Szyneczki i ...

[Stanisław1972]

W nawiązaniu do ostatniego zdjęcia poprzedniego postu, w Dobrym Mieście można również zobaczyć szynę Huty Królewskiej z 1927 ale cechowaną symbolem miesiąca marca, oraz szynę z września 1925. Ta ostatnia jest o tyle ciekawa, że prawdopodobnie był to pierwszy rok w którym huta rozpoczęła sygnować swoje produkty nazwą KRÓL.HUTA, bo w tym temacie można znaleźć również szynę z 1925, zaprezentowaną w lutowym poście na temat szyn stacji Rudy, przez kolegę Szwed1978, ale sygnowaną jeszcze KONIGSHÜTTE 1925

Zdjęcie nr 1. KRÓL.HUTA 1927 M # (marzec)

Zdjęcia nr 2 i 3 (rozdzielone z powodu mało dogodnych warunków do zrobienia zdjęcia obejmującego całość napisu) KRÓL.HUTA 1925 M # (wrzesień)

Kontynuując temat przedwojennego cechowania szyn Huty Królewskiej, pod koniec lat 1920-tych huta przyjęła nieco inny sposób oznaczania miesiąca – kropkami. Poniżej przykłady dobromiejskich szyn Huty Królewskiej z symbolami miesiąca w postaci kropek.
Zdjęcie nr 4. 10 kropek – październik: P.K.P. 20 1931 :::. S. KRÓL. HUTA

Zdjęcie nr 5. Jedna kropka – styczeń (proszę uwierzyć ona tam jest ). Szyna, podobnie jak rocznik 1931, jeszcze bez charakterystycznej strzałki na końcu, z nr marki fabrycznej w kole, i miesiącem produkcji cechowanym po symbolu roku. P.K.P. 20 1932 . S. KRÓL. HUTA

Zdjęcie nr 6. Siedem kropek – lipiec. W 1933-34 nastąpiła kolejna zmiana w sposobie cechowania szyn. Nr marki fabrycznej 20 w owalnej ramce, kropki oznaczające miesiąc produkcji po nr marki fabrycznej, charakterystyczna strzałka na końcu no i oczywiście przestawienie słów KRÓL. HUTA na HUTA KRÓL. P.K.P. 20 ::. 1937. S. HUTA KRÓL. >>>-------->

Zdjęcie nr 7. Jedna kropka – styczeń. P.K.P. 20 . 1938. S. HUTA KRÓL. >>>-------->

Zdjęcie nr 8. Na koniec jedna kropka – styczeń i kompletnie zmienione cechowanie z okresu zmiany nazwy huty.
P.K.P. 20 S. . 1939. HUTA J. PIŁSUDSKI

 

[gower]

Trochę późno , ale dziękuję bardzo.
[DOUBLEPOST=1504023873,1504022579][/DOUBLEPOST]Mały rekonesans w Rogowie i okolicach. 8.07.2017

Rogów Towarowy Wąskotorowy.
Krupp 1899.

Zobacz załącznik 500587

Bochum 1897

Zobacz załącznik 500588

Zasiek węglowy, teraz jako słupek dla nieistniejącej bramy.

Zobacz załącznik 500589

Kozioł oporowy na normalnym torze, na dawnym odgałęzienie do elewatora.
Wydaje mi się że widzę rosyjskie litery, ale już tak mi się kiedyś wydawało.

Zobacz załącznik 500590

Głuchów, szyna jako słupek w ogrodzeniu budynku stacyjnego.
Teschen 83.

Zobacz załącznik 500591

Boguszyce, szyny na moście przed przystankiem, zbudowanym w 1935 roku.
Dość współczesna z 1954 roku.

Zobacz załącznik 500592

MH 1914

Zobacz załącznik 500593

Dość niewyraźne zdjęcie,(przepraszam, wrzucę je jeszcze raz po intensywniejszej obróbce) ale chyba znów rosyjskie litery, 1881.

Zobacz załącznik 500594

I most w Pągowie nad CMK-ą
Krupp 1899.

Zobacz załącznik 500596

Kladno ? (możliwe) 1890 TST

Zobacz załącznik 500597

AH 1894 B.st

Zobacz załącznik 500598
Według źródła (http://www.walzzeichen.de/A Walzzeichen Version 07.08.2017.pdf s. 1 ) wygląda na to, że AH B St to może być Alvenslebenhütte w Królewskiej Hucie.

 

[Jarząbek]

Wczytałem się dokładnie w podaną stronę i z tego wynika, że Kolega Gower prawidłowo zinterpretował skrót A.H.

 

[Stanisław1972]

Temat „Szyny wojenne”. Poniżej kilka zdjęć szyn pochodzących z okresu II wojny św. a zlokalizowanych w Dobrym Mieście, na stacji i jej okolicach. Z szyn tego typu przedstawiałem już szyny KRUPP 1940 i KRUPP 1942, M.H.U. 1944 S41 oraz szyny TRZYNIETZ 1941 SM oraz S41 TRZYNIETZ 1943 SM. Poniżej seria kilku kolejnych zdjęć. Producentów bardziej znanych nie trzeba przedstawiać.

Zdjęcie nr 1: KONIGSHÜTTE 1941

Zdjęcie nr 2: FH 1942

Zdjęcie nr 3: KLöCKNER 1942 (produkt huty, założonej przez Petera Klöcknera w 1906 r, w Salzgitter (Dolna Saksonia).

Zdjęcie nr 4. GHH 1942

Zdjęcie nr 5. M.H.U. 1942

Zdjęcie nr 4: S41 ROECHLING 1943

Zdjęcie nr 5: STUMM 29 1943. Cechowanie słabo widoczne, ale jest to produkt huty z Neunkircher, założonej w zagłębiu Saary w 1806 r. przez trzech braci (Gebrüder = bracia) Stumm (Friedricha Philippa, Christiana Philippa oraz Johanna Ferdinanda)

 

[Stanisław1972]

Szyny wojenne – ciąg dalszy. Tym razem szyny tylko jednego producenta huty THYSSEN założonej przez Augusta Thyssena. Roczniki 1939 (zaliczyłem tą szynę do okresu wojny, ale mogła być wyprodukowana przed wrześniem), 1941, 1942 i S41 1943. Roczniki 1941 i 1943 należą do bardziej popularnych dobromiejskich szyn niemieckich, spotykane są w kilku miejscach na torach stacyjnych i szlakowych. Dodam także, że miasto Duisburg (siedziba firmy) już w 1943 doświadczyło ciężkich bombardowań alianckich, a w maju 1944 duża część miasta została zniszczona przez naloty (ich celem były także tereny przemysłowe). 14-15 października 1944 podczas „Operacji Hurricane”, mającej na celu dezintegrację ciężkiego przemysłu w Zagłębiu Ruhry, ciężkie bombowce RAF, podczas 24-godzinnego bombardowania, poważnie uszkodziły lub zniszczyły większość hut położonych na terenie zagłębia. Po tych nalotach huta THYSSEN była zmuszona mocno ograniczyć swoją produkcję i prawdopodobnie w ogóle zaprzestała walcować szyny.

Na koniec w nawiązaniu do tytułu postu – szyny wojenne – odbiegnę nieco od tematu i napiszę parę słów na temat fotografowania szyn, skierowanych zwłaszcza do młodych, nie doświadczonych miłośników kolei.

1. Teren PKP jest terenem zakładu pracy, NIE MOŻNA CHODZIĆ po torowisku bez narażenia się na mandat (zarówno SOK jak i policji) – dotyczy to nie tylko równi stacyjnej ale toru szlakowego. Zdjęcia można robić z ogólnodostępnego dla podróżnych terenu kolejowego – perony stacji, przejścia typu kładki dla pieszych, mostki itp.
2. Aby wejść na tory należy zgłosić się do pracownika nastawni, przedstawić się, kulturalnie porozmawiać, poprosić o zgodę na przejście po torach. Uzasadnić dlaczego chce się zrobić zdjęcia. W moim przypadku bodźcem była chęć udokumentowania stanu torowiska, rodzajów szyn, rozjazdów itp. przed zbliżającą się modernizacją stacji, która zapewne zmieni nie do poznania stan i układ torów. Według mnie warto zachować i udokumentować to co odchodzi do historii. Pracownicy kolei to naprawdę wyrozumiali ludzi, wystarczy porozmawiać, a nie iść z nimi na „wojenną ścieżkę” i ryzykować uda się, czy się nie uda.
3. Jak już macie zgodę na przebywanie na torowisku KONIECZNIE ZADBAJCIE O SWOJE BEZPIECZEŃSTWO. Przydatna była by np. odblaskowa kamizelka i przede wszystkim znajomość rozkładu jazdy pociągów, także tych towarowych. Nie ustrzeżemy się nadplanowych przejazdów np. lokomotywy luzem, czy drezyny służby drogowej, ale znając rozkład jazdy można zabezpieczyć się przed pociągami planowymi. Przez moją rodzinną obecnie stację, przejeżdżają dziennie zaledwie 3 pary pociągów osobowych i 2 pary towarowych (niektóre co drugi dzień). Są momenty w których przez 5 godzin nic się nie pojawia, jest to czas, który wykorzystałem na robienie zdjęć. Osobiście NIE RYZYKOWAŁ bym i odradzam poruszania się po torowisku na liniach bardziej obciążonych ruchem pociągów. Aparat z dobrym zoomem, całkowicie wystarczy aby zrobić zdjęcie z bezpiecznej odległości.
4. Bezpieczeństwo ponad wszystko, stąd jak już z jakiś powodów znajdujecie się na torowisku, a słyszycie dzwonek przejazdowy z pobliskiego przejazdu, widzicie zamykające się rogatki czy np. głos z głośników na peronach obwieszczający o zbliżającym się pociągu, BEZWZGLĘDNIE opuście torowisko, nawet jak jesteście na innym torze. Nie stójcie również metr czy dwa od torów, bezpieczna odległość od skrajnej szyny to ponad 3 m.
5. Na koniec rada, jakiekolwiek „wojny” prowadzone z pracownikami kolei (maszyniści, dyspozytorzy, nastawniczy, itd), po prostu się nie opłacają. Merytoryczna, kulturalna rozmowa, uśmiech i prośba mogą o wiele więcej zdziałać niż jakiekolwiek „podchody”. Dawajcie dobre świadectwo, miłośnikom kolei, bo to od Was zależy jak traktować będą Nas jej pracownicy. Miłej i bezpiecznej niedzieli życzę.

 

[map69]

Miejscowość Susk przy linii nr 33, odcinek Sierpc - Płock 01.06.2018:

Ю.Р.Д.М.О. (Южно-Русское Днепровское Металлургическое Общество) - Południowo-Rosyjskie Dnieprowskie Towarzystwo Metalurgiczne, czerwiec 1896.

М.Б.Ж.Д. (Московско-Брестская Железная Дорога) - Kolej Moskwa - Brześć, СТАЛЪ А.О.Б.Р.З (Акционерное общество Брянского рельсопрокатного, железоделательного и механического завода) - Briańskie Zakłady Hutnicze Kolejowo - Mechaniczne S.A. luty 1890.

 

[Stanisław1972]

Aby dopełnić i zakończyć temat cechowania miesiąca produkcji na szynach, przez polskie huty w XX-leciu międzywojennym (po części ujęty w postach, w których zaprezentowałem zdjęcia szyn Huty Królewskiej / Huty J. Piłsudski i Huty Częstochowa) poniżej prezentuję dobromiejskie szyny Huty Pokój z w/w okresu.

Zdjęcie nr 1. FH. S. 1931. .□22 P.K. P. Szyny Friedenshütte mniej więcej do roku 1933/34 cechowane były skrótem FH (oczywiście przed I w. św. także pełną nazwą). W roku 1934 Państwo Polskie stało się większościowym udziałowcem spółki, prawdopodobnie wówczas symbol FH zastąpiono pełną nazwą HUTA POKÓJ, zmienioną w 1936/37 na skrót HP. Na zdjęciu poniżej szyna położonej na torze nr 2. Widać symbol miesiąca produkcji (luty) w jego pierwotnej wersji z pełnym kwadratem i ilością kropek (2) odpowiadającą numerowi miesiąca.

Zdjęcie nr 2. FH. S. 1931. :□22 P.K. P. Podobna szyna położona na torze nr 1, tym razem z symbolem marca (trzy kropki).

Zdjęcia nr 3 i 4. Szyny z 1937, z symbolami miesiąca dobrze znanymi z szyn HP z okresu powojennego (do roku 1970). Warto zwrócić również uwagę, na strzałkę widniejącą na końcu cechowania, oznaczającą kierunek walcowania szyny.
P.K.P. 22 S HP # 1937 >---> (szyny z maja i lipca)

Zdjęcie nr 5. P.K.P. 22 S HP # 1946 Na zakończenie przykład szyny z pierwszych, powojennych lat produkcji (po II w. św.), na której widać zachowany sposób cechowania wg. schematu opracowanego jeszcze przed wojną - nr fabryczny 22 w kole i symbol miesiąca produkcji (październik) wg. „przedwojennego klucza”. Brak jest natomiast strzałki na końcu oznaczenia.

 

[Stanisław1972]

W kolejnych kilku postach, które, jak czas pozwoli, zamieszczę w ciągu najbliższych dni, przejdę do dalszej prezentacji dobromiejskich szyn, tym razem ok. trzydziestu z lat 1901 – 1920-tych oraz kilku, pochodzących jeszcze z XIX wieku. Na początek tor (102) bocznicy zakładowej byłego zakładu Warfama (Tu https://www.bazakolejowa.pl/index.php?dzial=stacje&id=4208&okno=galeria&photoid=159057 można zapoznać się z planem stacji Dobre Miasto, na którym łatwo odszukać położenie omawianego toru).

Zdjęcia nr 1 i 2. Widok ogólny na tor nr (102). Zdjęcie z marca - tor (102) jest na drugim planie, na pierwszym widać tor (101), oraz z maja, kiedy roślinność coraz bardziej utrudnia jakikolwiek dostęp do szyn.

Zdjęcia nr 3 i 4. König Albert W. 1912.

Zdjęcia nr 5 i 6. Szyny UNION 1914.

Zdjęcia nr 7 i 8. Szyny G-OSNABRUECK 1929. (szyny o tyle ciekawe, że był to ostatni rok takiego sposobu cechowania. W 1923 r. huta została przejęta przez koncern KLöCKNER, a pod koniec lat 1920-tych zaprzestała walcowania szyn pod zaprezentowaną "marką").

Zdjęcie nr 9. Na koniec mała ciekawostka toru (102), odbiegająca od tematu szyn przedwojennych. Tor ten kończy się rozjazdem, który jest sygnowany taką oto tabliczką: Huta im. gen. K. Świerczewskiego w Zawadzkiem, Rz S49 19 R190... Nr prod. 068 Rok prod. 1968. Huta położona jest w miejscowości Zawadzkie (woj. opolskie) i ma swój początek w 1836 r. Decyzję o jej budowie podjął zasłużony dla przemysłu górnośląskiego, hrabia Andrzej Maria Renard. Początkowo huta (oraz rozwinięta wokół niej osada przemysłowa) nazywane były "Zawadzky-Werk" ("Zawadzkiwerk"), od nazwiska pierwszego generalnego pełnomocnika Franza von Zawadzky. Różniej nosiła nazwę Huta Andrzej, po II w. św. zmienioną na Imienia generała Karola Świerczewskiego i przywróconą po 1989 r. Wprawdzie nie doszukałem się jej w wykazie numerów fabrycznych nadanych w latach 1920-tych zakładom produkującym na potrzeby PKP, ale huta w Zawadzkiem już przed wojną produkowała np. rozjazdy kolejowe i wagony. Ciekawy zarys historii huty jest tu http://www.wra.pl/historia-firmy.php

 

[Stanisław1972]

Wprawdzie nie doszukałem się jej w wykazie numerów fabrycznych nadanych w latach 1920-tych zakładom produkującym na potrzeby PKP, ale huta w Zawadzkiem już przed wojną produkowała np. rozjazdy kolejowe i wagony.

Być może numer marki fabrycznej zakładu nadany przez Ministerstwo Komunikacji to 69 - widoczne w kole, w prawym, górnym rogu tabliczki. Spis marek fabrycznych jakie zamieścił kolega ksiezyc-nad-gieesem obejmuje nr 1 - 31 (wg stanu na 5.10.1925) ale jest tam również notatka, że w miarę zwiększania się ilości wytwórni będą nadawane kolejne marki. Być może w latach 1930-tych osiągnęły one numer 69 (i dalsze ?).

Poniżej seria zdjęć prezentująca szynę ROECHLING 1916 oraz miejsce jej położenia.
Zdjęcia nr 1 i 2. Miejsce położenia - przed placem, pozostałością po garażu kolejowej służby drogowej. Garaż rozebrano na przełomie lat 2008/2009 (stał jeszcze w wakacje 2008, nie było go już w czerwcu 2009). W różnych okresach stacjonowały w nim (pojedynczo) różne drezyny i wózki motorowe, po wojnie poniemieckie, później rodziny Kolzam WM-10 oraz rodziny ZNTK Stargard WM-15. Na zdjęciach widok w kierunku Olsztyna i w kierunku Braniewa.

Zdjecia nr 3 i 4. Szyna ROECHLING 1916, widoczna po prawej na dole zdjęcia nr 3, oraz szczegóły cechowania (zdjecie nr 4).

 

[Jarząbek]

Spis marek fabrycznych jakie zamieścił kolega ksiezyc-nad-gieesem obejmuje ...

... firmy zlokalizowane na terenie ówczesnej Polski. Ponieważ Zawadzkie znalazło się w granicach Niemiec to zrozumiałe dlaczego brak tej firmy w spisie.

 

[Stanisław1972]

firmy zlokalizowane na terenie ówczesnej Polski

W nagłówku notatek z lat 1920-tych, zamieszczonych przez kolegę ksiezyc-nad-gieesem napisane jest, że "wytwórniom wykonywającym zamówienia na wyroby metalowe dla PKP", nie wiedziałem, że zarządzenie objęło tylko producentów, których siedziby znajdowały się na terenie Polski. Teraz wszystko jasne, dlaczego Zawadzky-Werk nie znalazł się na liście. Ale czy w takim razie mógł znaleźć się na niej po II w. św. ? Bo wydaję mi się, że widoczny na tabliczce numer 69 jest właśnie marką fabryczną. Tym bardziej, że według powojennych norm do 1970 nanoszono znak huty nadany jej przez Ministerstwo Komunikacji (w tym np. dla Huty Kościuszko i Huty Pokój były to numery przedwojenne 20 i 22), a rozjazd jest z 1968.

 

[Kempol]

Dla rozluźnienia, trochę inna szyna.

 

[Meggido]

Podsuwnicowa?

 

[Kempol]

Tak, według starej radzieckie normy na szyny podsuwnicowe (KR - GOST4121-96). W Polsce produkowana w Hucie Królewskiej według normy zakładowej (SP - ZN-2004/HKR/0646-10).

 

[Stanisław1972]

Tak, według starej radzieckie normy na szyny podsuwnicowe (KR - GOST4121-96). W Polsce produkowana w Hucie Królewskiej według normy zakładowej (SP - ZN-2004/HKR/0646-10).

Bardzo ciekawe szyny, o wiele bardziej masywne, co zrozumiałem - suwnice podnoszą i przemieszczają często nawet kilkudziesięciu-kilkuset tonowe elementy, przez co nacisk na cm takiej szyny jest zapewne o wiele większy niż na szynie kolejowej. 15 to zapewne rok produkcji 2015, ale przepraszam za dociekliwość, co oznacza SP 120, czy podobnie jak w szynach kolejowych typ-profil szyny? 120 kg na m. bieżący to dwa razy więcej niż ciężkie, kolejowe UIC60 !

Kontynuując temat szyn stacji Dobre Miasto, tym razem szyny pochodzące z Francji i Luksemburga. Luksemburska „marka“ była już prezentowana w temacie, ale był nią BELVAL. Zlokalizowana w Dobrym Mieście szyna pochodzi z innej huty, jeszcze chyba nie prezentowanej w temacie DÜDELINGEN. Ale rozpocznę od szyny pochodzącej z ziemi francuskiej.

Zdjęcie nr 1 i 2. HAYINGEN 189x (?)
Huta otwarta w 1892 r. we francuskiej miejscowości Hayange, w Lotaryngii. Po wojnie francusko-pruskiej 1871 r. miejscowość tą włączono do Cesarstwa Niemieckiego pod nazwą Hayingen. Niemcy okupowali te tereny do 1918, tworząc własną Prowincję Alzacja-Lotaryngia. Po I w. św. wróciły one do Francji. Wówczas huta sygnowała swoje produkty francuską nazwą HAYANGE. W 1940 huta znalazła sie ponownie pod okupacją niemiecką i produkowała szyny pod pierwotną nazwą HAYINGEN. Cechowanie na dobromiejskiej szynie jest bardzo słabo widoczne, przeżarte rdzą, jednak delikatne potarcie napisu kawałkiem zgniecionych łodyg rosnących wkoło roślin (dobrze, że cechowanie jest wypukłe ) spowodowało, że soki roślinne przyciemniły nieco litery i uwidoczniły napis na tyle, że można rozszyfrować nazwę huty. Gorzej z rokiem produkcji. Początek to prawdopodobnie 18.... choć nie dam głowy, że po jedynce to aby na pewno ósemka. Ponieważ hutę otwarto w 1892, dalej może być 9, jednak pełny rok trudno rozszyfrować. Raczej na pewno nie jest to szyna z okresu II w. św. bo wówczas huta przed nazwą HAYINGEN cechowała charakterystyczny symbol koła, z kreską poniżej, czego nie można dostrzec (jakiś pozostałości tego symbolu) na dobromiejskiej szynie. Profil szyny (widoczna na zdjęciu płaska, nieco kanciasta główka), jest według mnie również mocno nie adekwatny do lat 1940-tych (jeżeli w ogóle mogę pokusić się o ocenę profilu, bo po 3 miesiącach obserwacji różnych szyn, uważam, że nadal jestem laikiem w tym temacie). Myślę, że wszystko to, pozwala sądzić, że jest ona z okresu przed 1918. Próbowałem zlokalizować inny fragment szyny, być może z lepiej widocznym napisem, ale gruba warstwa mchu i trawy skutecznie ostudziła moje poszukiwania ograniczając je do kilku „odkrywek“ na których nic nie znalazłem. Może wrócę w to miejsce zimą, kiedy „dywan“ z roślin uschnie i łatwiej będzie odszukać odpowiedni fragment szyny.

Zdjęcie nr 3. Miejsce położenia szyny – kompletnie zarośnięty tor nr 16 (w jego ciągu są takie szyny jak zaprezentowane już przeze mnie KRÓL.HUTA 1925 M czy KONIGSHUTTE o/s 1904 B ST) ta ostatnia położona jest na wydeptanym, stale użytkowanym przez okolicznych mieszkańców „dzikim przejściu“ przez tory, temu jest łatwo dostępna i „błyszczy“ jakby ciągle jeździły po niej pociągi.

Zdjęcia nr 4, 5 i 6. DÜDELINGEN 1914
Huta położona w Księstwie Luksemburg w miejscowości Diddeleng (niem. Düdelingen, fr. Dudelange). Uruchomiona w 1882, prawdopodobnie już pod koniec lat 1880-tych rozpoczęła produkcję szyn kolejowych. Szyna położona jest na mocno zarośnięty odcinku toru nr 5 i tu również miałem trudności z odczytaniem napisu i zrobieniem zdjęć. Na pierwszym zdjęciu szyny, rok przeżarty jest rdzą, jednak nazwę huty można już odszyfrować. Chcąc odszukać bardziej czytelny fragment, musiałem zagłębić się w wysoką trawę i gęste krzaki (w kierunku mniej zarośniętym, położona była niestety końcówka szyny), przez co sfotografowanie całości napisu wraz z rokiem produkcji (zdjęcia nr 4 i 5) nie było możliwe - jedną ręką musiałem podtrzymywać opadające na głowę gałęzie drzew (a może sam upadłem na głowę, że chciało mi się brnąć w tą gęstwinę )

Zdjęcie nr 7. Położenie szyny ze zdjęć nr 4 i 5 – trawa po pas i gęste krzaki, porastające w większości tor nr 5, który prowadzi do miejsca gdzie stał rozebrany garaż kolejowej służby drogowej.

 

[Kempol]

Bardzo ciekawe szyny, o wiele bardziej masywne, co zrozumiałem - suwnice podnoszą i przemieszczają często nawet kilkudziesięciu-kilkuset tonowe elementy, przez co nacisk na cm takiej szyny jest zapewne o wiele większy niż na szynie kolejowej. 15 to zapewne rok produkcji 2015, ale przepraszam za dociekliwość, co oznacza SP 120, czy podobnie jak w szynach kolejowych typ-profil szyny? 120 kg na m. bieżący to dwa razy więcej niż ciężkie, kolejowe UIC60 !

Dokładnie SP oznacza typ szyny, według normy GOST4121-96 oraz normy ZN-2004/HKR/0646-10 jest pięć typów tych szyn:

SP140 o wadze jednego mb 141,70 kg;
SP120 o wadze jednego mb 118,28 kg;
SP100 o wadze jednego mb 89,05 kg;
SP80 o wadze jednego mb 59,81 kg;
SP70 o wadze jednego mb 46,10 kg;

Na niebiesko wyróżniłem szyny produkowane w Hucie Królewskiej.

Oprócz szyn podsuwnicowy SP powszechnie w Naszym kraju używane są szyny dźwigowe/podsuwnicowe wykonane według normy DIN 536 o profilu jak poniżej:

Gdzie oznaczenie profilu (A) jest odnoszone do szerokości powierzchni tocznej szyny (główki) C, zgodnie z poniższą tabelą:
Wymiary w milimetrach

 

[Stanisław1972]

Szyny stacji Dobre Miasto ciąg dalszy. Tym razem ciekawostki rozjazd nr (100) i jego okolic, położonego tuż za reliktem bramy na bocznicę byłego zakładu Warfama. Prowadzący na bocznicę tor nr 100, rozpoczynający się od rozjazdu nr 6, składa się z takich szyn jak: szyny prawe: S41 THYSSEN 1943, S41 ROECHLING 1943 czy P.K.P. 22 S42 HP .I 1954., szyny lewe to m.in. prezentowana już przeze mnie szyna KRÓL.HUTA 1927 M # oraz P.K.P. 20 # S.42. HK. Wśród szyn lewych toru 100 (podział szyn na prawe i lewe według wzrastającego kilometrażu linii) są także dwie szyny Huty Bankowej z 1927 i 1946, moim skromnym zdaniem warte zaprezentowania.
Zdjęcie nr 1. HB - S-26 - X - 1927.

Zdjęcie nr 2. P.K.P.-1-HB-S-IV-1946.

Sam rozjazd nr (100) złożony jest z takich szyn jak THYSSEN 1942, STUMM 29 1943 czy TRZYNIETZ 1941 SM. Nie jest on najstarszym rozjazdem w Dobrym Mieście (składającym się z najstarszych szyn), ale pod względem ich datowania, zajmuje 2 miejsce m.in. z powodu ponad 100-letnich szyn-iglic rozjazdu. Lewa iglica pochodzi z huty Osnabrück, prawa z Konigshütte.
Zdjęcie nr 3. OSNABRÜCK 1901

Zdjecia nr 4 i 5. KÖNIGSHÜTTE 1915 co ciekawe, na końcu szyny (drugie zdjęcie) widoczne jest cechowanie, ucięte podczas kształtowania iglicy.

Inne ciekawe, „wiekowe” elementy rozjazdu nr (100) to:
Zdjęcie nr 6. Szyna położna tuż przed prawą kierownicą rozjazdu: König Albert W. 1923.
Szyna pochodząca ze schyłkowego okresu działalności huty pod tą nazwą. W II połowie lat 1920 „marka” upadła, została przejęta przez M.H.Z.

Zdjęcie nr 7. Kierownica rozjazdu (100), prawa: HOESCH. 1922.

Zdjęcie nr 8. H-WEN... Krótki fragment szyny, położonej tuż za prawą kierownicą rozjazdu, opatrzony jest niepełnym symbolem H-WEN.... Jest to szyna pochodząca z huty H-WENDEL, a krój liter pozwala przypuszczać (na podstawie podobnych szyn których zdjęcia można znaleźć w internecie), że była ona wyprodukowana w okresie lat ok. 1903 – 1914. Sama huta jest hutą francuską, założoną w Lotaryngii w 1804 r. (pierwowzór w 1781) przez rodzinę francuskich przemysłowców o nazwisku Wendel. "H" w oznaczeniu H-WENDEL oznacza jej kolejnego właściciela, który nazywał się Henri Paul François de Wendel. Trochę historii huty. Po śmierci w 1870r. Alexisa Charles'a de Wendel d’Hayange (piątego z generacji „mistrzów żelaza”, jak określa się we Francji rodzinę Wendel) i po przegranej przez Francję wojnie z Prusami (1870-71) oraz okupacji miejscowości Hayange (niem. Hayingen) – głównej siedziby huty, rodzina de Wendel była zmuszony podzielić firmy na synów Charlesa. Aby nie utracić kontroli nad hutą, która znalazła się na terenie Cesarstwa Niemieckiego. Jeden z synów – Henri, pozostał w Hayange, co wiązało się z utratą obywatelstwa francuskiego. Jako obywatel niemiecki mógł dalej zarządzać hutą i co ciekawe został m.in. wybrany przez „miejscową społeczność” do Reichstagu, niemieckiego parlamentu. Pozostali członkowie rodziny wyprowadzili się z Hayange i zamieszkali w pobliskim Jœuf, leżącym już po stronie francuskiej, gdzie założono spółkę Société de Wendel et Cie. koncentrującą się na rozwoju przemysłu ciężkiego we Francji. Na terenie Niemiec utworzono spółkę Les Petits-Fils de François de Wendel et Cie („Wnukowie François de Wendel i Wspólnicy”), odpowiedzialną za „niemiecką” część rodzinnego biznesu. Dobromiejska szyna H-WENDEL jest tylko krótkim fragmentem, jednak na szczęście, ktoś kto przycinał kiedyś szynę, zachował na niej cechowanie producenta. Rok niestety przesłonięty jest łubkiem łączącym szyny.

Zaraz za rozjazdem rozpoczynają się tory nr (101) i (102). Początkowy odcinek toru nr (102 – którego szyny po części prezentowałem już we wcześniejszych postach) składa się z szyn König Albert (szyna lewa) i R.S.W. (szyna prawa).
Zdjęcie nr 9. König Albert W. 1912.

Zdjęcie nr 10. R.S.W. 1913.

Początkowy odcinek toru nr (101) składa się z szyny G.H.H. 1942 (szyna lewa, prezentowana już w temacie szyn wojennych) i szyny prawej z roku 1917, pochodzącej z opisanej we wcześniejszym poście (o szynach z Francji i Luksemburga), huty francuskiej w Hayange (niem. Hayingen).
Zdjęcie nr 11. HAYINGEN 17

 

[Kpt. Nemo]

Stanisław, Ty i Jarząbek jesteście niesamowici, jak to mówi gimbaza, wymiatacie.

 

[Stanisław1972]

jesteście niesamowici

Nieee, to nie ja jestem niesamowity tylko niesamowita jest stacja Dobre Miasto i jej szyny. Mała, senna stacyjka, z zamkniętym od dawna dworcem i z leniwie odbywającym się ruchem pociągów (8 – 10 pociągów na dobę, wliczając w to pociągi osobowe i towarowe). Zagubiona gdzieś na Warmii, z latami świetności dawno minionymi. Kiedyś przejeżdżały przez nią pociągi pasażerskie relacji Allenstein (Olsztyn) – Königsberg (Królewiec), w tym przyspieszone Eilzugi. W 1939 było to 10 par pociągów pasażerskich na dobę, czyli 20, jak doliczyć do tego co najmniej kilka, a może kilkanaście składów towarowych i obsługę bocznicy zakładowej to ruch był całkiem spory. W czasie wojny pojawiły się nawet pospieszne Schnellzugi (większość przejeżdżała bez zatrzymywania się na stacji), rozpoczynające lub kończące bieg w okupowanej Warszawie, w tym z wagonami bezpośrednimi z/do Wiednia, Lipska i Breslau (Wrocławia). Obecnie można spotkać... szynobusy . Ale dobrze, że są, bo ruch pasażerski na odcinku Olsztyn - Braniewo był już kilkukrotnie zagrożony likwidacją, a pociągi kursowały z hasłem "do odwołania" .

Poniżej seria zdjęć (kontynuacja postu poprzedniego), prezentująca szyny położone na torze (101). W kolejności od rozjazdu nr (100) do rozjazdu nr (101), przy czym ciągłość toru (101), mniej więcej w połowie jego długości, przerwana jest zawaliskiem z ziemi i gruzu, z pobliskiego zakładu. Stąd prezentację szyn podzielę na 2 części. Najpierw zdjęcia tych leżących przed zawaliskiem, w drugim poście zdjęcia szyn leżących za zawaliskiem. Producenci znani, tak więc nie wymagający szczegółowych opisów. Tor (101) część I – szyny zlokalizowane przed zawaliskiem:
Zdjęcie nr 1. G.H.H. 1915

Zdjęcie nr 2. Położenie szyn na początkowym odcinku toru nr (101), w tym ujętych w poprzednim poście (HAYINGEN 17 i G.H.H. 1942). Za widoczną w oddali brzozą, rosnąca po środku toru, znajduje się omówiony w poprzednim poście rozjazd nr (100).

Zdjęcia nr 3 i 4. Szyny KRUPP 1915 leżące jedna za drugą.

Zdjęcie nr 5. OSNABRÜCK 1910

Zdjęcie nr 6. BURBACH 1915 (cechowanie słabo widoczne ale czytelne)

Zdjęcie nr 7. König Albert W. 1912

Zdjęcie nr 8. Widok toru (101) w kierunku rozjazdu (100), odcinek środkowy i końcowy, z położeniem zaprezentowanych powyżej szyn. Ognisko widoczne na torze, obok którego jest cechowanie König Albert W. 1912, jest pozostałością po kilku imprezach w plenerze, zorganizowanych przez młodzież, która oprócz resztek ogniska pozostawiła w okolicy spore ilości butelek, po wiadomo jakich napojach . Ciekawe czy któryś z „imprezowiczów” zwrócił uwagę, że siedzi na mającej 106 lat szynie .

Zdjęcie nr 9. Końcowy odcinek tuż przed zawaliskiem przerywającym ciągłość toru. Widok w kierunku zakładu.

Zdjęcia szyn leżących na w/w odcinku.
Zdjęcie nr 10. HB & HV 1904

Zdjęcie nr 11. KRUPP 1910

 

[Stanisław1972]

Kontynuacja poprzedniego postu. Szyny znanych producentów, po części już prezentowane, pojawiły się jednak trzy nowe roczniki.
Tor (101) część II – szyny zlokalizowane za zasypiskiem:
Zdjęcie nr 1. HOESCH 1923

Zdjęcie nr 2. Położenie w/w szyny, widok w kierunku zasypiska

Zdjęcie nr 3. G.H.H. 1904

Zdjęcie nr 4. Położenie w/w szyny, widok w kierunku zasypiska

Zdjęcie nr 5. HB & HV 1904

Zdjęcie nr 6. Położenie w/w szyny, widok w kierunku zakładu

Zdjęcie nr 7. Widok na końcowy odcinek toru (101). W stojących w głębi, w osi toru, krzakach, kryje się już rozjazd nr (101). Co ciekawe przy widocznym przejeździe nadal stoi krzyż św. Andrzeja w wersji G-4, czyli informujący o przejeździe kolejowym wielotorowym. Bocznica jest jednak nie używana od ponad 25 lat, dlatego na widoczne na zdjęciu szyny toru (101) nikt już nie zwraca uwagi, a pozostałe dwa tory bocznicy [nr (104) i (106)], do których odnosił się znak, zlikwidowano ok. 4-5 lat temu. Miejsce gdzie przecinały zakładowy ciąg komunikacyjny, wytyczony pomiędzy placami ładunkowymi, zostało przysypane. Szyny znikły pod warstwą ziemi i gruzu oraz częściowo zostały rozebrane.

Zdjęcia szyn leżących na w/w odcinku.
Zdjęcie nr 8. HB & HV 1908

Zdjęcie nr 9. KRUPP 1915

Na zakończenie dodam, że szyny na tym odcinku, pokryte są białawym nalotem, przetarcie ich świeżymi liśćmi ładnie uwidacznia ciemne napisy cechowania. Nalot ten pochodzi ze zwałów gliny i gruzu, tworzących zasypisko, pochodzących z głębokich wykopów, które są dziełem rozbudowującego się obok zakładu. Zakład ten wykupił część terenu od Ursusa (obecnego właściciela byłego zakładu Warfama) i dość mocno "namieszał" w układzie torowym bocznicy, niemal likwidując jej dwa odgałęzienia, biorące swój początek od rozjazdu nr (102).