Interesuje mnie czy jest jakiś przepis regulujący skład drużyny parowozu. Chodzi konkretnie o to, kiedy dołączano do maszynisty i pomocnika dodatkowo palacza? W instrukcjach piszą, ze reguluje to osobne rozporządzenie, ewentualnie, że skład dobiera dyspozytor, no ale chyba musi działać na podstawie jakichś wytycznych? Szukam, szukam i nie mogę znaleźć. Może ktoś zna ten przepis?
Przepisy kolejowe
- Inicjator wątku Express
- Data rozpoczęcia
K
Żeby nie tworzyć kolejnych wątków.
Wstęp do systematyki przepisów kolejowych.
Jak powszechnie wiadomo Galia jako całość dzieli się na trzy części. Z przepisami kolejowymi jest większy problem, bo dzieliły się na dwanaście części a być może nawet na więcej.
Ogólnie przepisy dzieliły się na systemowe to znaczy takie, które miały oznaczenie literowo-cyfrowe i takie, które tych oznaczeń nie miały czyli niesystemowe.
W pierwszej kolejności zajmę się przepisami systemowymi. Geneza oznaczeń jest jeszcze przedwojenna i została wprowadzona w 1929 r. Oznaczenie przepisów, jak napisałem powyżej składało się z litery oznaczającej rodzaj służby, w której to służbie dane przepisy miały obowiązywać oraz liczby oznaczającej kolejne przepisy. Ten system oznaczeń obowiązywał, jak przypuszczam do połowy lat 50-tych. Później system oznaczeń zaczęto na różne sposoby modyfikować.
Były to następujące służby:
A – służba administracyjna,
D – służba drogowa,
E – służba elektrotechniczna czy późniejsza zabezpieczenia ruchu i łączności,
F – służba finansowo – księgowa,
H – służba handlowa, zwana później służbą przewozów,
M – służba mechaniczna,
R – służba ruchu,
S – służba sanitarna zwana później służbą zdrowia,
W – koleje wąskotorowe zwane dojazdowymi,
Z – służba zasobów zwanej później zaopatrzeniową.
Mniej więcej w połowie lat 50-tych wprowadzono cztery nowe „służby”:
I – wszelakie przepisy i instrukcje dotyczące inwestycji (dotychczas nie spotkałem tego typu przepisów).
P – dotyczącą ogólnie przewozów wojskowych, obrony przeciwlotniczej i tym podobnych. Litera P została wprowadzona po części „dla zmylenia przeciwnika” a po części bo litera W była zajęta przez koleje wąskotorowe,
SOK – skrót jest ogólnie znany i nie wymaga dodatkowych wyjaśnień,
T – którą nazwałem techniczną. Przepisy tej grupy dotyczyły na przykład dozoru technicznego na wytwórniami acetylenu, nadawania uprawnień spawaczom i zgrzewaczom czy projektowania urządzeń wentylacyjnych.
Również w połowie lat 50-tych zaczęto modyfikować oznaczenia literowe. Odbywało się to tylko w dwóch służbach.
W służbie mechanicznej po literze M zaczęto dodawać drugą literę:
t – oznaczające pojazdy trakcyjne,
w – oznaczające wagony,
oraz po drugiej literze t, litery oznaczające rodzaj trakcji:
p – trakcja parowa,
s – trakcja spalinowa,
i być może literę „e” oznaczającą trakcję elektryczną, ale jeszcze się nie spotkałem z taką instrukcją.
Trochę bardziej skomplikowany system wprowadzono w służbie kolei wąskotorowych. Do litery „W” zaczęto dodawać drugą literę, która była odpowiednikiem rodzaju służby na kolejach normalnotorowych. Czy wprowadzono wszystkie litery tego nie wiem, ale z pewnością prowadzono litery:
D – WD-13 - Normatyw techniczny projektowania wąskotorowych linii kolejowych użytku publicznego o szerokości toru 750 mm,
E – WE-1 - Przepisy sygnalizacji na kolejach dojazdowych (wąskotorowych) PKP,
m (dlaczego nie wielką literą tego nie wiem) – Wm-11 - Przepisy o znakowaniu taboru wąskotorowego,
oraz jak przypuszczam dalsze litery oznaczające rodzaj trakcji:
p – Wmp-4 - Instrukcja dla maszynisty parowozu kolei dojazdowych.
Innych rodzajów trakcji na razie nie spotkałem.
Poza tym istniało szereg instrukcji, przepisów, wytycznych, wskazówek i zaleceń który były wydawane poza powyższym systemem oznaczeń.
Tyle mogę stwierdzić po przeskanowaniu około 400 przepisów, instrukcji i tym podobnych wydawnictw.
Bądźcie zdrowi.
Jarek
PS.
Poszukam w kwitach i ewentualnie odpowiem na pytania zawarte w pierwszym poście.
Wstęp do systematyki przepisów kolejowych.
Jak powszechnie wiadomo Galia jako całość dzieli się na trzy części. Z przepisami kolejowymi jest większy problem, bo dzieliły się na dwanaście części a być może nawet na więcej.
Ogólnie przepisy dzieliły się na systemowe to znaczy takie, które miały oznaczenie literowo-cyfrowe i takie, które tych oznaczeń nie miały czyli niesystemowe.
W pierwszej kolejności zajmę się przepisami systemowymi. Geneza oznaczeń jest jeszcze przedwojenna i została wprowadzona w 1929 r. Oznaczenie przepisów, jak napisałem powyżej składało się z litery oznaczającej rodzaj służby, w której to służbie dane przepisy miały obowiązywać oraz liczby oznaczającej kolejne przepisy. Ten system oznaczeń obowiązywał, jak przypuszczam do połowy lat 50-tych. Później system oznaczeń zaczęto na różne sposoby modyfikować.
Były to następujące służby:
A – służba administracyjna,
D – służba drogowa,
E – służba elektrotechniczna czy późniejsza zabezpieczenia ruchu i łączności,
F – służba finansowo – księgowa,
H – służba handlowa, zwana później służbą przewozów,
M – służba mechaniczna,
R – służba ruchu,
S – służba sanitarna zwana później służbą zdrowia,
W – koleje wąskotorowe zwane dojazdowymi,
Z – służba zasobów zwanej później zaopatrzeniową.
Mniej więcej w połowie lat 50-tych wprowadzono cztery nowe „służby”:
I – wszelakie przepisy i instrukcje dotyczące inwestycji (dotychczas nie spotkałem tego typu przepisów).
P – dotyczącą ogólnie przewozów wojskowych, obrony przeciwlotniczej i tym podobnych. Litera P została wprowadzona po części „dla zmylenia przeciwnika” a po części bo litera W była zajęta przez koleje wąskotorowe,
SOK – skrót jest ogólnie znany i nie wymaga dodatkowych wyjaśnień,
T – którą nazwałem techniczną. Przepisy tej grupy dotyczyły na przykład dozoru technicznego na wytwórniami acetylenu, nadawania uprawnień spawaczom i zgrzewaczom czy projektowania urządzeń wentylacyjnych.
Również w połowie lat 50-tych zaczęto modyfikować oznaczenia literowe. Odbywało się to tylko w dwóch służbach.
W służbie mechanicznej po literze M zaczęto dodawać drugą literę:
t – oznaczające pojazdy trakcyjne,
w – oznaczające wagony,
oraz po drugiej literze t, litery oznaczające rodzaj trakcji:
p – trakcja parowa,
s – trakcja spalinowa,
i być może literę „e” oznaczającą trakcję elektryczną, ale jeszcze się nie spotkałem z taką instrukcją.
Trochę bardziej skomplikowany system wprowadzono w służbie kolei wąskotorowych. Do litery „W” zaczęto dodawać drugą literę, która była odpowiednikiem rodzaju służby na kolejach normalnotorowych. Czy wprowadzono wszystkie litery tego nie wiem, ale z pewnością prowadzono litery:
D – WD-13 - Normatyw techniczny projektowania wąskotorowych linii kolejowych użytku publicznego o szerokości toru 750 mm,
E – WE-1 - Przepisy sygnalizacji na kolejach dojazdowych (wąskotorowych) PKP,
m (dlaczego nie wielką literą tego nie wiem) – Wm-11 - Przepisy o znakowaniu taboru wąskotorowego,
oraz jak przypuszczam dalsze litery oznaczające rodzaj trakcji:
p – Wmp-4 - Instrukcja dla maszynisty parowozu kolei dojazdowych.
Innych rodzajów trakcji na razie nie spotkałem.
Poza tym istniało szereg instrukcji, przepisów, wytycznych, wskazówek i zaleceń który były wydawane poza powyższym systemem oznaczeń.
Tyle mogę stwierdzić po przeskanowaniu około 400 przepisów, instrukcji i tym podobnych wydawnictw.
Bądźcie zdrowi.
Jarek
PS.
Poszukam w kwitach i ewentualnie odpowiem na pytania zawarte w pierwszym poście.
-
1
-
2
- Pokaż wszystkie
| Autor wątku | Podobne wątki | Forum | Odpowiedzi | Data |
|---|---|---|---|---|
|
przepisy? | Koleje w Polsce | 0 | |
|
niesłychane kolejowe zdjęcia panoramiczne | Koleje w Polsce | 1 | |
|
"Rozmowy kolejowe" | Koleje w Polsce | 0 | |
| Muzeum kolejowe w Lubljanie | Koleje w Polsce | 2 | ||
| Kolejowe kamery | Koleje w Polsce | 2 |