Taka ciekawostka zaciągnięta z Facebooka (mam nadzieję, że autorka nie będzie miała żalu za rozpowszenianie) :
Nadal śledzimy historię…
LINIA KOLEJOWA NA OSOWĄ GÓRĘ
Historia linii kolejowej do Osowej Góry wiąże się z dziejami sanatorium w Ludwikowie, położonym na Górze Staszica. Z uwagi na dobre warunki klimatyczne, w miejscu, gdzie dziś znajduje się szpital w Ludwikowie, niemiecka spółka akcyjna „Gesellschaft Luftkuror und Villenanlage Ludwigsshoehe” pobudowała w końcu XIX wieku kompleks obejmujący leśny pensjonat i restaurację. Niedługo potem pensjonariusze mogli dojechać do kurortu pociągiem, bo 1 listopada 1912 roku uruchomiony został pierwszy odcinek linii kolejowej Puszczykówko–Ludwikowo.
W okresie międzywojennym, do stacji kolejowej końcowej dojeżdżały pociągi wycieczkowe z Poznania. Informował o tym w roku 1938 w swoim przewodniku po Wielkopolsce Jan Kilarski: „W porze letniej (od 1 V do 1 X, a także w okresie zimowym, narciarskim) kursują specjalne pociągi wycieczkowe; wychodzą one w Poznaniu z dworca wycieczkowego (bilet turystyczny, ulgowy) i mijając Mosinę, wjeżdżają w lasy na wysoki wał ponad jeziorem Budzyńskim”… Po drodze pociąg zatrzymywał się na stacji „Perkiewiczówka”, nazwanej tak od nazwiska właściciela cegielni na Pożegowie, Maksymiliana Perkiewicza; stację tę po II wojnie światowej przemianowano na „Mosina–Pożegowo”. Z kolei stacja „Ludwikowo” w okresie powojennym zyskała nazwę „Osowa Góra”, podobnie jak dawne Leśnictwo Ludwikowo (dziś Leśnictwo Osowa Góra); jest ona zbieżna z nazwą najwyższego szczytu Moreny Pożegowskiej, mierzącej 132 m n.p.m.
W końcu lat 60-tych nastąpiła elektryfikacja linii kolejowej. Pierwszy pociąg elektryczny wyruszył z Dworca Głównego w Poznaniu 31 maja 1969 roku, a podróż opisała ówczesna „Gazeta Poznańska”. Zgodnie z dziennikarską relacją, pociąg złożony z dwóch jednostek – 6 nowych wagonów produkcji PAFAWAG – wyruszył o godzinie 10:15 z peronu IVa: „Deszcz leje jak z cebra. Na stacji w Puszczykowie konduktor rewizyjny Czesław Mazur, zdecydował się zabrać dalszych nieprzewidzianych pasażerów. Taka okazja zdarza się tylko raz. Do Osowej Góry przejazd trwał tylko 25 minut. A więc skrócenie przebiegu prawie o połowę w stosunku do poprzedniego rozkładu jazdy” („Gazeta Poznańska” z 31 maja 1969 r.). Przy okazji modernizacji tej linii, na ul. Poznańskiej w Mosinie postawiono budkę dróżnika, przejazd stał się strzeżony. Na stacji Mosina–Pożegowo uruchomiono kasę biletową, a w sezonie letnim bilety można było też kupić w samej Osowej Górze. Na stacji końcowej, w miejscu dawnej drewnianej wiaty, postawiono wiatę murowaną.
W latach 90-tych ogólnopolski kryzys w kolejnictwie spowodował ograniczenie kursów do Osowej Góry; 1 października 1999 roku wyruszył ostatni pociąg osobowy, a dwa lata później trasę zamknięto dla ruchu towarowego. W roku 2002 zlikwidowano trakcję elektryczną, w 2006 roku linia została usunięta z ewidencji Polskich Kolei Państwowych.
Dziś tory do Osowej Góry porasta gąszcz krzewów, a zabudowania na stacji końcowej uległy zniszczeniu. Z długiego peronu zniknęli podróżni oczekujący na pociąg, jednak przez blisko sto lat, licząca 21 km linia kolejowa, tętniła życiem. Była też najpopularniejszą i najdogodniejszą trasą dojazdową do lasów Wielkopolskiego Parku Narodowego. Największym zainteresowaniem cieszyła się w sezonie wakacyjnym, kiedy kursowało tam aż 7 pociągów dziennie.
Na kilka lat linia ponownie odżyła. Z inicjatywny mieszkanki Poznania, Marii Stachowiak, na odcinku Puszczykówko–Pożegowo–Osowa Góra kursowały wahadłowo drezyny rowerowe…
Tekst: Joanna Nowaczyk
Nadal śledzimy historię…
LINIA KOLEJOWA NA OSOWĄ GÓRĘ
Historia linii kolejowej do Osowej Góry wiąże się z dziejami sanatorium w Ludwikowie, położonym na Górze Staszica. Z uwagi na dobre warunki klimatyczne, w miejscu, gdzie dziś znajduje się szpital w Ludwikowie, niemiecka spółka akcyjna „Gesellschaft Luftkuror und Villenanlage Ludwigsshoehe” pobudowała w końcu XIX wieku kompleks obejmujący leśny pensjonat i restaurację. Niedługo potem pensjonariusze mogli dojechać do kurortu pociągiem, bo 1 listopada 1912 roku uruchomiony został pierwszy odcinek linii kolejowej Puszczykówko–Ludwikowo.
W okresie międzywojennym, do stacji kolejowej końcowej dojeżdżały pociągi wycieczkowe z Poznania. Informował o tym w roku 1938 w swoim przewodniku po Wielkopolsce Jan Kilarski: „W porze letniej (od 1 V do 1 X, a także w okresie zimowym, narciarskim) kursują specjalne pociągi wycieczkowe; wychodzą one w Poznaniu z dworca wycieczkowego (bilet turystyczny, ulgowy) i mijając Mosinę, wjeżdżają w lasy na wysoki wał ponad jeziorem Budzyńskim”… Po drodze pociąg zatrzymywał się na stacji „Perkiewiczówka”, nazwanej tak od nazwiska właściciela cegielni na Pożegowie, Maksymiliana Perkiewicza; stację tę po II wojnie światowej przemianowano na „Mosina–Pożegowo”. Z kolei stacja „Ludwikowo” w okresie powojennym zyskała nazwę „Osowa Góra”, podobnie jak dawne Leśnictwo Ludwikowo (dziś Leśnictwo Osowa Góra); jest ona zbieżna z nazwą najwyższego szczytu Moreny Pożegowskiej, mierzącej 132 m n.p.m.
W końcu lat 60-tych nastąpiła elektryfikacja linii kolejowej. Pierwszy pociąg elektryczny wyruszył z Dworca Głównego w Poznaniu 31 maja 1969 roku, a podróż opisała ówczesna „Gazeta Poznańska”. Zgodnie z dziennikarską relacją, pociąg złożony z dwóch jednostek – 6 nowych wagonów produkcji PAFAWAG – wyruszył o godzinie 10:15 z peronu IVa: „Deszcz leje jak z cebra. Na stacji w Puszczykowie konduktor rewizyjny Czesław Mazur, zdecydował się zabrać dalszych nieprzewidzianych pasażerów. Taka okazja zdarza się tylko raz. Do Osowej Góry przejazd trwał tylko 25 minut. A więc skrócenie przebiegu prawie o połowę w stosunku do poprzedniego rozkładu jazdy” („Gazeta Poznańska” z 31 maja 1969 r.). Przy okazji modernizacji tej linii, na ul. Poznańskiej w Mosinie postawiono budkę dróżnika, przejazd stał się strzeżony. Na stacji Mosina–Pożegowo uruchomiono kasę biletową, a w sezonie letnim bilety można było też kupić w samej Osowej Górze. Na stacji końcowej, w miejscu dawnej drewnianej wiaty, postawiono wiatę murowaną.
W latach 90-tych ogólnopolski kryzys w kolejnictwie spowodował ograniczenie kursów do Osowej Góry; 1 października 1999 roku wyruszył ostatni pociąg osobowy, a dwa lata później trasę zamknięto dla ruchu towarowego. W roku 2002 zlikwidowano trakcję elektryczną, w 2006 roku linia została usunięta z ewidencji Polskich Kolei Państwowych.
Dziś tory do Osowej Góry porasta gąszcz krzewów, a zabudowania na stacji końcowej uległy zniszczeniu. Z długiego peronu zniknęli podróżni oczekujący na pociąg, jednak przez blisko sto lat, licząca 21 km linia kolejowa, tętniła życiem. Była też najpopularniejszą i najdogodniejszą trasą dojazdową do lasów Wielkopolskiego Parku Narodowego. Największym zainteresowaniem cieszyła się w sezonie wakacyjnym, kiedy kursowało tam aż 7 pociągów dziennie.
Na kilka lat linia ponownie odżyła. Z inicjatywny mieszkanki Poznania, Marii Stachowiak, na odcinku Puszczykówko–Pożegowo–Osowa Góra kursowały wahadłowo drezyny rowerowe…
Tekst: Joanna Nowaczyk
