Relacja Opowieści dziwnej treści czyli Piotra i Pawła kolejowe peregrynacje

[Kpt. Nemo]

Wiadukt w całej okazałości, no może prawie w całej.

Stare i nowsze w tle Huta Kościuszko 1980 , na pierwszym planie Alvenslebenhutte 1894 czyli Huta Królewska z Chorzowa.

Krupp 1899, tych też sporo znalazłem po drodze.

Miałem sobie posiedzieć kilka minut na wiadukcie, ale jestem jak to mówią w niedoczasie więc na szybko fotka akurat mknącego pociągu i dalej w drogę.

Pięknie podsypane praktycznie nieistniejące podkłady.

Znów zakręt i aleja sadów, mijam pracujących ludzi, pozdrawiam, rozmawiamy chwilę, szkoda tylko że ledwo mówię, staram się nie poruszać tematów politycznych, dostaję kilka jabłek, smakują jak ambrozja, czy jedzenia polskich jabłek to patriotyzm czy głupota.

Są też szyny z Huty Katowice.

Przystanek Annosław.

A przede mną bezkresne może pół i łąk.

Trzy cechy, Azovstal 1970 bardzo często spotykany rocznik.

Huta Kościuszko, tu się waham bo nie widzę dobrze czy to piątka czy szóstka.

Huta Pokój 1979.

Tak wygląda najczęściej tor, niezbyt chlubna wizytówka.

Jakbym spacerował w chmurach a wokół motyle, ten naziemny.

 

[Kpt. Nemo]

Zbliża się cywilizacja.

"Prose Pana cemu Pan robi zdjęcia tego drzewa" hm, no właśnie czemu.

Jeszcze jeden łuk.

Widać z daleka rozjazd.

Z bliska też go widać.

Przed drogą się urywa, wygląda na to że nie ma już mijanki w Regnowie.

Strefa śmierci.

Po drugiej stronie są ślady torów.

Rozjazd i tor niegdyś wchodzący w dzisiejszą kupę trocin.

Widok od Rawy.

Dalej i dalej.

Gorąco, idę i łapię się na tym że w pewnych chwilach odrywam się od rzeczywistości, zwłaszcza gdy dobra droga pozwala na niezwracanie uwagi na przeszkody, zamyślam się, mózg odłącza się od autonomicznych układów napędowych i wpadam jakby w letarg, skutkuje to tym że w kilku miejscach zapomniałem robić zdjęcia, oraz głową pełną psich myśli.

 

[Kpt. Nemo]

Niweleta z "wąskiej" szyny.

I znów to samo.
Ograniczam liczbę zdjęć wierzcie mi, nie chce Was uśpić, zrobiłem wczoraj ponad półtora tysiąca zdjęć, zalety cyfrówki, dawniej każde byłoby przemyślane, cyzelowane, jedyne, teraz naciskasz i idziesz zrobić siku.

Tu widać dzieło miejscowych fellachów którzy w podzięce dla swojego Faraona co roku budują mu piramidę.

Piękny jest nasz kraj, tylko nie ma od lat dobrego gospodarza.

Takie drogi Pawcio uwielbia, "gładkie" "proste" słychać chrzęst tłucznia lub drobnych gałązek pod butami, hipnotyczny dźwięk, usypia odrywa do rzeczywistości, koi gorące głowy, się idzie.

Słupek hektometrowy? brakowało mi ich, ale ktoś uznał że niepotrzebne są, według takich zwykłem regulować tempo marszu, dobrze że choć mapę zabrałem, ale się nie znam na niej.

Widać wiatę.

Podskarbice, czemu na żadnym przystanku nie ma choćby prymitywnej ławeczki, może zmęczony stary już odrobinę podróżnik chciałby na chwilę przysiąść, nie, niech zdycha bestia.

Wcielenie zła, czarny kot Teofil.

Ten grzyb kwitnie tylko raz i to nie w noc Kupały, spróbuj nas, skosztuj, wizje za darmo.

Da przykłady twórczości miejscowych artystów, cóż nic nie jeździ to se można tworzyć szynale.

Zaczynają mi się zapalać kontrolki, na razie je ignoruję, w ostateczności jest wielka wspaniałomyślna farmacja.
Usiądź odpocznij, zaśnij, zgiń przepadnij siła nieczysta, sczeźnijcie ptaki obłędu na manowce wodzące ludzi.

?

Teraz proszę o powagę, po raz drugi odrywam się od uniwersum, zaczynam się zastanawiać, każdy z nas oszukuje bliskich swych, niecnych pobudek nie pomnę, chodzi mi o niemówienie prawdy na temat swego stanu, aby nie martwić nie przysparzać im zgryzot ponad te dnia codziennego, i tak gdy ten o którym wspomnę, nie ważne czy był czy nie, czy w niego wierzycie czy nie, nie istotne jest to, ginie to w niepewnosci czy Jezus niosąc krzyż , bardziej bała się bólu i śmierci czy tego że spotykając swą matkę ujrzy w jej oczach strach i obawę o niego, ten strach paraliżujący każdego rodzica, zwierzęcy, nieludzki, nie daje mi to od wczoraj spokoju, dręczy mnie.

Ze zdziwieniem konstatuję że doszedłem do morza, hm, no to się wypuściłem na wydmy.

Słyszę odgłosy cywilizacji, albo wydaje mi się że słyszę, tak czy siak trzeba do niej dojść.

 

[Kpt. Nemo]

Na chwilę powrócimy do piramid, pięć lat temu bardziej miejscowy Faraon był hołubiony, bo miał aż dwie piramidy.

Wracamy w stronę cywilizacji.

Przejazd przez pewnie ważną drogę krajową, dziś i pięć lat wcześniej.

Nie ma co się oglądać trzeba iść.
Nie mogę odczytać cyfr, ale czy to istotne, doszedłem aż tu, pójdę dalej.

Malowanie śrub ma pewnie zabezpieczyć je przed kradzieżą, jednak z marnym skutkiem bo brakuje średnio co drugiego przytwierdzenia, w pewnych miejscach nawet trzech pod rząd.

Narasta szum, dochodzę do wiaduktu na "Gierkówce" jak mniemam.

I dalej w miasto, obok chyba zakładów mięsnych.

Widać wielką płytę, niechybnie miasto.

A to tylko przystanek, tradycyjnie bez ławek.

Ha, rok młodsza ode mnie, Huta Kościuszko 1962.

 

[Kpt. Nemo]

Stan torów jest przygnębiający.

Już widać główną atrakcję według mnie oczywiście mojej wycieczki, most na Rawce.

Nie zmienił się ani na lepsze , ani na gorsze, jak był obdrapany i zapomniany tak jest, szkoda.

Od strony stacji Rawa Mazowiecka.

I pięć lat temu, podczas pamiętnej wizyty parowozu Kp4 w Rogowie i okolicach.

Jedna cecha którą udało mi się zobaczyć, НОВ. РОС. ОБЩ.- Новороссийское Общество z 1903 roku.

Dalszy ciąg.

Przejazd, jeden z wielu.

Następny.

Pamiętam jak na forum 750 dyskutowano o tym jak się mocuje szyny wąskotorowe do betonowych podkładów, gdyby ktoś nie wiedział.

Trzeci.

I ostatni przejazd przed stacją.

 

[Kpt. Nemo]

Pierwszy rozjazd na stacji.

https://www.bazakolejowa.pl/index.php?dzial=stacje&id=4157&okno=start

A to dzieło tutejszych zjebów, oczywiście nie tylko tu, od czasu gdy ten endemiczny gatunek charakterystyczny dla obszaru Polski, uzyskał miano patriotycznego i status przewodniej siły narodu, podobne przypadki mogą występować wszędzie, widać szczególną atencję jaką darzy się w tych okolicach Żubrówkę.

Zwrotnik.

Budynek stacji od strony peronów i od ulicy.

Lewa strona budynku na pierwszym zdjęciu, wygląda na opuszczoną i lekko zdewastowaną wewnątrz, w prawej całe szczęście ktoś mieszka, otoczenie jest zadbane.
Cytując za książką Pana Andrzeja Tajcherta i współautorów około lat siedemdziesiątych zbudowano dwa odcinki normalnego toru, aby usprawnić rozładunek transporterów i skrócić czas dostawy towarów, zbudowano dwie zapadnie/rampy do przeładunku wagonów normalnotorowych, pozostałości po tychże stanowią budka obsługi wyciągarki.

Pozostałości po rampach.

Obudowa mechanizmu wciągarki, podobna do tej w Rogowie.

Pozostałości torów, w dalszej części stacji do samych ramp już nie dochodzą.

Poległ na polu chwały, cześć jego pamięci.

Odrobina szyn, dwie w furtce, bez cech, może były od środka, trochę to krepujące takie włażenie w przestrzeń prywatną, ale trudno, tak trzeba.

W bramie obok już nie takie eleganckie, na pierwszej coś jest, nie mogę odczytać, pewnie to tylko fragment, na drugiej niczego nie było.

Dwie znane z torów stacyjnych, pewnie jest więcej ciekawych cech, ale nie bardzo można je dostrzec.

Ciekawe że zdecydowana większość cech na szynach z wytwórni Bochum zachowuje się w stanie nieomal idealnym.

 

[Kpt. Nemo]

Idąc w stronę wyjazdu ze stacji, po kolei rozjazdy do torów dziś niewidocznych w gęstwinie.

Resztki koziołka oporowego na nasypie od strony ulicy.

Tu kilka słów nie na temat choć związanych, kucając przy wystającej szynie coś mi chrupnęło w kolanie, Ci co mnie znają wiedzą że od lat okresowo kuleję bo mi wysiada kończyna, znajomy ortopeda zresztą były członek klubu, podobnie jak i ja, poradził mi żebym sobie posmarował Olfenem, kuzynka Żabci nawiedzona stara panna z dzieckiem stanowczo mi to odradziła bo uszkadza podobno mózg, podobnie jak i icie z aluminiowych puszek, noż cholera, pandemia, nie mam szans na normalną pomoc porządnego lekarza, siadam na murku, jem kanapeczkę popijam wodą, łykam garść piguł i dzwonie po długim namyśle do Żabci, umawialiśmy się że dojdę jak najdalej, a ona mnie odbierze z trasy, wiem jestem cienias, cóż desant nie wymięka, ale trzydzieści dziewięć lat to spory kawał czasu, każdy może i z pewnością się zużywa, umawiamy się że dojdę do Boguszyc, a stamtąd spod kościoła zabytkowego pogotowie żabie mnie zabierze do domciu, siara no nie.

Z trudem wstaję i idę, po drodze płot i słupki z szyn, nie mogłem dostrzec cech, słońce już było nisko i z jednej strony widoczność była żadna.

Idę, rozchodzi się.
Rzut oka na stację, a raczej to co z niej pozostało.

Tor biegnie odrobinę przez tereny zabudowane, słyszę głosy i czuję zapachy sobotniego jesiennego grila, obok jakichś budów, trochę polami, trochę lasem, generalnie jest w fatalnym stanie.

Hm, obok budowy apartamentowców, dziwna moda, za własne pieniądze pozwolić wsadzać się do getta.

Zwróćcie uwagę na stan podkładów.

Wąskotorowy kot, nie chciał współpracować , uciekł.

Łatwo się nie idzie.

 

[Kpt. Nemo]

Życie wędrówką jest.

Dwukrotnie tubylcy mnie zaczepiali widząc że gość robi zdjęcia, pytając czy będzie remont kolejki, pogadaliśmy sobie jak to Polacy znający się na wszystkim, wnioski nie były zbyt optymistyczne, podzielę się z Wami na końcu relacji.

Cywilizacja nie próżnuje.

Tu musiał być rozjazd.

Doszedłem, jakkolwiek to brzmi.

Przejazd i dwa krzyże na słupkach z szyn, zachowane idealnie, obie z Huty Kościuszko z 1950 roku.

Mam jeszcze chwilę do przybycia misji ratunkowej, idę jeszcze sześćset metrów na stalowy mostek nad bezimiennym dopływem Rawki.
Dawno temu gdy miałem osiemnaście lat, moim największym marzeniem było, aby nocą nie ujadały psy, gdy szedłem przez wsie, bo wędrowałem nocą, dzień był zbyt piękny zbyt czarodziejski żeby go marnować na zwykłe chodzenie, do dziś nie lubię ujadających za płotem kundli, ale chyba tak musi być.

I jest.

Skurczyły się.

Dwie cechy.

Zanim na tej szynie zobaczyłem rok produkcji, byłem przez chwilę pewny że to 1856, ale nie po przetarciu dalszego ciągu pomyłka została wyjaśniona.

 

[Kpt. Nemo]

Wracam pod kościół, polecam gdybyście byli w pobliżu, zwiedzenie go nie jako obiektu sakralnego, ale jako zabytek budownictwa drewnianego, bo warto.

Nie wstając ze schodów robię zdjęcie, hm, młyna, lub innego zakładu, gdy wrócę tu aby kontynuować swoją podróż sprawdzę to.

A to wyraz nowej świeckie tradycji, dekorowanie w pierwszym dniu jesieni hydrantów p-poż oponami, symbolizującymi ścisłą więź człowieka i natury.

Przeszedłem tego dnia 24 kilometry ze średnią prędkością 3,4 km/h dla porównania na idealnie utrzymanym torowisku na kolejce w Płocicznie nie schodziłem poniżej 5km/h zamierzałem przejść 41 kilometrów do Jeżowa, gdybym dostał się wcześniej do Białej, gdybym mógł iść normalnie, pewnie udało by mi się to, no może nie do samego Jeżowa, ale blisko, cóż przeliczylem się nie biorąc pod uwagę tzw. trudności obiektywnych.

Za chwilę niespodzianka.

 

[Kpt. Nemo]

Podjechała pod kościół Ewcia, dokuśtykałem do samochodu, plecak na tylne siedzenie, nawet nie zdziwiło mnie że leżą jakieś pakunki, trochę otępiały byłem, otwieram przednie drzwi, a tu coś leży na siedzeniu i rusza się.
Od wielu tygodni byłem bombardowany zdjęciami psiurów ze schroniska, oczywiście przez moją ukochaną, przyznaję trudno było mi podjąć decyzję, cholera ostatnio trudno mi podjąć jakąkolwiek decyzję, żabcia korzystając z mojej nieobecności podjęła ją za nas oboje, od wczoraj jesteśmy "rodzicami" ślicznej dziewczynki która ma na imię Malwina, ma dwa i pół miesiąca, ktoś ją podrzucił do schroniska, i dobrze mógł zabić lub porzucić w lesie, jest strasznie przestraszona schowała się pod wieszak, tam ma kocyk tymczasowo, sprawia wrażenie jakby chciała wejść w ścianę, choć już robi postępy, nawet przyszła do mnie i do kuchni, powoli dojdzie do siebie, u nas znajdzie prawdziwy dom i miłość.
Normalnie nie mogłem mówić.

A to nasza dziewczynka.
Wybaczycie jakość zdjęcia, nie chciałem jej męczyć.
Ma trochę groźną minę ale jest słodziutka.

 

[Arti2811]

Towarzysz na wędrówki jak znalazł

 

[Misiek]

To teraz będziesz chodził na długie spacery z psiakiem.
p.s. zanim doczytałem wątek, Arti napisał w sumie to samo ;-)

 

[Kpt. Nemo]

Na razie to wychodzimy/wynosimy ją na spacer, stoi albo sobie siada na chodniku i tak trwa to nasze spacerowanie, ale jak podrośnie, kto wie.
Choć dziś na działce w towarzystwie psa naszych dzieci wyraźnie się ożywiła, potem przestało lać, wyszło słoneczko i schowała się w lawendzie, wystawiając tylko mordkę.

Wracając do wycieczki pozostało mi do przejścia 17,8 km niestety wolne terminy mam dopiero w listopadzie, przy tej prędkości, zajęłoby mi to około sześciu godzin, no trochę więcej, ciężko będzie, chyba przełożę to na wiosnę, zobaczymy.
Na razie nowy projekt który będzie miał początek w przyszłą sobotę, ale cicho sza, żeby nie zapeszyć.

 

[Harry Potter]

No to Pawle, miło widzieć nowego domownika...
U mnie dwa Koty, cztery Świnki Morskie ( z czego dwie formalnie jako mieszkanki domu tymczasowego) oraz dwa Króliki..., które dziś zapewniły wesoły poranek przegryzając kabel od lodówki, co poskutkowało wywaleniem bezpieczników przed licznikiem energii... Także tak...

A wracając do wycieczki..., zdjęcia Kp4 piękne... parowóz jednak robi klimat.

Pozdrawiam,...


ps. oba Króliki całe, zdrowe i żywe...

 

[Kpt. Nemo]

Wszystko dynamicznie ewoluuje, zmienia rzeczywistość wymuszając zmiany na postronnych obserwatorach, tak sobie od wielu miesięcy myślę że już czas i tu coś zmienić, pieprzona pandemia utrudnia przemieszczanie się, ludzi z dawnych lat już nie ma, jeśli są to są już inni, nie wiadomo kto przyjaciel, a kto wróg, wokół fałsz, pomówienia, jakieś anse, utyskiwania, spiski, knucie intryg, ja powoli odpadam, zaczyna mnie to nudzić, bo brzydzić już nie jest w stanie, no i ta myśl, krążąca ciągle wokół głowy jaki jest tego sens, nie dostrzegam od wielu miesięcy żadnego, podobnie jak w codziennej egzystencji, pracy, itp.
Pogoń za ułudą, ot co.

Miłego dnia.

 

[Harry Potter]

Najgorsze jest to Pawle, że w wielu podpunktach masz rację...

Pozdrawiam,...

ps. a pandemia to już swego rofzaju lista przebojów... szkoda słów

 

[Kpt. Nemo]

Oczywiście że mam rację, obserwuję to codziennie, po odejściu z klubu przybyło mi nagle wrogów, stali się nawet nimi Ci którzy znali mnie z widzenia, rzekomi przyjaciele, nie ujęli się za mną, nie sprostowali rzucanych zarzutów, dopuszczając różnego rodzaju oszołomów do głosu, milcząc dali im pozwolenie na popuszczenie wodzy chorej fantazji, Ci którzy pozostali, najczęściej mnie odwiedzają i myślą o mnie gdy czegoś potrzebują, kiedyś byłem zadowolony że komuś jestem potrzebny, dziś wiem że byłem wykorzystywany i wcale nie pragnę nikomu pomagać, to się zrobiło nudne i uciążliwe, dlatego chodzę sam, nie muszę nikogo słuchać, odpowiadać, udawać zainteresowania rzeczami zaśmiecającymi mój mózg, rok się kończy, mam trochę zajęć w soboty a tylko te mam pozornie wolne, projekt o którym myślałem nie wypalił, ze względu na pandemię, cóż miejmy nadzieję iż się do dziadostwo kiedyś skończy, mam jeszcze jeden pomysł, zobaczymy, może zima lekką będzie, bezśnieżną, potem się skończy to bajanie, lamentu nie będzie, radość innych też znikoma, tak powoli kończy się ten wątek, będą inni, będzie ciekawiej śmieszniej, poprawniej.

Nie macie pojęcia jak może zbrzydnąć człowiekowi to co kochał.

 

[Harry Potter]

Wiele rzeczy tłumaczy się "bo korona,... bo covid,... bla bla. bla" a w rzeczywistości to poprostu zwykłe walenie w ciula... Wielu ludziom tak wygodniej, bo nie muszą nic tłumaczyć zamiast wiele spraw wziąć na klatę...

Pozdrawiam i powodzenia,...

 

[teigrekty2]

Czy Myślałeś o takim czymś? Tylko ja bym to zrobił z kształtowników aluminiowych. Tu w Pennsylvanii jest sporo kilometrów mało używanych, lub nie używanych szlaków kolejowych i sam kombiniwałem takie coś zbudować. Kwestia tylko jak zaprojektować rolki aby przechodziły przez rozjazdy, chyba tylko jednostronne obrzeża.

 

[Kpt. Nemo]

Myślałem o wielu rzeczach, ale jest podstawowa przeszkoda, ja nie posiadam samochodu, tak wiem dziwny ze mnie gość, pewnie głupi lub biedny, ba więcej nie mam nawet prawo jazdy na samochód, i żeby nie być takim całkowitym abnegatem mam na motocykl, więc każda wyprawa z jakimkolwiek tworem myśli technicznej urasta do rangi wyprawy na księżyc.
Dodatkowo absorbowanie kogokolwiek do pomocy jest dla mnie przykre bo jestem minimalistą i nie lubię zaprzątać komuś głowy sobą i swoimi problemami, dochodzi przechowywanie tegoż tworu itd. itp.

Dostaliśmy w spadku po Zvolacku gdy postanowił opuścić nasz mlekiem i miodem płynący, zakłamany, fałszywy kraj, koła do drezyny, łożyska i inne duperele, założyliśmy konsorcjum 3P z Newermindem i pożal się Boże poprzednim prezesem nie prezesem ŁKMK, nawet kupiliśmy silnik od quada, no ale Ci co wiedzą jak się miała sytuacja w klubie, wiedzą że nasze drogi za sprawą spisku pewnych panów rozeszły się jak stare majty, koła leza w jednym magazynku, klamoty w drugim, czasami nawet nachodzi mnie taka ochota aby to skończyć, ale patrz początek wpisu.
Poza tym Maćku autentycznie nie chce mi się robić czegokolwiek, jestem zwyczajnie zmęczony, 39 lat pracy z tego jedna trzecia to praca po kilkanaście godzin dziennie, jaki jest sens, jak mnie zabraknie to kto się tym zajmie, na co to komu, z autentycznym trudem i bólem zmuszam się codziennie do pracy, a i tak nie zawsze udaje mi się to.

Taki pojazd zdaje egzamin tylko tam gdzie są tory i to przejezdne, jak miałbym pokonać trasę z Krośniewic do Ozorkowa, gdy czasami musiałem wracać na szosę bo nie można było iść torem lub choćby w jego pobliżu.
Pozwolenie operatora/właściciela, użeranie się z niedorozwiniętymi funkcjonariuszami opresyjnego reżimu, bo nie wolno i już, znane są przypadki ukarania mandatem Kolegów z Ozorkowa za jazdę drezyną.

Korzyści z pieszej wycieczki:

1.Poprawiam uważność, skupiam się na istocie zagadnienia.
2.Utrzymuję wagę na poziomie po operacji, co mnie cieszy najbardziej.
3.Dotleniam się , poprawiam perystaltykę jelit, rozruszam zastałem w ciągu tygodnia stawy, poprawiam kondycję i utrzymuję młodzieńcy wygląd.
4.Czasami spotykam naprawdę ciekawych i wartościowych ludzi, rozmowa z nimi to bezcenne doświadczenie.
5.Walczę z moimi demonami.

I tak długo bo nawet zmęczenie i ból nóg są ożywcze, trzeba to tylko zobaczyć, poczuć ( no nie zapach nóg oczywiście) brać w tym udział, stawać się częścią natury cokolwiek to znaczy, nie wspomnę o mistycznych doświadczeniach i wizjach, niczym Indianie poszczący na stepie i modlący się do Manitou, ja idąc zatracam się i miałem okazję widzieć i rozmawiać oraz pogodzić się z ojcem co przyniosło mi niesamowite ukojenie po latach wyrzutów sumienia i cierpień, warto było.

Ogarnia mnie przed taką wyprawą strach, czy podołam, czy zniosę fizyczne i psychiczne obciążenie, wraz z kilometrami pozostawianymi za sobą miejsce strachu zajmuje euforia, nieziemska radość z najmniejszych rzeczy, jem śniadanie w okolicach Sierpowa i siada mi na spodniach sikoreczka, po chwili skubie moją kanapkę, to niesamowite, nie da się tego opisać, pokazać, trzeba w tym uczestniczyć, ach znów się rozpisałem, niebawem tylko to mi pozostanie.
Daję się zawsze podpuścić.

Macku reasumując i kończąc ten bełkot, może kiedyś, choć kiedyś to coraz większe problemy ze zdrowiem, z niedoskonałością natury ciała, może nikt z nas nie dożyje tego kiedyś, może wszyscy umrzemy bo taki jest plan.
Może kiedyś, może.