Szyny gięto (i gnie się nadal) w sposób mechaniczny przy pomocy zazwyczaj hydraulicznych urządzeń zginających, dzięki którym można uzyskać odpowiedni kąt zgięcia. Na zimno, albo po podgrzaniu miejsca zgięcia. Kiedyś często sposobem gospodarczym, w warsztatach kolejowych, przy wykorzystaniu dostępnych szyny staroużytecznych. Dziś (stałe stalowe kozły szynowe z belką drewnianą nadal są produkowane) zajmują się tym również firmy produkujące akcesoria kolejowe. W Polsce sa to np. Track Tec Koltram w Zawadzkiem; Zomax w Poraju; ELTOM w Poraju; ESSON POLSKA – ESON w Warszawa. Stosują one także szyny nowe, zakupione u producenta, choć przeważnie, także obecnie, stosowane są wspomniane wyżej szyny staroużyteczne – dziś tylko typów S42, S49 (49E1) i S60 (UIC60, 60E1). Odpowiednie przepisy regulują jaki stopień zużycia dopuszcza się na szynie staroużytecznej aby mogła być wykorzystana w budowie kozła oporowego. Szyny, podlegające wygięciu, przycina się na np. ok. 6 m. odcinki (długość zależy od konstrukcji kozła), dodatkowo stosuje się prosty kątownik lub szynę (odwróconą stopką do góry), do których mocuje się (poprzez nitowanie, skręcenie śrubami, dziś najczęściej spawanie) już ukształtowane „nogi” tworząc pojedynczą podporę. Odpowiednie instrukcje określają np. to, że szynowe „nogi” muszą być zwrócone do siebie stopką. Obie „nogi” również mocuje się do siebie, dziś zazwyczaj wstawia się dodatkowy element stalowy – płytkę, i stosuje spawanie.
Poniżej fotografia z hali firmy ESON produkującej m.in. kozły oporowe. Widać gotowe, pojedyncze podpory.
Co ciekawe, na pierwszym planie można dostrzec cechę na szynie. H. K. 78 XII S49 -->. Wynika z tego, że do budowy tej "nogi" użyto szyny staroużytecznej, wyprodukowanej w Hucie Kościuszko w grudniu 1978 r., typu S49. Pozyskano ją zapewne z rozbiórki jakiegoś toru, być może do firmy ESON przekazało je nawet PKP PLK (jeżeli złożyło zamówienie na kozły oporowe i np. próbowało obniżyć koszty zakupu).
Dwie pojedyncze podpory łączy się belką drewnianą (kiedyś popularne było stosowanie drewnianych podkładów, w tym także staroużytecznych). Niekiedy stosuje się dwie belki (z obu stron), skręcone ze sobą śrubami. Ważne aby wg wymogów sieci PKP, środek belki znajdował się na wysokości 120 cm, licząc od stopki szyny "nogi" kozła, która będzie mocowana do szyny toru na którym ustawia się kozioł. Ostatecznego montażu kozła może dokonać firma zajmująca się jego produkcją (wówczas w całości jest on przewożony na miejsce ustawienia, całość może ważyć nawet 1,5 t. i więcej), istnieje też możliwość przewiezienia elementów kozła pojedynczo.
Jak wygląda kozioł po zmontowaniu widać na fotografii poniżej. Od strony belki drewnianej (wg normy branżowej jest to urządzenie zderzakowe stałe, w przeciwieństwie do sprężystego, którym mogą być dodatkowo zamontowane zderzaki kolejowe) widać także otwory na końcach szyn kozła, przeznaczone do mocowania śrub łubkowych.
Na miejscu docelowym, kozioł łączy się z końcówką toru na którym ma być ustawiony zazwyczaj za pomocą łubków, stąd „nogi” szynowe kozła, jak i szyny toru do której ma być zamontowany kozioł, muszą mieć na swoich końcach dziurowanie, na śruby łubkowe. Pod dolnymi, stalowymi elementami prostymi kozła (już na miejscu jego ustawienia) układa się zazwyczaj drewniane podkłady (leżą one niżej od podkładów widocznych na zdjęciu wyżej). Całość dopełnia utworzenie tzw. poduszki, poprzez zasypanie elementów toru i zamocowanego do niego kozła. To również regulują (w zależności gdzie ustawiany jest kozioł, co osłania itp.) odpowiednie przepisy, jak wysoka ma być poduszka, na jakiej długości być usypana itd. Z boku kozioł wygląda jak na poniższym rysunku (fot. z katalogu jednej z polskich firm produkujących akcesoria kolejowe). W porównaniu do kozła na zdjęciach wyżej, ma on inaczej wygięte "nogi" i nie ma otworów na śruby łubkowe od strony drewnianej belki, czyli montowany jest do końcówki toru na którym będzie ustawiony, poprzez spawanie (zgrzewanie itp).
W temacie klasycznych kozłów szynowych można jeszcze dodać, że w dawnych czasach ich kształty i mozaika szyn staroużytecznych jakie wykorzystywano do ich wykonania (często krzywo przycinanych i różnie giętych) były niekiedy mocno zróżnicowane, m.in. z powodu tego, że wiele z nich wykonywano sposobem gospodarczym w warsztatach kolejowych.
Poniżej fotografia z hali firmy ESON produkującej m.in. kozły oporowe. Widać gotowe, pojedyncze podpory.
Co ciekawe, na pierwszym planie można dostrzec cechę na szynie. H. K. 78 XII S49 -->. Wynika z tego, że do budowy tej "nogi" użyto szyny staroużytecznej, wyprodukowanej w Hucie Kościuszko w grudniu 1978 r., typu S49. Pozyskano ją zapewne z rozbiórki jakiegoś toru, być może do firmy ESON przekazało je nawet PKP PLK (jeżeli złożyło zamówienie na kozły oporowe i np. próbowało obniżyć koszty zakupu).
Dwie pojedyncze podpory łączy się belką drewnianą (kiedyś popularne było stosowanie drewnianych podkładów, w tym także staroużytecznych). Niekiedy stosuje się dwie belki (z obu stron), skręcone ze sobą śrubami. Ważne aby wg wymogów sieci PKP, środek belki znajdował się na wysokości 120 cm, licząc od stopki szyny "nogi" kozła, która będzie mocowana do szyny toru na którym ustawia się kozioł. Ostatecznego montażu kozła może dokonać firma zajmująca się jego produkcją (wówczas w całości jest on przewożony na miejsce ustawienia, całość może ważyć nawet 1,5 t. i więcej), istnieje też możliwość przewiezienia elementów kozła pojedynczo.
Jak wygląda kozioł po zmontowaniu widać na fotografii poniżej. Od strony belki drewnianej (wg normy branżowej jest to urządzenie zderzakowe stałe, w przeciwieństwie do sprężystego, którym mogą być dodatkowo zamontowane zderzaki kolejowe) widać także otwory na końcach szyn kozła, przeznaczone do mocowania śrub łubkowych.
Na miejscu docelowym, kozioł łączy się z końcówką toru na którym ma być ustawiony zazwyczaj za pomocą łubków, stąd „nogi” szynowe kozła, jak i szyny toru do której ma być zamontowany kozioł, muszą mieć na swoich końcach dziurowanie, na śruby łubkowe. Pod dolnymi, stalowymi elementami prostymi kozła (już na miejscu jego ustawienia) układa się zazwyczaj drewniane podkłady (leżą one niżej od podkładów widocznych na zdjęciu wyżej). Całość dopełnia utworzenie tzw. poduszki, poprzez zasypanie elementów toru i zamocowanego do niego kozła. To również regulują (w zależności gdzie ustawiany jest kozioł, co osłania itp.) odpowiednie przepisy, jak wysoka ma być poduszka, na jakiej długości być usypana itd. Z boku kozioł wygląda jak na poniższym rysunku (fot. z katalogu jednej z polskich firm produkujących akcesoria kolejowe). W porównaniu do kozła na zdjęciach wyżej, ma on inaczej wygięte "nogi" i nie ma otworów na śruby łubkowe od strony drewnianej belki, czyli montowany jest do końcówki toru na którym będzie ustawiony, poprzez spawanie (zgrzewanie itp).
W temacie klasycznych kozłów szynowych można jeszcze dodać, że w dawnych czasach ich kształty i mozaika szyn staroużytecznych jakie wykorzystywano do ich wykonania (często krzywo przycinanych i różnie giętych) były niekiedy mocno zróżnicowane, m.in. z powodu tego, że wiele z nich wykonywano sposobem gospodarczym w warsztatach kolejowych.
-
5
-
1
- Pokaż wszystkie
