaduktu na ulicy Brzezińskiej nie wchodziło w rachubę z powodu kilku przesiadek, dojechałem do ul.Telefonicznej i wzdłuż torów poszedłem w stronę wiaduktu.
Nie muszę mówić jaka to była droga, wiem już mniej więcej jak jest w dżungli, lepko, parno, rośliny atakują intruza, pokrzywy to pikuś , wywaliłem się na jakieś kolczaste coś, ledwo się z tego wygramoliłem, zaczyna do mnie docierać że to nie 83 rok, a już nie jestem "Chabrem z poligonu" tylko mniej sprawnym panem w średnim mocno wieku.
Tak dziś wygląda wiadukt, nowy bo stary został wyburzony, od strony z której przyszedłem, z daleka.
I z bliska.
Widok z wiaduktu na linię kolejową i po lewej stronie w stronę Widzewa ślad po bocznicy.
Wiadukt dawniej od strony Zgierza czyli w stronę naszej bocznicy, widoczny po lewej nasyp na którym stał kozioł oporowy żeberka ochronnego.
Jedyne stare zdjęcia które udało mi się znaleźć są wykonane w zimie, autor jest mi nieznany, zdjęcia z portalu Google Earth
I od strony bocznicy (po prawej).
żadnych śladów po rozjazdach, po koźle oporowym, tylko bujna roślinność, ale wyglądało to tak.
Odejście w lewo od głównej linii, patrząc od wiaduktu, i żeberko ochronne.
Widok od strony bocznicy.
Dziś ten sam widok.
I widok na starotorze ?
Zaczynamy wędrówkę, zawsze podczas takich wycieczek, gnębi człowieka niepewność, czy idzie właściwą drogą, dlatego każdy ślad który potwierdza słuszność wybranego kierunku raduje niepomiernie, tu szczątki podkładów.
I dalej, trop wyraźny, choć ilość i jakość tłucznia jest podejrzana, może podczas remontu głównej linii, ktoś dokonał prowizorycznych napraw bocznicy.
Za chwilę dalszy ciąg.
W ramach leczenia tzw. "noszenia" dziś samotnie a w piątek razem z Piotrkiem wyruszyliśmy w teren aby cieszyć Was nowymi wiadomościami o łódzkich bocznicach.
Na początek ta smutna bocznica, smutna ponieważ już nie istnieje i to od dawna, wyruszyłem dziś na ulicę Brzezińską, aby znaleźć ślady dawnej bocznicy do... i tu zaczynają się trudności bo nikt nie pamięta do jakich zakładów prowadziła, ja skłaniam się do teorii że jedno odgałęzienie szło do Instytutu Włókiennictwa a drugie do jakiejś firmy mnie nie znanej.
Na początek mapa na której nie ma tej bocznicy, co mnie dziwi bo są na niej bardziej "tajne" no cóż może jej twórca nie wiedział że taka istnieje.
Od ulicy Brzezińskiej będziemy poruszać się w dół po prawej stronie linii Widzew -Zgierz.
Dla ułatwienia stare chyba z 2007 roku zdjęcie satelitarne, an którym są już tylko ślady po bocznicy.
I powiększenie okolicy odgałęzienia.
Dotarcie cywilizowane do wiaduktu na ulicy Brzezińskiej nie wchodziło w rachubę z powodu kilku przesiadek, dojechałem do ul.Telefonicznej i wzdłuż torów poszedłem w stronę wiaduktu.
Nie muszę mówić jaka to była droga, wiem już mniej więcej jak jest w dżungli, lepko, parno, rośliny atakują intruza, pokrzywy to pikuś , wywaliłem się na jakieś kolczaste coś, ledwo się z tego wygramoliłem, zaczyna do mnie docierać że to nie 83 rok, a już nie jestem "Chabrem z poligonu" tylko mniej sprawnym panem w średnim mocno wieku.
Tak dziś wygląda wiadukt, nowy bo stary został wyburzony, od strony z której przyszedłem, z daleka.
I z bliska.
Widok z wiaduktu na linię kolejową i po lewej stronie w stronę Widzewa ślad po bocznicy.
Wiadukt dawniej od strony Zgierza czyli w stronę naszej bocznicy, widoczny po lewej nasyp na którym stał kozioł oporowy żeberka ochronnego.
Jedyne stare zdjęcia które udało mi się znaleźć są wykonane w zimie, autor jest mi nieznany, zdjęcia z portalu Google Earth
I od strony bocznicy (po prawej).
żadnych śladów po rozjazdach, po koźle oporowym, tylko bujna roślinność, ale wyglądało to tak.
Odejście w lewo od głównej linii, patrząc od wiaduktu, i żeberko ochronne.
Widok od strony bocznicy.
Dziś ten sam widok.
I widok na starotorze ?
Zaczynamy wędrówkę, zawsze podczas takich wycieczek, gnębi człowieka niepewność, czy idzie właściwą drogą, dlatego każdy ślad który potwierdza słuszność wybranego kierunku raduje niepomiernie, tu szczątki podkładów.
I dalej, trop wyraźny, choć ilość i jakość tłucznia jest podejrzana, może podczas remontu głównej linii, ktoś dokonał prowizorycznych napraw bocznicy.
Za chwilę dalszy ciąg.
Doszedłem do miejsca którym jak mniemam było odgałęzienie torów.
Sporo betonowych podkładów.
Tak wyglądało to przed laty.
Może to Instytut może "Feniks" trudno jednoznacznie to określić, granice wymienionych zmieniały się na przestrzeni lat.
Odgałęzienie było najprawdopodobniej tu.
A kiedyś wyglądało tak, w tamtych czasach już bocznica była najprawdopodobniej nieczynna, powoli ulegała przyrodzie i dewastacji.
Po odgałęzieniu nie ma najmniejszego śladu, teren jest nie ogrodzony, obawiałem się psów, ale żywej duszy, obszedłem go kilka razy, przyroda po raz kolejny udowodniła że człowiek nie jest najważniejszy na tej planecie.
Idę głównym torem a raczej po jego wspomnieniu.
W miejscu gdzie była fabryka czegoś, gąszcz gęstnieje do tego stopnia że nie mogę iść, chyba zacznę chodzić z maczetą lub innym przydatnym w takich sytuacjach sprzętem, trzeba będzie tu powrócić jesienią, w zieloności widać zabudowania, była tam najprawdopodobniej brama, ale nie mogę tego udowodnić.
I taki smaczek, płot jakiego nie widziałem nigdzie, co nie znaczy że takich nie ma, tu w okolicy występuje stadami.
I to koniec moje dzisiejszej wyprawy, wracam poparzony, obity, z pokłutymi rączkami ale w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku.
Do zobaczenia.
Sporo betonowych podkładów.
Tak wyglądało to przed laty.
Może to Instytut może "Feniks" trudno jednoznacznie to określić, granice wymienionych zmieniały się na przestrzeni lat.
Odgałęzienie było najprawdopodobniej tu.
A kiedyś wyglądało tak, w tamtych czasach już bocznica była najprawdopodobniej nieczynna, powoli ulegała przyrodzie i dewastacji.
Po odgałęzieniu nie ma najmniejszego śladu, teren jest nie ogrodzony, obawiałem się psów, ale żywej duszy, obszedłem go kilka razy, przyroda po raz kolejny udowodniła że człowiek nie jest najważniejszy na tej planecie.
Idę głównym torem a raczej po jego wspomnieniu.
W miejscu gdzie była fabryka czegoś, gąszcz gęstnieje do tego stopnia że nie mogę iść, chyba zacznę chodzić z maczetą lub innym przydatnym w takich sytuacjach sprzętem, trzeba będzie tu powrócić jesienią, w zieloności widać zabudowania, była tam najprawdopodobniej brama, ale nie mogę tego udowodnić.
I taki smaczek, płot jakiego nie widziałem nigdzie, co nie znaczy że takich nie ma, tu w okolicy występuje stadami.
I to koniec moje dzisiejszej wyprawy, wracam poparzony, obity, z pokłutymi rączkami ale w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku.
Do zobaczenia.
Piątek 22.07 jak nie patrzeć niegdysiejsze święto, trzeba je uczcić godnie.
Umawiamy się z Piotrkiem na Widzewie, docieram pierwszy, z niecierpliwością krążę po peronie, okazuje się że pociąg mamy dziesięć minut wcześniej a następny za półtorej godziny.
Jedziemy do Andrzejowa, a raczej jak to po reformie terytorialnej się porobiło do Łodzi Andrzejowa, bo ta osada stała się częścią naszego miasteczka.
Jedziemy pociągiem jak przystało na porządnych Mk, choć szybciej dostalibyśmy się autobusem, no ale kto bogatemu zabroni.
Jeszcze chwila do odjazdu, a Piotrka nie ma, patrzę na sąsiedni peron gdzie uwijają się pielgrzymi nawiedzający nasz kraj w tym miesiącu, średnia wieku 20 lat,śniade lica, jędrne piersi, takie świąteczne czekoladki, gorzej z obwodem w talii, mniej więcej taki jak mój, Ci co mnie znają wiedzą że chudziutki nie jestem, natomiast cześć ciała na dole, bije moją na głowę, co oni jedzą że im takie wielkie dupy rosną,widać uduchowione oblicza, ale oto wjeżdża pociąg a wraz z nim wbiega na peron, Piotrek zdyszany okrutnie.
Wsiadamy i doznajemy szoku, bilet z Widzewa do Andrzejowa kosztuje 6,50 po machlojkach Pana Konduktora, bo inaczej to prawie 13 zł, no żesz i jak tu ludzie mają jeździć koleją, inna sprawa że można kupić bilet aglomeracyjny i jeździć ŁKA i Regionalnymi za free, w granicach miasta.
Na planie moim znów brakło tej bocznicy, na satelitarnym zdjęciu trochę ją widać.
Punktem wyjścia jest ulica Gajcego, między Szaniawskiego i torami znajduje się cel naszej wyprawy.
Widać długi sznur węglarek z kruszywem.
Zanim wyraziliśmy swoje oburzenie, musieliśmy wysiąść, odrobinę się cofnęliśmy do początku bocznicy składu kruszyw w Andrzejowie.
Tu obok nastawni ma ona swój początek, jest to bocznica czynna, idziemy wzdłuż toru a tu kibelek.
Tor odgałęzia się na prawo, rozjazd zabezpieczony jest żeberkiem ochronnym i kozłem oporowym.
Idziemy w stronę przystanku bo teraz to tylko przystanek, ongiś była stacja Andrzejów.
Autor zdjęcia widoczny, niestety nie udało mi się z nim skontaktować, mam nadzieję że mi wybaczy.
Idziemy dalej.
Zaraz za przejazdem tor rozgałęzia się, na tym lewej bardzo często stoją odstawione wagony a nawet lokomotywy, niestety tego dnia było pusto jak w portfelu przed wypłatą.
Ten po prawej wchodzi na plac ładunkowy.
Chciało by się powiedzieć że meandrami snuje się wśród stert kruszywa, niestety biegnie lekkim łukiem.
W tym miejscu bywały prawdziwe okazy.
A nas tymczasem mija kolejny "kibelek" tylko inny trochę.
Docieramy do rampy załadowczej, lub rozładowczej.
Znów przerwa.
Umawiamy się z Piotrkiem na Widzewie, docieram pierwszy, z niecierpliwością krążę po peronie, okazuje się że pociąg mamy dziesięć minut wcześniej a następny za półtorej godziny.
Jedziemy do Andrzejowa, a raczej jak to po reformie terytorialnej się porobiło do Łodzi Andrzejowa, bo ta osada stała się częścią naszego miasteczka.
Jedziemy pociągiem jak przystało na porządnych Mk, choć szybciej dostalibyśmy się autobusem, no ale kto bogatemu zabroni.
Jeszcze chwila do odjazdu, a Piotrka nie ma, patrzę na sąsiedni peron gdzie uwijają się pielgrzymi nawiedzający nasz kraj w tym miesiącu, średnia wieku 20 lat,śniade lica, jędrne piersi, takie świąteczne czekoladki, gorzej z obwodem w talii, mniej więcej taki jak mój, Ci co mnie znają wiedzą że chudziutki nie jestem, natomiast cześć ciała na dole, bije moją na głowę, co oni jedzą że im takie wielkie dupy rosną,widać uduchowione oblicza, ale oto wjeżdża pociąg a wraz z nim wbiega na peron, Piotrek zdyszany okrutnie.
Wsiadamy i doznajemy szoku, bilet z Widzewa do Andrzejowa kosztuje 6,50 po machlojkach Pana Konduktora, bo inaczej to prawie 13 zł, no żesz i jak tu ludzie mają jeździć koleją, inna sprawa że można kupić bilet aglomeracyjny i jeździć ŁKA i Regionalnymi za free, w granicach miasta.
Na planie moim znów brakło tej bocznicy, na satelitarnym zdjęciu trochę ją widać.
Punktem wyjścia jest ulica Gajcego, między Szaniawskiego i torami znajduje się cel naszej wyprawy.
Widać długi sznur węglarek z kruszywem.
Zanim wyraziliśmy swoje oburzenie, musieliśmy wysiąść, odrobinę się cofnęliśmy do początku bocznicy składu kruszyw w Andrzejowie.
Tu obok nastawni ma ona swój początek, jest to bocznica czynna, idziemy wzdłuż toru a tu kibelek.
Tor odgałęzia się na prawo, rozjazd zabezpieczony jest żeberkiem ochronnym i kozłem oporowym.
Idziemy w stronę przystanku bo teraz to tylko przystanek, ongiś była stacja Andrzejów.
Autor zdjęcia widoczny, niestety nie udało mi się z nim skontaktować, mam nadzieję że mi wybaczy.
Idziemy dalej.
Zaraz za przejazdem tor rozgałęzia się, na tym lewej bardzo często stoją odstawione wagony a nawet lokomotywy, niestety tego dnia było pusto jak w portfelu przed wypłatą.
Ten po prawej wchodzi na plac ładunkowy.
Chciało by się powiedzieć że meandrami snuje się wśród stert kruszywa, niestety biegnie lekkim łukiem.
W tym miejscu bywały prawdziwe okazy.
A nas tymczasem mija kolejny "kibelek" tylko inny trochę.
Docieramy do rampy załadowczej, lub rozładowczej.
Znów przerwa.
Dalej tor jest coraz bardziej zarośnięty.
Gorąco jak diabli, zimne piwo nie pomaga, mija nas kolejny "kibel" wypasiony jakiś.
Powoli zbliżamy się do końca bocznicy.
Skręca wyraźnie w lewo by po chwili połączyć się z drugim torem.
By po kilku metrach zakończyć się kozłem oporowym.
Po ustnej reprymendzie udzielonej starszej Pani która chciał przejść przez tory, wspinamy się na nasyp aby kontynuować naszą podróż, i zrobić zdjęcie kolejnego Flirta.
A o tym gdzie poszliśmy i co widzieliśmy w następnym odcinku.
Gorąco jak diabli, zimne piwo nie pomaga, mija nas kolejny "kibel" wypasiony jakiś.
Powoli zbliżamy się do końca bocznicy.
Skręca wyraźnie w lewo by po chwili połączyć się z drugim torem.
By po kilku metrach zakończyć się kozłem oporowym.
Po ustnej reprymendzie udzielonej starszej Pani która chciał przejść przez tory, wspinamy się na nasyp aby kontynuować naszą podróż, i zrobić zdjęcie kolejnego Flirta.
A o tym gdzie poszliśmy i co widzieliśmy w następnym odcinku.
Dalszy ciąg naszej piątkowej wyprawy, celem jest bocznica na Olechowie, podobnie jak w Andrzejowie jest tam punkt przeładunkowy kruszyw, choć dziś już si,ę nie przeładowuje tam wspomnianych.
Na planie bocznica zaczyna się w dolnym prawym rogu, obok dwóch piorunów z kulkami i biegnie na lewo rozgałęziając się aby potem znów połączyć się z główną linią.
Na mapie po lewej obok magazynu.
Z Andrzejowa idziemy z buta, gorąco jak diabli, mamy jeszcze napoje chłodzące, umilamy sobie czas rozmowami o naszych podbojach miłosnych.
Od ul.Rokicińskiej idziemy wzdłuż torów, mijamy odgałęzienie na Olechowski wiadukt.
Na zdjęciu w lewo lekko pod górkę, skręcamy na brukowaną drogę, mało już takich w Łodzi, dlatego uwieczniamy ją.
Docieramy do właściwych torów kolejowych, niestety musimy iść po nich, choć unikamy tego, aby nie stwarzać niepotrzebnego zagrożenia, i nie doprowadzać do interwencji SOK-u, posuwamy się szybko, oglądając się trwożnie za siebie, uff dotarliśmy do ścieżki, może zrobić zdjęcie wiaduktu, na którym kilika dni wcześniej skradziono sieć trakcyjną,trochę jestem zszokowany, nie zdarzało się to jak dotąd w Łodzi.
W miedzy czasie obserwujemy "Siódemkę" która manewruje pod nowa łącznicą autostrad, i w ostatniej chwili łapiemy pociąg chwastobójczy, słabo go widać bo nie pojechał tam gdzie siego spodziewaliśmy.
Przechodzimy przez przejazd i udajemy siew stronę kładki łączącej świat zewnętrzny z wagonownią.
Z kładki widać zarośla i drzewa za którymi po lewej biegnie interesujący nas tor.
Widok w stronę nowego wiaduktu drogowego, po prawej wspomniane drzewa.
Widok w stronę w którą pójdziemy, oraz mały fragment świadectwa dawnej świetności lokomotywowni Olechów.
Schodzimy z kładki i teraz dopiero widać interesujący nas tory, na początek pójdziemy tym po prawej.
Oba tory biegną na nasypie zabezpieczonym przed erozją płytami Yomb lub Jumbo.
Jedna z wielu dróg technicznych przecinających tory w niezliczonej ilości miejsc.
Widok w stronę marszu.
Tory są zarośnięte i czasami z oddali trudno je dostrzec.
Kolejny przejazd, widok w stronę z której przyszliśmy.
I w stronę w którą idziemy, ale to krótkiej przerwie, niezbędnej aby oszukać bezduszny automat.
Na planie bocznica zaczyna się w dolnym prawym rogu, obok dwóch piorunów z kulkami i biegnie na lewo rozgałęziając się aby potem znów połączyć się z główną linią.
Na mapie po lewej obok magazynu.
Z Andrzejowa idziemy z buta, gorąco jak diabli, mamy jeszcze napoje chłodzące, umilamy sobie czas rozmowami o naszych podbojach miłosnych.
Od ul.Rokicińskiej idziemy wzdłuż torów, mijamy odgałęzienie na Olechowski wiadukt.
Na zdjęciu w lewo lekko pod górkę, skręcamy na brukowaną drogę, mało już takich w Łodzi, dlatego uwieczniamy ją.
Docieramy do właściwych torów kolejowych, niestety musimy iść po nich, choć unikamy tego, aby nie stwarzać niepotrzebnego zagrożenia, i nie doprowadzać do interwencji SOK-u, posuwamy się szybko, oglądając się trwożnie za siebie, uff dotarliśmy do ścieżki, może zrobić zdjęcie wiaduktu, na którym kilika dni wcześniej skradziono sieć trakcyjną,trochę jestem zszokowany, nie zdarzało się to jak dotąd w Łodzi.
W miedzy czasie obserwujemy "Siódemkę" która manewruje pod nowa łącznicą autostrad, i w ostatniej chwili łapiemy pociąg chwastobójczy, słabo go widać bo nie pojechał tam gdzie siego spodziewaliśmy.
Przechodzimy przez przejazd i udajemy siew stronę kładki łączącej świat zewnętrzny z wagonownią.
Z kładki widać zarośla i drzewa za którymi po lewej biegnie interesujący nas tor.
Widok w stronę nowego wiaduktu drogowego, po prawej wspomniane drzewa.
Widok w stronę w którą pójdziemy, oraz mały fragment świadectwa dawnej świetności lokomotywowni Olechów.
Schodzimy z kładki i teraz dopiero widać interesujący nas tory, na początek pójdziemy tym po prawej.
Oba tory biegną na nasypie zabezpieczonym przed erozją płytami Yomb lub Jumbo.
Jedna z wielu dróg technicznych przecinających tory w niezliczonej ilości miejsc.
Widok w stronę marszu.
Tory są zarośnięte i czasami z oddali trudno je dostrzec.
Kolejny przejazd, widok w stronę z której przyszliśmy.
I w stronę w którą idziemy, ale to krótkiej przerwie, niezbędnej aby oszukać bezduszny automat.
Jeszcze w zaroślach.
I właściwy plac przeładunkowy, w trzech ujęciach.
Początek.
Środek.
I koniec, a także w kierunku skąd się doturlaliśmy.
W kąciku placu fundamenty starych słupów z ich resztkami.
Dalej krzaczki ale niezbyt uciążliwe.
Dochodzimy do końca prawego toru, na zdjęciu widać lewy, na drugim semafory zabezpieczające wyjazd na główną linię.
Wracamy lewym torem który teraz staje się prawym, wstyd powiedzieć że do niedawna nie wiedziałem że po drugiej stronie nasypu istniej drugi tor, zawsze jeździłem tam rowerem, często zatrzymywał mnie patrol SOK, nie wpadłem na to coby się wspiąć na wspominany.
Tor całkiem przyzwoicie utrzymany, obok drugi plac ładunkowy.
Na widocznym placu następuje rozładunek z wagonów tzw. zrębków, pociągi są wpychane od strony wyjazdu pokazanego wcześniej, od strony lokomotywowni tory mimo że istnieją są od dawna nieprzejezdne.
Zrębki wyładowane z wagonów, ładowane są przez ładowarki na samochody, lub bezpośredni przewożone na plac odległy o niecałe 600-800 metrów gdzie ponownie są ładowane na ciężarówki, nie pytajcie gdzie logika, zdrowy rozsądek,nie wiem, ale mało to takich kwiatków w kraju nad Wisłą.
Dowód na istnienie tajemniczego ładunku.
Widok w tył i tablica informacyjna.
Znów przerwa.
Idziemy dalej, spoglądamy z tęsknotą na mijany plac, oraz z niepokojem na zarośnięty tor.
Dalej sienie da przejść, wracamy na drogę obok budynku kolejowego, nieznanego przeznaczenia, tajemnicza budka z zejściem pod ziemię, oczywiście wysyłam Piotrka jako mniej gabarytowego i młodszego.
Podziemny korytarz kończy się drzwiami typowymi dla bunkrów, których całkowicie nie udało się mojemu towarzyszowi otworzyć.
Powoli idziemy w stronę domciu, zerkając jeszcze na tabor zgromadzony na torach, oraz wyciągając gwóźdź z podkładu z datą 74 r.
Klimatyzowana "dziesiątka" po całym dniu w słońcu zdaje nam się rajem.
Dwa zdjęcia z czasów gdy bocznica była jeszcze używana do przeładunku kruszyw, autorzy Piotr Chorąży i Michał Paudyna.
Oraz dwa z epoki zrębków, autorstwa Piotrka, ciekawostką jest bocznicę obsługuje (mam nadzieję że się nie mylę) SKPL.
Na razie z Olechowem się żegnamy, ale powrócimy tu ponieważ było jeszcze kilka bocznic dość ciekawych, aczkolwiek słabo udokumentowanych zdjęciowo.
Dalej sienie da przejść, wracamy na drogę obok budynku kolejowego, nieznanego przeznaczenia, tajemnicza budka z zejściem pod ziemię, oczywiście wysyłam Piotrka jako mniej gabarytowego i młodszego.
Podziemny korytarz kończy się drzwiami typowymi dla bunkrów, których całkowicie nie udało się mojemu towarzyszowi otworzyć.
Powoli idziemy w stronę domciu, zerkając jeszcze na tabor zgromadzony na torach, oraz wyciągając gwóźdź z podkładu z datą 74 r.
Klimatyzowana "dziesiątka" po całym dniu w słońcu zdaje nam się rajem.
Dwa zdjęcia z czasów gdy bocznica była jeszcze używana do przeładunku kruszyw, autorzy Piotr Chorąży i Michał Paudyna.
Oraz dwa z epoki zrębków, autorstwa Piotrka, ciekawostką jest bocznicę obsługuje (mam nadzieję że się nie mylę) SKPL.
Na razie z Olechowem się żegnamy, ale powrócimy tu ponieważ było jeszcze kilka bocznic dość ciekawych, aczkolwiek słabo udokumentowanych zdjęciowo.
Został zburzony podczas remontu ulicy Brzezińskiej , kilka lat temu, zostały tylko nieliczne zdjęcia.
Kilka informacji z dawnych lat na ten temat.
http://lodz.naszemiasto.pl/archiwum...ezinskiej-i-wiaduktu,1160446,art,t,id,tm.html
http://lodz.naszemiasto.pl/archiwum...iej-przestal-istniec,1181902,art,t,id,tm.html
http://lodz.naszemiasto.pl/archiwum...na-ul-brzezinskiej-i,1298624,art,t,id,tm.html
Wiem że nie da się zatrzymać postępu, a wiadukt był w fatalnym stanie (podobnie jak ten na ul.Przybyszewskiego, już nie tak zabytkowy) ale mimo to szkoda.
Kilka informacji z dawnych lat na ten temat.
http://lodz.naszemiasto.pl/archiwum...ezinskiej-i-wiaduktu,1160446,art,t,id,tm.html
http://lodz.naszemiasto.pl/archiwum...iej-przestal-istniec,1181902,art,t,id,tm.html
http://lodz.naszemiasto.pl/archiwum...na-ul-brzezinskiej-i,1298624,art,t,id,tm.html
Wiem że nie da się zatrzymać postępu, a wiadukt był w fatalnym stanie (podobnie jak ten na ul.Przybyszewskiego, już nie tak zabytkowy) ale mimo to szkoda.
- Status
| Autor wątku | Podobne wątki | Forum | Odpowiedzi | Data |
|---|---|---|---|---|
| Relacja Sieradzkie bocznice | Wycieczki i podróże koleją i związane z koleją | 50 |
Podobne wątki
-
SRelacja Sieradzkie bocznice
- Rozpoczęte przez Sebastian
- Odpowiedzi: 50