Trzyosiowe wagony bagażowe Pü (pełne oznaczenie Pw3ü Bay 95) zostały wprowadzone do eksploatacji w ostatniej dekadzie XIX wieku i były przeznaczone dla pociągów pospiesznych i ekspresowych. W sumie w kilku seriach wyprodukowano 140 sztuk. Ich konstrukcja opierała się na kratownicowej ostoi ze stalowych profili „U”, które łączono za pomocą nitów.
Karoseria to stelaż z belek drewnianych pokryty od zewnątrz poszyciem blaszanym, od wewnątrz drewnianym. Sam stelaż był wzmocniony stalowymi odciągami. Ponieważ wagony były przewidziane także do obsługi ruchu międzynarodowego posiadały podwójny system hamulcowy - na sprężone powietrze typu Westinghouse (
https://pl.wikipedia.org/wiki/Hamulec_zespolony) oraz podciśnieniowy typu Hardy (
https://wikipredia.net/pl/Vacuum_brake).
Oprócz powyższych wagony naturalnie posiadały też hamulce mechaniczne, które mogły być uruchamiane z przedziału załogi.
Środkowa oś wagonu posiadała przesuw boczny.
Nadwozie wagonu było podzielone funkcjonalnie na przedział załogi oraz część bagażową z wydzielonym, zamykanym pomieszczeniem celnym. W części przeznaczonej dla załogi przewidziano naturalnie toaletę, a kierownik pociągu miał do dyspozycji „punkt obserwacyjny” w podwyższonej części dachu. Nadwozie wyposażono w drzwi końcowe umożliwiające przechodzenie do innych wagonów. Samo przejście było chronione materiałową „harmonią” chroniącą przed wpływami atmosferycznymi.
Ostatnie egzemplarze zostały wycofane z eksploatacji dopiero na początku lat 60-tych ubiegłego wieku.
