W obydwu wymienionych linkach informacje dotyczące sposobów oznaczania semaforów zostały opracowane na podstawie instrukcji WTB-E10, która w paragrafie 8, pkt 1 stwierdza, że nie ma konieczności oznaczania prędkości w nazwach semaforów. Pan Ludwik ma oczywiście rację, bowiem w literaturze fachowej jest szczegółowy opis, dotyczący sposobu oznaczania prędkości na semaforach (zgodnie z zasadą, sygnalizacja na PKP jest sygnalizacją prędkościową). Według tego opisu znaczenie wykładnika przy literze nazwy semafora jest następujące:
1 – semafor sygnalizuje prędkość maksymalną, 2 – 40 km/h, 3 – 100 km/h, 4 – 60 km/h, sz – sygnał zastępczy, m – wskazanie manewrowe.
Oznaczenie semafora sygnalizującego wszystkie możliwości jest następujące:
A1/2/3/4/m/sz. Takie oznaczenie skłania projektujących do stosowania uproszczeń, polegających na pomijaniu wykładnika litery.
W praktyce są stosowane uproszczone oznaczenia: 1 – prędkość maksymalna lub 100 km/h, lub obie te prędkości, oznaczenie to jest często w ogóle pomijane; 2 – 40 km/h lub 60 km/h, lub obie te prędkości, ½ - prędkość maksymalna (lub 100 km/h) i 40 km/h (60 km/h)
Wspomniane powyżej oznaczenia semaforów (przy pomocy wykładnika potęgi) są stosowane głównie w dokumentacji technicznej. Oznaczenie semafora mogącego podawać sygnał Ms2 opisują przepisy Ie-1(E-1) – osobna tabliczka z literką „m”.
(M. Dąbrowa-Bajon, H. Karbowiak, K. Grochowski, Zasady projektowania systemów i urządzeń sterowania ruchem kolejowym, WKŁ Warszawa 1981).
Semafor na załączonych zdjęciach też jest opisany nie do końca konsekwentnie, bowiem posiada komorę światła białego, która jest używana co najmniej do podania sygnału Sz (jest to standard sygnałowy przy tym typie urządzeń srk), więc powinien mieć w wykładniku potęgi również literki „sz”, których nie ma...